Shrak!

Kan etrafa saçılmıştı. Kısa boylu, yeşil tenli garip varlığın bakışları göğsünü delen kılıca düştü. Akciğerlerini delen kılıcın soğukluğunu hissedince tüm vücudunu soğuk bir his sarmaladı. Ölümün soğuk ama rahatlatıcı fısıltısı kulağını gıdıkladı.

Şır!

Kılıcın göğsünden çıkmasıyla garip varlık yere yığıldı, ızdırap dolu bir yakarış duyuldu. İlkel bir sopa tutan başka bir garip varlık kılıcı tutan kişinin arkasına koşturdu. Kılıcı tutan kişi sesin içindeki ızdırabı hissedince buz dolu bir küvete uzanmış gibi irkildi. Bileğine kuvvet verdi ve bir hışımla arkasını döndü; kılıcın kör ucunu garip varlığa savurdu.

Garip varlık, aldığı darbeyle sersemledi. Kılıçlı kişi durmadı, taze kanların süslediği kılıcın ucunu ileri itti.

Tak!

Kılıcın keskin ucu garip varlığın kafasını delmişti. Ancak kılıçlı kişi burada durmamıştı. Kılıcını çıkardıktan sonra tekrar, tekrar, tekrar ve tekrar… ortada bir kafatası, beyin kalmayana kadar kılıcını sapladı.

Ancak o zaman, kılıcını durdurup bir çift kanlı gözle etrafa bakındı. Kılıcını sapladığı kafatasından çıkardı. Sonrasında, kan ve ölü beden parçalarıyla yıkanmış toprağı umursamadan ilerlemeye başladı.

Yeşil ve ölüm dolu sisin içine yürüdü.

Yüzlerce garip varlığın arasına…

***

Puhak!

Genç çocuk kuru kuru öksürdü. Bölgedeki hoş koku hiç alışık olmadığı bir hissiyat yaşatıyordu, bundan dolayı kaşlarını çatmıştı. Ancak kaşlarını çatması bir anlık refleksten başka bir şey değildi. Kafasını kaldırdı ve çevresini inceledi.

Ayna gibi temiz bir zemin üzerindeydi. Rahatlıkla kendi yansımasını görebiliyordu. Kafasını çevirdi ve dev odanın tüm ihtişamını gördü. Aynı zamanda kendisinden birkaç metre ötede duran kişileri de…

[Kahramanlar, Büyük Dünya Lahkseis’e hoş geldiniz!]

Odanın ortasında kelimelerin kifayetsiz kalacağı kadar muhteşem yedi beyazlık bulunuyordu.

[Gerçekten inanılmaz! Çok bir umut beslemiyordum ama yedi adet kahramanı çağırabildiğimiz düşünülürse…]

Farklı bir sesti. Ardından kadınsı bir ses duyuldu.

[…bu savaşın sonu olabilir.]

Sonuncusu oldukça yumuşak bir sesti. Huzur verici bir tınısı vardı.

[Kahramanlar, bizler Lahkesis’in gerçek hükümdarları olan Yedi İlahı; sizi Dünya’nızdan çağırdık.]

Bu ses ilk başta konuşan sesle aynı sesti. Öyle güçlü bir sesti ki karşı taraftaki kişiyi belirsiz bir kuvvetle hakimiyeti altına alabilirdi.

Salondaki yedi çocuk paniklemişti. Aşırı gerçekçi bir rüyanın içinde olduklarını düşündüklerinden kendilerini sakinleştirmeye çalıştılar.

[Bu bir rüya değil.]

Tak! Tak! Tak!

“Bu saçma oyundan sıkıldım!”

Kırmızı dik saçları olan bir çocuk öfkeli bir şekilde ayağa kalktı ve beyazlıklara doğru yürüdü. On altı yaşlarında gözüküyordu, boynunda kırmızı-yeşil renklerinde bir gül dövmesi vardı. Parlak mavi gözleri ile son derece tehditkar gözüküyordu.

[Bu bir oyun değil.]

“Her neyse!”

[Kibirli ve vurdumduymaz bir çocuk olduğun belli. Beyler sorununuz yoksa bunu benim havarim yapmak isterim.]

Yumuşak ve kadınsı bir ses konuştu. Bu, önceden konuşmuş kadınsı sesle aynıydı. Tek farkı daha parlak ve canlı bir tonu olmasıydı.

“Hey!”

