“Bunun bu kadar kolay olması çok saçma.”

Noah, Surta bölgesindeki karargâhı devirdikten sonra odasına geri dönmüştü.

(Görev “C” derece olsa bile bu kadar kolay olması imkânsız. Bunu araştırmam lazım.)

Kafasındaki karışıklığa rağmen görevini devam ettirmeliydi bu yüzden araştırma için dışarı çıktı.

TIK TIK

“GİR!”

Gür bir ses boş odada yankılandı. Sözlerin ardından odaya siyah kapüşon giyimli biri girdi. Girdiği zaman gördüğü ilk şey, tüm odada bulunan iki eşyadan bili olan sandalyede oturan yaşlı bir adamdı.

“Efendim, çok önemli bir olay oldu.”. Kapüşonlu endişeli bir şekilde konuştu.

"Anlat."

“Surta bölgemizdeki karargâh devrildi. Söylenenlere göre bunu yapan tek bir kişiymiş.”

Sözler yaşlı adamın merakını uyandırmış gibiydi.

“Tek bir kişi mi?”

“Evet, efendim görgü tanıklarından yapan kişinin özelliklerini aldık. Söylediklerine göre oldukça farklı fiziksel özellikleri varmış.

Bir gözü siyah, bir gözü beyazmış. Saçları da bu renklere uyumlu olarak aynı renktelermiş. Görünüşü güçlü birine benzememesine rağmen, oldukça korkutucu bir hava saçıyormuş.”.

Kapüşonlu, sözlerini bitirdikten sonra verilecek emri beklemeye başla

“Hangi aptal, bize bulaşmaya kalkar? Önlem olarak Kırta bölgesindeki güvenliği sıkılaştırın. Ayrıca 5 kişilik 10 grubun aramaya çıkmasını istiyorum. Her bir grupta 2 büyücü olmasını ve eğitimli olmalarını sağla.

Tekrar görülürse hemen bana haber verilmesini istiyorum. Bu kadar, çıkabilirsin. Aslında, son bir önlem olarak, kahramanı bilgilendirin.”.

“Hemen efendim, ULU URUS ADINA!”. Kapüşonlunun söz sözlerindeki ses tonu oldukça yoğundu. Ardından hızlıca dışarı çıktı.

Odada tek başına kalmasıyla yaşlı adam derince iç çekti.

“Hala böyle aptallar kaldı mı?”

Noah ise bu sırada sonraki saldırısı için bilgi topluyordu. Yüzünü ve gizlemek için başına bir örtü takmıştı. Pazardaki en ıssız bölgeleri geziyor, paraya muhtaç olanları arıyordu.

(En sıkı ağzı olan bile paraya muhtaçsa, her şeyi anlatır.)

BİR SÜRE SONRA

Noah sonunda istediğini bulmuştu. Bir ara sokakta yatan küçük bir çocuk gördüğü gibi yanına yaklaşmıştı. Çocuk yaklaşık 10 11 yaşlarındaydı, uzun süredir herhangi bir şekilde temizlenmediği belli oluyordu. Uzun siyah saçları ve mavi gözleri onu oldukça tatlı yapıyordu. Ama yüzü kirden gözükmüyordu bile, gören biri asla ona tatlı demezdi. Noah, kız mı yoksa erkek mi olduğunu çıkaramamıştı.

“Selam.”. Noah elinden geldiğince tatlı bir ses tonuyla konuştu.

Noah’ın sesini duyan çocuk kafasını çevirdi.

“M-Merhaba.”. Çocuk Noah’ tan korkmuş gibiydi.

“Sen… İsmin ne?”. Oldukça kibar konuşmaya çalışıyordu.

“Nagi, bana Nagi diyorlardı.”. Nagi, sözlerini bitirirken oldukça hüzünlü bir ses tonundaydı. Noah’da bunu anlamıştı ve uzatmamıştı.

“Sen, benimle gelmek ister misin?”

Nagi, bu sözleri duyunca gözlerini Noah’ın gözlerine çevirdi. Noah, o gözleri görünce sebepsizce geri çekildi.

