Çevirmen : Clumsy

Sarsıcı bir darbeyle karşı karşıya kalan bedeni, hançerin yörüngesinden çıkmıştı.

Kılıcını keskinleştirebileceği bir pozisyonda değildi ve o hançeri kırık şövalye kılıcıyla karşılasa bile ağır bir yaradan kaçınamazdı. Herkesin tek bakışta varacağı sonuç bu olurken Julius, korunduğunu fark etmişti.

Fakat, bir kez daha, rahatlama veya minnettarlık ifade edip etmemesi farklı bir meseleydiーー

Julius: “Ricardoーー!”

Ricardo: “Kahretsin, beni hakladı…… ~hk!”

Julius’u bir kenara iten Ricardo, acılı bir sesle gözlerini kısmıştı. O ismi seslenişiyle aynı saniyede de Julius’un görüşü bir kan öbeğiyle örtülmüştü.

Yayılan kanların kaynağı, Ricardo’nun sert ve hantal sağ koluyduーー dirseğinden itibaren her şeyini yitiren kolda, yumuşak kesiti açığa çıkaran bir yarık mevcuttu.

Hayvani tüylerle kaplı kol, yükselen bir sesle birlikte kaldırım taşlarına düşerken tutmakta olduğu koca balta da donuk bir sesle birlikte yerde yuvarlanmaya başlamıştı.

Julius: “Böyle bir şey nasıl…… ~hk.”

Ricardo: “Aağğh! Böyle şeyler söyleme vakti değil, Julius! Kafanı kaldır ve önü~ne bak……”

Ricardo, ağır nefesler almakta olan Julius’a bu şekilde kuvvetle bağırmaya başlamıştı. Ancak o bağırış, karnına inen hançer saldırısıyla ansızın kesilirken burnu da doğrudan inen sert bir diz nedeniyle kırılmıştı.

İşte Ricardo bu şekilde geri püskürtülür ve uzuvları yanlara açılmış halde yere devrilirken『Oburluk』 alaycı bir şekilde gülümsüyordu.

Roy: “Haha~! Sözlerinin devamını, getirmeyecek misin ~tsu!”

Julius: “ーー~hk.”

Alphard neşe içerisinde bağırıyordu, Ricardo ise yere yığılmıştı. O iki figürü gören Julius’un zihninde iki seçim belirmişti.

Hangisine öncelik vermesi gerektiği konusuysa anlık bir boşluk yaratmış gibi görünüyordu.

Ve 『Oburluğun』 iştahı böyle bir şeyi asla gözden kaçıramazdı.

Roy: “Yemeğin ortasında bakışlarını kaçırdığına göre gerçekten görgüden yoksunsun demektir, nii-samaーー!”

Julius: “Seni piç……!”

Alphard yaylı bir oyuncak bebek gibi hileli bir şekilde sıçrarken Julius’un bu hayali bir görüntüyü andıran hareket karşısındaki tepkisi bir nebze gecikmeli olmuştu.

Uzanan avuç içi ve kırık şövalye kılıcı birbirine dolanmış, göğsünün bir avuç tarafından izlendiği hissiyatıylaーー kesikten kaçınışının hemen ardından açıklanamaz bir kayıp hissiyatı gelmişti.

Roy: “A~hーー ikram için teşekkürler ~tsu.”

Bu sesin sonrasında da -her nedense- bilinci uzaklara, çok uzaklara gitmiş veーー

※  ※　※　※　※　※　※　※　※　※　※　※　※

Julius: “Acınası olsa da『Oburluk』savaşının ortasında『İsmim』 çalındı. Belki de şu anki durum budur.”

Emilia’nın söyledikleri ışığında bu gerçeğe ışık tutulmuştu.

Tanıdıkları tarafından unutulduğu gerçeğinden ötürü alaycı bir gülümseme takınan Julius, omuz silkti.

Subaru: “『İsminin』 yendiğini…… mi söylüyorsun? Ama...”

İnsanların『Hatıralarını』 ve 『İsimlerini』 yiyen kişi, o kafir Günah Başpiskoposu『Oburluk』idi.

