Legendary Moonlight Sculptor - Lms 3.7 - Cahil Acemi

---

 

ÇEVIRI IÇIN RATEL,DÜZENLEME,KONTROL VE EDIT IÇIN WERTYUL’A TEŞEKKÜRLER.KEYIFLI OKUMALAR…

 

“Bu çok anlamsız!” diye bağırdı Chung Il Hoon.

Daha önce hiç Ahn Hyundo’nun kararlarını durdurmamış ama bu sefer dayanamamıştı.

“Rakibiniz bir acemi. Acemi kılıç ustaları gerçek bir kılıcı savaşta nasıl kullacağını bilemez!”

“Argh, Hoon! Sana sormadım. Ben rakibimle konuşuyorum! Benim düelloma karışmayacaksın!” Ahn Hyundo’nun sesi dojoda yankılandı.

Açıkçası kimse Ahn Hyndo’yu durduramazdı. Eğer denerlerse şiddetli bir duvara çarpmış olurlardı.

Böyle bir riski de alamazlardı.

Eğitmenler sessizdi, müsabakayı reddetmesi için Lee Hyun’a bakıyorlardı.

‘Dayak yemektense şimdi geri basman daha iyi.’

Gerçek kılıçlarla bir müsabaka…

Kime karşı olursa olsun yeteneğinizden bağımsız olarak, gerçek kılıçlarla çarpışmak insana aptalca bir korku verirdi.

Fakat Lee Hyun yerini koruyordu.

Ahn Hyundo onu alkışladı.

“Bu güzel, geri basmıyorsun. Aynı gerçek bir erkek gibi. Sun Hoon, benim odama git ve duvardaki kılıçları getir. Nerede olduklarını biliyor musun?”

“Patron…”

Olaylar daha da kötüye gidiyordu. O çelikler kesmekte cidden iyiydiler.

Chung Il Hoon’in yaklaşan dövüşle ilgili cidden kötü hisleri vardı.

* * * * *

// ÖLÜYORUM.

‘Bir kılıç’…

Lee Hyun gerçek bir kılıcı tutarken ayakta dikildi. Zihni tertemizdi ve yeni uyanmış gibi hissediyordu.

‘Hah, niye burdayım ben?’

Lee Hyun hastaneden gelip kitapçıya gidiyordu.

Sonra dojoyu görmüş, buraya dövüşmeye gelmişti, sadece bu saçmalıklardan sonra zihnini toparlamak istemişti.

Antrenman ve güzelce bir terlemek yenileyiciydi.

Dojoda bir mücadele.

Kılıçlarla bir mücadele.

Lee Hyun itiraz etmemişti.

Tahta kılıç vs tahta kılıç.

Bu adil bir eşleşmeydi.

Reddetmek için hiçbir neden yoktu.

İlk rakibi biraz zayıftı, tekniğinin azıcık eksik olduğunu görmüştü. Güç eğitimleri daha sağlam dövüşmek için her zaman bir numaralı gereksinim değildi.

Dövüşen birisi kaslarının potesiyelini gerektiği gibi kullanabilmeliydi. Bu ise ancak nefes kontrolü ve merkez vücudun* esnekliğiyle ortaya çıkabilirdi.

İlk rakibinin eksik olduğu alan buydu.

İlk rakibi kaybettikten sonra bir başkası ortaya atlamıştı. Bu deneyimli kılıç ustasına karşı savaşırken Lee Hyun zayıf noktalarını kollamıştı.

Savunma tabanlı kılıç ustalığı.

Ama bu da mükemmel değildi. Bir anlığına savunmasının bir çatlağını yakalamıştı.

Lee Hyun düşmanının kılıç hareketlerinin hızlarını değerlendirmiş ve saldırılar arasındaki zaman aralığını kullanarak zayıf noktaya saldırmıştı..

‘Bu Kraliyet Yolu sayesinde. Orada canavarlara karşı on binlerce kez savaştım.’

Görsel gerçeklik oyunları.

Eğer Kraliyet Yolundaki herkes iyi birer kılıç ustası olursa, o zaman gerçek dünya da güçlü insanlarla dolardı.