(Gözleri, neden böyle. Mavi renkte değiller miydi? Neden bu kadar karanlıklar?)

“Sen güçlü müsün?”. Nagiin bu sorusu saf ve ölümcül bir merak içeriyordu.

“Evet.”

“Beni güçlü yapabilir misin?”

“Evet.”

Bu kısa konuşma içinde Nagi ve Noah zihinlerinde her türlü şeyi geçiriyordu. İkisi de söylediklerinde son derece dürüstlerdi.

[ÇOCUK BU VELEDİ YANINA AL! BİR YARDIMCININ ÖZELLİKLERİNİ TAŞIYOR! ONU YANINA AL. NE YAPARSAN YAP GİTMESİNE İZİN VERME!]

(Ne, yardımcı da ne?)

[ŞUAN AÇIKLAYAMAM FAKAT ONU KAÇIRMA!]

(Tamam tamam sakin ol.)

Noah, iç çekti ve konuştu.

“Beni takip et.”

NOAH’IN ODASI

Noah, Nagi’yi karşısına oturturmuş, ona soru sormaya hazırlanıyordu. Nagi, Noah’ı takip edip onun odasına gelince. Azıcıkta olsa rahatlamıştı. Başka yerlere gitmeye korkuyordu. İçinden garp bir şekilde Noah’a güven duygusu yeşeriyordu.

“Hikâyeni anlat.”. Noah’ın sözleri kısa ve özdü.

Nagi kafasını salladı ve anlatmaya başladı.

“Annem, babam ve küçük kız kardeşimle beraber yaşıyordum. Mutluyduk, kimseye bir zararımız yoktu. Babam, ayakkabıcıydı. Kendi dükkânı vardı. Çok fakir değildik ama çok zenginde değildik.

Ahaha kardeşim Lulu çok tatlı bir kızdı. Gelecekte çok güzel bir kız olacağı belliydi. Bir gün, babamın dükkânına siyah kapüşonlu adamlar geldi. Babamdan ayakkabı yapmasını istediler ve bir tarih verdiler.

 Ama verdikleri tarih, babamın yetiştiremeyeceği bir zamandı. Babam karşı çıktı fakat onlar umursamadılar, eğer yapmazsa çok pişman olacağını söylediler. Hala bu sözleri söylerken anneme ve kardeşime nasıl baktıklarını hatırlıyorum. Babam da bunu fark etti ve kabul etti.

Senin de tahmin edeceğin gibi, babam yetiştiremedi. Onlar tekrar geldiği zaman… Tekrar geldikleri zaman, babamı duyunca çok sinirlendiler. Bir tanesi kılıcını çıkardı ve babama sapladı. Ardından kardeşimi ve annemi yakaladılar. Onlara, onlara kötü şeyler yaptılar.

Sonra beni ölümüne dövüp, bir camdan dışarı fırlattılar. B-Ben oradan hızlıca kaçtım. Yaralıydım, korkuyordum kaçtım. Bir adam beni buldu. Amca İl beni buldu. Bana yardım edeceğini söyledi. Beni evine aldı.

Ona olanları anlattım. Bunları yapanların kim olduklarını anlattı. Karanlık Tarikatın adamlarıymış. Amca İl beni iyileştirdi. Onun yanında kalıyordum. Ama yaklaşık 1 ay önce o, bana dokunmaya çalıştı. Uyuyordum, ben uyurken yanıma yaklaşmış. Beni ellemeye çalıştı. Onu ittirdim ve kaçtım. O zamandan beri sokakta yaşıyorum.

Çok fazla şey gördüm sokakta. İnsanlar yemek için birbirlerini öldürüyorlar. Zenginleri gördüm, gücü olanları gördüm, mutluydular. Bizi zerre umursamıyorlardı. Ben sokakta fare yerken, onlar evlerinde adını bile bilmediğim yemekleri yiyorlar. Bize köpek diyorlar.

Sana bir hikâye anlatabilir miyim? Amca İl’den kaçtıktan sonraki günlerden biriydi. Uzun süredir hiçbir şey yememiştim. Açlıktan, önümü göremiyordum. Fakat bir ses duydum. Bebek ağlamasıydı, küçük bir bebeğin ağlaması. Sese gidip, bebeği buldum.

