ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

İlk tepki veren Woo Jin-Cheol oldu.

Herkes etrafındaki diğerlerine bakmakla meşgulken hızla Jin-Woo'nun yanına gitti, kimlik kartını çıkardı ve herkesin görmesi için gururla sergiledi.

“Birliğin İzleme Bölümündeniz.”

Yüksek seviyeli bir Avcı ya da düşük seviyeli bir Avcı olmanız fark etmezdi, İzleme Bölümü'nün adını duyduktan sonra kaçınılmaz olarak gerilirdiniz. Ve bu taktik doğru olanıydı.

Sadece kısa bir an içindi, ancak Cha Hae-In hariç olmak üzere Avcılar Loncası üyelerinin ifadelerinden bir miktar gerginlik geçti.

Woo Jin-Cheol bu şansı yakaladı ve söylemek istediği şeye devam etti.

“Seong Jin-Woo Avcı-nim'in kimliği Birlik tarafından sıkı bir şekilde korunuyor. Kamuya açıklanamayan son derece gizli bilgilerdir.”

Jin-Woo, Woo Jin-Cheol’un becerikli saçmalıklarına yalnızca şaşkın hayranlıkla geri çekilebildi.

İfadesi ve kelimeleri o kadar doğal görünüyordu ve kulağa o kadar doğal geliyordu ki her sabah aynaya bakarken buna benzer bir şey yapıp yapmadığını merak etmekten alıkoyamadı.

Durum ne olursa olsun niyeti kesinlikle karşı tarafa ulaştı. Aynı zamanda Woo Jin-Cheol, gözleriyle Jin-Woo'ya bir sinyal gönderdi.

‘Bu yerden çıkarken gereksiz kargaşadan kaçınmana yardımcı olacağız.’

Jin-Woo'nun İzleme Bölümü'nün ona neden yardım ettiği hakkında hiçbir fikri yoktu, ancak sonrasını halletmek için gönüllü olduklarından şimdi reddetmesi için bir neden var mıydı?

Jin-Woo başını salladı.

Zaten istediği buydu.

Woo Jin-Cheol'un zeki astları, Jin-Woo'yu koruma gibi hızla çevreledi.

“Herhangi bir sorunuz varsa Birliğe gönderin. Şimdi Seong Jin-Woo Avcı’ya eşlik edeceğiz.”

Sesinde ‘İtirazlarınızdan hiçbirini duymayacağız’ şeklindeki pek de ince olmayan imalar belliydi.

Woo Jin-Cheol’un bir kayayı bile parçalayacak kadar sert tavrı sayesinde Avcılar Loncası üyelerinin sorularını dizginleyip sessiz kalmaktan başka seçenekleri yoktu.

“Gidelim mi?”

İzleme Bölümü ajanları tarafından eşlik edilirken Jin-Woo, Avcıların yanından geçti.

‘Şey, minnettarım ama…’

Tam o sırada bir şeyler biraz tuhaf geldi. Şef Woo Jin-Cheol neden ilk başta kimsenin ondan yapmasını istemediği bir şeyi yapmıştı? Avcılar Loncası üyelerinden yeterince uzaklaştıklarında Jin-Woo sessizce sordu.

“Neden birdenbire bunu yapıyorsunuz?”

“Acaba Avcılar Loncası'na kaydolmayı düşünüyor musun?”

Jin-Woo başını salladı. Woo Jin-Cheol, böyle bir cevabın geleceğini biliyormuş gibi hemen yanıt verdi.

“Şu anda yaptığın şey, Güney Kore'deki en büyük, en zengin Lonca için çalışan çalışanların önünde S-Seviyeli sınıflandırmasını aşan türden bir gücü göstermekti. Yakın gelecekte can sıkıcı durumlardan kaçınmak istiyorsan bu yöntem en iyisi.”

Gerçekten haklıydı.

Zengin Avcılar Loncası’nın başka bir S-Seviyeli Avcıya sahip olmak için ne kadar ileri gidebileceğini kimse söyleyemezdi. Diğer Avcılar ellerini kaldırır ve bunu memnuniyetle karşılarlardı, ancak Jin-Woo farklıydı.

Avcı Birliği için de aynısı geçerliydi.

Ve böylece, hem belirli bir Loncaya çok fazla güç yoğunlaşmasını engellemeye çalışan Birliğin hem de Loncaların engelini (?) sinir bozucu bulan Jin-Woo’nun çıkarları oldukça güzel bir şekilde sıralanmıştı.

Bu, diğer taraftan gelen tek taraflı bir iyi niyet olmadığından ve her iki tarafa da yardımcı olacak bir şey olduğundan, Jin-Woo mevcut durumdan hiç rahatsız olmadı.

‘Birlik sayesinde işler daha kolay hale geldi.’

Bu mesele beklenmedik bir şekilde oldukça güzel bir şekilde çözüldüğünden Jin-Woo dudaklarında ince, neredeyse fark edilemeyen bir gülümseme oluşturdu.

Ama patron odasından sonsuza dek çıkmak üzereyken…

“B-Bekleyin!!”

Grubun arkasından biri seslendi.

