Yükseklere, dağın tepesine; kimsenin beni göremeyeceği bir yere çıkıp taşların arasında yere uzandım, bekledim. Onların gelmesini bekledim. İlk defa yapmıyordum. Daha önce; sayısını unutmama neden olacak kadar fazla yapmıştım. Avlanmıştım, şuanda yaptığım gibi. Buradan ayrıldıktan sonra tekrar avlanacağım gibi.

Taktiksel saatime baktım; saat gece yarısından sonra 02:02.

CRACKK!

GÜM!

Yıldırım. Biraz ileride dağın önündeki boş alana düştü. Görüşüm bir anlığına beyazlaştı, gözlerimi ovuşturdum.

‘Daha iyi, gürültüyü azaltır.’

Seviyordum bunu; bulutları, arasından yansıyan ay ışıklarını, dökülen yağmur tanelerini, yere inen ve gökte çakan yıldırım ve şimşekleri. Bana kim olduğumu hatırlatıyordu, gerçek gücün kimde olduğunu hatırlattırıyordu.

PATA! PATA! PATA! PATA!

Helikopter. Çok uzaklarda, bulutların arasına bir çıkıp bir giriyordu. Birkaç bin metrelik mesafe, tahminince. Hiç yanılmadım, şimdiye kadar. Gözlerimi kıstım, odaklandım. Yakınlaştı, odaklandığım bölgenin tamamı. Akrep helikopter; Türk’lere ait değildi. Yabancı bayrak! Ön camında kanla kaplı çatlaklar vardı. Pilotlardan biri ölmüştü, diğerinin sağ kolu tamamen kopmuştu. Kadın pilot!

Homurdandım, yanımdaki keskin nişancı tüfeğini aldım. Pozisyonumu düzelttim, gözlerimi dürbüne götürdüm. Nişan aldım. Ve tetiğe bastım.

TIK!

Keskin ve kısık bir ses yankılandı, bir milim bile oynamadım. Kurşunun helikopterle buluşması sadece bir saniye sürdü. Ardından,

BOOM!

Önce etrafı aydınlatacak bir ateş patlaması. Ardından yayılan küçük bir şok dalgası. Helikopter, parçalara ayrılıp etrafa dağıldı. Yere düşüp zemini ateş içinde bıraktı. Sönmesi fazla uzun süremedi. Yağmur, ne yapması gerektiğini biliyordu.

Tüfeği kenara koydum, kendime küfrettim. Ayağa kalktım,”Kahretsin!”hata yapmıştım! Ateş etmemeliydim, yerimi belli etmemeliydim. Ama öfkemi kontrol edemedim. Ve bunun bedeli olacaktı!

Tüfeği alıp sırtıma yerleştirdim. Yere çömelip dağın tepesine doğru sıçradım. Taşın üstüne kondum, bedenimi dikleştirdim. Normal insanlardan on kat daha keskin, daha sağlam ve daha uzağı görmemi sağlan gözlerimle dört bir yanımı kontrol ettim.

Ve buldum!

Uzaklardan, çok uzaklardan şimşeklerin arasından bana son sürat gelen bir şey vardı. Etrafına hafiften kızıllık yayıyordu. Ne olduğunu biliyordum. Gelişimcileri yok etmek için özel olarak hazırladıkları takip sistemli bir bomba! İlk defa görmüyordum. Daha öncede bize göndermişlerdi.

Gözlerim kanlandı, derin bir nefes alıp kendimi sakinleştirdim. Dağdan aşağıya atladım. Taş zemine sertçe inip göçük oluşmasına neden oldum. Yerimi tam olarak bilmiyorlardı. Yani dağda olduğumu öğrendiler ama şuanda nerede olduğumu bilmiyorlar.

Koşmaya başladım; tüm gücümle. Kısa birkaç saniye içerisinde beş yüz metrelik yolu kat etmiştim bile. Ve bir saniye daha sonra,

BOOOOOMMM

Çakan şimşeklere, arkamdan doğan ışık ve ses patlaması eşlik etti. Dönmedim, dağdan geriye sadece taş parçaları kaldığını biliyordum. Sonik patlama sesleri yankılandı,‘Geliyor!’Havaya sıçrayıp döndüm, cenin pozisyonuna girdim.

GÜÜMM!

Şok dalgasının etkisiyle iç organlarım acıyla büzüştü, ağzımdan fışkıran kanlarla havada savruldum.

PAT!

Sertçe yere düşüp yuvarlandım, kendimi sabitledim ve ayağa kalktığım gibi tekrar koşmaya başladım. Birkaç on kilometre ilerideki ormana ulaşmam gerek! Arkama kısa bir bakış atıp yoluma devam ettim. Dağdan eser kalmamıştı, tam da tahmin ettiğim gibi. Yanmış zemin ve ateşle kaplı taş parçaları sadece.

Bundan kurtulamam! Tekrar gelecekti, biliyordum. Daha öncede olmuştu. Ekip arkadaşlarımla beraber avlanırken bize saldırmışlardı. Tek kurtulan bendim. Ve o kahrolasıca bombanın nasıl etkileri olduğunu ilk elden deneyimlemiştim.

İçimde tekrar öfke yükselmeye başladı. Bir anlığına hızım yavaşlattım. Ama kafamı iki yana sallayıp kendimi toparladım, daha da hızlı bir şekilde koşmaya başladım. Burada olamaz! Onların yüzlerini tekrar hatırladım; ölmeden önceki son anları. Acı, keder, özlem ve hüzünle dolu…