Dimensional Sovereign - Bölüm 162: Uçurum (1)

---

 

 

Düzenleme: LordVioleGrace

 

'Oduk! Hepinizden kurtulacağım. Hepinizi öldüreceğim.'

 

Sadece bekle. Kesinlikle geri dönecekti.

 

Eğer ölmediyse, onlara sonsuz bir acı hissettirirdi.

 

Kang-jun'un öfkesi zirveye ulaştı.

 

Sadece Uçuruma atılmakla kalmamıştı, yanlış bir şey yapmamış hanehalkı üyeleri de cehenneme gönderilmişti.

 

Göksel Dünyaya saldırmak için Şeytani Tanrılarla el ele tutuşmadığı için pişman olması yeterliydi.

 

Öfke vücuduna yayıldı.

 

Bu arada vücudu düşmeye devam etti.

 

Nereye düşüyordu?

 

Uçuruma atıldığından beri bir süre olmuştu ama hala düşüyordu.

 

İlk başta, Kang-jun sadece Gök dünyasında öfke ile titriyordu ama şimdi Uçurumu sorgulamaya başladı.

 

'Burası dipsiz bir yer mi?’

 

Bu doğru.

 

Uçurum sonsuz düşüş olan bir yerdi.

 

Vücudunda herhangi bir güç hissedemedi.

 

Uçurum'a atılmadan önce, kaosun gücünü artıracak bir yeri vardı ama şimdi hiç bir güç alamıyordu.

 

Böylece Kang-jun,  umutsuzluk duygusu hissetti.

 

Bu son muydu?

 

Sonsuz bir düşüş!

 

Sonsuz umutsuzluk!

 

Kang-jun dişlerini sıktı.

 

'Mutlak umutsuzluk yoktur.'

 

Gözleri alevlerle doldu.

 

'Herhangi bir aşırı uzayda bir kaçış yolu olmalı.'

 

Bunu yapmak için öfkesini bastırmak zorunda kaldı.

 

Göksel Dünyaya karşı intikamına odaklanmak yerine bu tuhaf alanın ne olduğunu anlamak zorunda kaldı.

 

'Ne lanet bir yer bura?’

 

Uçurum, zaman ve mekanın var olmadığı bir alandı.

 

Bu daha önceki bir evrenin başlangıcı mıydı?

 

'Burada var olan tek kişi benim gibi gözüküyor.'

 

Kang-jun yakında varlığını yitirmiş gibi hissetti.

 

Burası hiçbir şeyin olmaması gereken bir yerdi.

 

İçine atılan her şey tamamen yok olup hiçliğe geri dönüyordu.

 

'Her şeyi yok eden bir alan. Bu Uçurum.'

 

Kang-jun’un vücudunun çoğu dağılmış ve kaybolmuştu.

 

Tüm vücudu dağıldığında, bilinci de ortadan kalkacaktı.

 

Tam ölüm.

 

Tamamen imha.

 

Uçuruma girmeden önce, içine atılan büyük Şeytani Tanrılara ne olduğunu tahmin etmeye çalışmıştı.

 

Ancak, Kang-jun'un gözünde bir ışık parladı.

 

'Eğer beni yok edebilecek bir güç varsa, bu başka bir gücün burayı yönettiği anlamına gelir.'

 

Her şeyi hiçliğe dönüştürme gücü. Bu güç var olduğu sürece, burası boş değildi.

 

Boyutsal bir güç değil, garip bir gücün hakim olduğu başka bir dünyaydı.

 

Ve Kang-jun bu gücün ne olduğunu zaten biliyordu.

 

Göksel Dünyaya karşı intikam duygusu nedeniyle, bu gücü kavramakta gecikmişti.

 

Kang-jun'un düşen vücudu ilk kez durdu.

 

Chu chu chu.

 

Aynı zamanda vücudu dağılmayı bıraktı ve orijinal durumuna geri döndü.

 

Kang-jun'un yüzünde rahat bir gülümseme vardı.

 

'Gerçekten de bu bir Yıkım Gücü Alanı.'

 

Sadece Yıkımın Özünü anlayarak hayatta kalmak mümkündü.

 

Karosio'nun cazibesini aşarken yıkımın özünü fark etmişti ve şimdi bunu bu alanda da bulmuştu.

 

Kang-jun'un bu alana yıkım gücünün hakim olduğunu öğrenmesi zor değildi.

 

Parururu.

 

Onu mühürleyen tılsımlar titredi.

 

Aslında, hala Göksel Dünyadayken tılsımların gücünü tehdit etmişti.

 

Kaos gücüyle değil, yıkım gücüyle.

 

Bilinçaltında, baş tanrıları kaos gücü ile yenemediğini ve yıkım gücünü kullandığını fark etti.