Oyundaki çoğu kullanıcı savaşmak için kendi vücutlarına güvenmek yerine yeteneklerine ve oyun mekaniklerine güveniyordu. Lee Hyun gibi oyun oynarken kılıç yeteneklerini geliştiren birisi zor rastlanır bir şeydi.

Böylece ikinci uygulayıcıyı da yere devirmişti.

Fakat rakiplerin ardı arkası kesilmemişti.

‘Neden kazanmamı istemiyorsunuz? Neden beni yenmek istiyorlar?’

Sinirlenmişti. Gözlerinin aç bir kurdunkine benzediğini ve bunun diğerlerini provoke ettiğini bilmiyordu.

Bir yaratık kadar sertti!

Onlar köşeye sıkışana kadar tüm gücünü kullanmıştı.

Kılıcını kavradı.

‘Harika…’

Lee Hyun kılıcı alırken kafasını salladı.

Kılıcını aldıktan sonra yerinde duramıyordu. O anda vücudundaki her hücre onu benimsemiş gibi hissediyordu.

Şu ana kadar gördüğü her şeyi %20 görüyormuş gibiydi, sanki daha öncesinde yaşadıkları şu anda olduğundan 5 kat eksikti.

Sabahın erken saatlerinde, vücudu genellikle etrafındakilere aşırı hassas oluyordu, ama gergindi ve tahrik edilmiş durumdaydı.

Lee Hyun sakince nefesini toparlamaya çalıştı.

Sadece kılıcı tuttuğunu hissetti ve zihnini temizledi.

Ahn Hyundo hemen saldırmadı.

Bunun sayesinde Hyun bir anlığına dinlenebildi.

Çok kısa bir an.

Kaslarını ve kan damarlarını dinlendirdi. Kalbi tüm vücuduna oksijen pompaladı.

Ellerindeki kılıç çok soğuk hissettiriyor ama göğsündeki ateş yükselmeye devam ediyordu.

‘Yani bu gerçek bir kılıç tutmanın hissi.’

Neden burada olduğunu ya da neden bu durumda olduğunu bilmiyordu. O sadece biraz ter atmak istemişti, işlerin bu duruma gelmesine inanamıyordu.

‘Teslim ol.’

Buna değmezdi. Karşılığında bir şey elde etmeyecekse dövüşmesine gerek yoktu ve de gerçek kılıçları kullanırken kolayca yaralanabilirdi.

Özür diledi ve yenildiğini ilan etti, kılıcını yere bıraktı.

Bundan sonra Ahn Hyundo onun gözlerini inceledi ve konuştu.

“Korktun mu? Dövüşecek cesaretin yok mu? Sorun değil. Bu vahşi doğanın bir kuralı, bir canavar daha güçlü bir canavarı görünce kuyruğunu sıkıştırır ve kaçar.”

Lee Hyun kudurdu.

Artık dövüşmek istiyordu.

// IF ETERNITY SHOULD FAIL

Bir saniye içinde keskin kılıcını yerden aldı ve göğsüne yakın bir pozisyonda tuttu.

9 kere dövüştüğü gerçeğini bir kenara bırakarak farkında olmadan kılıcını çekti.

Chaeaeaeng

Kılıçtan metalik bir ses çıktı.

Metal kılıçtan çıkan ses inanılmaz temizdi.

Ahn Hyundo da nazik bir şekilde kılıcını aldı ve bir adım geri çekildi.

“Sallayamadığın bir kılıcı bırakman en iyisi. Şimdiden bir kere savurdun ama savuruşun fazla sertti. İkinci deneyişinde özen göster.”

Lee Hyun cevap vermek yerine kılıcını savurdu. Bu orjinal savuruş hızının %60’ındaydı. Yine de iyi bir saldırıydı.

Jjanggang

Demiri kavrıyor, parmak uçlarına doğru akan ince titreşimleri hissedebiliyordu.

Lee Hyun elindeki kılıcın güzel ve net sesini duyabiliyordu.

‘Bu güzel bir kılıç’

Kılıcı dinlerken, onun vücudunun bir parçası olduğunu hissedebiliyordu. Bir bakıma o, bir kılıcın ne kadar keskin olduğunu anlayabiliyor ve onu iyi bir kılıç kılan küçük farkları sezebiliyordu.