Jin-Woo, istemeden geriye dönüp baktığında Sohn Ki-Hoon'un iyi yarı meslektaşı tarafından desteklenirken onlara yaklaştığını gördü. Tüm dış yaraları mükemmel bir şekilde iyileşmişti, ancak çok fazla kan kaybettiği için ten rengi soluktu.

‘Yine de henüz hareket etmemesi onun için daha iyi olur.’

Jin-Woo’nun endişelerine rağmen, Sohn Ki-Hoon önünde durmayı başardı. Sonra eğildi.

“Teşekkür ederim.”

Ve hiçbir şeyi engellemeden aklındakileri söylemeye başladı.

“Senin sayende hepimiz hayattayız. Baskın ekibi adına teşekkür etmek istiyorum.”

İzleme Bölümü'nün Avcılarının sözleri doğruysa o zaman bu genç adam kendisini açığa vurmasını engelleyen koşullardan dolayı yük altında görünüyordu.

‘Bu tür bir güçle tarif edilemez bir durumu varsa, o kadar da garip olmaz.’

Ancak….

Sohn Ki-Hoon'a ve baskın ekibinin geri kalanına yardım etmek için kimliğinin ortaya çıkma riskini aldı. Ama hepsi bu muydu? Tazminat bile istememişti.

Avcılar Loncası’ndan canavarların cesetleri veya baskın ekibinin hayatlarını kurtarma masrafları için kolayca talep edebilirdi, ama hiçbir şey söylemeden geri adım atmıştı.

Peki bu genç adama nasıl eğilmezdi?

“…Çok teşekkür ederim!”

Şimdi duyguları yumuşayan Sohn Ki-Hoon bir kez daha 90 derece öne eğildi. Bu ani hareket, ağrıyan vücudunun acı içinde çığlık atmasına neden oldu, ama bunu oldukça hoş karşıladı.

Jin-Woo'nun canavarı onunla oynadığı şekilde öldürdüğünü görünce kalbi duygularla dolmuştu. O anı düşünmek, bu genç adama defalarca teşekkür etmesi için yeterliydi.

Baskın ekibinin Avcıları, liderlerinin minnettarlığını ifade etmek için eğildiğini gördüler ve sonunda sersemliklerinden kurtuldular.

‘O adam olmasaydı...’

‘O bizim kurtarıcımız, değil mi?’

‘Bu durumda, şaşkınlıkla böyle ortalıkta durmamalıyım.’

Yakınlaşmak için çabaladılar ve başlarını eğdiler.

“Teşekkürler, Bay Ham… Hayır, yani, Avcı-nim.”

“Siz olmasaydınız…”

“Sizin sayenizde karım dul kalmayacak.”

Sohn Ki-Hoon bu zindana baskın yapmaktan vazgeçmeye karar verdiğinde elleri titreyen genç bir erkek Avcı, Jin-Woo'ya ağlamaklı bir yüzle yaklaştı.

“Affedersiniz, Avcı-nim... Gerçekten minnettar olduğum için bu yüzden size bir kez sarılabilir miyim?”

“Eiii, bu çok fazla dostum.”

“Yine başlıyor. Biri onu durdursun.”

“Neden onun yerine bana sarılmıyorsun?”

Sarıldı.

“Euh-heok?! Beni ürkütüyorsun, bırak beni!!”

Hahahahahaha…

Bu A-Seviyeli zindanına girdiğinden beri ilk kez, baskın ekibinin üyeleri içtenlikle güldüler.

Jin-Woo, mutlu hissederek bu Avcılara baktı. Övgüleri için onlara yardım etmemişti, ama içten teşekkürleri dudaklarına otomatik olarak sıcak bir gülümseme getirdi.

“…Ah.”

Jin-Woo, köşede zıplayan kadın Avcı'ya doğru yürüdü.

‘Çok küçük olduğu için neredeyse onu fark edemiyordum.’

Daha önce kendisine verdiği notu uzattığında kadın Şifacı kızardı ve her iki eliyle de aldı.

“T-Teşekkür ederim…”

Ama içten içe, kendi kendine sitem ediyordu.

‘Üff. O zaman neden ona utanç verici şeyler söyledim ki?’

Gelecekte bugünkü olayı hatırlamaya başladığında yatmadan önce çarşaflarını tekmelemek için şimdi bir nedeni daha vardı.

Zindan patronunu kolayca öldürene kadar yumruklayabilen Bay Hamal’ın bakış açısından, son vasiyetini içerdiğini söylerken bir not uzattığında gerçekten komik görünüyor olmalıydı.

Yavaşça başını kaldırdı ve neyse ki alay etmediğini fark etti. Hayır, aslında – onunla biraz katı bir sesle konuşmaya başladı.

“Bayan Şifacı.”

“E-Evet?”

Kadın Şifacı, özensiz davranışı nedeniyle azarlanan bir öğrenci gibi duruşunu hemen düzeltti.

“Bugünden itibaren lütfen kişisel eşyalarınızı baskın ekibinin valizine koymaktan kaçının. Yalnızca hacmi arttırmaya yarar.”

“…Affedersiniz??”