 

Gücü o kadar küçüktü ki gerçek gücünü gösteremedi.

 

Ancak, tek başına Göksel Tanrıları korkutmak için yeterliydi.

 

Paniklediler ve Kang-jun'u Uçuruma attılar.

 

Aslında, Göksel Tanrıların Kang-jun'u bu yönüne bakarken Uçuruma atması çok akıllıca oldu.

 

Eğer Kang-jun cehennemde tutulduysa, o zaman mühürleme tılsımlarını çabucak çıkarması mümkün olacaktı.

 

Bununla birlikte, burası yıkım gücünü içeriyordu, bu yüzden Kang-jun'un artık herhangi bir kısıtlamaya bağlı olması gerekmiyordu.

 

'Şimdi bütün bu şeylerden kurtulalım.'

 

Pararak! Pasususu.

 

Kang-jun'un gözleri parladı ve vücudundaki tılsımlar toza dönüştü.

 

Chaak.

 

Yere inmişti.

 

Karlarla kaplı bembeyaz bir alan.

 

Şaşırtıcı bir şekilde, bu Uçurumun dibiydi.

 

Sonu olmayan güzel bir karlı alan.

 

Sadece yıkımın doğasını anlayanlar buraya inebilirdi.

 

Aksi takdirde, binlerce veya on binlerce yıl boyunca düşmeye devam edeceklerdi.

 

Hayır, o kadar uzun sürmez, çünkü umutsuzluk içinde kendi varlıklarını terk ederlerdi.

 

Uçurum, yıkım alanı hakkında korkutucu bir şeydi.

 

Fakat Kang-jun gibi yıkımın doğasını anlayanlar için, bu artık bir umutsuzluk alanı değildi.

 

Sadece yeni bir dünyaydı.

 

Chobeok. Chobeok.

 

Kang-jun yavaş yavaş karlı zeminin üzerinde yürüdü ve etrafındaki alanı inceledi.

 

Baktığı her yerde beyaz bir dünyaydı.

 

Kar hala gökten düşüyordu.

 

Ancak, güzel görünmelerine rağmen, aslında yıkımın gücü ile dolu kristallerdi.

 

Yine de, Kang-jun rahat hissetti.

 

Yıkımın doğasını anlamıştı, bu yüzden burası dinlenme ve iyileşme yeriydi.

 

'Burada başka biri daha var.'

 

Bu karlı alan belirli bölümlerle sınırlı değildi.

 

Ona Boyutsal Denizi hatırlatacak kadar geniş bir alandı.

 

Öyle olsa bile, başka varoluşlar hissediyordu.

 

Çünkü onlar büyük yıkım enerjisi kitleleriydi.

 

Bu karlı alanı aydınlatan güneşler gibiydiler.

 

Sadece bir değil beş kişiydi!

 

Belki de yıkımın doğasını fark eden uçurumdan kurtulanlardı.

 

Elbette, hepsinin büyük yıkım tanrıları olduğunu tahmin etti.

 

Sebebi ne olursa olsun.

 

Şimdi ya da daha sonra olsun hepsi kavga ederdi.

 

Bu güçlü bir dünyaydı.

 

Kang-jun onlardan birinin buraya yaklaştığını hissetti.

 

'Silahım yok bu yüzden onlarla çıplak ellerimle uğraşmak zorunda kalacağım.'

 

Kang-jun'un Cennetin Kan Kılıcı baş tanrılar tarafından yok edilmişti.

 

Uzay envanterindeki her şey parçalanmıştı.

 

Neyse ki, Boyutsal Hükümdar yüzüğü hala sağlamdı.

 

Anomalous Anka kuşu da zarar görmemişti.

 

Bunun dışında, Kang-jun sadece bedeniyle kaldı.

 

Yine de, Kang-jun'un savaş gücü daha da arttı.

 

Kaos gücü yerine yıkım gücünü kullanmak artık mümkündü.

 

Lv400 (Exp 00.00%)

 

[Savaş] Yıkım

 

Sağlık: 203070/203070

 

Yıkım Gücü: 199090/199090

 

Güç: 404  (+100)

 

Çeviklik: 405 (+100)

 

Zeka: 398 (+100)

 

Şans: 21 (+10)

 

Karizma: 65 (+20)

 

Ancak, yıkım gücü sadece bir süreçti.

 

Yıkım gücünü elinde tuttuğu andan itibaren, Kang-jun nihayet yeni dünyayı açıkça gördü.

 

Hwanmong Hükümdarı!

 

Hwanmong'un sözde gücünü hissediyordu. Henüz o duvarı geçmemişti ama çok uzak değildi.

 

Tabii ki, bir dönüm noktasına yakın olduğunda her zaman zordu. Bu duvarı geçmemesi için bir şansı bile vardı.

