1960 yılının Ağustos ayında, Annem ve Dayım arasında, merhum Dedemden kalma miras arsa yüzünden sık sık tartışmalar yaşanıyordu.

Annem orta yol bulma umuduyla, yengem ve dayımın yerleştiği merhum dedemin evine gitti ancak o gün yengemin çığlıkları yükseldi evden. Asker emeklisi babam stresten peşpeşe sigaralar yakıyor balkondan ayrılmıyordu, dedem sokağın başında biz ise aynı sokağın sonunda ikamet ediyorduk.

Annemin gidişinden bir saat sonra Polis ekipleri ve ambulansın gelip dedemin evinin önünde durmasıyla, babamın hızla evden çıkıp oraya koştuğunu gördüm o zaman 7 yaşındayım, zavallı anneciğimin cansız bedenini sedyeyle çıkarıp ambulansa bindirmişlerdi ardından ellerinde kelepçeyle iki kolundan tutulmuş babamın polis aracına binmesini seyrettim.

Hatırladığım kadarıyla; Dayım tartışma sırasında Annemi bıçaklamıştı, yerde yatan eşinin cesedini görünce cinnet geçirerek yerden bıçağı alıp dayımı öldürmüştü, o gün huzurlu mahallemiz bir aileden iki ölüm verdi.

Mahallemizin bakkalı Veli abi, okuldan ısrarla kaçan abimi çırak diye yanına almıştı, ev bizim olduğu için kira derdimiz yoktu faturalara ve ihtiyaçlarımıza babam ve annemden kalan takı ve birikmiş paralarla idare ediyorduk, bir gün babamızın yemekhaneden çaldığı bıçakla bileklerini keserek intihar ettiği haberini aldık, hastanedekiler cesedini görmemize müsaade etmediler, abim ağlıyor, o ağladıkça ben de ağlıyordum.

Bir doktor bizi kantine götürmüş tost ve meyve suyu ikram etmişti olayların idrakına pek vakıf değildim, abimin aksine ve o yemiyor içmiyor konuşmuyordu bile. Bir zaman sonra yanımıza takım elbiseli bir adam yanaştı ve abimi yanına çağırdı, iki elini abimin omuzlarına yerleştirip bir şeyler konuştu ve abim boynunu büküp bir bana bir de adamın ölüm karası gözlerine baktı ve biçare kafasını onaylarcasına salladı.

Evimize son kez baktık ve arabaya binip o adamla gittik kendisi ufak çaplı da olsa haraç kesme gibi işlerle zengin bir adamdı o doktor kadın da kızı Zehra ablaydı yetimhanedeki çocukların eziyet gördüğünden haberdar ve ailesinin de evlat edinmeye müsait yanını göz önünde bulundurarak bizi sahiplenmişlerdi. Bir abisi vardı, Gökhan abi kendisi pek sert mizaçlı ama çocuklara karşı yumuşak bir adamdı ki eşi de çocuklarının yetişkin olmasından küçük çocuklara hasret kalmıştı, o hasrete de yetişkin olana kadar ben su serpmiştim.

Yalnız bir kızı vardı Leyla abla, bir daha çocuğu olmamıştı, Gökhan abi oğlu olsaydı yapmak istediği her şeyi abimle gerçekleştirdi. Tanrı bu iki aileyi birleştirmek için yarım bırakmıştı ve iki yapboz parçası birleşince hiç sırıtmadı. 

Bir gün Füsun abla ile Gökhan abi arasında bir fırtına koptu, Gökhan abi ne olur ne olmaz diye bana tabanca kullanmayı öğretmek istemişti ve Füsun abla da buna çok kızmıştı ki 2 gün konuşmadılar da bahçeden derip getirdiğim çiçeklerle zorla gönlünü aldırınca unutuverdi, ama bol bol tembih etti tekrarlanmasın diye gerçi Gökhan abi inatçıdır işini garantiye almayı seven, her ihtimali düşünen bir adamdı, gezmeye diye abimle beni poligona götürürdü. 

Herkesin bir silah olduğunu söylerdi, abimin tabancalara olan ilgisini biliyordu, benim ise keskin nişancı tüfeğine bir hayli ilgiyle baktığımı görünce " sniper tetikleri genel de hassastır olmasındandır ki kadınlardan daha iyi nişancı olur " diyerek beni pek bir heveslendirmişti.

Leyla abla evde yokken, evin arka arazisinde atış yapıyor ve günden güne bundan keyif alıyordum.

Gece karanlığı evi doldurmuştu, abimin odasına gittim o da uyumamış pencereye omuzunu yaslayıp göğü izliyordu " abi " deyip yanına yatağa oturdum gözlerini gökten ayırmadik " bir gün silahı atış harici kullanmamız gerekirse ne olacak " derin bir nefes alıp verdi bana bakıp saçlarımı okşadı " o günlerin gelmemesini umuyorum sen doğum gününü düşün 1 hafta sonra 16 oluyorsun " " senin doğum gününü bilen olmadığı için benimle aynı gün kutlanıyor " cevap vermedi.

Böyleydi abim pek konuşmazdı, bir anda değişen hayatımız alışmak zorunda kaldığımız farklı bir hayat en çok onun kafasını karıştırıyordu çünkü benden daha iyi hatırlıyordu olup biten 9 yılı ama hep böyle gitmeyecekti. 

.

.

.

.

.

İlk hikayem, umarım beğenirsiniz, hakkında duygu ve düşüncelerinizi belirtirseniz çok mutlu olurum şimdiden teşekkür ederim.