Kadın Şifacı tamamen suskunlaştı, gözleri yuvarlak düğme şeklini aldı. Jin-Woo memnuniyetle sırıttı.

Söylemek istediği her şeyi söylemişti. Görünüşe göre karşı taraf da zihnindeki her şeyi söylemişti. Böylece, sersemlemiş kadın Şifacıyı arkada bırakarak soğukkanlı bir şekilde ayrılmak için arkasına döndü.

“Hadi gidelim.”

Jin-Woo yürümeye başlar başlamaz, İzleme Bölümü temsilcileri sanki prova yapıyorlarmış gibi birlikte hareket ettiler.

Yine de bir istisna vardı.

‘Ah…’

Sadece Cha Hae-In, Jin-Woo'ya bir şey söyleyememişti ve ona ulaşmaya çalıştı, ancak sonunda pes etti.

‘İletişim numarasını isteyecektim…’

Tek istediği, onunla konuşmak için biraz zaman bulup bulamayacağını sormaktı. Ancak mevcut durum henüz çözülmemişse ona bunu sorarsa yanlış anlaşılabilirdi.

O andı.

Kadın bir Avcı, Cha Hae-In'e doğru yürüdü.

“Affedersiniz… Başkan Yardımcısı?”

“Evet?”

Cha Hae-In bakmak için arkasını döndüğünde kadın Avcı onun elini işaret etti.

“Neden bir kazma taşıyorsunuz?”

Cha Hae-In’in bakışları kazmanın başına doğru kaydı ve yüzü hızla kızarmaya başladı. Aceleyle kazmayı indirdi ve dikkatle sordu.

“Beni tuhaf bulduğunu mu düşünüyorsun?”

Bir büyücü olan kadın Avcı başını yana eğdi ve sordu.

“Kim?””

Ve bu sadece Cha Hae-In’in yüzünün değil, boynunun bile koyu kırmızı tonunda kızarmasına neden oldu.

*

Kapı’dan çıktıklarında...

Woo Jin-Cheol kol saatine baktı ve Jin-Woo'ya sordu.

“Birliğe geri dönmeyi planlıyoruz ama şey… Senin için bir sakıncası yoksa neden bizimle gelip akşam yemeğinde Birlik Başkanı'na katılmıyorsun?”

“Şu an saat kaç?"”

“Beşi çeyrek geçiyor. Akşamüstü.”

‘Mm…’

Ucu ucuna yetişmesine rağmen vaat edilen yere zamanında varabilmeliydi.

Jin-Woo, Woo Jin-Cheol'un davetini kibarca reddetti.

“Üzgünüm. Birine sözüm var.”

***

Shu, shu, fuu, fuu…

Yu Jin-Ho, tıpkı filmlerden birinde gördüğü gibi birkaç kez derin nefes alarak sakinliğini korumak için elinden gelenin en iyisini yaptı.

‘Kader saatim yaklaşıyor.’

Gerçekten, hyung-nimin seçimi Yu Jin-Ho’nun kaderini belirleyecekti.

Kalbi daha hızlı çarpıyordu ve Yujin Lonca Ustası olma hakkı için babasıyla pazarlık yaptığı birkaç gün öncesine kıyasla daha da gergin hissediyordu.

‘Asıl amacıma geri dönelim. Asıl amacım…’

Hyung-nim ile ilk tanıştığında planını teklif ettiğiyle aynı kafeyi seçmesi tesadüf değildi.

‘Hyung-nimin yardımı olmasaydı şu anda burada bile olamazdım.’

Böyle düşünürken kafenin içine bakmaya başladı ve burayı yeni bir ışıkta görebildi. Tesadüfen seçtiği masa da son seferki ile aynıydı.

Ringgg…

Kapı ziliyle birlikte Jin-Woo kafeye girdi.

“Hyung-nim!”

Yu Jin-Ho, Jin-Woo'yu fark etti ve yüzünde hoş bir gülümsemeyle sandalyesinden fırladı. Selamlamak için eğildi. Jin-Woo, başını sallayarak basit bir selamlama gerçekleştirdi ve Yu Jin-Ho'nun karşı tarafına yerleşti. Jin-Ho bundan sonra oturdu.

“Peki, beni buraya ne için çağırdın?”

Yu Jin-Ho, sadece gözleri genişleyerek başını kaldırdı.

“H-Hyung-nim, kıyafetlerin…?”

“Ah, bu mu?”

Jin-Woo, Yüce Orkları öldürdükten hemen sonra buraya koşarak gelmişti, bu yüzden kıyafetleri anlaşılır bir şekilde kirliydi. Gömleği, ölmekte olan Yüce Orkların kan lekelerini taşıyordu. Endişelenecek bir şey yokmuş gibi konuştu.

“Doğruca bir zindandan geliyordum, bu yüzden.”

‘Heok!’

Yu Jin-Ho bir kez daha şaşırdı.

O hyung-nim gibi birine kıyasla bir hiçti. Lonca ustası lisansını aldıktan sonra, Yu Jin-Ho'nun tek yaptığı içki içerek ve parti yaparak zaman kaybetmekti. Ama bu arada hyung-nim ne yapmıştı? İnanılmaz bir güce sahipti, ancak zanaatlarını daha da geliştirmek için zindanlara girmeye hala zaman bulmuştu.

