Bölüm 156: Hayali Pembe Görüntü

Editör: Kinyas

Soğuk ve sert namlu şakağına dokunduğu anda Li Mucheng halüsinasyon gördüğünü düşündü.

Li Mucheng yanındaki Li Meng’e bakmak için yavaşça döndü ve adamın bıçak izli suratında gaddar bir gülümseme gördü.

Bu halüsinasyon değil. Silah başıma bastırılıyor. Li Muhua’nın başına değil!

Li Mucheng’in yüzü gölgelendi, dişlerini sıktı ve sordu: “Li Meng! Delirdin mi? Senden bu herifi öldürmeni istedim. Silahı bana doğrultmanı değil!”

“Ben delirmedim, aldığım emir Li Mucheng’i öldürmek, Li Muhua’yı değil.” Li Meng gülümsedi ve sigara yüzünden kararmış dişlerini ortaya çıkardı.

Li Mucheng kaybetmiş hissettiği anda Li Muhua aniden sakin sakin öksürdü: “Benim sevgili abim, bu gösteriyi sonlandırmak için benimle birlikte çalıştığın için gerçekten sana teşekkür etmeliyim.”

Li Mucheng öfkeyle vücudunu geri çevirdi ve Li Muhua’nın yüzüne baktı. Orada öncesindeki olan acılığın ve telaşın bir izi yoktu, sanki her şey onun planına göre gitmiş gibi mutlu görünüyordu.

Sonraki anda Li Mucheng’in yanında duran siyah takımlı iki koruma, Li Muhua’nın yanına doğru yürüdü, tek kelime etmeden koruma hedeflerini değiştirdiler.

Bu beklenmedik olay Li Mucheng’in neredeyse şoktan yere düşmesine neden oldu, sendeleyerek birkaç adım geri attı ve sonunda hislerini geri kazandı. İnanamazlık dolu bir ifadeyle kafasını iki yana salladı.

“Hayır. Bu imkânsız… Siz… Hepiniz…”

“Gördüğün gibi, Li Meng ve senin korumalarının hepsi benim adamlarım.” Li Muhua’nın gülümsemesi giderek parlak bir hal aldı, tıpkı klasik bir mütevazı bir beyefendi gibi görünüyordu: “Benim sevgili abim, gerçekten böyle mükemmel bir plan oluşturacak yeteneğe sahip olduğunu mu düşündün? Eğer Li Meng’i seninle işbirliği yapmak için göndermesiydim, bugüne kadar planlarımla uyum içinde hareket etmen nasıl mümkün olabilirdi?”

Li Mucheng tükürüğünü yuttu, vücudu titremeye başladı ve kıyafetlerinin içinden terler sızmaya başladı. Git gide bütün bunların birkaç yıl önce Li Muhua’nın planladığı bir plan olduğunu anladı. Bugün sadece perdelerin kaldırıldığı gündü.

Daha öncesinde Li Muhua’nın göstermiş olduğu korkmuş ve telaşlı ifadeler bile bir numaraydı. Li Muhua sadece onunla oynuyordu.

Li Mucheng zaferin avucunun içinde olduğunu düşünmüştü. Ancak her şeyin gerçek dışı pembe bir görüntü olduğu ortaya çıktı, düşmanı onu her zaman kendisi için bir performans sergileyen palyaço gibi onu izliyordu.

Gerçekliğin acımasızlığı neredeyse Li Mucheng’in nefes almayı unutmasını sağladı.

Li Muhua iyi ütülenmiş takımını düzeltti, canlı yüzünde rahatlamış bir gülümseme doldurdu. Li Mucheng’in yanına yürüdü ve konuştu: “Ne kadar yazık ki, neredeyse bütün bu yıllar aptalı oynadın ve şirketi, aile mülklerini ele geçirmek için mümkün olan her türlü şeyi yaptın. Gerçekten sıkı çalıştın, gerçekten senin için yorucu olmuş olmalı.”

“Seni p*ç.” Konuşulan bu kelimeler Li Mucheng’in kalbini delip geçen bir bıçak gibiydi. Gözleri kanlandı ve çılgınca bağırdı. Birdenbire kalktı Li Muhua’yı yakalamak ve dövmek niyetindeydi.

Ancak Li Mucheng, Li Muhua ile temas etmeyi başaramadan önce aniden Li Muhua’dan gelen bir döner tekme tarafından vuruldu.

“Ovv!”

Li Mucheng tekmeden dolayı direkt olarak uçtu. Başı döndü, tekrar ayağa kalkamadı ve zeminde acı içinde yuvarlandı.