Kırmızı saçlı çocuk elini kaldırdığında, bir gümbürtü koptu ve kırmızı renkli bir ışık vücudunu sarmaladı. Zaten güçlü gözüken fiziği kaslandı ve daha iri bir hale geldi. Boyu uzadı ve sağ elinde bir boğa dövmesi oluştu.

Birkaç saniye önce atarlı tavrı varken, şimdi oldukça uslu bir tavra sahipti.

Kırmızı saçlı çocuk birkaç saniye boş boş baktıktan sonra diz çöktü ve başını eğdi.

“Kamazaki Yamato. 16, Japonya’dan geliyorum. Savaş İlahı Thalassa’nın Havarisi olmaktan memnuniyet duyarım.”

Neler oluyor?

Çocukların aklındaki tek soruydu. Çok kısa bir süre önce isyankar iken birden nasıl bu kadar uslu olmuştu?

“Hey sizi aptallar! Karşınız da mitolojideki tanrılar kadar güçlü varlıklar bulunuyor. Hemen saygınızı gösterin ve biat edin!”

Yamato’nun sesi öyle güçlüydü ki tüm çocuklar irkildi. Ani haykırışı hepsinin bunun bir rüya olmadığını anlamasına yetmişti.

[İyi çocuk. İyi çocuk!]

[Şimdi sıra bizde. Ben şu siyah saçlı kızı alıyorum.]

[Ben turuncu kafalı oğlanı alıyorum.]

Sadece bir dakika içinde tüm beyazlıklar bir çocuğu sardı ve gökkuşağının yedi rengi salonda büyük bir şölen verdi. Bir kişi hariç…

Bir köşede oturmaya devam eden siyah saçlı çocuk kafasını yana yatırdı ve durumu anlamlandırmaya çalıştı.

Bir, iki, üç, dört, beş, altı ve… yedi. Toplam da yedi çocuk, yedi beyazlığın önünde diz çökmüştü. Hepsinin kolunda farklı renkte hayvanlar vardı ve hepsi bir şeyi simgeliyordu. Boğa kuvveti, aslan asaleti, tilki çekiciliği, köpek sadakati… hepsinin farklı bir gücü vardı. Bunu anlamak kolaydı.

Ancak…

8. kişi olarak kendisinin neyi vardı? Yoksa bir fazlalık mıydı? Fazlalıklara ne olurdu?

[Hm? Bir yanlışlık var sanırım.]

[Neden 8. Dünyalı var? Siref?]

Siref… yedi beyazlıktan birisiydi. Ayrıca Tilki simgesi olan Havari’ye gücünü veren kişiydi. Kahramanları buraya çağıran ilah oydu.

[En ufak bir fikrim yok. Zaman-Mekan’da bir kırılma sonucu gelmiş olması gerekiyor. Önceden de böyle bir şey yaşanmıştı. Bilirsiniz, Dünya’nın uzayı çok istikrarlı, bundan dolayı kırılma yaşayınca bazı dengesizlikler meydana geliyor.]

[Ne yapacağız?]

[Her zamanki gibi yapacağız.]

[Çöpe atın.]

[Ya hayatta kalırsa?]

[O zaman… hayatta bırakmaya değer birisidir.]

“Bekleyin!”

Çocuk bir hışımla ayağa kalktı ve korkusuzca en ortada duran beyazlığa baktı. Burada patronun o olduğunu anlamıştı.

[Ne oldu?]

Çocuk derin bir nefes aldı.

“Beni evime gönderin!”

[bu…]

[bizim yapabileceğimiz bir şey değil.]

“Ha?”

Çocuk gözlerinin hayal kırıklığı ile dolmasına engel olamadı.

[Hayatta kal.]

“Bir saniye!”

Tekrardan bağırdı. Bu sefer farklı bir soru soracaktı.

[Evet?]

“Neden ben seçilmedim? Diğerleri bir ilahın gücünün parçasını taşımak için seçilmişken, beni diğerlerinden ayıran nedir? En azından bunu cevaplayabilirsin.”

[Yaşayan her varlık İlahların gücünü taşımak için uygun değildir, evlat. Bedenin bizim gücümüzü taşımak için fazla zayıf. İlahların zayıflara ihtiyacı yok.]

Çocuk bundan sonra tüm kelimelerin anlamsız olacağını anladı. Kollarını açtı ve öldürülmeyi bekledi.

[Ne yapıyorsun? Seni öldürmeyeceğiz.]

Rahat bir nefes verdi ve ne olacağını bekledi.

[…bir bakıma.]

Bunlar çocuğun duyduğu son kelimelerdi.