Yu Jin-Ho birdenbire kendinden utandı.

‘Hyung-nimden beklendiği gibi…’

Ve aynı zamanda hyung-nime şimdi daha da büyük bir saygı duyuyordu.

Hyung-nimin giysilerindeki kanı silme zahmetine girmemesinin nedeni, muhtemelen eğitim sürecini saklama gereğini hissetmeyecek kadar kendinden emin ve açık sözlü olmasından kaynaklanıyordu.

‘Eh, savaşın kanıtı, sonuçta kendi elleriyle kazandığı bir onur madalyası gibi olur.’

Yu Jin-Ho’nun ifadesi sertleşti. Hangi yöne giderse gitsin hyung-nimin kararını takip etmeye hazırdı.

Bu yüzden dürüst olmalı ve hiçbir şeyi saklamamalıydı.

“Hyung-nim, aslında…”

Yu Jin-Ho hiçbir şeyi atlamadı ve babasıyla müzakere sırasında olan her şeyi Jin-Woo'ya anlattı – Goh Myoung-Hwan'ın, Beyaz Kaplan Loncası'nın Avcılarını kimin kurtardığının gerçeğini ortaya çıkarması olayını bile. Kırmızı Kapı olayını da.

‘O amca, gereksiz bir şey yapıyor…’

Yine de o adam bunu Jin-Woo’nun yararı için yapmıştı, bu yüzden kızamadı.

Belki de Yu Jin-Ho'nun Kırmızı Kapı olayından bahsederken ifadesinin normalden biraz daha parlak olmasının nedeni buydu.

Her durumda…

Jin-Woo, Yu Jin-Ho'nun ne söylemeye çalıştığını biliyordu.

“Yani Yujin Loncası’nın yeni Ustası olabilmen için benim yardımıma ihtiyacın var, doğru mu?”

Söylemesi gereken her şeyi bitiren Yu Jin-Ho, sakince Jin-Woo'nun cevabını bekledi. Huzursuzlaşmadı ya da normalde yapacağı gibi tatlı konuşmaya çalışmadı.

‘Sonuçta burada hyung-nim ile konuşuyorum.’

Yu Jin-Ho kesinlikle her şeyi hyung-nimin kararına bırakmayı düşünüyordu.

Yu Jin-Ho'nun endişeleri derin olduğu sürece sessiz kalan Jin-Woo nihayet bakışlarını kaldırdı.

“Hey, Jin-Ho. Ben...”

Gulp.

Yu Jin-Ho kuruyan tükürüğünü yuttu.

***

Avcılar Birliği Başkanı Choi Jong-In kesin bir çağrı almıştı. Bunu cevapladıktan sonra yapmakta olduğu işi bırakıp özel odasına girdi ve telefonda yüksek sesle bağırmaya başladı.

“Neydi o?! Seong Jin-Woo dün ve bugün yaptığımız baskınlarımızda orada mıydı?!”

Yeni ortaya çıkan S-Seviyeli Avcı Seong Jin-Woo.

Böyle bir adam kendini Choi Jong-In'in kendi Loncası'ndan önünde sunmaya karar vermişti, ancak bunu neden fark edememişti?! Evine girmeye istekli olan altın kazı tekmelemekle aynı şeydi.

Bu saçını başını yolması için yeterliydi ama...

“Neeee?! Dün madencilik ekibi için çalışıyordu ve bugün valiz mi taşıyordu?!”

...Bunu duyduktan sonra, bilmemesi mantıklı geldi.

‘Tamam, şimdilik, yaptığı şeyi neden yaptığını merak etmeyelim…’

Bu gizem yüzünden terlemenin ona sadece bir migren vakası vereceği ve somut bir cevap vermeyeceği hissine kapıldı. Üstelik bu hiç önemli değildi.

‘Beyaz Kaplan'dan sonra biz Avcılar da bu adama borçluyuz.’

Gerçekten de Seong Jin-Woo'ya minnettarlardı.

Choi Jong-In, onu keşfe çıkmadan önce o adamla olabildiğince eşit konuşmak istiyordu, ancak şu anki konumu Beyaz Kaplan'ınkinden farklı değildi.

‘Yine de onuncu S-Seviyeli’nin varlığını herkesten önce öğrendim, yani bu da bir şey.’

Doğru.

Buradaki daha acil konu, Loncasının o adamın yardımını aldığı gerçeği değil, yeteneklerinin ne olduğunu bilmesiydi.

“Avcı Seong Jin-Woo, o nasıl bir Avcıydı?”

- “…..”

Telefon hattının diğer tarafından gelen açıklamayı dinlerken Choi Jong-In giderek daha az konuşmaya başladı.

Şu anda konuştuğu kişi – baskın ekibinin kaptanı Sohn Ki-Hoon rolünü üstlenen Avcı, olmamış bir şey hakkında yalan söyleyen veya sanki küçük bir şeyi büyük bir şeymiş gibi abartan bir adam değildi. O an Choi Jong-In refleks olarak sordu.