Ahn Hyundo Lee Hyun’un saldırısını çok zarif bir biçimde karşılayarak ardından saldırmak için kılıcının hızını arttırdı.

Ancak büyük çaplı yaralanma endişesinden dolayı Lee Hyun’un saldırıyı engellemesi mümkündü.

Eğer size doğru önden gelen bir kılıç saldırısı varsa, geride sıyrılabileceği büyük bir boşluk kalıyor demekti.

Ahn Hyundo, Lee Hyun’un kılıcına bir tiran gibi vurdu.

Kılıcı önünden savrularak uzaklaştı. Ahn Hyundo vahşi bir canavarı öldürüyormuşcasına Lee Hyun’a doğru sıçradı.

Ahn Hyundo’nun kılıcı Lee Hyun’un kalbine doğru saplanmaya geliyordu.

Kılıç!

‘Ölmek istemiyorum!’

Lee Hyun, Hyundo’nun kılıcına vurarak yolunu değiştirdi.

Düşmanının sağlığını korumaya yönelik çekinceleri yok olmuştu.

Devasa bir yaşam arzusuyla saldırıları atlatmaya odaklandı.

Rüzgarın tertemiz sesi.

Kılıçları çarpıştıkça göğüslerinde bir ışık parlaması beliriyordu.

Onların ateşli saldırıları sürerken uygulayıcılar ağızlarına mukayet olamıyordu.

“E..eğitmenler! Bu bir son bulmalı, değil mi?”

Uygulayıcılar gergince bunu sorguluyordu.

Chung Il Hoon şu anda izlediği duruma inanamıyordu.

Lee Hyun’a zarar vermeden onu kontrol altına almak çok zor gözüküyordu.

Ancak Ahn Hyundo’nun seviyesindeki bir uzmanlıkla bu mümkündü.

Onun için, bileklere ya da kılıcının kabzasına vurmak ya da alnındaki özel bir noktaya vurarak onu geçici olarak etkisiz hale getirmek basit bir işti.

Ahn Hyundo’nun Lee Hyun’u böyle bir pozisyona sokması çok basit bir olaydı ama bunu yapmaya dair en küçük bir niyet göstermiyordu.

Tüm derisindeki tüyler diken diken olmuştu, zar zor hayatta kalabiliyordu.

//Sonunda küsküyü yiyor inş.

‘Eğitmenler bir şeyler düşünüyor! Eminim ne yapacaklarıyla ilgili bir fikirleri vardır….di mi…?’

‘Ben öyle düşünmüyorum. Fakat neden bu kadar endişeleniyorum?’

Chung Il Hoon kılıçlar olaya karıştığında neler olacağını bilmiyordu. Kılıçlar bir kere çekildi mi bunu durdurmaya çalışmak daha da tehlikeliydi.

Ama bir süre sonra o da rahatladı ve izlemeye başladı. Kılıçlar çarpışmaya devam ediyordu.

Lee Hyun gücünü, güçlü bir rakibe karşı hayatta kalma iradesiyle son raddesine kadar kullanıyordu.

Daha enerjik, daha güçlü, daha hızlı.

Bu fikirler gittikçe zihnine işliyordu.

Lee Hyun vücudu üstünde tam bir kontrole sahipti. Bu da vücudunun isyanına neden oluyordu.

Chung Il Hoon Lee Hyun’un kılıç usulünde daha da derinlere dalmasını izliyordu.

Yetenekli uygulayıcılar bunu gözleriyle görebiliyorlardı ama kısa bir süre sonra diğerleri de bir şeyler hissetmeye başladı.

“Ha?”

“Bu biraz değişik.”

“Ne değişti?”

Ahn Hyundo saldırıların yolunu kesti.

Çapraz kesen kılıç.

Lee Hyun vücudunu aynı anda alçaltarak kılıç tarafından deşilmekten kurtuldu, bunu düşünerek değil içgüdüsel olarak yapmıştı. Lee Hyun, Ahn Hyundo’nun acımasız kılıç tekniği karşısında tereddüt etmeden mücadele ediyordu.

‘Niye böyle bir zamanda eğleniyorum? Bu tehlikeli bir andı…!’ Lee Hyun ağzının kenarı bir gülümsemeyle kıvrıldığında bunu düşündü.

