Çevirmen: Sefix

Küçük köydeki süpermarket o kadar büyük değildi. Toplamda sadece üç raf vardı. Kurutulmuş tofu ve bisküvilerin dışında, yemeklerini tamamlayabilecek hazır erişteler vardı. Kuru dana eti de vardı ama bilinmeyen bir fabrikadan yapıldığı için denemeye cesaret edemediler.

Yang Chen yüz yuanlık bir banknot çıkardı ve dükkan sahibinden bir kap sıcak su ve iki kase istemeden önce birkaç paket kuru tofuya ek olarak yedi ila sekiz paket hazır erişte satın aldı. Yemek hazırlarken pencere kenarına oturdular.

Wang Ma, Lin Ruoxi'nin tüm yemeklerini evde pişirdiği için daha önce hazır erişte yememişti, bu yüzden dahil olmadı, onun yerine bir paket kuru tofu açtı. Midesi guruldamasına rağmen, yiyecekleri silip süpürmeye alışık olmadığı için hala yavaş çiğniyordu.

Yang Chen, iki paketi bir arada kullanarak bir tane daha pişirmeden önce bir kase hazır erişte yaptı.

Lin Ruoxi onun hareketlerini fark etti ve çabucak onu durdurdu. “Bir paket yeter. Neden bu kadar çok paket aldın? Kalanları iade edin.”

Yang Chen çaresizce gülümseyerek söyledi, “Wi- Oh hayır, Patron Lin, bir paket senin için yeterli ama ben de birkaç tane yemek zorundayım.”

“Sen de mi yiyorsun?”

“Tabii ki, daha öğle yemeği yemedim.” dedi Yang Chen kasvetli bir şekilde.

Lin Ruoxi'nin kurutulmuş tofuyu tutan eli, sersemlediğinde hareket etmeyi bıraktı.

Yang Chen eve daha erken dönmüş olmalı, yoksa Yuping Bölgesine geldiğimi bilemezdi. Öğle yemeğine doğru eve varmış olmalı. O bana yetişmeyi başarırken ben bir saatten fazla bir süre önce evden ayrıldım. Bu hıza bakılırsa kesinlikle evde yemek yemeye vakti yoktu.

Benim için o kadar endişeleniyor ki midesini doldurma zahmetine bile girmedi mi?

Lin Ruoxi, yanakları istemsizce ısınırken kalbinin uyuştuğunu hissetti.

Yang Chen, Lin Ruoxi'nin bilinmeyen bir nedenle arkasını dönerken aniden sessiz kaldığını görünce kafası karıştı. Kurutulmuş tofu paketlerini açıp hepsini kasesine koymadan, erişteleriyle birlikte yemek için kendi işine baktı.

Erişteler piştikten sonra, Lin Ruoxi, eriştelerini kurcalayan Yang Chen'e bakarken yemeye başladı. Aniden, adamın kaba davranışının eskisi kadar aşağılık olmadığını hissetti.

Geç öğle yemeği sona erdikten sonra karavan da gelmişti. Lin Ruoxi bu tür prosedürlere aşina olmadığı için onlarla Yang Chen ilgilendi.

Lin Ruoxi, ayrılmaya hazırlanırken Yang Chen'in arabasına bindiğinde, sonunda Wang Ma'nın sözlerinin ne kadar doğru olduğunu fark etti - evde bir erkek olması gerekiyordu.

Yuping Bölgesine ulaşmaları için daha epey zaman vardı. Akşama kadar oraya varabilmeleri bir mucize olurdu. Yoğun olmayan saatler olduğu için çok sayıda köylü işten eve dönüyordu, bu yüzden trafik oldukça sıkışıktı.

Lin Ruoxi, kafa derisi uyuştuğunda yoğun bir şekilde paketlenmiş bisikletlere ve motosikletlere baktı. Arabayı süren o olsaydı, ilerlemekte pek zorluk çekmezdi.

Daha sonra ilerlerken kornaya rahatça basan Yang Chen'e baktı, Lin Ruoxi, ehliyeti bile olmayan yanındaki adamın sürüş becerisinden etkilenmeden edemedi.

Tabii ki Yang Chen, Lin Ruoxi'nin ara sıra bakışlarını fark etti. Onun sevimli bakışını, gizli kalma çabasıyla dikkatle bakarken gülümsemeden kendini alamadı. “Ruoxi, hadi barışalım.”