『İsminin』 yenmesi, tüm bağlantılarının kopmasıーー Subaru’nun korkutuculuğunun son derece farkında olduğu bir tehditti. Ancak şu anda sağlıklı bir şekilde karşısında duran Julius’a bakarken bu konudaki anlayışının yetersiz, aldatıcı olduğunu hissetmeden edemiyordu.

Subaru: “Onun mağduriyeti, Rem veya Crusch-san gibi……”

『Hatıraları』 yenen ve eski benliğini tamamen unutan kişi, Crusch’tı.

『İsmi』 yenen ve tek bir istisna hariç herkesin anılarından silinen, o halde derin bir uykuda olmayı sürdüren kişi Rem’di.

『Oburluk』yüzünden acı çeken iki genç kız, Subaru’nun yakından tanıdığı kurbanlardı.

Ancak buraya gelen Julius, o ikisinden farklı bir duruma maruz kalmıştı. Hatıralarını da bilincini de yitirmemişti.

ーーFakat etrafındakilerin anılarından silinmiş, onların gözündeki varlığı yitmişti.

Subaru: “Gerçekten, hiç kimse hatırlamıyor mu? Bir taraftan denersen……”

Julius: “Çoktan Anastasia-sama ve Ricardo’yla karşılaştım. Nedense bana bir yabancı gibi davrandılar, ben de bu tecrübeye katlandım. İnsanın kendisine siper olan kişiye teşekkür edememesi can sıkıyor.”

“ーーーー”

Julius, refleks olarak duygularını öldürerek karşılık vermişti fakat sunmak için çok fazla enerji sarf ettiği belli belirsiz gülümsemesi de ses tonu da -doğal olarak- Subaru için katlanılması zordu. Julius’un bilinci bir şövalye olarak ne kadar güçlü olursa olsun böyle bir zihinsel strese rahatlıkla dayanabilmesi imkansızdı.

Derlediği onca ilişkinin yıkımı, yaşadığı günleri yitirmenin korku ve çaresizliği.

Bu, Subaru’nun farklı bir dünyaya vardığı ilk anda acı verici şekilde tatmış olduğu bir kayıp hissiydi.

Subaru: “Beatrice……”

Beatrice: “Subaru’nun ne söylemek istediği anlaşılıyor, doğrusu. Ama maalesef Betty bile bu adamı hatırlamıyor, sanırım. Betty artık Yasaklı Kütüphanenin dışında, doğrusu.”

Onun niyetini tek seferde anlayan Beatrice, zorlu bir ifadeyle boynunu yatay olarak döndürmüştü.

Beatrice’e göre Subaru’nun aradığı teyitーー kendisinin Julius’u hatırlayıp hatırlamadığıydı.

Emilia hatırlamıyorsa doğal olarak Beatrice’in hatırlaması da mümkün olmamalıydı. Evet böyle olmalıydı ama Beatrice’in bir istisna olması olasılığı da vardı.

Her nedense, Beatriceーー

Subaru: “Halbuki Rem’i hatırlamıştın.”

Beatrice: “İstediğin kadar dile getir ama o durum bir istisna olarak görülmeli, sanırım. Ve şimdi de onun bir istisna olduğunun önümüzdeki bu adamla kanıtlandığı düşünülmeli, doğrusu.”

Subaru: “Sonuç olarak anılarına dayanarak yaptığın çıkarım bu, ha.”

Uzun zaman önceydi.

O zamanlar Beatrice, Yasaklı Kütüphanede, isminin 『Oburluk』tarafından yenilişinin ardından Rem’den ismiyle bahsetmişti. Subaru kontrat oluşturmalarından sonra onu bu konuda sorgulasa da Yasaklı Kütüphanenin kaybının ardından yaptıkları etkileşimle vardıkları sonuç buydu.

Subaru: “Yasaklı Kütüphanenin içinde dış dünyadan izole olduğu zamanlarda Beako, odanın dışında olanlardan etkilenmiyor. Bu yüzden Rem’in isminin yendiği an onu herhangi bir şekilde etkilemedi…… düşündüğüm şey buydu, değil mi… Bu yüzden odadan çıktıktan sonra o özel muameleyle karşılaşmadı…… ha.”

