Çeviri: 8deathkid8 Düzenleyen: Tiantuga

Sonraki günün akşam saatlerinde, otelde,

Zhang Zhenshan bir masada oturmuş buz gibi bir ifadeyle Bai Yunfei’nin durumu hakkında telaşla rapor veren Zhao Ping’i dinliyordu.

Zhang Zhenshan raporu dinledikten sonra bir süre sessiz kaldı ve sonra aniden ayağa kalkıp masadaki küçük bir meyveyi kemiren iz sürücü gri fareye eliyle işaret yaptı. Küçük fare hareketlerini durdurdu ve Zhang Zhenshan’a bakmak için kafasını kaldırdı. Belli ki fare biraz tereddütteydi, ama Zhao Ping onu sözlü olarak uyardıktan sonra, hemen Zhang Zhenshan’ın omzuna tırmandı.

“Efendim, hemen harekete geçmek istiyor musunuz?” Yan taraftaki Zhao Ping söylemeden edemedi, “Buraya kadar tüm yolu koşmak için, çok fazla ruh gücü kullanmış olmalısınız. Bir süre dinlenmeniz sizin için daha iyi olur.”

“Kendi başımın çaresine bakabilirim!” Zhang Zhenshan hafifçe kaşlarını çattı ve ifadesiz bir şekilde konuştu, ardından hışımla otelden çıktı.

Zhang Zhenshan’ın siluetinin hızla uzaklaşmasını izleyen Zhao Ping hafifçe iç çekti ve mırıldandı: “Bir Ruh Perisi olarak, efendinin Ruh Savaşçısı âlemindeki bir ruh geliştiricisini halletmesi kolay olsa gerek. Ama o adamın hala bir şeyler sakladığını hissediyorum. En son savaştığımızda, kesinlikle tüm gücünü kullanmadı. Umarım efendi intikam arzusu uğruna kendini kaybetmez…”

… … … …

İz sürücü gri fareler en düşük seviye, yani seviye 1 ruh yaratıklarıydı. Tamamen zararsızlardı ve neredeyse seviye atlamaları mümkün değildi. Ama özel bir kabiliyete yani iz sürme kabiliyetine sahip oldukları için bazı insanlar tarafından çok değer verilirdi!

Eğer bir hedefin vücudu onların salyasıyla lekelenirse, o zaman sonraki üç gün boyunca hedef nereye kaçarsa ya da saklanırsa saklansın, hedefin yerini her zaman doğru bir şekilde bulabilirlerdi.

Üstelik salyaları özel bir ilaçla yıkanmadığı sürece, kurtulmak imkânsız olurdu!

ÇN=Aha bizimkini bulacaklar.

Üç saatten kısa bir süre içinde, iz sürücü gri farenin rehberliğinde, Zhang Zhenshan Bai Yunfei’nin dün gece dinlendiği nehir kıyısına varmıştı.

Oraya vardıktan sonra, iz sürücü gri fare aniden kısık sesle ciyaklamaya başladı. Zhang Zhenshan kuşkuyla adımlarını durdurdu ve küçük farenin omzundan atladığını, nehrin kıyısına koştuğunu ve sanki bir şeyden emin değilmiş gibi bir süre durduğunu ve sonra o bölgede ileri geri koştuğunu gördü. Küçük farenin burnu sürekli etrafı kokluyordu.

“Bu adam beklenmedik bir şekilde uyanık çıktı. İz sürücü gri farenin salyasını bu yerde iyicene yıkamış!" Küçük hayvanın davranışlarını görünce Zhang Zhenshan oldukça çirkin bir ifadeye büründü. Soğuk bir şekilde homurdandı ve gri farenin araştırması için sessizce bekledi, “Yıkadıysa ne olmuş yani? O özel sıvı ilaçla kendini yıkamadığı sürece en fazla bana biraz daha zaman kaybettirir. Kaçması imkânsız!”

Gerçekten de birkaç dakika sonra iz sürücü gri fare aniden heyecanlı bir şekilde cıyaklayarak küçük nehir boyunca koşmaya başladı ve ardından tekrar Zhang Zhenshan’ın omzuna çıktı. Zhang Zhenshan mutlu bir ifadeyle tereddüt etmeden o yöne doğru koştu.

Hızı çoktan limitlerine ulaşmıştı. Son hızda hareket ettiği sırada sessiz gecede çok uzaklardan bile duyulabilen uğultu sesleri çıkartıyordu. Omzundaki iz sürücü gri fare de küçük ön pençeleriyle onun yakasına sıkıca tutunmuştu ve kıvrılmıştı. Böylece omzundan düşmeyecekti.

Bütün bir gecelik takipten sonra, ancak sonraki günün sabahında Zhang Zhenshan durdu. 2 saat dinlenip biraz da iz sürücü gri farenin gittikleri yönü doğrulamasına müsaade ettikten sonra takibe devam etti.

Ancak güneş dağların arkasında kaybolup ay yükselmeye başladığında Zhang Zhenshan tekrar bir koruda durdu. Uzaysal yüzüğünden biraz yiyecek çıkartıp yedi. Aynı zamanda harcadığı ruh gücünü yeniledi.