 

Duvardan geçen ve yapamayan arasındaki fark, cennet ve dünya arasındaki fark kadar büyüktü.

 

'Buradan ayrılmadan önce duvarı geçmeliyim.'

 

Yıkımın gücü nedeniyle bu yeni dünyada hayatta kalmayı başardı, bu yüzden bir Hwanmong Hükümdarının gücünü alamazsa, sonsuza kadar burada kalacaktı.

 

Bu nedenle, Kang-jun ona doğru gelen düşmanca varlıktan korkmaktan daha memnundu.

 

Yıkım gücünün sınıra ulaştığı bir durumda, büyük bir düşmanla karşı karşıya kalırken, duvarı geçmek çok yardımcı olacaktı.

 

Ancak, büyük Şeytani Şanrılar o duvarı geçemedi.

 

Hwanmong Hükümdarı!

 

Sadece Hwanmong'un gücünü alması mümkündü.

 

Bunun nedeni, sadece Hwanmong'un gücüne sahip olanların bir Hwanmong Hükümdarı olabilmesiydi.

 

'Çıplak elle olmak biraz fazla zorlayıcı bu yüzden bir silah yapmak zorunda kalacağım.'

 

Kang-jun, bir kılıç şeklini ve enjekte edilen enerjiyi hayal etti.

 

Chu chu chu chu.

 

Bir süre sonra kar beyazı bir kılıç oluşturuldu.

 

Renk farklıydı ama şekil, baş tanrıların paramparça ettiği Cennetin kan kılıcı ile aynıydı.

 

Çünkü silahın şekli onun için doğaldı.

 

Kang-jun aniden kaşlarını çattı.

 

'Lanet olsun! Kılıcımı kırmak zorunda kaldılar.'

 

Sadece elinden alsalardı bu küçük bir problemdi, daha sonra tekrar kazanabilirdi. Ancak kılıcını kırdılar.

 

Güç mücevherleri de yok edildi.

 

Bu konuyu böylece bırakamazdı.

 

Kang-jun malzemeleri toplamak için harcadığı emeği hatırlayınca yumruklarını sıktı.

 

Düşündükçe daha da çok sinirlendi.

 

Yıkım gücünü özgürce kullanabilse de, artık bir silahı yoktu.

 

Bu bir kar kılıcıydı ve imha enerjisi onun içinde yoğunlaşmıştı.

 

'İşte bu harika. Ayrıca zırh yapmak zorundayım.'

 

Çıplak savaşmak biraz utanç vericiydi, ancak gözlerini kapatıp bir zırh yarattığında bu endişe ortadan kayboldu.

 

Dahası, zırhın savunması, giydiği ağır zırhlardan daha güçlüydü.

 

Kaos gücüyle dolu bir saldırı alsa kılını bile kıpırdatmazdı.

 

Chu chu chu chu.

 

Daha önce giydiği gibi beyaz bir zırhı görselleştirdi.

 

'Bir şey eksik.'

 

Zırhı ve silahı bittiğinde, Kang-jun gözlerini kapattı ve sessizce bekledi.

 

Sağ eli karlı kılıcı tutarken hala taş bir heykel gibi durdu.

 

Büyük Şeytani Tanrı her an gelebilirdi.

 

Kang-jun oldukça yakın olduklarını hissetti ama mesafeyi bilmiyordu.

 

Bu sonsuz bir uzaydı.

 

Böylece Kang-jun hayali bir alan yaratarak savaşa hazırlandı.

 

Her zaman olduğu gibi, kendisi ile aynı yeteneklere sahip bir düşman yarattı ve onlarla düello etti.

 

Eğitim değildi.

 

Birkaç saat sonra mı?

 

Hwiing!

 

Bir rüzgâr vardı ve önünde bir adam belirdi.

 

Yakışıklı adam kırmızı bir zırh giyiyordu.

 

Adam herhangi bir kadının ruhunu alacak kadar güzeldi.

 

Kolayca Karosio'nun erkek versiyonu olarak adlandırılabilirdi.

 

Ancak, ondan çok daha güçlüydü.

 

"Ne kadar da şaşırtıcı. Bir insan yıkım enerjisiyle nasıl başa çıkılacağını biliyor. Daha doğrusu, bu yere atılmak için ne gibi korkunç bir şeye cesaret ettiniz?”

 

Gözleri hala kapalı olan Kang-jun'a saçma bir ifadeyle baktı.

 

O anda, Kang-jun gözlerini açtı ve adama baktı.

 

“Kimsin sen?”

 

Sonra adam sırıttı.

 

“Birisi bana bunu sormayalı ne kadar uzun zaman oldu kim bilir. Adımı bilenler bana Spiros derler.”

 

Spiros, binlerce yıldır burada hapsolmuş büyük Şeytani Tanrı.