Beatrice: “O ses tonun, Betty’nin Yasaklı Kütüphaneden çıkmasında bir sorun gördüğünü anlatır gibi, sanırım.”

Subaru: “Yo-yok öyle bi~r şey! Ben, seninle güneş ışıklarının altında dolaşabildiğim için kocaman mutluyum!”

Beatrice: “Eh, doğrusu.”

Bu kısa etkileşimde gerçeğin ta kendisi yatıyordu.

Ve açıkçası Beatrice, Julius konusunda herhangi bir tuhaflık sergilemiyordu. Beatrice’in çıkardığı sonuç, hafıza bariyerlerinin yalnızca Yasaklı Kütüphanedeyken gereğini yerine getirdiğiydi.

Yani bu durumda problem Beatrice’in ayırt ediciliği değildiーー

Emilia: “Ama, Subaru neden Julius-san’ı hatırlıyor ki? Rem-san’da da aynı şey olmuştu.”

Subaru: “İşte bu.”

Herkesin aklına takılan soru, nihayet Emilia tarafından dile getirilmişti.

Koca dünyada『İsmi』 yenmiş olan Rem’i hatırlayan tek kişi Subaru idi.

İkiz kardeşi Ram’ın hatıralarından bile silinip unutulmuş ancak Emilia ve diğerleri buna değinmemişti.

Bunun bir nedeni Subaru’nun Rem’e yönelik sadık bağlılığına bakarak hatıralardan öylece bahsedememeleri veya düşüncesizce, üstü kapalı imalarda bulunamamalarıydı.

Bunun yanı sıra Subaru’nun hatıralarını çürütme kabiliyeti yalnızca kesin bir kanıtla mümkün olabilirdi ki tek bir kişi bile o kesin kanıta sahip değildi.

Ama bu defa mevzu farklıydı.

Bu defa Subaru tarafından hatırlanan söz konusu tarafーー özetle dünyadaki ilk anından beri her şeyiyle unutulmuş olan Julius, bilincini koruyordu.

Doğal olarak bu karşılıklı tanışıklığın uzlaşmasıyla Subaru’nun『Oburluk』Otoritesinin bir istisnası şeklinde muamele görmesi şüphe doğuruyordu.

Emilia: “Subaru’nun herhangi bir fikri var mı? Sır tutmak yok ama.”

Subaru: “Herhangi bir şey gizlemeye niyetim yok aslında…… Sanırım bir nevi bunu yapıyorum ama aklımdakini söylemeyeceğim.”

Emilia: “Bu, sır tutmak olmuyor mu?”

Subaru: “Onaylayamıyorsan ilan etme felsefesinin sır tutmak olduğunu sanmıyorum.”

Emilia ile bu konuşmayı gerçekleştiren Subaru, kendisinin bir istisna olma olasılığını irdeliyordu.

En başta uyanmış olan his, Subaru’nun içinde yatmakta olan Cadı Faktörünün etkisiydi. 『Oburluğun』『Hatıraları』 veya 『İsimleri』 yeme Otoritesi Cadı Faktörünün gücüyse aynı『Görünmez El』gibi belli bir sebepten ötürü Subaru’ya etki etmiyor olması ikna ediciydi.

Belki de Subaru『Kıskançlık Cadısının』 gücü aracılığıyla『Ölümden Dönüşü』kullanabildiği için『Cadının』 sağladığı güçle『Oburluğun』Otoritesinin etkilerini iptal edebiliyordu.

Ve geriye Beatrice’in Yasaklı Kütüphanesindeki gibi istisnailik hissi kalıyordu.

O hissin kaynağı da Subaru’nun başka bir dünyaya ait olmasıydı. Subaru başka bir dünya kökenli bir insandı ve bu dünyaya ait bir varlık değildi.

Bu dünyaya ait bir varlık olmadığı için de bu dünyanın kavramlarına müdahale eden bir Otoriteden etkilenmiyor olabilirdiーー hipotezi buydu.

Subaru: “Ama eğer cevap ikinciyse, bunu onaylamanın kolay bir yolu var. Julius Al ile karşılaşmak zorunda.”