Nedenini kendisi de bilmiyordu, düelloya odaklanmaya karar verdi.

Kılıç dövüşü. Başkalarıyla dövüşerek mücadele etmek. Dövüşün kendisi güzeldi.

‘Çok fazla düşünüyorum. Bir dövüşe girdiğimde düşünmeme hiç gerek yok…’

Kılıcı savurmak iyi hissettiriyordu, Lee Hyun Ahn Hyundo’ya atılırken kılıcını savurdu. Vücudu istikrarsız bir reaksiyon gösterdi.

Lee Hyun tamamen tükenmiş bir şekilde kılıcını düşürdü, korkunç bir kas ağrısı vardı, bacakları kilitlenmişti ve ayakta duramıyordu.

“Bunu iç. Vücudunu biraz sakinleştirecektir.”

Ahn Hyundo ona bir bardak çay verdi, çayın derin ve içe işleyen* bir kokusu vardı.

//”Profound” yazıyordu ilk başta kaynak diye çevirdim. ATG ingilizceme dokunuyor benim

“Çok güzelmiş.”

“Evet. Bu Baekdu Dağından gelen yabani jinsengin çayı.”

“Çok pahalı olmalı…”

“Vücuttan daha değerli bir şey yoktur, sen de katılmıyor musun?”

“Evet, bu doğru.”

Lee Hyun çekinmeden çayı içti. Her gün bir şişe çay hazırlıyordu kendisi için.

Vücuda iyi geliyordu.

“Çok güzel bir içecektir. İstersen biraz daha var.”

“Teşekkürler. Susadım ve yoruldum.”

Lee Hyun beş bardak çay içti.

Ahn Hyundo konuşmaya başlamadan önce bir süre bekledi.

“Ahem, merak ediyorum. Bu senin ilk kılıç kuşanışındı, değil mi?”

“Evet.”

“Çok paniklemedin. Yendiğin 9 adamın şerefi adına sormam lazım, başka bir dojoda mı kılıç öğrendin?”

“Öyle değil. Ben kılıcı…”

Adama Kraliyet Yolundaki hikayesini anlattı.

Canavarları öldürürken nasıl kılıçta ustalaştığını ve korkuluğu nasıl dövdüğünü.

Lee Hyun başkalarına kolay kolay güvenmezdi. Buralara gelme yolundaki anıları yüzünden başkalarına kolay açılamıyordu. Ancak Ahn Hyundo güvendiği insanlar arasındaydı.

Karanlık zamanlarında, insanlar problemlerini saklamaya çalışırlardı. Ahn Hyundo ise insanları yardıma ihtiyacı olduğu anda bulur ve ellerinden tutardı, ayrıca insanların gözünde güvenilecek ve inanılacak birisiydi. Antrenman yapmanın bin kelimeden daha değerli olduğuna inanan bir adamdı o.

//Adam’ın dibisin Hyundo-sempai. Beni de yanına al lütfen.

“Anlıyorum. Kılıç ustalığını geliştirebilmek için büyük güçlükleri atlatmış olmalısın.”

“Ancak bunun sayesinde bu sanatın temelleri kavramaya başladım.”

“Yani bana orada gerçek canavarlar olduğunu mu söylüyorsun? Yaşayan, hareket eden canavarları itemler ve para için öldürebiliyorsun…ve bu sana deneyim kazandırıyor? Ejderhalar da var mı?”

“Evet, onlar da var…”

“Çok yorulmuş olmalısın, şimdilik evine git ve dinlen. İlerde tekrar dojoya geleceğini umuyorum, o zaman tekrar kapışabiliriz.”

“Güle güle.”

Lee Hyun molasına son verdi ve dojodan ayrıldı. Onun çıkışıyla beraber Chung Il Hoon şaşkına döndü.

“Usta, onu almak istemiyor muydunuz? Öyleyse onu varisiniz yapma fikrinden vaz mı geçtiniz?”

“Hayır, o oyunuyla meşgul.”

“Yani siz onu böyle serbest mi bırakacaksınız?”

“Onu şimdilik bırakıyorum.. Zaman içinde yetenekleri olgunlaşacaktır. Onu bu süre boyunca izleyeceğim ve ona yol göstereceğim. Her nasılsa bu Kraliyet Yolu denen şey…”

Ahn Hyundo gençken fantezi dünyalar fikri yükselişteydi. Modern insanların başka bir evrene gidip fantezi krallıklar kurması fikri!

