Ertesi sabah Yang Chen, Lin Ruoxi'nin arabasına bindi ve birlikte Zhonghai Uluslararası Havalimanı'na gittiler.

Lin Ruoxi'nin Bentley'i sonunda tamir edilmişti. Lastikler İngiltere'den ithal edilmek zorundaydı. Üreticinin ülkede stok bulundurmadığı veya otomobilin tasarımının çok benzersiz olup olmadığı bilinmiyordu, bu durum da Lin Ruoxi'yi sabırsızlıkla bekletmek zorunda bıraktı.

O kadar çok arabası vardı ki Yang Chen neden hiçbirini kullanmak istemediğini merak ediyordu. Lin Ruoxi'nin verdiği neden, Yang Chen'in oldukça duygulanmış hissetmesine neden oldu.  Arabasıyla özel bir bağ kurmuştu ve değişim yapmak konusunda isteksizdi.

Yang Chen, bana karşı da bir sevgi geliştirebilse ne güzel olurdu, diye düşündü.

Havaalanının kalkış salonuna vardıklarında, Li Jingjing'in orada dikilip sessizce beklediğini gördüler. Beyaz bir önlüğün altına pembe bir süveter giymişti ve elinde küçük bir valiz tutuyordu.

Yang Chen ve Lin Ruoxi'nin kendisine doğru geldiğini gördüğünde, Li Jingjing'in gözleri hafifçe kızarıp sulandı ve yüzünde bir gülümseme ortaya çıktı.

"Ruoxi abla... Yang abi... siz... beni uğurlamaya geldiğiniz için teşekkür ederim." Dün telefon görüşmesini yaptıktan sonra, Li Jingjing, daha önce yaşananları düşününce Lin Ruoxi'nin geleceğinden pek emin değildi. Ancak Lin Ruoxi sözünü gerçekten de tutmuştu.

Yang Chen, Li Jingjing'in başını okşarken içini çekti. Lin Ruoxi'nin önünde böyle bir şey yapmaktan çekinmiyordu. Bu sadece bir erkek kardeşin kız kardeşine karşı yapacağı bir davranıştı. Lin Ruoxi'nin anlayacağını biliyordu.

"Oraya vardıktan sonra, uzunca bir süre yalnız kalacaksın. Diğer insanlara, özellikle de sana son derece iyi davranan erkeklere çok fazla güvenme. Dolar yuan'dan daha değerli diye para harcama konusunda isteksiz hissetme. Ne gerekiyorsa ona harca. Kendine iyi bak. İyi yolculuklar," Lin Ruoxi, sanki önemsiz bir şeyden bahsediyormuş gibi konuştu.

Li Jingjing kendini ağlamaktan alıkoyamadı. Tekrar tekrar başını sallamaktan konuşamayacak gibi görünüyordu.

Lin Ruoxi hafifçe gülümsedi ve şöyle dedi, "Sen buradaki birkaç arkadaşımdan birisin. Dönüşünü bekleyeceğim ve senden yemek yapmayı öğreneceğim. Ah evet, iki yıl sonra geri döndüğünde yetimhanede daha sevimli çocuklar olacak."

Li Jingjing ağlarken sırıttı ve zorla başını salladı. "Teşekkürler. Yang abi, Ruoxi abla, hoşçakalın.”

"Hoşça kal."

Li Jingjing başka bir şey söylemedi. Arkasını dönüp ardına bakmadan çıkışa doğru yürüdü.

Lin Ruoxi, havaalanından dönen ve ayrılan ilk kişi oldu.

Yang Chen hızla takip etti ve gülümseyerek şöyle dedi, "Ruoxi hayatım, senin sıcak bir kalbin ama soğuk bir kabuğun olduğunu hissediyorum. Senin gibi kadınlar çok karizmatik.”

"Saçma sapan konuşmayı bırak. Bunu diğer kadınlar için söyle." Lin Ruoxi gözlerini yuvarladı. Açıkçası, tatlı konuşmanın onun gibi mantıklı bir kadın üzerinde etkisi yok denecek kadar azdı.

Yang Chen kıkırdadı. "O zaman şimdi karaoke yerine gideceğiz. Dün bana benden şarkı söylemeyi öğreneceğine söz vermiştin. Bu gerçekten hayatının geri kalanında kullanabileceğin çok önemli bir yetenek.”

