Bölüm 166: Hizmet Etmesi Zor

Çevirmen: Mert İlbay

Editör: Kinyas

Rose ve Yang Chen'in ilişkisi teknik olarak bir sırdı, bu yüzden birinin ROSE bara gelip Yang Chen'i araması kesinlikle onun dikkatini çekmişti.

“Kim?”

“Chanel.” Rose, dudaklarını büzdü ve kurnaz bir şekilde gülümsedi.

Yang Chen çok kafa patlattı ve sonunda Chanel'in kim olduğunu buldu. O Zhou Dongcheng idi!

Batı Birlik Derneği'nin liderlerinin katledildiği günde, Dongxing ile doğrudan bir karşılaşma olmamasının sebebi Bayan Chanel'in üstün performansıydı. Dürüst olmak gerekirse, Chanel'in ona attığı cilveli bakışlar dışında Yang Chen'in, Zhou Dongcheng hakkındaki görüşleri olumluydu.

“Buraya neden geldi ki?”

Rosa, Yang Chen'in büyük bir düşmanla karşılaşıyormuş gibi olan suratını gördükten sonra kıkırdadı: “Ben de bilmiyorum, Bayan Chanel ilginç bir şekilde seni görmek için buraya geldi ancak sen iş gezintisinde olduğun için boşu boşuna geldi.”

Yang Chen hafiften soluk bir suratla, “Bir dahaki sefere onunla aynı ilgilere sahip olan birini aramasını söyle, ben ilgilenmiyorum.” dedi.

Rose yaramaz bir şekilde cevapladı: “Şu Bayan Chanel çok güzel, bir kadın olarak ben bile onu kıskanıyorum ancak senin gibi bir zampara tav olmuyor mu?”

Yang Chen bu kızı çok şımarttığını düşündü, onu yeterince iyi disipline etmemişti. Bu yüzden hemen kalktı, onu kaldırdı ve uyluğuyla onu sıkıştırdı. Elini kaldırdı ve onun yuvarlak ve güzel pop*suna yapıştırdı.

*Pat pat pat!*

Arka arkaya üç darbeden sonra kırmızı bir el izi oluşmaya başladı, poposu sallandı ve bu Rose'un üç kez inlemesine yol açtı. Suratı kızarmıştı ve gözleri yaşarmıştı.

Yang Chen sinirli rolü yaparken, “Daha fazla konuş yiyorsa?” dedi.

Rose ürkekçe kafasını salladı, sonra da tatlı bir şekilde surat astı ancak gözlerindeki mutlu ifade kaybolmadı.

Yang Chen iç çekti. Bu günlerde, korkutucu olanlar kaba olanlar değil, Zhou Dongcheng gibi nazik olanlardı. Aynı güce yumuşaklıkla karşılık veren ve çelimsizin güçlüleri yenip içten içe titrettiği o kutsal dövüş sanatları gibi.

Yakışıklı doğmak gerçekten bir tür suç.

Rose'a sarılıp uyuttuktan sonra Yang Chen'in mecbur işe gitmesi gerekiyordu. Dürüst olmak gerekirse, geçen hafta dişi iş arkadaşlarını görmemişti ve sıkıldığı için onları özlemişti.

Ofise büyüklü küçüklü çantalarla kahvaltı getiren Yang Chen, ofisteki insan sayısının azaldığını ve birçok koltuğun boş kaldığını keşfetti. Şaşkın bir şekilde Zhang Cai'ya ne olduğunu sordu.

Kafasını belgelere gömmüş Zhang Cai, Yang Chen'i fark etti ve acı içerisinde somurttu: “Yang Chen, sonunda geldin, son birkaç gündür kız kardeşlerimizin çektiklerini bilemezsin. Sonbahar moda gösterisi başlamak üzere ve bu bizi yeterince meşgul ediyor. Şirketin büyük planının ne olduğunu bilmiyorum, Mingyu Abla bizi ödenmemiş borçların peşinden koşturuyor ve hatta bunu herkes için zorunlu bir görev yaptı. Kafasız sinekler gibi etrafta koşuşturuyoruz.”

Yang Chen biliyordu, büyük miktarlarda ödenek gerektiren şey Changlin Medya ve Muyun Şirketiyle olan işbirliğiydi ve PR çalışanı kadınların bu kadar yoğun olmasının sebebi buydu. Sözleşme imzalanmadan önce açıklanmaması çok önemliydi, bu yüzden zavallı kadınlar koşuşturuyor ancak sebebini bilmiyorlardı.

“Huh, kahvaltı!” Zhang Cai, Yang Chen'in tuttuğu çantaları gördü ve onun büyük güzel gözleri parladı. Doğrudan kızarmış hamur dolu bir çantayı kptı ve mutlu bir şekilde yemeye başladı.

“Yiyişine bakılırsa, son birkaç gün içerisinde güzel bir kahvaltı etmedin.” Yang Chen'in kalbi sızladı.