Bu dünyada Subaru’yla aynı şartlar altında olan tek bir kişi vardı, o da Al’dı.

Otorite istisnası bağlamında doğru olan hipotez ikincisiyse Al da Rem ve Julius’u hatırlıyor olmalıydı. Ancak her şeyden önce bu dünyanın Al’ı ile Rem birbirleriyle hiç karşılaşmamışlardı, dolayısıyla bunu teyit edemezlerdi.

Subaru: “Bu sefer de aynı şeyi söylemesine imkan yok, ha.”

Emilia: “Subaru?”

Subaru: “Emilia-tan’ın sorusuyla ilgili konuşuyordum ama bu sorunu cevaplamadan önce teyit etmem gereken bir şey var. Julius, benimle gelmelisin.”

Lafı dolandırmayan Subaru’nun sesini işiten Emilia, hoşnutsuz denilebilecek bir ifadeye bürünmüştü.

Subaru’nun bir sır sakladığı düşünülebilirdi ama bu, aklındakileri tasdik edebilmesi için gerekli bir önlemdi.

Her şeyden öte kendisiyle Al’ın ortak paydasına dair hipotezinin doğruluğunu tasdik edebilirseーーfarklı bir dünyadan gelip burada mahsur kalan, memleketleri Büyük Şelalenin ötesinde olanların Otorite etkilerine maruz kalmadığı şeklindeki absürt açıklama, tek seçenek halini alabilirdi.

Subaru: “Bana bu talebimi reddedeceğini söylemeyeceksin, değil mi? Sonuçta seninle ilgili bir mesele.”

Julius: “ーーHiçbir seçim şansım olmadığını ifade etmek zorundayım. Görünen o ki mevcut şartlar altında beni ilgilendiren durum konusunda son derece bilgilisin. Dolayısıyla seni takip edeceğim.”

Subaru: “Neden böyle ihtiyatlı, rahat bir tavır takınmak zorundasın acaba...”

Konuşma esnasında yeniden kavuştuğu sakinliğiyle birlikte zarif görünümlü Julius’un burnu havada tavrı da geri dönmüştü. Tabii nasıl görünürse görünsün yaşanan bu durum hem kalp hem de zihin için çok zorluydu. Hiçbir cazibesi yoktu şeklinde de ifade edilebilirdi.

Subaru: “Bir anda hayranlık uyandırıcı bir görünüme bürünüp iletişim halinde olduğun kişiye sorun yaratmak, ha…… Her neyse, hadi sığınaklara dönelim. Sanırım artık insanların toplanması için uygun zaman gelmiştir…… bu arada, Ricardo’ya ne oldu? Baskında seninle birlikte olmalıydı. O iyi, değil mi?”

Julius: “……Bana siper olurken yaralandı ama hayati bir etkisi olmamalı. An itibarıyla Ferris tarafından doğru düzgün teşhis ediliyor.”

Subaru: “……Demek öyle. Peki, sıkıntı yok, sanırım.”

Subaru’nun Julius’un yanıtı karşısındaki düşünceleri kısmen rahatlama kısmen irdeleme içerikliydi.

Bu içerikleri parçalara ayırmak gerekirse rahatlamanın kaynağı Ricardo’nun güvende olması, irdelemenin kaynağıysa omuz omuza çarpıştığı kişi hakkında doğrudan sorgulanan Julius’un duyarsızlığıydı.

Sesi kesilen Subaru karşısında iç çeken Julius,

Julius: “Senden dostane bir endişe sergilemeni beklemiyorum. Etrafın doğurduğu onca kafa karışıklığından sonra bana her zamanki gibi davranırsan daha rahat ederim. Neyse, hadi sığınaklara dönelim öyleyse.”

Diyen Julius, dostane bir şekilde Subaru’nun omzunu sıvazladı.

Julius: “Çok hoş bir şey olmasa da beni tanıtma işini sana bırakmaktan başka şansım yok. Kraliyet seçim salonundaki meyve vermeyen çabalarından bu durumda feragat edebilirsen yardımı dokunur.”

Subaru: “İnsanların suçluluk dolu mazilerini kurcalamayı keser misin! Kahretsin, senin için endişelenmekle hata etmişim.”