Ya da efsanelerden fırlamış bir kahramanla tanışmak. Onun hikayesi ise mertlik ve kılıç antrenmanlarıyla dünyayı dolaşmayı içeriyordu.

“Orada canavarlar….  Wyvernler ve Ejderhalar var! Ejderhalar bile ha?”

“Evet? En azından duyduğum bu. Şimdilik hiç kimse bir tanesini yakalayabilmiş değil.”

Chung Il Hoon biraz gergince yanıtladı. Ahn Hyundo’nun ne planladığını tahmin edebiliyordu.

“Bir fantezi dünyasına girmek, bir insandan bir kahramana dönüşmek, Orkları yenmek ve Ejderhaları dize getirmek. İmparator? İmparator olmak? …hmmm!”

Ahn Hyundo zorlukla nefes alabiliyordu.

Bu kılıç kullanmayı öğrenmenin en iyi yoluydu. Asıl soru kılıç kullanmanın nasıl daha kullanışlı hale getirileceğiydi. Sadece kılıç öğrenmek sizi şöhrete ve zenginliğe ulaştıramazdı.

“Canavarlarla dövüşmek…Canavarlar insanları tehdit ediyor ha…Hoon!”

“Evet, Usta?”

“Bu oyun kapsül gerektiriyor değil mi?”

“Evet gerektiriyor.”

“Sipariş et!”

“Evet efendim!”

Chung Il Hoon hemen telefonunu çıkarttı ve kurulu bir şekilde kapsülleri sipariş etti. normalde teslimat 2-3 günü buluyordu. Ama o kapsüllerin o gün içerisinde dojoya gelmesini sağladı.

Kapsüller istendiği şekilde kuruldu.

Ancak 1 yerine 5 tane kapsül gelmişti.

“Bu da ne?”

Ahn Hyundo’nun kesken bakışları altında Chung II Hoon itiraf etti.

“Müritlerin ustalarını takip etmesi onların görevidir değil mi?”

“Yani sizlerin beni Kraliyet Yolunda da takip edeceğini mi söylemeye çalışıyorsun?”

“Evet.”

Eğitmenler cesaretle cevapladı.

“Dojoya ne olacak?”

“Sonuçta başka bir ülkeye gitmiyoruz ve ikincil eğitmenler tam da bu zamanlar için değil mi?”

Ahn Hyundo kıkırdadı.

“Yani bu öyle güzel bir oyun ki siz de oynamak istiyorsunuz ha?”

“Usta! Lütfen bize izin ver!” derken eğilmişlerdi.

“O zaman benim ismim Geomchi olacak ve II Hoon sen ismini Geomchi2 yapacaksın.”

“Evet efendim…”

“Ve sen Geomchi3 olacaksın. Sıradaki sen ise Geomchi4 sün.”

“Evet.”

Kore Cumhuriyetinde kılıç ustaları arasındaki rütbe olayı numaralandırma şeklinde yapılıyordu.

“Keukkeuk.”

“Yani ben Geomchi4 olucam…”

Diğer eğitmenler kahkahalarını bastırmaya çalışsalar da kadere karşı gelemediler.

//Adam doğal afet gibi

“Bir sonrakinin ismi de Geomchi5 olacak.”

İleri doğru eğildiler ve saygıyla eğilip ustalarına teşekkür ettiler.

Fakat sırtlarından soğuk terler akıyordu.

‘Ne kadar da çocukça bir isim…’

‘Nereye gidersem gideyim ismimi sorduklarında utancımdan öleceğim.’

Ahn Hyundo kapsülüne girdi ve hesabı ile karakterini yarattı. Sonra müritlerine ismini ve Rosenheim Krallığındaki Serabourg kalesine gelmelerini söyledi.

“Oh, bu şaşırtıcı.”

Geomchi dünyaya bağlandı ve tek bir noktada bir süre bekledi.

“Daha önce hiç böyle hissetmemiştim.”

Her şeyi hissedebiliyordu. İnsanların tam bir ortaçağ şehrinde sohbet ettiğini ve güldüğünü görebiliyor ve işitebiliyordu.