Lin Ruoxi'nin vücudu hafifçe titredi. Belli belirsiz bir şekilde Yang Chen'in, o Hainan'dayken, aramayı kapattıktan sonra tekrar tekrar aramasından, onu memnun etmek için onu kasten aradığını hissetti. Yang Chen'in bugün onu bulmak için acele ettiğini görmenin yanı sıra, Lin Ruoxi, Yang Chen'in fikrini değiştirdiğini hissetti. Ondan boşanmaya niyeti yoktu.

Ancak şimdi onun ifadesini dinlediği için… Lin Ruoxi o kadar gergindi ki tek kelime edemiyordu.

“Daha önce seni incitmiş olabilecek bir şey söyledim. Benden çok nefret ettiğini biliyorum. Ayrıca etrafımda olup bitenler dikkatimi dağıttığı için işe yaramaz olduğumu da hissediyorum. Japonya'da bir şey yaşadım, tekrar bir araya gelebilirsek daha iyi olacağını hissediyorum… Boşanma hakkında daha fazla konuşmayalım. Gerçekten acı verici, değil mi?” Yang Chen onun konuşmasını beklerken büyük umutlarla Lin Ruoxi'ye baktı.

Lin Ruoxi, kalp atışının inanılmaz derecede hızlı olduğunu hissetti. Kısa bir sessizliğin ardından boğazını temizledi ve başını pencereden dışarı bakmak için çevirdi. Söyledi, “Böyle dediğin için boşanmak istedin ve şimdi böyle dediğin için uzlaşmak istiyorsun. Sana her zaman itaat etmesi beklenen bir oyuncak bebek miyim? Kendi düşüncelerim var. Ayrıca, daha önce hiç iyi anlaşamadık, anlaşmaya ihtiyacımız var mı?”

Yang Chen çaresizce iç çekerken söylemek üzere olduğu sözlerini yuttu. Konunun aceleye getirilemeyeceğini biliyordu. Onunla tekrar konuşmak için başka bir şans aramalıydı.

Ancak Lin Ruoxi'nin bunu söyledikten sonra aşırı pişmanlık duyduğunu bilmiyordu. Sadece gururundan dolayı böyle bir açıklama yapmıştı. Sonuçta, Yang Chen'i hemen dinlerse ve itaatkar bir şekilde onun karısı olursa, gerçekten onunla tekrar bir araya gelmek istiyor gibi görünecek ve çok daha savunmasız görünecekti.

Lin Ruoxi, Yang Chen'in ona tekrar yalvarabileceğini ya da ona tavsiyede bulunabileceğini umuyordu. Bakışlarındaki hüznü açığa vursa bile iyi olurdu…

Ancak, bu adam duyarsız! Hiçbir şey olmamış gibi davranıp hiçbir şey söylemeden arabayı sürmeye devam etti!!!

Lin Ruoxi, Yang Chen'e birkaç tokat atmaktan neredeyse kendini alamıyordu. Sevimli davranmasına ihtiyacım olmadığında bütün gün bana ‘sevgili bebeğim', ‘itaatkar karım’ ve ‘bebeğim Ruoxi’ derdi. Ancak, böylesine önemli bir anda, bu odun parçası! Sessiz kalıyor!

Konu üzerinde düşünürken Lin Ruoxi dişlerini öfke ve nefretle sıktı. Barışmak mı? Kendinle barış!

Yang Chen arabayı sürerken, Lin Ruoxi'nin tüm vücudunun kemiğe nüfuz eden, soğuk bir aura yaydığını hissetti, sanki tamamen karanlığa asimile olmuş gibi. Çok yüksek sesle nefes almaya cesaret edemedi. Bu CEO'yu yine rahatsız mı ettim? Ama neden…

Yang Chen sıkıntılıydı. Artık yolculuk sırasında uzlaşmayı gündeme getirmeye cesaret edemiyordu. Daha sonra arabada bir daha konuşmadılar.

Yuping Bölgesi'ndeki giyim fabrikasına vardıklarında hava kararmıştı. Issız sokaklarda ara sıra soğuk rüzgar esiyordu.

Yuping Bölgesi Zhonghai'nin yakınında olmasına rağmen, yerel güvenlik ve yaşam standartları iyi olmadığı için orada yerlilerden daha çok geçici olarak kalan yabancılar vardı. Ancak yerel yönetim, orada çok sayıda fabrika olduğu için bol miktarda vergi geliri topluyordu.

Böyle bir yer çok canlı olmazdı. Bu, şehirli bir kız olan Lin Ruoxi'yi paniğe sürükledi.

Araba, Yuping Garment'in ana girişinin dışına park edildiğinde, ikisi de duvarların yanına kurulmuş birkaç çadır görebiliyordu. İnsanların çoğu porselen kaseler kullanarak yemeklerini yerken eski ve yıpranmış kıyafetler giyiyordu. Yemeklerini bile mangal ızgarası kullanarak yol kenarlarıında pişirmişlerdi.