“Bana doğruyu mu söylüyorsun?”

- “Evet, efendim. Tüm gördüğüm buydu.”

‘Tüm gördüğü bu…?! Bu, daha fazlası olabileceği anlamına mı geliyor?!’

Seong Jin-Woo o kadar güçlüyse o zaman…

“Onu benimle karşılaştırırsan ne dersin?”

O zamanlar kulağa biraz çocukça gelse de birinin gücünü tespit etmenin bu sorudan daha iyi bir yolu yoktu.

Sohn Ki-Hoon devam etmeden önce duraksadı.

- “Başkan. A-Seviyeli bir zindanı tek başınıza temizleyebilir misiniz?”

“…Hayır, bu imkânsız.”

- “O adam tam olarak bunu yaptı. Hatta Cha Avcı-nim'i ona yardım etmekten caydırdı.”

‘Cha Hae-In de mi oradaydı?’

Nedense bir şey garipti, ama onun orada olması endişelenilecek büyük bir sorun değildi.

“Zindanın üst sınıf A-Seviyeli olmaması ihtimali var mı?”

- “Öyle olmasaydı bu kadar zorlukla karşılaşmazdık, efendim. O adam hepimizi kurtardı.”

“….”

Choi Jong-In, genellikle ‘Nihai Silah’ olarak anılıyordu.

Belirli bir perspektiften bu durumda tamamen göz ardı edildiği iddia edilebilirdi, ancak kızmak yerine kalbi daha hızlı çarpıyordu.

‘Ben, Cha Hae-In ve sonra Seong Jin-Woo.’

Bu, Loncasının Güney Kore'de, hayır, Asya'da, hayır, sadece Seong Jin-Woo’nun yetenekleriyle, tüm dünyada ün kazanması için altın şanstı.

- “Başkan Choi. Loncayı nasıl yöneteceğin konusunda size tavsiyede bulunamayacağımı biliyorum, ama...”

Sohn Ki-Hoon kesinlikle konumunun ötesine geçip Lonca hakkında ağzını açacak biri değildi. Böylece, Choi Jong-In bundan sonra ne söyleyebileceğini daha da merak etti.

“Hayır, sorun yok. Lütfen konuş.”

- “O adam… Seong Jin-Woo Avcı-nim'i Loncamıza almalısınız. Onunla rüyanız gerçek olabilir.”

Güm.

Choi Jong-In’in kalbi daha hızlı atmaya başladı.

Konuşurken titreyen sesini gizlemek için çok uğraştı.

“Elimden geleni yapacağım.”

***

Kore Avcılar Birliği ana binasının önünde.

Rhee Min-Seong’un seviye atama sınavını göstermek için ortaya çıkan muhabir denizi, Birlik binasının önünde bir kamp kurmuştu.

Güney Kore’nin Rhee Min-Seong'u, genellikle Asya’nın en iyi süper starı olarak anılıyordu ve bir Avcı olmuştu!

Bugün tüm dünyadaki kameraların buraya odaklandığını söylemek abartı olmazdı.

Alanın bu kadar değerli olmasıyla birlikte muhabirler birbirleriyle sinir savaşına başladılar.

“Affedersiniz! Bu yeri zaten ayırdık!”

“Hey dostum! Kör müsün? Bugün kaç kişinin geldiğini görmüyor musun? Senin yerin veya benim yerim kimin umurunda?! Senin yerin, durduğun yerdir.”

“Lanet olsun…”

Bu arada Rhee Min-Seong, Birlik binasının içinde durup pencereden giriş yoluna kadar uzanan muhabir denizine bakarken yüzünde tam bir gülümseme vardı.

“Gerçekten de bu kadar çok insan doğru hakkında sesler çıkarıyor.”

Bilinçli olarak oyalanmak ve halkın dikkatini çekmek bugün kesinlikle karşılığını vermişti.

“Affedersiniz, Bay Seong? Bu yarınki manşet olacak, bunun hakkında ne düşünüyorsunuz?”

Güney Kore’nin en iyi gazete muhabiri Rhee Min-Seong’a yarınki ön sayfa için taslağı gösterdi ve sordu.

“Bunu başlık olarak kullanmak biraz sıkıcı değil mi sizce de?”

“Öyle mi düşünüyorsunuz?”

"Hmm… Buna ne dersiniz? ‘Her şeye sahip olan adam, Rhee Min-Seong. Artık insanlığı aşan gücü kavrıyor!’ İyi mi?"

“Fakat bunun gibi güçlü bir giriş kullanırsak okuyucuların bir kısmı rahatsız olmaz mı sizce?”

“Eh, burada abartmıyorum ve ayrıca aklı başında hiç kimse Güney Kore'de benim hakkımda saçma sapan konuşmaz. Sonuçta hem medya hem de hayranlarım gözlerini kocaman açıp beni yakından izliyorlar.”

“Tamam. Anladım. Böyle yapalım.”

“Senin sorumluluğundayım.”

Rhee Min-Seong kibar bir şekilde başını eğdi, ama tekrar kaldırdığında kaşları çatıktı.