“Benim sevgili abim, çocukluğumuzdan beri birlikte tekvando öğrendiğimizi unutmuş olabilir misin? Ne yazık ki sen hiçbir zaman bana karşı kazanamadın sonra da çok geçmeden pes ettin. Diğer yandan ben bugüne kadar inatla devam ettim, şimdiden kara kuşağım, peki ya sen? Uzun bir süre önce senin nasıl dövüşüldüğünü unuttuğunu düşünüyorum. Bak, sen çocukluğumuzdan beri asla benim dengim değildin, bugünkü sonuç beklenendi.” Li Muhua dilini şaklattı ve iç çekti.

Li Mucheng içerisinde ağlıyordu, titizlikle planladığı planlar aslen başarılı olmak üzereydi, zafere ulaşılabilirdi. Ancak gurur duyduğu her şeyin düşmanı tarafından hazırlanmış bir serap olduğunu hiç beklememişti.

Tıpkı kalbi ve ruhu boşalmış, sabırla acı içinde cennet olarak düşündüğü şeye doğru sürünen insan gibiydi ancak etrafındaki insanlar acımasızca ona, yanlış yöne süründüğünü söylüyordu. Orası cennet değil, cehennemdi.

Li Mucheng’in genellikle olan neşeli ve kabadayı görüntüsü artık yoktu. Otoriter zihni de dağılmıştı. Tüm kalanlar ruhsuz gözler ve parçalara ayrılmış bir kalpti.

“Aslında çok aptal değilsin. Bu doğru, üç yıl önce yaptığın yatırım benim yüzümden başarısız oldu, fakat ne olmuş? Sen sadece tahmin ediyordun ve kimse sana kanıt sunamazdı. Geçen üç yılda, numaradan aptal gibi davrandın benim senin üzerindeki gücümü gevşeteceğimi, sana karşı tetikte olmayacağımı umdun fakat benim ne kadar sabırlı olabileceğimi küçümsedin.” Li Muhua adım adım ilerledi ve konuştu: “Li Meng ben üniversitedeyken aileye yerleştirmiş olduğum biriydi. İlk olarak babamın yanında çalışmaya başladı, sonra babam onu senin için görevlendirdi. Ancak başından sonuna kadar sadece benim emirlerimi dinledi. Bu nedenle bütün bu zaman boyunca aptal gibi davranarak harcadığın zamanın hiçbir önemi yoktu. Li Meng ile konuştuğun her cümle kulaklarıma ulaştı. Bunu hatırla, her yatırımın ve tasarıların avucumun içindeydi. Şöyle ki Li Meng ile ortaya çıkardığınız pek çok plan aslında benim Li Meng’e söylediğim şeylerdi.”

“Sen…” Li Mucheng titreyen ellerle Li Muhua’yı işaret etti, “Sen bir şeytansın… Bir şeytan…”

“Ben bir şeytan değilim, ben sadece planlamada senden daha iyiyim. Ancak bu, aynı zamanda Muyun ve Li Ailesi’nin her şeyini ele almak için daha uygun olduğum anlamına geliyor.” Li Muhua kayıtsızca konuştu, “Biliyor musun? Li Men dışında, babamın tarafındaki insanların yüzde sekseni benim adamım. Bu nedenle eğer babam senin yanına Li Meng’i göndermeseydi bile, onun yerini alacak başkası olurdu. Neredeyse kazanma şansın hiç yoktu. Kendine yardımcı araman senin tarafına sızmayı daha da kolaylaştırdı.”

Li Muchen düşmanı olarak gördüğü kardeşi arasındaki farkın ne kadar olduğunun farkına vardı. Şu anda tek düşündüğü bu zorlu sınavdan çıkıp hayatta kalıp kalamayacağıydı, bu yüzden sormaya çalıştı: “Tam şu anda. Benimle ne yapmayı planlıyorsun?”

“Ne mi planlıyorum?” Li Muhua sanki en komik şeyi duymuş gibi yüksek sesle güldü: “Ne düşünüyorsun? Açıkça bana yapmayı planladığın şeyi sana yapmayı planlıyorum.”

“Sen, beni öldürmek mi istiyorsun?” Li Mucheng her yeri titrerken emekleme noktasında korkmuştu.

Li Muhua ona küçümseyerek baktı: “Bu kadar korkak, kaybetmeye cesareti olmayan bir adam benimle kumar oynamaya uygun değildir. Bunu sana mutlak bir kesinlikle söyleyebilirim ki ölmek zorundasın. Sen öldüğünde bütün bunları Xu Ailesi’ne yıkabilirim. Bu olduğunda Yu Lei ve Changlin, koşulsuzca bizim tarafımızda duracak ve Zhonghai, Xu Ailesi’ne düşman olacak, böylelikle ittifakımız sağlamlaşacak. Bu nedenle sevgili abim, bugün buraya parayı getirmek için gelmedim. Sana son kez saygımı sunmak için buradayım.”

Li Mucheng, Li Muhua’nın bakışlarında soğukluk ve öldürme niyetini ve hayatının bir ipliğe asılı olduğunu hissetti. İçgüdüsel olarak kükredi, ayağa kalktı ve karşı yöne doğru kaçtı.

