Karşısındakini yıktıktan sonra olur da ayılırsa diye muştaları ellerinden çıkarıp kendi cebine koydu. Gerçekten de kendinden geçip geçmediğini teyit etmek için suratına da birkaç tokat attı.

Demirci çocuk yediği dayaktan sonra garip bir şekilde horlayarak uyuyordu. Sanki rahat bir yatağa uzanmış da günlerdir uykusuz kalmış gibi...

Kırık taşın üstüne oturup düşünmeye başladı. Bu bir anda başlayan ve sonlanan kavga planında yoktu. Sadece çocukla konuşması gerekiyordu ancak şu an onu mecburen bayıltmıştı.

Çocuğu sokağın ortasında bu halde de bırakamazdı. Bu onu düşünmesinden çok uyandıktan sonra olacaklarla alakalıydı. Durduk yere kavga çıkarmaktan dolayı başı ağrıyabilirdi.

Öyle bir çözümle gelmeliydi ki okulun bahçesinden kimsenin, özellikle de hocaların dikkatini çekmeden çocuğu dışarıya çıkarıp evine annesinin yanına tedavi için götürmeliydi.

Dayağı yiyince zihni iyicene açılmış, böylece düşünme yetisi de hızlanmıştı. En başından beri niyeti demirci çocuğa zarar vermek değildi. Ancak kafası çakır keyfiyken küfürü duyunca kendini tutamamıştı.

Çocuğun kırık burnuna bakarak düşünmeye devam etti. Bu kısa omuzlu, şişkin pazulu ve kısa kollu çocuk hem fizik olarak hem de yüz şekli olarak aynı evlerinin altında olan fırıncı Charles'e benziyordu.

İlk başta bu benzetme kendisine komik gelse de fırıncı ile yaptığı kısa bir sohbette onun oğlunun da bu okulda okuduğunu söylediğini hatırladı ve yüzü düştü. Şehirde tanıdığı az kişiden biri olan bu fırıncıyı da düşmanı bellemek istemiyordu.

Artık kararını vermişti, yapacak fazla bir şey yoktu. Eğer cidden fırıncının oğlu ise olay büyürdü ve annesi fırıncılarını yer yüzünden dükkanıyla beraber silerdi. Bunun olmasını kesinlikle istemiyordu.

Kendi kendine söverek çocuğu sırtına aldı ve zorlukla da olsa yürümeye başladı. Ancak hedefindeki yer düşüncelerinden sonra biraz değişmişti. Bir süreliğine değişti desek çok yanlış olmaz çünkü demirci çocuğu iyileştirmeye götürmeden önce Aurora'ya olanlardan bahsetmesi gerektiğini hatırlamıştı.

Etraftaki insanların dikkatini çekmemek için hızlı yürümeye çalışıyordu ama sırtında sırtında baygın birisi varken bu oldukça zordu. Bazıları yarım ağız ne olduğunu sorsa da onları ayaküstü cevaplarla geçiştirerek tekrar güney bahçesine indi.

Yediği birkaç darbenin üzerine bir de sırtındaki ağır çocuğu taşıması kendisini yormuştu. Biraz soluklanmak için bir ağacın kenarına yaklaştı ve yavaşça demirci çocuğu indirdi.

Aurora'yı bulmak için bahçeye, sağa sola bakındı. Şanslıydı ki kendisini bulması çok uzun sürmemişti. Anlaşılan çadırdan yeni çıkmıştı ve öylece orada bekliyordu. Ona seslendi ve eliyle kendisini yanına çağırdı. Kıza düzgün bir açıklama yapması gerekiyordu.

Aurora'yla araları son zamanlarda zaten pek iyi değildi ve gidip bu çocuğu dövdüğünü de söyleyemezdi. O yüzden çocuğun yolda giderken tanımadığı biriyle kavga ettiğini ve kavgayı ayırmak için araya girince kendisinin de iki üç tane karavana yumruk yediği gibi tamamiyle yalan bir hikaye anlatarak kendini kahraman bir şövalye gibi gösterdi.