Ama artık yüzünde belli belirsiz bir endişe vardı.

“Kahretsin! O adam ne kadar uzağa kaçtı böyle? En fazla bir gün boyunca hiç durmadan koşmuş olmalıydı. Onu kimsenin takip etmediğini görünce de dikkati dağılıp rahatlamalı ve yavaşlamalıydı… Ama son hızımda kovalamama rağmen, beklenmedik bir şekilde hala ona dair en ufak bir iz bile bulamadım!”

“Eğer bu fırsatı kaçırırsam, onu ne zaman tekrar bulabileceğimi bilmiyorum. Eğer Qingyun Eyaleti’nin dışına çıkarsa, Yang’er in intikamını almam neredeyse imkânsız olur!”

“Çoktan iki gün geçti. Yalnızca bir gün kaldı. Ne olursa olsun yarın onu yetişmek zorundayım!”

Sonraki gün, yani aynı zamanda iz sürmenin zaman limitinin de son günü, Zhang Zhenshan onu son hızda durmadan tüm gücüyle kovalayabilmek için dinlenmekten bile vazgeçti.

Öğle vakti, iz sürmenin bitiş vaktine yarım günden az kalmışken, Zhang Zhenshan’ın ifadesi daha da endişeli hale geldi. Çoktan yüzünde umutsuzluk izleri belirmeye başlamıştı: “Acaba… Gerçekten de ona yetişemeyecek miyim?”

Tam bu sırada, omzundaki iz sürücü gri fare aniden kısık sesle cıyaklamaya başladı. Onun garip davranışını fark eden Zhang Zhenshan hemen durdu ve biraz gergin bir şekilde fareye baktı.

Küçük hayvan sertçe burnunu çekti. Ardından iki kez daha cıyaklayıp oldukça heyecanlanmış gözükerek hafifçe pençelerini salladı.

“Yaklaşıyor muyuz? Sonunda o adamın yakınına geldim!!” Küçük hayvanın davranışlarını gören Zhang Zhenshan sevinçli bir şekilde bağırmadan edemedi.

Küçük hayvanı tekrar omzuna koyarak, tekrar koşmaya başladı.

Bir saat sonra, Zhang Zhenshan küçük bir dağa tırmanırken belli ki çok heyecanlanan gri fare aniden ciyaklamalarının sesini yükseltti. Zhang Zhenshan içinden oldukça mutlu oldu. Dikkatlice dağdan aşağı baktı ve dağın eteğindeki ovada, bir insan siluetinin ilerideki ormana doğru koşmakta olduğunu gördü.

Bu kişi genç bir adam gibi görünüyordu. Şu anda her ne kadar yüksek hızla koşmasa da, kesinlikle yavaş da koşmuyordu.

Zhang Zhenshan bu siluete bakınca, bütün vücudu hafifçe titremeye başladı, yüz ifadesi çarpıklaştı ve gözlerinden sonsuz bir nefret ve öfke fışkırdı.

“Bu o!” Bu kesinlikle o! Sonunda, sana yetişebildim! Kaçmana izin vermeyeceğim. Şimdi benim oğlumun ölümünü canınla öde!!”

… … … …

O gece, düşmanın onu takip ediyor olabileceğini keşfettikten sonra Bai Yunfei iki gün boyunca aceleyle kaçtı. Dinlenmek için durmak zorunda kaldığı zamanlar hariç, hiçbir şekilde durmadı!

Üstelik bu psikolojik miydi değil miydi bilmiyordu ama bir süre sonra tekrar sağ elini kokladığında, yine o garip kokuyu belli belirsiz hissetmişti. Bu durum onu daha da endişelendirmişti. Neredeyse her durduğunda sanki daha huzurlu hissetmesinin tek yolu buymuş gibi on dakikadan fazla durmaksızın ellerini ovalardı…

İki gün sonra, sonunda gece gündüz son hızda koşmaya dayanamadı. Yarım gece boyunca iyice dinlendikten sonra, ilerlemeye devam ederken biraz yavaşladı.

Dalga Yürüyüş Adımı’nı durmaksızın iki gün iki gece kullanması sayesinde bu ruh tekniğindeki ustalığının inanılmaz bir hızda geliştiği söylenebilirdi. Eğer bu tekniği her zamanki gibi çalışsaydı, her ne kadar hiç tembel birisi olmasa da Dalga Yürüyüş Adımı’nda şu anki ustalık düzeyine ulaşması en azından on gününü alırdı.

Öğle vakti, bir dağı tırmandıktan hemen sonra biraz yemek yedi ve ardından bu oldukça geniş ovada ilerledi. Az ileride bir orman vardı. Bai Yunfei bir yerleşim yeri bulabilmek umuduyla bu ormana girme niyetindeydi.

Önündeki sanki sonsuzmuş gibi görünen çimenleri ve ağaçları görünce, Bai Yunfei ağlayacak gibi hissetti ve mırıldandı:

“Bu gerçek mi… Şu anda tam olarak neredeyim ben?”