‘Sonunda ona söylediğimi yapacak, öyleyse neden bu kadar saçma sapan şeyler için mırıldanmak zorunda?’

“O zaman, Birliğin otoparkına iki ithal lüks sedan geldi. İki adam hemen hemen aynı anda kendi arabalarından indi – Beyaz Kaplan Loncası’ndan Baek Yun-Ho ve Avcılar Loncası'ndan Choi Jong-In'den başkası değildi.

“Ah? Şuna bak!”

“Baek Yun-Ho!”

“Choi Jong-In de burada!”

Birlik binasının ön girişini kapatan muhabirler bu iki adamın yanına koştu. Baek Yun-Ho ve Choi Jong-In mutsuz bir şekilde kaşlarını çattı.

‘Bu muhabirlerin nesi var?’

‘Bugün neden bu kadar kaotik?’

Kamera flaşlarının patlama sesleri yüksek sesle duyuluyordu. Sayısız muhabir bu iki adamı kuşattı ve soru yağmuruna başladı.

“Bay Rhee Min-Seong'u keşfetmek için Birliği ziyaret ediyorsunuz?”

“Güney Kore'yi temsil eden Avcılar olarak Bay Rhee Min-Seong'un potansiyel olarak eğlence endüstrisinden emekli olması hakkında ne düşünüyorsunuz?”

“Bay Rhee Min-Seong'un seviyesinin ne olacağını düşünüyorsunuz?”

“Lütfen Bay Rhee Min-Seong hakkındaki düşüncelerinizi paylaşın.”

Meşhur asabi Baek Yun-Ho, bütün bunları can sıkıcı bulmuş gibi ellerini salladı.

“O adam yüzünden burada değilim. Söyleyecek başka bir şeyim yok.”

...Choi Jong-In duygusuzca gerçekleri ifade ederken.

“Bu konuyla ilgili herkes şimdiye kadar Bay Rhee Min-Seong'un Azrailler Loncası'na çoktan kaydolduğunu biliyor. Bugün Birliği ilgisiz bir konu için ziyaret ediyorum.”

Beklentilerini karşılamayan cevaplar duyduktan sonra, muhabirler içten içe homurdandı ve arkalarını döndüler.

‘Eii, neyse.’

‘İlginç yeni bir hikâyem olabileceğini düşündüm.’

‘Hiçbir sebep yokken heyecanlandım.’

Yine de hiçbiri memnuniyetsizliklerini bir çift S-Seviyeli Avcı önünde ifade etmeye cesaret edemedi. Muhabirler yerlerine döndüler ve bir kez daha Rhee Min-Seong’un ortaya çıkmasını beklemeye başladılar.

Gazeteciler onları yalnız bıraktıktan sonra Baek Yun-Ho ve Choi Jong-In birbirlerine baktı. Baek Yun-Ho önce meslektaşını selamladı.

“Hikâyeyi duydum. Avcılar Loncası da dün neredeyse büyük bir karmaşa içine giriyormuş. Ya da ben öyle duydum.”

Hatta kasıtlı olarak ‘da’ kelimesini de vurguladı.

“Beyaz Kaplan'ın yeni A-Seviyeli’yi kaybetmesi ile karşılaştırıldığında pek de büyük bir ‘karışıklık’ değildi.”

İki adamın sinir savaşı, muhabirler arasında yaşananlar kadar şiddetliydi. Baek Yun-Ho orada biraz sinirlendi, ama sonunda yumuşak bir şekilde iç çekti ve konuştu.

“Her halükarda, hem Avcılar hem de biz o adama borçluyuz.”

Dün şans yüzümüze güldü. Orada olmasaydı, ikinci elit takımım ortadan kaybolurdu. "

Her iki adam da o kişinin adını bilse de bundan bahsetmemek, sinir savaşlarının son eylemi olarak düşünülebilirdi. Choi Jong-In bir adım daha yaklaştı.

“Bu yüzden, prensip olarak, o adamı Loncamıza ‘kesinlikle’ getirmek istiyorum.”

Baek Yun-Ho geri adım atmadı. O ve Choi Jong-In, alınları neredeyse çarpacak kadar yeterince yaklaştılar.

“Zayiat bile verdik. Savaş gücümüzü yenileme ihtiyacına baktığımızda, bize katılmasının daha mantıklı olduğunu kabul etmez miydin?”

“Savaş gücünüzü desteklemek için S-Seviyeli bir asker alarak ne yapmayı planlıyorsun? Kuzey Kore'yi işgal etmeyi mi düşünüyorsun?”

“Ya sen? Ne zamandan beri ilkeler hakkında endişeleniyorsun ve burada ilkelerin hakkında konuşuyorsun?”

İki adamın gözlerinden alevler çıktı.

‘…Ha?’

Azrailler Loncası'nın Ustası Im Tae-Gyu, basın toplantısının zamanlamasına uymak için Birlik binasına geliyordu. Bu ikisinin birbirlerine hırıldadığını görünce yüzünde alaycı bir sırıtma oluştu.

Bunun için eski bir söz yok muydu?