Li Muhua acelesiz bir şekilde Li Meng’in yanına yürüdü ve bir elini ona doğru uzattı. Li Meng doğrudan silahı ona teslim etti.

“Bir sonraki hayatında bir insan olmaman daha iyi olur, aptal bir domuz olmaya daha uygunsun.”

Li Muhua elini kaldırdı, Li Mucheng’in panikle kaçan arka figürünü hedefledi ve tetiği çekti.”

*Bang!*

Namludan kıvılcımlar patladı, mermi hızla uçtu.

Li Mucheng’in yalnız kaçan figüründen bir kan izi çıktı, beton zemine düştü ve tozu kaldırdı.

*Tınlama! Tınlama! Tınlama!*

Birden çelik bir boru, deponun ikinci katından birinci katın yüzeyine düştü. Yuvarlandığında metal çarpma sesleri yarattı.

“Orada kim var?”

Li Muhua, Li Meng ve üç koruma aynı anda, orada başka birinin olduğunu fark etti ve çelik borunun düştüğü yere doğru baktılar.

İkinci katın dar koridorunda Yang Chen korkudan titreyen Mo Qianni’yi tuttu ve iç çekti.

Öncesinde olan her şey, bu ikili tarafından görülmüştü ve Li Muhua’nın tetiği çektiği sahne Mo Qianni’nin öldürülen birisini ilk kez görüşüydü. Çok korkmuş olduğu için kazara ıskartaya çıkmış çelik bir boruyu tekmeleyip ikilinin konumunu ortaya çıkardı.

“Erm, Genç Li, gergin olmayın biziz.” Yang Chen, Li Muhua’yı selamladı. Mo Qianni’nin elini tutarken merdivenlerden aşağı yürüdü.

Mo Qianni görünüşte ne kadar güçlü olursa olsun, o hala bir kadındı. Bu kardeşlerin birbirlerine karşı çevirdikleri entrikalı sahneye şahitlik etme ve böyle kanlı bir sahne, anlık olarak beyninin düşünme yetisinin durmasına neden oldu. Yang Chen’in onu merdivenden aşağı çekmesine izin verdi.

Li Muhua karmaşık bir bakışa gözlerini kıstı.

“Bay Yang, Bayan Mo, ikinizin neden burada olduğunu açıklayabilir misiniz?” Li Muhua paniklemedi, başlangıçta telaşlansa da hemen sakinleşti.

Yang Chen yürüdükleri gibi, Li Muhua ve diğerlerinden on metre uzakta durduğunda doğal olarak Mo Qianni’yi kısmen arkasına gizlemişti. Sonra candan bir şekilde gülümsedi ve konuştu: “Biz sadece sizin güvenliğiniz hakkında endişelendik. Siz oldukça iyi bir adamsınız, bizi yemek ve oyun için götürdünüz, kötü bir kişi tarafından öldürülmenizi durup izleyemem değil mi? Bu yüzden buraya kadar sizi takip ettim.”

Li Muhua’nın yanında duran Li Meng alayla gülümsedi ve konuştu: “Genç Efendi, bu ikili kesinlikle her şeyi gördü ve hayatta kalmamalılar.”

Li Muhua kaşlarını çattı, bakışları git gide soğudu: “Bay Yang, iyi niyetleriniz için size teşekkür etmeliyim ancak siz çoktan görmemeniz gereken bir şeyi gördünüz.”

“Bu…” Yang Chen burnunu ovuşturdu ve utangaç bir tavırla konuştu: “Nasıl tartışalım? Aramızdaki ilişkiyi gerçekten bozmak istemiyorum, sonuçta hala işbirliği yapmamız gerekiyor. Dahası bu sadece sizin aile meseleniz ve biz iç işlerinize bulaşmayacağız. Bayan Mo ve benim bir şey görmemiş gibi davranmamıza ne dersin, sizler de biz ortaya çıkmamışız gibi planınızı takip etmeye devam edersiniz. Yapman gerekeni yap ve biz hala her yerde gülüp eğlenebiliriz, ne düşünüyorsun?”

“Haha.” Li Muhua güldü: “Bay Yang, gerçekten komik. Eğer görmüşseniz o zaman görmüşsünüzdür, nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranabilirsiniz? Bu dünyada sır tutabilecekler, sadece ölü insanlar.”

İkisini açıkça öldüreceğini söylediğini duyan Yang Chen’in arkasına saklanmış olan Mo Qianni korkmuştu ve bir tepki vermedi, bunun yerine kalbindeki gurur alevlendi. Kızarmış bir yüzle bağırdı ve lanetler yağdırdı: “Li Muhua! Sen delirmişsin! Kendi kardeşini öldürmüş bir iki yüzlüsün! Kabul etme cesaretine bile sahip değilsin! Senin iyi bir sonun olmayacak!”