Omzundaki eli iten Subaru, sığınağa adımını atarken Julius’a döndü. Tabii ki Julius’un az önceki yanıtının gerçek hisleri olduğunu düşünme hatasına düşmeyecekti.

Yalnızca Subaru’nun suçluluk hissini hafifletmek için akıllıca bir karşılık verme ihtiyacı duymuştu.

Subaru bunu biliyordu. Ve bunu bilerek,

Subaru: “Ben, aptal mıyım acaba? Yo, ben bir aptalım.”

Neden Julius’un yüreğine kurtuluş sağlayacak bir tavır takınmak zorundaydı ki?

Herkesi yitiren, her şeyden öte ıssızlığın doğurduğu çaresizce stresi yaşayan o, sözlerinde ve yargılarında nasıl hata yapabilirdi ki?

Kendi duyarsızlığı korkunç derecede can sıkıcıyken Julius da hemen hemen aynı durumdaydı.

Strese kapılmanın doğal olduğu bu durumda, normal gibi davranmak onun güçlü yanlarından biriydi.

Bu güç Subaru’nun tüm arzularına rağmen asla elde edemeyeceği bir şeydi, o kadarı kesindi.

Julius’u kendi haline bırakıncaya dek bir sorumluluk hissi taşımaya devam edeceği de öyle.

※  ※　※　※　※　※　※　※　※　※　※　※　※

Öfkelendirilişinin ardından sığınağa yönelmiş olan Subaru’yu arkasından izleyen Julius’un dudaklarının kenarları hafif bir gülümsemeyle kıvrılmıştı.

Sırtı kendisine dönük olan Subaru’nun görmesine asla müsaade etmeyeceği, güçsüz bir gülümsemeydi.

Emilia: “O suratı, Subaru’ya göstermeme niyetinde misin?”

Kalbinde doğan o loş boşlukta gümüş bir çan sesi çınladı. Ve arkasını dönen Julius’un gözlerine iki ametist göz takıldı.

O kedere bürünmüş bakışlar karşısında gülümsemesini gizleyerek boynunu yatay bir çizgide salladı.

Julius: “Yavan bir yaradılış, mağlubun nafile direnci, işte böyle bir şey. Buna dikkat çekme lütfen.”

Emilia: “Mağlup diyorsun……”

Julius: “Belki de kontrol kulelerini ele geçirmeye gidenler arasında kaybedenler yalnızca bizlerdik. Bu büyük yetersizliğimizin tamamen farkına vararak utanç içerisinde yaşıyorum ve bu yasaklı evrede bir başıma bırakıldım. Tamamen mağlup edildim.”

Julius inatçı bir tavırla dikkatleri bastıra bastıra mağlubiyetine çekiyordu.

Bu tavır karşısında Emilia’nın gözleri üzücü bir şekilde titreşti. An itibarıyla Julius’un kalbindeki güçsüzlüğü keşfetmiş olabilirdi.

Emilia: “Üzgünüm.”

Ancak onun karşılığı, Julius’un niyetlendiğinden farklıydı.

Suratını kaldırmış olan Julius karşısında kendi ince omuzlarını sararak,

Emilia: “İşin doğrusu, şu anda sana ne söylemem gerektiğini bilmiyorum. Eminim seni tanıyorumdur ama yine de hatırlayamıyorum ve bu yüzden Subaru gibi güvenilir olamayacağım.”

Julius: “……Söz konusu Subaru olunca da aynı şeyi söylemek pek mümkün olmuyor. Esas istisna olan o, değil mi…”

Emilia: “Yine de canının yandığını biliyorum. Bu yüzden özür dilemekten başka bir şey yapamıyorum ve…… Subaru adına sana teşekkür ediyorum.”

“ーーーー”

Subaru adına teşekkür etmesi sarsıcıydı.

Kaşları çatılmış olan Julius’un karşısında iç çekerek,

Emilia: “Subaru Julius-san’ın şu anki suratını görseydi mutlaka daha çok acı çekerdi. Bu yüzden, bu ifadeni gizlediğin için teşekkür ediyorum. Ve gerçekten üzgünüm.”