Bebeği gördüğümde, aklıma gelen ilk şeyi yaptım. Onu boğdum ve ve… B-Ben onu ısırdım. Bebeğin cesedini, aynı bir köpek gibi parçalıyordum. Tek düşündüğüm şey açlığımı dindirmekti.

Doymuştum, fakat bebekten geriye kemikleri dışında hiçbir şey kalmamıştı. Hiçbir şey. Aklım yerine geldikten sonra tek yapabildiğim kaçmaktı. Elimden geldiğince uzaklara kaçtım.

 Ben, bir canavarım. Ama beni bu hale getiren kişileri biliyorum. Ve bir gün intikamımı alacağıma yemin ettim. Bu yemini gerçekleştirmek için her şeyi yapacağım.”. 

Nagi, kendi hikâyesini anlatırken. Noah, başka hiçbir şey düşünmüyordu. Tüm zihnini önünde duran çocuğa odaklamıştı. Ama Nagi’nin sözleri bitince, Noah’ın etrafındaki hava yoğunlaşmaya başladı. Sadece siyah ve karanlık bir hava orada oluşuyordu. Nagi, önündeki adamın yaydığı havayı hissedince anladı. Kendisi içindi.

[ÇOCUK, SANA YARDIMCININ NE OLDUĞUNU ANLATACAĞIMI SÖYLEMİŞTİM. DEDİKLERİNDEN DONRA EMİN OLDUM BU KARŞINDAKİ ÇOCUK YARDIMCIN. YARDIMCI, BİR KAHRAMANIN YANINDA SAVAŞAN KİŞİDİR. ONUN YARDIMCISIDIR. DAHA FAZLASINI ANLATAMAM. ŞU AN ANLATMAM, İYİ OLMAZ. FAKAT BU ÇOCUĞA İYİ BAK. ONU OKULA GÖTÜRMENE, BİR ŞEY DEMEZLER. O YÜZDEN GÖTÜREBİLİRSİN.]

(Tamam, anladım. Çocuğu sevdim. Fakat güçlenmesi lazım. Ona yardımcı olacağım. Off,  neden bu kadar fazla bilgi var? Her neyse önemli değil. Şu anlık tek yapmam gereken şey güçlenmek. Güçlendiğim zaman adaleti birinci elden sağlayacağım. Çok uzak bir zamanda bile olsa olacak. Elbet olacak)

Y/N:OOOO SELAMLAR HEPİNİZE, ÖNCELLİKLE UZUNCA BİR ZAMANDIR YOKTUM. BUNDAN SONRA DÜZENLİ OLMASADA BÖLÜM ATMAYA ÇALIŞACAĞIM AMA HAVA ÇOK SICAK, ŞU AN BAZI DURUMLARDAN DOLAYI KLİMA YOK. GELDİĞİ ZAMAN DAHA RAHAT OLACAĞIMDAN BAYA Bİ BÖLÜM YAZMA HEVESİ GELİR SANIRIM.

SONRSINDAAAA BÖLÜM BİRAZ BOŞ GELEBİLİR. AMA HİKAYE İÇİN ÖNEMLİ BİR BÖLÜM YANİİ YAPACAK BİR ŞEY YOK. BÖLÜMÜN BAŞI BİRAZCIK KÖTÜ OLABİLİR. ŞU ALIK BÖYLE KALSIN EN İYİ BÖYLE OLUYORDU. FARKLI BİR ŞEY BULURSAM DEĞİŞTİRİRİM.

HER NEYSE ARTIK NOAH’LA OLAN HİKAYEMİZE DEVAM EDELİM. NORMALDE BAŞKA BİR SERİ DAHA YAZMAYI PLANLIYORDUM, OLDUKÇA GÜZEL VE KOPYA OLMAYAN BİR SERİ OLACAKTI AMA BEKLEMEK ZORUNDA. HER NEYSE YAPACAK BİR ŞEY YOK. YORUM ATMAYI UNUTMAYIN. BAY BAYYY