Her türden konuşma duyulabiliyordu.

“Aynı seviyede 4 kişi daha bulmak lazım.”

“Ucuza çelik baltalar satıyorum!”

“Güneydeki köyleri ticaret yapmak için terkettim, beraber seyehat edebileceğim başka tüccarlara bakıyorum.” 

Sniff.(Koklama sesi)

Burnuna ulaşan lezzetli yemek kokuları karşısında Geomchi’nin miğdesi guruldadı.

Kafasını çevirdi ve birisinin yemek yaptığını gördü.

“Başlangıç Düzeyi 7. seviye Aşçılık ile yapılmış lezzetli yemekler satıyorum, maş fasulyesi”

//SENI HER GÖRDÜĞÜMDE

Geomchi yutkundu. Yemek istiyordu ama hiç parası yoktu.

Sonra diğerleri bağlandı

Geomchi2, Geomchi3, Geomichi4, Geomchi5!

// İsimlerini yazmak çok zor, arada karıştırabilirim.

“Usta, ilk siz girdiniz demek.”

“Sen de burdasın!”

“Evet, sende burdasın!”

Geomçi4 kesesinin içine bakınca şaştı kaldı.

“Oh, Usta!”

“Ne var?”

“Kesemin içinde 10 parça ekmek ve bir matara var!”

“Evet, bu inanılmaz. Hadi ekmeklerimizin tadına bakalım, buyurun gençler.”

Geomchi2, Geomchi3, ve Geomchi5 keselerinden ekmeği çıkardılar ve bir ısırık aldılar.

Ekmek çok bayattı ve çiğnemesi zordu, taşa benziyordu.

“Tü, tü! Hiç de yenilesi bir şey değil. Ava giderken cidden bunu mu yiyorlar?”

“Ben internette küçük bir araştırma yaptım, çok sayıda çeşit çeşit yiyecek mevcut. İleri düzey yemekler o kadar lezzetli ki neredeyse ağzınızda eriyor. İlahi bir tat olmalı.”

“Tam da Geomchi4 adını verdiğim birinden beklediğim gibi! Sen akıllı bir çocuksun.”

“Hehe, bunlardan bir sürü var bende.”

Geomchi4 ustasının övgüsü yüzünden güldü ve mutlu oldu. Dojodayken uygulayıcılara karşı açık sözlü ve yardıma hevesli olduğundan dolayı çok sevilirdi.

Kraliyet Yoluna giren Geomchiler iyi bir moddalardı, alışık olunmayan bir şekilde mutlu ve neşelilerdi, sık sık gülüyorlardı.

“Öyleyse yiyelim şunu, sadece çığnemeye devam etmeniz gerekiyor. Biraz sert olsa da bir püskeviti yemek gibi.”

“Arpadan yapılmışa benziyor. Arpa Ekmeği?”

“Geomchi2 ve Geomchi3 ekmeklerini yediler ve mataralarından birkaç yudum su içtiler.”

“Hadi gidip başlayalım mı?”

“Ne demek istiyorsun? Önce eğitim merkezine gitmemiz lazım.”

“Lee Hyun, hayır, Weed ilk 4 hafta dışarı çıkamayacağımızı söyledi.”

“Peki, hadi gidip eğitim salonunun güzel olup olmadığına bakalım!”

5 Geomchi’ler eğitim merkezini buldular. Serabourg Kalesinde inanılmaz sayıda insan dolaşıyordu, bu yüzden eğitim merkezini bulabilmek için birkaç kere sormaları gerekmişti.

Binanın içinde pek az sayıda insan, yeteneklerini korkuluklar üstünde deniyordu.

“Oh! Yani bu onların bunu yapma yolu.”

“Bu dojodaki eğitim metotları ne kadarda çağdışı. Bu sistematik eğitim dayanıklılığı arttırmaya yönelik gibi gözüküyor.”

“Geomchi2, önemli olan mekanlar değildir, değil mi? Bu gibi şeyler kılıcın yolunu takip edenlere vız gelir tırıs gider.”

Geomchi2 ve diğer Geomchi’ler tahta kılıçlarla korkuluklara vurmaya başladı. Onlar da Weed’in hikayesini dinlemişlerdi.

