Akrep ve yelkovanın istediği konuma gelmesiyle toparlanmaya başladı. Sonunda hafta bitmişti, içindeki durdurulamaz dışarı çıkma arzusuyla sınıfın kapısına hızlı adımlarla yürüdü. Koridorda konuşan insanların sesleri ona her zamanki gibi itici geliyordu. Tanıdığı biri ile denk gelmemek için adımlarını daha da hızlandırdı ve kampüsün çıkış kapısına kadar hızını korudu. Her ne kadar karlar hızını yavaşlatmış olsa da kimseye görünmeden okuldan çıkmayı başardı.

Otobüs durağına doğru attığı her adımda önündeki iki boş gününü düşünüyordu. Sonunda haftanın yorgunluğunu atacak ve ertelemek zorunda kaldığı kitaplarına kavuşacaktı. Fakat bu fazla uzun sürmedi. Binmesi gereken otobüs gözlerinin önünden hızla geçiyordu. Alışmıştı aslında işlerin yolunda gitmemesine. Fazla şikayetçi olmadan otobüs durağına oturdu, eldivenlerini çıkarıp favori şarkısını açtı. Bu şarkı bile artık eskisi kadar onu etkilemiyordu onu, zaten çok fazla şeyden keyif almıyordu, şimdi de hoşlandığı nadir şeylerden biri onu terk etmek üzereydi. Eğer bir gün kitaplar da onu bırakırsa ne yapardı? Bunun üzerine daha fazla düşünüp moralini bozmak istemedi. Tam bu sırada uzaktan gelen otobüsün sesi ile irkildi ve oturduğu yerden kalkıp otobüse bindi. 

Otobüs pek dolu değildi, cam kenarında boş bir yere oturdu. Aslında bu boş zamanlarda kitap okumak istiyordu ama insanlar etraftayken kitaba odaklanamıyor, ona verilmesi gereken değeri veremiyordu. Cama kafasını yasladı, camdaki soğukluğun hissi ve kulağındaki müzikle dışarıyı izledi.

Durağa gelmesiyle otobüsten indi, en azından evi ile durak arası yakındı. Her zamanki sıkıcı mahallesi bugün ona daha da güzel gözüküyordu. İnsanlar karın yarattığı soğukluk yüzünden dışarı çıkmamıştı. Onlar olmadan ne kadar da güzeldi dışarısı.

Yaşadığı apartmana doğru yürüdü, özel bir apartman değildi burası. Başkası için sıradan binalardan biriydi sadece ama onun için insanları görmek zorunda kalmadığı yegâne yerdi. Binanın girişine doğru ilerlerken bugün başka bir insanla daha konuşmayacağı için mutluydu. Tam o sırada kapıdan çıkan bina görevlisi onun bu düşüncesini yok etmişti bile.

Adam ellerindeki poşetleri sürüklerken bir yandan da “Yon, kapının önüne yine bırakmamışsın çöpleri.” dedi.

“Unutan ben değilim sensin, aptal.” diye geçirdi içinden.

“Dediğim gibi unutmuyorum, kendim atıyorum zaten.”

Adamla bu konuşmayı beşinci yapışıydı ve her seferinde bu konuşma ona daha da sinir bozucu geliyordu.

Adam kafasını kaşıyarak Yon’u onayladı ve kapıdan çıktı. 

Belki onun için normal bir konuşmaydı bu, ama Yon için işkenceydi, her seferinde bu aptal konuşmayı yapması gerekiyordu, bir de kapıdan çıkarken “ben haklıyım” bakışı yok muydu? Resmen delirtiyordu onu, haksız olduğunu fark edince de sanki hiçbir şey yokmuş gibi yürümeye devam ediyordu.

Eğer herkes Yon gibi çöplerini kendi atsa, merdivenleri temiz tutsa bu adama para vermek zorunda kalmayacaklardı. Ama aptallar bunu anlamıyordu ve onu her gördükleri zaman güler bir yüzle çöplerini attığı için teşekkür ediyorlardı. Bu olay için zihnini daha fazla yormak istemiyordu, bir an önce evine girip kitabını okumalı ve dış dünyadan uzaklaşmalıydı.

Giriş kattaki dairesine sonunda girmişti. Kapıyı açmasıyla Mimi onu karşılamıştı, Yon’a sürtündü ve yemek kabına doğru yürüdü. Mamasını koyduktan sonra kendisinin de acıktığını fark eden Yon dünden kalma makarnayı buzdolabından çıkardı ve üstüne yoğurt döküp yedi.

Tam bir öğrenci eviydi burası, tek odalı bu dairenin içinde ihtiyacı olan her şey vardı. Bir yatak, bir masa ve bolca kitap. Makarnasını yedikten sonra kitabını okuyabilecekti, kimse onu rahatsız edemezdi artık. Kitabını büyük bir mutlulukla açtı ve sayfaları çevirdi.

Artık mutluydu, evinde sessizliğin getirdiği rahatlıkla kitabını okuyordu fakat telefonundan gelen mesaj sesi bütün huzurunu bozmuştu. Telefonu lanet ederek kaldırdı ve gelen mesaja baktı.

Mesaj üniversitesinden gelmişti, zaten beş gün okula gidiyordu bari boş zamanında peşini bıraksalardı. Gelen mesajı okumasıyla sinirleri daha da bozuldu.

Rektörlük: Sayın Yon, yarın saat 13:00’da rektörlük binasına bekleniyorsunuz.