Julius: “Lütfen yapma, Emilia-sama. Bu teşekkür edilecek bir şey değil ve ayrıca…… ayrıca beni gözünde fazla büyütüyorsun. Bu kadar düşünceli olmana, gerek yok.”

Doğruydu. Emilia’nın doğuştan gelen bir nezaketle yüklü bakışlarına maruz kalan Julius, uygunsuz bir rahatlığa kapılıyordu.

Böyle hayran olunası bir bilinçle Subaru’nun içinden geçenleri doğruluyor değildi. Esas sebep çok daha basit, çok daha az ilgi çekiciydi.

Julius: “Onun….. Subaru’nun, bana acımasını istemiyorum. Hepsi bu.”

“ーーーー”

Giderek yaklaştığı Subaru’ya bakan Julius, işte böyle söyledi. Yakınındaki Beatrice’i kolundan tutuyor olan Subaru, zorlu bir ifadeye bürünmüştü.

Ve Subaru’nun bu hali karşısında Julius, kendi güçsüzlüğünü açığa vuramazdı.

Bu düşüncelerin ardındaki sebepseーー

Emilia: “Az önce ilk defa Julius-san’ın gerçek düşüncelerini işittiğimi hissettim.”

Yürümeyi sürdüren Emilia, Julius’un sözlerini yorumladı. Julius düşüncesizce gözlerini devirirken de tek bir parmağını kaldırarak,

Emilia: “Çok yardımım dokunmayabilir ama ben de herkesle konuşup onları ikna etmeye çalışacağım. Bu yüzden Subaru’yla birlikte bize de güven. Hadi gidelim.”

Julius: “……Peki. Ayrıca, Emilia-sama.”

Emilia: “Evet?”

Duraksayan Emilia arkasını dönerken Julius zarifçe eğildi.

Emilia’nın hatıralarında yer almasa da hem şövalye hem de bir soylu olarak o incelikli, görgülü hali adeta derinlerine işlemişçesine varlığını koruyordu.

Julius: “Emilia-sama tarafından Julius-san olarak çağrılmak çaresizce bir tatsızlık uyandırıyor. Lütfen bana Julius şeklinde seslen.”

Emilia: “Eskiden, sana öyle seslenirdim, değil mi…… Anlıyorum, Julius.”

Bir parmağını dudaklarına yerleştiren Emilia rızasını gösterdi. Sonra da düşüncelere daldı, Julius’a kısaca bir bakış attı, yüzünü boş göğe çevirdi. Ve-

Emilia: “Ben de bir şey sorabilir miyim?”

Julius: “Ne olabilir acaba.”

Emilia: “Hemen yanında, küçük ruhlar…… yo, belki de yarı ruhlar var. O çocuklar, tedirgin bir şekilde uçuşuyor…… bundan haberin var mıydı?”

Julius: “ーーEvet, farkındayım. Çünkü onlar, benim yanımda bulunarak er ya da geç açacak olan tomurcuklar.”

Julius, Emilia’nın belirttiği şey karşısında gözlerini kapattı.

Hemen yanında altı renge bürünmüş şekilde uçuşan yarı ruhlar olduğundan haberdardı. Ancak o tomurcuklar, kendilerinin orada olma sebeplerinden haberdar değildi.

Bu yüzden de,

Julius: “Şu anki benliğimin sözleri onlara ulaşmayacak. Aynı efendime ve yoldaşlarıma yönelik sözlerim gibi...”

#Julius adına üzüldüğüm bir bölümdü. Hem mağlup olduğunu hem de hiç kimse tarafından hatırlanmadığını bilerek tanıdığı onca insanın arasına girmek üzere. Onu hatırlayan tek kişi de ironik bir şekilde en çok sataştığı kişi olan Subaru.
Bir sonraki bölüm tüm önemli karakterlerin toplanıp konuştuğu bir bölüm olacak, haliyle bayağı da uzun. Bu arada son birkaç günü aweyi bitirip kendi işlerimi toparlayarak geçirdim. Bugünden itibaren ise yeni serim başlayana dek şartlarım izin verdikçe re:zeroya odaklanacağım. Takipte kalın, daha hızlı ilerleyeceğiz!