Isekai may Cry - Prolog

---

etrafıma bakıp demeye çalışıyom ""Agucuk bugucuk."**Bunu derken ciğerlerimde hissettiğim nefes ile ağlamaya başlıom. 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ciğerlerim çok yanıyor!'

Ağladığımı gören doktor beni ayağımdan tutup baş aşağa bir şekilde kıçıma iki tane tokat attı. "Çocuk sağlıklı" demişti. Ama babam ve abim pek mutlu gözükmüyorlardı. Son kez annem beni kucağını aldı ve oracıkta can verdi

acıya yavaş yavaş alışan sinir sistemimle beraber kendime gelmeye başlıom. 'Bebek olduk la galiba' beni tutan kadına bakarken yüzündeki mutsuzluğu fark ediom, tam yorum yapacakken. Kadın gözlerini yumuyuor, ve ben sessizliğe gömülüom, bir anda hem eski yaşamımı hemde yeni annemi kaybetmenin umutsuzluğu başıma çöküyo
Abim küçük bir çocuk ve benden 5 yaş büyüktü, annesinin ölü bedenine bakmaya dayanamadığı için sinirle odadan çıkmıştı. Babam ise beni kucağını alıp beşiğime koydu. Bir süre tek başıma öylece kalakaldım... 
Aradan bir kaç ay geçti ve aşağa yukarı hangi dilde konuştuklarını çözdüm. Onun dışında babam bana bir sütanne bulmuş ve arada o gelip beni besliyordu. Onun dışında ne babam ne de abim benimle ilgilenmiyordu.
Bi gün beşikteyken öle dilimin kontrolüne alışmaya çalışyıroum "Bağpa" Kas hafızası sıfırlanmış bir bebeğin vücudunda olunca oldukça çaresiz bir şekilde konuşmayı öğreniyorum. 'Hay, gene yanlış çevirdim.' Dil egzersizlerinden sıkıldığımdan dolayı, beşiğmiden çıkmak için bir yol arıyorum.
tam bu sırada sütannem geldi ve beni kucağına alıp emzirmeye başladı. Sütannem 40larında bir kadındı, öyle çekici bir tarafı yoktu. Kocaman memeli büyük kıçlı bir kadındı'olm ya, bu iş çok yavaş gidio. Vaktimi iyi kullanmalıyım!' dil hareketlerine emerken çalışmaya başladım, lakin ağzımdan MEME' den dolayı dilim sürekli kadının meme uclarına gidiyorduSütannem irkilmişti "İlerde sapığın teki olacak" diyerek iç geçirdi ve emzirme işini bitirip beni beşiğime koyup ayrıldı. 
Aradan bir kaç ay daha geçmiş ve 1 yaşına basmıştım. Lakin doğum günüm bile kimse tarafından umursanmamıştı. Kekeleyerek olsun peltek olsun anlaşılır bir şekilde konuşabilmeye başlamıştım ama kelimeleri istemeden uzatyıor ve çoğu kelimiyi düzgün telafuz edemiyordum. Gene de aşağa yukarı anlaşılır bir şekilde konuşabiliyordum.
Bi' gün böyle takılıyom koltuğun orada, ayaklarımı çalıştırmaya çalışıyom. "Kaksanıza oyospu çojukları!" Ayaklarım çok esnek ve küçük olduğundan. Şimdilik emeklemem lazım. Ayaklarımın kalkmamasından dolayı koltuğun öbür ucuna emekleyerek gittim. "Sişin gibi ayağın amına koyim!" ayaklarımı düzleştirdim. "Çok sıkıyıyom yav, misafir falan geyse keşke."
Tam o sırada birisi kapı açıldı ve sevgili abim aylar sonra beni görmeye geldi. "Şimdiden emeklemeye başladın ha küçük imp" dedi. Abimi görünce heyecanlandım, ve ona bakmak için karın kaslarımı kullanarak kalkmaya çalıştım, ancak karın kaslarım aşırı zayıf olduğundan kalkamadım "Aybi!"

Aybi dememe şaşırmıştı "He?" dedikten sonra yanıma doğru geldi."Şonunda eve geldin!" diyerek yüzüne bakacak açıyı almaya çalıştım."Ne zamandan beri konuşabiliyorsun" şaşkınlığı hala sürüyordu."1,5 aydıy fala-" yediği bokun farkına varınca, bir an duraksadım ama durmak istemedim ve devam ettim. "1,5 aydır konuşuyo'm" "Peki konuşabildiğini bilen kaç kişi var" dedi gülümseyerek."ah... Gayiba kimse. Kimse düzgün geymiyo çünkü eve!"Abimin yüzünde şeytani bir gülümseme yerleşmişti. "Ah olamaz kardeşimin içine şeytan girmiş!" diyerek bağırabildiği kadar bağırdı ve beni elleriyle havaya kaldırdı."ŞEYTAN!" bağırıyordu."Has-" derken bir anda mal bebek moduna girmiş gibi yaptım ve abimin bağırışından korkmuş şekilde ağlamaya başladım "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA"Ağlamaya başlamamla abimin beni açık camdan fırlatması bir oldu. "Elveda şeytancık"