“Bu yapılması gereken şey mi yani?”

“Yiyahap!”

Boom!

Geomchi2 ve Geomchi4 tahta kılıçları tekrar böyle savurduklarından nostaljik hissetmişlerdi.

Durmaksızın sabit bir nesneye vurmak 10 yıl öncesinde kalmış bir antrenman yöntemiydi, böyle metotlar çoktan yok olmuştu.

“Argh! Daha yüksek sesle bağır!”

“Tamam! Bir milyon yirmi bir! Bir milyon yirmi iki!”

Geomchi’ler hevesle korkulukları dövdüler. Bunu yapmak içinizde iyi bir his bırakıyordu. Diğerleri onların deli olduğunu düşünse de onlar hiç dinlenmeden işlerine devam ettiler.

İlk önce kılıcı öğrenmek lazımdı.

Sonra da kılıcını ilginç canavarları biçmek için kullanabilirdin.

Onların kuvvetleri ve diğer yetenekleri artmaya devam etti.

‘Kraliyet Yolunun canavarlarını kendi kılıcımla doğrayacağım.’ Bu düşünceyle gözleri giderek daha da parlıyordu.

“Bu arada, ben gerçekten acıkmaya başlıyorum.”

“Usta, sadece 2 ekmeğimiz kaldı!”

“ Öyle demek. Yiyebilir miyim?”

“Evet efendim!”

Geomchi geriye kalan ekmeği de yedi. Artık yiyecek hiçbir şeyleri kalmamıştı.

“O ekmek sayesinde tekrar dolmuş gibi hissediyorum!”

“Oh, yea! Geomchi4 sen bu işte bir uzman gibisin.”

“Usta, tokluk seviyeniz düştüğünde aç hissediyoruz!”

“Geomchi3, haklısın.”

“Ama tokluk düzeyimiz düşmeye devam ederken ne yapacağız, şimdi geriye hiç ekmeğimiz kalmadı?”

“…”

Geomchi3’ün dediklerinden sonra gruba bir sessizlik çöktü.

Bu sözler pervasızca söylendikten sonra atmosfer gergin bir hal aldı.

Geomchi’ler durumu sorgulamaya başladı.

“Bu ciddi bir mesele. Ne yapacağız?”

“Sanırım ne yapacağımızı biliyorum.”

“Geomchi2, fikrini söyle.”

“Ne yapabiliriz? Mesela avlanmaya gittiğimiz zaman itemler düşürebiliriz ve para kazanabiliriz. Sonra eğer daha lezzetli bir şey yoksa gider tekrar arpa ekmeği alırız.”

“Oh, o zaman bunu yapalım…”

Diğer Goemchi’ler gülüyordu ama Geomchi4 kafasını salladı.

“İlk 4 hafta şehri terk edemeyiz, yani açlıktan kırılacağız gibi görünüyor.”

“…”

Tüm Geomchi’ler kafalarını eğdi. Bu korkunç durum için söylenebilecek pek bir şey yoktu. Oyun tecrübesi olan başka birisi böyle bir durumda kalsa bir görev alır yapardı. Ancak onlar Npc’lerden görev alınabileceğini hayal bile edemiyorlardı. Onların tek çözümü avdı ve bu da şehrin içinde mümkün değildi.

Geomchi tahta kılıcını kaldırdı ve haykırdı.

“Biz kılıç sallamaya devam edeceğiz. Sadece kılıcınızı savurmaya odaklanın!”

“Evet Usta! Kılıcımıza odaklanacağız!”

“Oh, Usta ne kadar takdir edilesi!”

Geomchi2, Geomchi3, Geomchi4, Geomchi5 alkışladı.

//Ben de bundan bi tane istiyorum

Sonra beşi de korkulukları dövmeye devam etti. Aç olsalar bile bu onlara daha fazla irade gücü veriyordu.

“Hohoho….”

Eğitim salonunun eğitmeni sıcacık gülümsedi.

Eğitim salonun eğitmeni uygulayıcılardan böyle bir azim görmekten çok memnundu.

“Hey, siz yemekte bana katılmaya ne dersiniz?”

Eğitmen onları yemeğe çağırmıştı. Ancak Geomchiler tükürüklerini yuttular ve daveti reddettiler.