Lin Ruoxi hareket etmeyi bıraktı, yüzünde acı bir ifade belirdi. "Gelmesem, olmaz mı?”

”Hayır, bunu yapamazsın," Yang Chen reddetti. "Sözünden dönemezsin. Bana bak, sana verdiğim sözü tuttum."

Lin Ruoxi somurttu ve sessiz kaldı.  Daha sonra hızlı bir şekilde otoparka yürüdü.

Yarım saat sonra dün gittikleri Yuan'ın Hayali Karaokesine vardılar. Yönetici, doğal olarak, Lin Ruoxi'yi unutmamıştı. Yang Chen platin üye kartını çıkarmak zorunda bile değildi, zaten yönetici onlara çoktan ücretsiz büyük bir oda ayarlamıştı.

Yang Chen, Yuan Ye tarafından kandırıldığını anladı! Platin kart gereksiz bir dekorasyon parçasıydı! Sadece Lin Ruoxi'nin yüzü sayesinde ücretsiz girebiliyorlardı!

Yang Chen, çocuktan intikam alması gerektiğini hissetti. Bir ağabeye böyle bir oyun oynamak yanlıştı.

Ancak şu anki önceliği Lin Ruoxi'ye şarkı söylemeyi öğretmekti.

.

.

Karısı her şeyi iyi yapabilirdi ama şarkı söylemek için ağzını açtığında herkesin ona dair algısını anında yok ederdi. Bu onun kocası olarak sosyal statüsünü aşağı çekmez miydi?

Bir kadın, diğer kadınları kıskandırmak için, partnerinin yakışıklı ve çekici olmasını umduğunda da prensip aynı prensipti. Bir erkek, kendi kadını şarkı söylemeye başladığında diğer erkeklerin kıskanacağını umar. Lin Ruoxi şarkı söylemekten kaçındığı sürece iyi olacak olsa da Yang Chen kalbinde huzursuz bir his olduğunu hissetti.

Sonuç olarak, Yang Chen, Lin Ruoxi'ye ciddi bir şekilde öğretmeye başladı, en temel seslendirmeden başlayarak temel müzik teorilerini açıklamaya başladı.

Yang Chen, bu profesyonel bilgiyi ezberlemek için birkaç kitabın sayfalarını çevirmek zorunda kalmıştı. Onun için hiç de zor değildi.

Böylece karaoke odasından gelen çeşitli karmaşık konuşmalar duyulabiliyordu…

"Ah-ahhhh—ahhhh…”

"Sesini kullan! Burnunu değil!”

“Burnumun öyle bir yeteneği yokken nasıl ses çıkarıyor?”

“Karanlık... karanlık gökyüzü... karanlık gökyüzü…”

"Dur, dur, dur! Dur!!! İlk kelimeyi akortsuz söylemeyi nasıl başardın?! Sadece yüksek sesle okuyarak ve daha doğru bir şekilde girebilirdin.”

"Karanlık gökyüzü..."

''Dur!!! Gerçekten güzelce yapabileceğini söylediğim için mi sesli okudun?! Söyle!”

"Karanlık gökyüzü…”

"İlk kelime yine olmadı!!!”

…

Bir süre sonra, Yang Chen sonunda Lin Ruoxi'yi ilk cümleyi tutturmasını başardı. Şarkı söylemesi okumaya benzeyecek kadar yavaş olmasına rağmen, en azından doğru tonda söyledi.

Yang Chen bir çözüm için düşündü.  Sonunda bir kitapta okuduğu tekniği hatırladı. Bacaklarını bir o yana bir bu yana hareket ettirirken ellerini aşağı yukarı sallayarak tüm vücudunun ritmik olarak hareket etmesine neden oldu. Başını sallayarak, "Bana eşlik et." dedi.

Lin Ruoxi, Yang Chen'in ayıya benzemeyen duruşuna bakarken somurttu. Başını sallayarak, "Hayır, bu çok çirkin. Ne yapıyorsun? Şarkı söylememi istediğini söylememiş miydin?"