Zhang Cai'nin ağzı şişmişti: “Sen ne diyorsun? Senin getirdiğin kahvaltıya o kadar alışığız ki direkt kahvaltı almayı unuttuk.”

Bu cevap Yang Chen'i memnun etmişti, bu kadar önemli bir pozisyonu olduğunu bilmiyordu ve şımarmadan edemedi.

Kahvaltıyı dağıttıktan sonra koltuğuna döndü ve açık pembe bir takım giyen Zhao Hongyan'ı buldu. Saçları omuzlarından sarkıyordu ve sarı bir toka ile tutturulmuştu. Bacakları çekici ve baştan çıkarıcı siyah çorapların içerisindeydi. Bunların hepsi onu geçmişten daha yaşam dolu göstermişti ve soğuk, aile içi şiddetin olduğu geçmişini atlatmış gibi görünüyordu.

Zhao Hongyan, Yang Chen'in döndüğünü gördü ve ona utangaç bir gülümsemeyle baktı: “İş gezintin iyi geçti mi?”

“İyi geçti diyemem ancak başarılıydı. Ben daha çok senin için endişeleniyorum, o mesele halloldu mu?”

Zhao Hongyan gülümsemeyi kesti ve sert bir biçimde kafa salladı: “Artık Yu Ailesi ile hiçbir bağım yok ve boşanma işlemlerini tamamladım. İşler iyi bir şekilde sonlanmasa da, en azından artık acı çekmeyeceğim.”

“Eğer o aileden insanlar, özellikle Yu Hui seni rahatsız ederse bana haber ver. Bu arada, baban nasıl?”

Zhao Hongyan minnettar bir şekilde: “Endişelenme, o iki kardeş Patron Lin tarafından korkutuldu ve aile işlerinin zorla ellerinden alınıp alınmayacağını düşünüyorlar. Babama gelince, doktor çoktan bir organ bağışçısı bulduğunu söyledi. Artık yeterli ödenek de var, bu yüzden babamın durumu birkaç gün içerisinde iyileştikten sonra ameliyatı yapmayı düşünüyoruz. Başarı yüzdesi çok yüksek. Bu senin sayende.” dedi.

“Asıl CEO'ya teşekkür et, tek yaptığım şey konuşmak ve birkaç karasineği kovalamaktı.” Yang Chen kayıtsız şekilde gülümsedi.

“Aynı şey değil. Siz olmasanız, bu kadar ilerlemeye gücüm olmazdı.” Zhao Hongyan, bir anda gülümsedi: “Antik çağlarda olsaydık, size hayatımı mı adamam gerekirdi?”

Yang Chen garipçe burnunu ovdu: “Böyle olmaz, gelir gelmez beni baştan çıkartıyorsun.”

“Ben artık bekâr bir kadınım, bir bayanın çekingenliği artık umurumda değil. Biz yetişkin insanlarız, ayartılmak istiyorsak ayartılmalıyız.” Zhao Hongyan gülümseyerek sataştı.

Yang Chen'in, Zhao Hongyan'ın dantelli külotuna parmak attığı sahne yine aklında canlanmıştı. Daha yeni boşanan yetişkin güzelliği görünce içten içe hararetlenmemesi imkânsızdı.

Yang Chen her kadın gördüğünde yalnızca azmıyordu, aynı zamanda çaresizleşiyordu da. Garip hastalığının, zincire vurulmuş gibi hissettirmek dışında garip de bir yan etkisi vardı. Örneğin cinsel ilişki sırasında dayanıklılığı aşırı fazlaydı. Güzel bir vücuda sahip Rose'un buna dayanamaması da bu yüzdendi. Bir yan etki daha vardı, o da kadınların ayartmasına dayanmasını zorlaştıran hormanlarını kontrol edememesiydi. Bunun sebebi beynindeki sinirlerin değişim geçirmesi de olabilirdi.

Aksi takdirde, Yang Chen karakteriyle Li Jingjing ve Tang Tang gibi masum kızları çoktan kendinden uzaklaştırmış olabilirdi. Yoksa neden kendine bu kadar sorun çıkartıp, işleri arapsaçına dönüştürmeyi istesin ki?

Bunu düşünürken telefonu çaldı. Dikkatlice bakınca, arayanın Li Jingjing olduğunu gördü.

“Merhaba, Jingjing?”

Hatta olan Lin Jingjing rahatlayarak iç çekti ve homurdanan bir tonla, “Yang Abi, neden bunca gündür ulaşılamıyorsun? Başına bir şey geldiğinden endişelendim.”

Yang Chen afallamıştı, bu telefon ona Lin Ruoxi tarafından verilmişti ve bunu düşünmemişti. Hong Kong'dan çıktığı anda telefonunun erişilemez olabileceğini beklemiyordu. Lin Ruoxi, ne kadar da cimri değil mi? Hepsini harcayamayacak miktarda parası var ancak gezinti için para veremiyor.