“Hayır! Biz bir NPC’nin sadakasını alacak kadar şerefsiz değiliz. Bizim kendimize saygımız var, yanlış mıyım gençler?”

“Bu doğru! Biz sadece kılıç için yaşarız.”

Khoreureuk

//Karınları gurulduyor.

“Şu korkuluğa bak, ne kadar lezzetli görünüyor.”

Açlıktan saçmalamaya başlamışlardı. Son arpa ekmeklerini yediklerinden beri tokluk düzeyleri sürekli düşüyordu.

%3‘den daha az tokluk! Tüm dayanıklılıkları tükendikten sonra korkuluğa vurmak için hareket etmek çok zor hale gelmişti.

*Ting*

————————————————————————————————

Uyarı: Açlıktan Öldünüz!

24 saat oyuna bağlanamazsınız.

Basit yoldan bir ölüm olduğundan item veya seviye kaybetmemişlerdi.

————————————————————————————————

Ölüm, onlar açlıktan sürünerek ölmüşlerdi… köpekler gibi.

Açlıktan ölmek çok zordu, yani ilk 4 haftada böyle ölmek çok çok çok nadir bir işti.

Kendilerine saygısı olan Geomchiler çok fazla insanın önünde böyle bir yolla ölmüşlerdi, çok aşağılayıcıydı.

Ahn Hyundo, Chung Il Hoon’un yardımıyla dojoda bir toplantı düzenledi.

“Kraliyet Yolu medeniyetin tamamen yeni bir formu ama biz onun etkilerine karşı çok kayıtsız kaldık.”

“Evet, bu doğru.”

“Eğer daha fazla uygulayıcı canavar öldürebileceği bir yerde daha fazla zaman geçirirse, motivasyonları ve ilhamları daha ileriye gidecektir.”

“Ben de bunun doğru olduğunu düşünüyorum. Canavarlarla dövüşmek ve yeteneklerini geliştirmek onların dikkatlerini toplayacaktır.”

Ahn Hyundo ve Chung Il Hoon da diğer eğitmenlerle aynı yolla ölmüşlerdi.

“Doğrudan dövüşmek onların kılıcın gücünü fark etmesi için iyi bir fırsat olabilir!”

“Müritleri gönüllü olarak alacağız ve onlar kılıcın yolunda kolayca aydınlanacaklar. Bilinmeyen bir kıtaya yalın kılıç seyahat etmeleri, bu çok güzel bir fikir Usta.”

Ancak dojodaki tek kadın ve mekanın sekreteri olan Ahn Hyundo’nun yeğeni, iki ellerini de beline koydu ve şöyle dedi.

“Tek mesele gatret! Siz düşmanınızın bir araç olduğunu ve bunun gelişmenize yardımcı olduğunu söylüyorsunuz. Bu hep söylediğiniz şey!”

“Argh! Başka ne var? Neyi gözardı ediyoruz?”

“…!”

“Yani planımız tüm resmi uygulayıcıları oyuna sokmak, bu kaç kişi ediyor?”

“500.”

“500 kapsül sipariş edersek… indirim alırız di mi?”

“Yarına kadar hepsi kurulmuş olacaktır, bu fena sayılmaz.”

Chung Il Hoon güvenle cevapladı.

Göçmen Kontrolü ve Mülteci Bürosundan 500 uygulayıcı için kapsül sipariş edildi. Ahn Hyundo’nun dojosunun tüm Kore Cumhuriyetinde itibarı vardı. Dünya Kendo Fedorasyonundan ve Atletizm Derneğinden fon alıyorlardı. Müritlerden büyük miktarlarda para alıyorlardı ve aralarından birçoğu Göçmen Kontrolü ve Mülteci Bürosuna kayıtlıydı.

Geomchi4 gülümsedi ve sessizce mırıldandı.

“Bu da artık 5000 tane arpa ekmeğimiz var demek.”

//Sonunda yediler kafayı.

“…”

“…”

“Keukeum!”

// Allah Hyun’dan razı olsun Royal Road’a 505 Geomchi kazandırdı. Kuzenim 4chan meme’lerini kafamıza yağdırıyor

//Self-respected Geomchi’ler…

//230 bölüm kaldı ingilizce güncele. Yaklaşıyoruz gençler