Yumurtadan çıkmadan önce tavukları saymak gibi bir şey miydi?

Im Tae-Gyu için bu kesinlikle heyecan verici bir gelişmeydi, çünkü şimdiye kadar kaynakları korumaya çalışırken her zaman iki Lonca tarafından kapılmıştı. Dudaklarının köşelerini yukarı kaldırmamak için elinden geleni yaptı ve iki adama yaklaştı.

“Oiii, oradaki iki Lonca başkanı. Umarım Min-Seong'uma karşı böyle davranmıyorsunuzdur, değil mi?”

Ve sonra, Baek Yun-Ho ve Choi Jong-In’in kafaları aynı anda Im Tae-Gyu'ya doğru döndü. Gerçekten kimin ilk olduğunu söylemek zordu.

‘Bu aptalın nesi var?’

“Bu Rhee Min-Seong veya Rhee Min-Gun veya her neyse, umurumda değil.”

Im Tae-Gyu şaşkınlıkla ürperdi ve iki korkunç bakış tam üzerine düştüğünde geri adım attı.

‘Bu iki piçe birdenbire ne oluyor?!’

***

‘Bu ne? Choi Jong-In, ve Baek Yun-Ho da mı?’

Rhee Min-Seong derinden sırıttı.

Sözleşmenin imzalanması sırasında tanıştıklarında Başkan Im Tae-Gyu'ya zaten aşinaydı.

Rhee Min-Seong, ülkenin en iyi iki Loncasını göz ardı ederken eski ihtişamının bir kabuğu olduğu için eleştirilen Azrailler Loncası'na kaydolmak onun adına hesaplı bir hareketti.

‘Demek istediğim, bununla ezikler için ayağa kalkmaya istekli birinin imajından zevk alacağım.’

Kabaca konuşursak ünlüler kamuoyundaki imajlarıyla hayatta kalıyordu. Ve Rhee Min-Seong, bunu korumak konusunda gerçekten titizdi.

‘Kore'deki en iyi Loncalar benim için savaşıyor…’

Bu Avcı yaşam tarzını uzun süre sürdürmeyi düşünmüyordu, ama yine de bu manzara doğal olarak kendisini daha da iyi hissetmesini sağlamıştı. Kısa süre sonra menajeri resepsiyon alanına girdi.

“Min-Seong-ah, artık hazır olduklarını söylüyorlar. Hadi gidip basın toplantısı yapalım.”

“Pekâlâ.”

Menajeri önden gitti. Cam ön girişi açtı ve Rhee Min-Seong'un Birlik binasından çıkmasına müsaade etti. Kamera flaşları, sonsuz deklanşör tıklamalarının korkunç bir kakofonisinde patladı.

Tık, tık, tık, tık, tık…

Her gün yaptığı gibi, Rhee Min-Seong onu çevreleyen yüzlerce lense karşı sahte bir gülümseme oluşturdu.

O anda.

Jin-Woo nihayet Birliğin önüne gelmişti.

‘……??’

Kendisine söylendiği gibi, üç gün sonra Birliğe uğrayacaktı.

‘Neden burası bu kadar gürültülü?’

Ancak, mevcut şartlar altında Birliğe girebilecek gibi görünmüyordu. Elbette, bu insanların etrafından dolaşmanın ‘Gizli Kalma’ kullanmak, muhabirlerin üzerinden atlamak, hatta arka girişi bulmak gibi pek çok yolu vardı.

Ama sonra yine, yeniden değerlendirme testi üç gün önceden rezerve edilmişti, bu yüzden sırf bu muhabir duvarından kaçınmak için arka girişten girmek istemiyordu.

‘Zaten bir suç falan işlemedim.’

Ön kapıyı kullanmamak için hiçbir sebebi yoktu. Jin-Woo daha sonra sıkışık muhabir kalabalığını uzaklaştırmaya başladı ve kendine bir yol açtı.

“Ben geliyorum.”

“Hey, ne yapıyorsun??”

“Ne oluyor be?”

“Neyin var?!”

Bu, S-Seviyeli bir Avcının fiziksel gücüydü. Muhabirlerin hepsi çaresizce itildi, kaşları çatılmıştı. İleriye giden yol bir göz açıp kapayıncaya kadar açıldı ve Jin-Woo, Birliğin ön girişine giden basamakları çıkabildi.

Ancak, bir adım daha atamadan, iri, kaslı bir adam aniden Jin-Woo'nun yolunu kapadı.

“Oii!!”

Rhee Min-Seong’un menajeriydi. Tehditkar bir şekilde homurdanırken kaşları kalktı.

“Sen de kimsin? Birlik için mi çalışıyorsun?”

Jin-Woo, bakışlarını kaçırma zahmetine girmedi ve başını sallamadan önce bu menajerin bakışlarıyla tam anlamıyla karşılaştı.

‘Ha? Şu serseriye bakar mısın?’

Menajerin kalın kaşları titredi.

“Arkandaki tüm muhabirleri göremiyor musun?!”