"Buna ritim denir. Vücudun ritmi takip etmeye başladığında, şarkı söylerken bir ritim duygusu hissetmeye başlayacaksın. Şimdi bir ritim bulmalısın.  Müziği takip ederken, hareketlerimi taklit et. Bir, iki, üç, dört, iki, iki, üç, dört, üç, iki, üç, dört… Sadece yaptığımı takip et. Bir, iki, bir, iki… Yap şunu!”

Yang Chen'in uzuvları, Lin Ruoxi'ye bağırırken ayakta duran bir panda gibi sallandı.

Lin Ruoxi, Yang Chen'in bağırmasından korktu. Yang Chen o kadar ciddi görünüyordu ki onu öğrencisi olarak görmeye başlamış gibiydi.

Lin Ruoxi cesaretinden geriye kalanları toplarken dişlerini sıktı. Odada ona bakan kimse olmadığı için mikrofonunu bırakıp ayağa kalktı ve Yang Chen ile birlikte bir panda gibi sallandı.

Böylece çift, vücutlarını sallarken şarkı söylemeye devam etti.

Lin Ruoxi, tuhaf hareketler dizisinin gerçekten de müziği hissetmesine yardımcı olduğunu hissetti. Bu nedenle, şarkı söylerken yavaşça daldı…

Üç şarkı geçtikten sonra, Lin Ruoxi ve Yang Chen, sanki epilepsi teşhisi konmuş kişilermiş gibi sallanmalarına ve şarkı söylemelerine tamamen daldıklarında, kapı açıldı!

Kapının dışında bir tepsi tutan garson, bir adam ve bir bayanın kaplumbağa gibi garip bir şekilde sallandığını gördü.

Hareketlerinin kaplumbağa hareketlerine dönüşmesinden kendilerini alıkoyamamışlardı.

Lin Ruoxi, korkmuş bir tavşan gibi Yang Chen'in göğsüne atladı. İntihar etmek için kafasını duvara vurma dürtüsü vardı! Gelecekte insanlarla nasıl tanışacağım?!

Garson, görmemesi gereken bir şeye tanık olduğunu fark etti. Sırlarını bildiği için öldürülmesine gerek olmamasına rağmen, meyve tepsisini çabucak yere bırakıp kaçtı.

Öte yandan, Yang Chen bu ani baskından memnun ve mutluydu. Lin Ruoxi kendini kollarına atmıştı!

Güzel kokulu ve narin yeşime sarıldı. Lin Ruoxi daha önce çok uzun süre hareket ettiğinden, biraz terliyordu, bu onun bedensel kokusunu yaymasına neden oldu, bu da Yang Chen'in zengin kokuyu takdir edercesine birkaç derin nefes almasına neden oldu.

Yang Chen, Lin Ruoxi'nin zarif beline sarılırken mutlu bir şekilde şöyle dedi, "Hehe, böyle şarkı söylemenin seni çok daha hızlı geliştireceğini biliyordum."

Lin Ruoxi aniden ne yaptığını fark etti. Nefes nefeseyken Yang Chen'i zorla itti. Kızararak bağırdı, "Hepsi senin yüzünden! Artık bu odadan çıkmaya cesaret edemiyorum!"

“Bunda yanlış olan ne? Evlilik belgemiz bile var. Bir otelde oda tutsak bile kimse bizi durduramaz,” Yang Chen kasvetli bir sesle söyledi.

“Bundan bahsetmiyorum!” Lin Ruoxi neredeyse ağlamaklıydı. “Garson başkalarına bundan kesinlikle bahsedecek ve bizim… yaptığımız… bu tür garip hareketler…”

Yang Chen'in suratı asıldı. Gerçekten garip miydi? Kimin umurunda? Bu çok etkiliydi!

Aniden, Lin Ruoxi'nin masanın üzerindeki telefonu titremeye başladı. Lin Ruoxi artık garipliği umursamayı bıraktı. Telefonu eline alarak, aramayı açmadan önce kaşlarını çattı.

"Merhaba Wu Yue, bir şey mi oldu?"

Sekreteri Wu Yue tatil sırasında aniden aramıştı.

Lin Ruoxi bir süre sessizce dinledi. Yüzündeki kırmızılık yavaş yavaş solmaya başlarken sert ve ciddi bir hal aldı.