Aurora o kadar salak değildi elbette. Duyduklarına tam olarak inanmasa da elinde başka bir çare olmadığı için Aaric'e inanarak durumu daha fazla üstelemedi. Dönüp baygın çocuğa bakınca da cidden temiz dayak yediğini anladı.

İkili Aurora'nın da yardımıyla eve şehir muhafızlarının dikkatini çekmeden varabildiler. Aaric'in annesi onlar geldiğinde salonda koltuğa oturmuş bitki çayı içip kitap okuyarak, günün tadını çıkarmakla meşguldü. Son işin iyi miktarda para kazandığı için daha uzun bir süre evde oturacak gibi duruyordu.

İçeriye çocuğunun gene hırpalanmış bir şekilde girdiğini görünce galiba konuşmak işe yaramıyor diyerek kızacaktı ki Aurora araya girerek durumu kendi bildiğince izah etti ve tartışmaya zaman olmadığını söyleyerek tedavi için Bianca teyzeden yardım istedi.

Aaric'in anlattıklarından evdeki mevcut gerilimi az çok biliyordu. Aaric'i annesi tatlı bir dille uyarmış ve buna benzer bir olayın tekrar yaşanmaması adına söz verdirmişti. Kendisinin sokakta rastgele birileriyle kavga etmek için eğitilmediğini fark etmesi gerektiğini söylemişti.

Aaric çocuğu evlerindeki boş odada duran yatağa bırakarak rahat bir nefes aldı. Hafif yaralarını annesinin verdiği yenilenme şurubunu içerek iyileştirmeye başladı. Bağdaş pozisyonunda arkasından Aurora'nın da desteğini alarak toplamda üç saatlik işi bir saatte bitirmişti.

Demirci çocuk ise yataktaydı. Aynı şuruptan içmiş ve annesinin yardımıyla iyileşmekteydi. Onun uyanması da çok sürmedi. İlk yaptığı şey nerede olduğunu idrak etmeye çalışmak olmuştu. Hatırladığı son şey yüzüne doğru gelen bir tekme ve bayılmadan önce şansına küfürler edişiydi.

Yataktan doğrulup Aaric'i görünce yüzü düşse de kendini tuttu ve intikam için saldırmadı. Zaten bir kere yenilmişti ve anladığı kadarıyla onun tarafından da tedavi edilmişti.

Düşünebilme yetisi vardı. Beyinsiz bir hayvan da değildi, zekasını normal insanlar gibi kullanabiliyordu. Kavganın başlama nedeninin o anki siniri ve takındığı tavrı olduğunun gayet farkındaydı.

Başında duran Aaric'in gözlerinin içine konuşmadan bakarak ne olacağını bekliyordu. Kendisinin gözlerinde herhangi bir kötü niyet yok gibiydi. Sanki ettikleri kavga bile onu çok öfkelendirmemişti.

Aaric sadece ileride bu çocuğa işi düşeceği için onunla arkadaş olmak istemişti ama olaylar çok ani gelişmişti. Şimdi ise ortamdaki bu garip sessizliği kırması gerekiyordu. Evin sahibi olduğundan konuşmayı kendisinin başlatması gerektiğini düşündü ve yataktaki çocukla tanışma faslını başlattı.

"İlk izlenim çok iyi olmasa da ben Aaric, yanımda duran kız da sevgilim Aurora. Peki, senin ismin nedir?"

"Adım Hector, tanıştığımıza memnun oldum."

Aaric, Hector'u yataktan kaldırarak salona doğru ona eşlik etti. Hector salondaki masa üzerinde kendi yaptığı muştaları görünce tekrar gözü yaşlanarak ağlama durumuna geldi.

Bu yaptığı silahlar üzerinde tam dört senedir çalışıyordu ama kıdemlilerine sorduğunda muştalarının  en fazla vasat olarak değerlendirilebileceğini duymuştu. Dört yıllık sıkı çalışmasına sadece birkaç sözle son verilince de hayal kırıklığına uğramış ve mental bir çöküntü durumuna girmişti.