Jin-Woo muhabirlere kısa bir bakış attı. Hepsi onu mutsuz bakışlarla çekiyorlardı. Jin-Woo bile burada bir basın toplantısı yapmaya çalıştıklarını anlayabilirdi. Ancak, sanki tüm girişi kiralamış gibilerdi, değil mi?

Özel bir kişinin muhabirleri kovmaya hakkı yoktu ve tersine, onların da onu kovmaya da hakları yoktu. Bu herkesin bildiği bir şeydi.

Bolca göz izliyordu ve Jin-Woo özellikle burada sesini yükseltmek istemiyordu, bu yüzden bu aptallığı görmezden gelip hemen yanından geçecekti, ama o anda…

“Geldiğin yere geri dön. Buradan geçemezsin. Kaybol, serseri.”

Menajer yolu tekrar kapattı ve Jin-Woo'nun göğsünü uzaklaştırmaya çalıştı. Jin-Woo’nun gözlerindeki ışık hemen değişti.

‘…Neydi o?!’

Menajer büyük bir sürprizle şaşırdı.

Yakın dövüşçü tipi bir D-Seviye Uyanmıştı ve bu genç serseriyi onu utandırmak için itmişti, ama adam sanki bacakları yere çakılmış gibi yerinden bile kıpırdamamıştı.

Menajer, sıradan bir insanı büyük ölçüde yaralayacak kadar güç kullanmıştı. Jin-Woo da bu gerçeği çok iyi biliyordu.

“…..”

Bu yüzden bir şey demeden bakıyordu ve bu tek başına menajerin tüm rengini kademeli olarak soldurmak için yeterliydi.

“Ne oluyor? O adamın nesi var?”

“Ne oldu? Kavga mı edecekler?”

Hareketlilik, hareketlilik…

Muhabirler, atmosferin oldukça tuhaflaştığını hissettiler ve oldukça hızlı bir şekilde gürültülü hale geldiler.

Menajerden soğuk ter akıyordu.

İzleyen kimse olmasaydı çoktan kabul eder ve kenara çekilirdi. Ancak muhabirleri boş verin, işvereni Rhee Min-Seong şu anda onu arkadan izliyordu.

Rhee Min-Seong yöneticiye yaklaştı ve kaşlarını çatarak fısıldadı.

“Argh, hyung, ne yapıyorsun? Acele et ve bu zavallıdan hemen kurtul.”

“Ah, ah… Tabii.”

Burada utanç verici bir görüntü sergilerse şüphesiz işini kaybederdi.  Menajerin ifadesi çirkin bir şekilde buruştu ve sesini yükseltti.

“Buradan geçemezsin, o yüzden hemen kaybol!”

“Girişi bu şekilde kapatabileceğinizi kim söyledi?”

‘Ah?’

Cevap menajerin önünden değil arkasından geldi. Menajer çabucak başını çevirdi.

Avcı Birliği Başkanı Goh Gun-Hui cam kapıların önünde dimdik duruyordu. Muhabirlerin gözleri daha da yuvarlaklaştı. O kadar şok oldular ki kameralarını çalıştırmayı bile unuttular.

“G-Goh Gun-Hui?!”

“Başkan Goh Gun-Hui burada mı?”

Bir zamanlar kaotik olan hareketli atmosfer, tamamen beklenmedik birinin girişiyle hemen soğudu. Goh Gun-Hui basamaklara doğru yürüdü ve konuştu.

“Bu beyefendi benim konuğum.”

Ve sonra, Goh Gun-Hui, Rhee Min-Seong'a baktı.

“Umarım size bu yerde basın toplantısı yapma iznini kimin verdiğini unutmamışsınızdır, Bay Rhee Min-Seong.”

Rhee Min-Seong hemen kendine geldi.

“T-Tabii ki, efendim.”

Bir Avcı olarak ilk gününde Birlik Başkanı'nın gözünden düşmek ve basın toplantısının yerini kaybetmek – Rhee Min-Seong, şu anda onu izleyen bu kadar çok göz varken böyle bir aşağılanmaya tahammül edemezdi.

Rhee Min-Seong kaşlarını çattı ve hemen menajerine işaret verdi. İri yarı adam hem Goh Gun-Hui hem de Jin-Woo'ya hafifçe eğildi ve gönüllü olarak kenara çekildi.

“Lütfen beni takip edin, Seong Jin-Woo Avcı-nim.”

Jin-Woo, Goh Gun-Hui'nin rehberliğinde Birlik binasında kaybolana kadar bile toplanan muhabirler kafa karışıklıklarını hiçbir şekilde gizleyemediler.

Gürültü, gürültü…

“Bu neydi?”

“O adam kimdi ve neden Birlik Başkanı onu selamlamak için şahsen çıktı?”

“O adamın kim olduğunu bilen var mı?”

Muhabirler hayal kırıklığına uğradılar ve seslerini yükselttiler, ancak onlara cevap veren kimse yoktu.

BL: Bu serinin en uzun bölümüyle karşı karşıyayız arkadaşlar. Normalde yönetimle bölüm atılma saati 18.00'di ama bazı nedenlerden dolayı geç geldi. Yine bir mani çıkmazsa geliş saati 18.00 olacaktır.