Ancak Lin Ruoxi'nin günahını almıştı. Telefon ayarlamak gibi bir işi doğal olarak Lin Ruoxi kendisi halletmiyor ancak altında birine veriyordu. CEO ne istediğini tam olarak belirtmemişti, bu yüzden yeterli bir şey ayarlayıp paranın gerisini ceplemiş de olabilirlerdi.

Çaresiz Yang Chen'in Hong Kong'da iş gezintisinde olduğu gibi kısa bir açıklama yapmaktan başka bir çaresi yoktu ve sonra Li Jingjing'e meselenin ne olduğunu sordu.

Li Jingjing uzatmadı ve doğrudan: “Taşındığımı söylemek için aradım.” dedi.

Önceden annesinin sürekli onu âşık edip evlendirmeye çalışması yüzünden taşınmak istediğini zaten söylemişti. Bu veledin bu kadar çabuk taşınması şaşırtıcıydı.

Büyük bir şehirde yaşayan genç güzel bir kadındı ve ailesine kısa bir mesafede yaşıyor olsa da tamamıyla farklıydı. Gündelik işler ya da güvenlik olsun, ikisi de hafife alınacak şeyler değildi.

Yang Chen hemen nereye taşındığını sordu ve Li Jingjing gülerek yanıtladı: “Seni önceden götürdüğüm yetimhaneyi hatırlıyor musun Yang Abi? O civarlarda, on katlı binaların olduğu sitede. Aylık bin Huaxia dolarında ücreti olan tek odalı bir daire tuttum. Biraz pahalı olsa da, iyi mobilyaları ve yeri var. Daha da önemlisi, okula otobüsle gitmek daha uygundu ve çocukları görmek için sık sık yetimhaneye uğrayabilirdi.”

Yang Chen, Li Jingjing'in kaç para kazandığını tam bilmiyordu ancak aylık bin gibi bir kiranın genç bir öğretmen için kesinlikle ucuz olmadığını biliyordu.

“Bir ara uğrarım, yardımıma ihtiyacın olduğu bir konu var mı?” Yang Chen ülkeye döndüğünden beri kız kardeşi gibi gördüğü bu kız için endişeliydi.

Li Jingjing yardımına ihtiyacı olmadığını söyledi: “Yang Abi, daha daireyi yeniden düzenlemeyi bitiremedim. Yalnızca daha önce söylemediğim için beni suçlamaman için seni bilgilendiriyorum.”

Yang Chen itiraz kabul etmeyen bir tonla, “Asıl daha yeniden düzenlemeyi halletmediğin için gelip sana yardım etmeliyim. Ayrıca çevrenin güvenliği de önemli.” dedi.

Li Jingjing bir süre sessiz kaldıktan sonra sakince kabul etti. İlgi görmenin onu ne kadar mutlu ettiği belliydi.

Aramayı bitirdikten sonra Yang Chen, Li Jingjing'e kesinlikle ucuz olmayacak olan yeni ev konusunda yardım etmeyi düşündü. Parayı düşündüğünde, Hong Kong'da ölü Li Mucheng'le iddiadan kazandığı bir milyon dolarlık çeki hatırladı. Parayı banka hesabına aktarma zamanı gelmişti.

Yeni oturan Yang Chen'in kalkıp gittiğini gören Zhao Hongyan şüpheyle sordu: “Kız mı?”

Yang Chen, “Aslında öyle diyebiliriz ancak eski bir arkadaşın kızı.” dedi.

Zhao Hongyan, “Beklenileceği gibi, genç kızlar daha çekici olanlar, biz yaşlı kadınlar artık çekici olmuyor.” diye söylendi.

Yang Chen onun yanına gitti ve Zhao Hongyan'ın yumuşak yanağını sıktı: “Sen nasıl yaşlısın? Yanakların hala tombul tombul.”

Zhao Hongyan cilveli bir şekilde gözlerini devirdi: “Sakın bana küstahlık yapma, gerçekten senin bana dokunmanı istediğimi mi düşünüyorsun? Kaybol kaybol!”

Yang Chen zorla gülümsedi.  İşte kızlar böyle, eğer ona dokunmazsan, seni ayartır, eğer ona dokunursan, mağdur ve hoşnutsuz hisseder.

Yang Chen, “Evdekine de dışarıdakilere de hizmet etmesi zor.” diye kasvetlice düşündü.

Yarım saat sonra Yang Chen, Huaxia Bankası'nın ana binasına arabayla ulaştı. Mekân, yoğun insan ve araba trafiğinin olduğu, gürültülü ve canlı görünen bir ticaret bölgesindeydi.

Bankanın ana holüne girdi ve bankada fazla insan yoktu. Az bir miktarının salonda oturdu, yaklaşık bir düzineden fazla müşteri vardı.

Numara aldıktan sonra Yang Chen'de sırasını beklemek için salona oturdu. Tam oturmak üzereyken aniden yanındaki oturakta bir “tanıdık” olduğunu ve bu kişinin ona gülümsediğini fark etti.