Orada ‘Etik olmayan fabrika, çalışanlarının maaşlarını geciktiriyor!’ ve ‘Yu Lei Uluslararası Halka İlişkiler bir yalancı!’ gibi çok sayıda pankart asılmıştı. Bazıları Lin Ruoxi'nin kendisine bile hakaret etti. Fabrikayı çevreleyen insanlar, belli ki ücretlerinin ödenmesini istemeye gelen işçilerdi.

Lin Ruoxi bu durumla karşılaşınca birden solgunlaştı.

Yang Chen kalbinde iyi hissetmemesi gerektiğini biliyordu. Yu Lei, sürdürmek için çok çalıştığı bir iş imparatorluğu olan büyükannesinden miras kalmıştı. Yu Lei'nin sahibi olarak bu hakaretleri almak, suratına tokat yemekten farksızdı.

“Sorun çözüldüğünde sözlerini geri alacaklar. Bu insanlar çok iyi eğitimli değiller. Öfkelerini sadece sezgisel olarak ifade ediyorlar. Kasten kimseyi incitmek istemediklerine inanıyorum. Bu konuda çok fazla endişelenme.” Yang Chen tavsiyede bulundu.

Lin Ruoxi ona cevap vermedi. Gözleri kapalı derin bir nefes alarak telefonunu çıkardı ve bir numara tuşladı.

Telefondan bir erkek sesi yankılandı. Kafası karışmış gibiydi. “Kimsiniz?”

“Ben Lin Ruoxi'yim.”

Uzun bir süre cevap gelmedi. Sonunda kıkırdadı ve yanıtladı, “Demek Patron Lin… Hehehe… Şaşırdım. Patron Lin'in şahsen ne için aradığını sorabilir miyim?”

“Wu Liangzhu, Yuping'in yöneticisi olarak, şu an bana her şeyin yolunda olduğunu söyleyebilecek misin?” Lin Ruoxi soğuk bir şekilde sordu.

Wu Liangzhu adlı adam yanıtladı, “Patron Lin, bunun için bir çözümüm yok. İşçiler ne kadar sorun çıkarırsa çıkarsın, ben sadece bir insanım, zenginlik tanrısı değilim. Param olsaydı onlara dağıtırdım ama fabrikada gerçekten para yok…”

“Paranın olup olmadığına sen karar vermiyorsun. Ana yöneticileri hemen fabrikaya toplayın. Şu an fabrikanın dışındayım.” dedi Lin Ruoxi.

“Pa-Patron Lin, fabrikanın dışında mısın?” Wu Lianzhu açıkçası sersemlemişti. Kısa süre sonra dedi ki, “Sorunu çözmek için bazı bölüm başkanlarının geleceğini düşündüm. Patron Lin'in şahsen gelmesini beklemiyordum. Bu sorun nasıl daha fazla geciktirilebilir? Ama Patron Lin, eğer işçiler beni görürlerse, tuğlalarla ezerek öldürürler. Arabam dün hasar gördü. Patron Lin, neden şimdi Yuping Oteli'ne gitmiyorsunuz? Sizi orada bekleyeceğim. Yöneticileri de orada toplayacağım. Patron Lin'i de karşılamak için bir yemek yiyeceğiz.”

Lin Ruoxi küçümseyerek homurdandı.  “Parayı dağıtmıyorsun ama bana yemek ısmarlayabiliyorsun. Wu Liangzhu, bana yemek ısmarlamana ihtiyacım yok. Muhasebecinizden tüm hesapları e-postama göndermesini isteyin. Yemek kısmını atlayabiliriz.”

“Yapma! Patron Lin, bizi böyle bir yerde görmeye nadiren gelirsiniz. Lütfen kendinizi gösterin, bu konuyu dikkatlice konuşalım. Yemek parası kendi cebimden çıkıyor. Fabrika ile alakası yok. Umarım Patron Lin gelip bizi görebilir...” Wu Liangzhu'nun sesi incinmiş gibiydi.

Lin Ruoxi, isteğini tekrar reddederse çok acımasız olacağını biliyordu. Ne de olsa şirketinde bir çalışandı. Sonuç olarak kabul etti, “Tamam, muhasebecinizden detayları hemen göndermesini istemeyi unutmayın.”

“Hay, hay. Hemen halledeceğim. Daha sonra otelde buluşalım.” Wu Liangzhu sonunda rahatlamış hissetti ve mutlu bir şekilde ona söz verdi.