ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

“Oha! Oppa, o muhabirler hala binanın dışında!”

Jin-Ah pencereden dışarı bakarken konuştu.

Akşam geç olmuştu. Henüz pes etmemiş olan muhabirler hala bir fırtına bulutu gibi apartmanın girişinin önünde toplanmışlardı.

“Bak!! Yukarıda!”

Pencerenin kenarında bir insanın siluetini fark ettikten sonra Jin-Woo olduğunu düşünerek aceleyle kameralarını çalıştırdılar.

Tık, tık, tık!!

Tüm o kamera flaşlarının birdenbire oradan oraya patladığını gören Jin-Ah korkuyla ayağa fırladı ve hızla perdeleri kapattı. Döndü ve çekingen küçük bir hayvan gibi usulca iç çekti.

“Vay be...”

Avcı Müzayedesinden dönen Jin-Woo, biraz  dinlenmeyi hak ettiğini düşünmüştü, ancak şu anda oldukça sert bir ifade taşıyordu.

“Aşağı inip bir şey söylemeli miyim?”

Bu insanların dinlenmesini bozmasında sorun yoktu. Ancak, kız kardeşinin çalışmalarını kesintiye uğratmaları konusunda daha çok endişeliydi. Jin-Ah, hayatının en önemli sınavına girmek üzere olan bir lise son sınıf öğrencisiydi.

Bu zamanlar, aşırı hassas bazı çocukların sırf kapılarının dışındaki hafif ayak seslerinin çalışmalarını kesintiye uğratması nedeniyle sinir krizi geçirecekleri zaman değil miydi?

‘Pekâlâ, Jin-Ah böyle konularda telaş uyandıracak bir tip değil, ama…’

Ama yine de – dışarıdan gelen tüm bu rahatsız edici sesler varken konsantre olabilir miydi?

Jin-Woo öne çıkmaya hazırlanırken…

“Hayır hayır hayır, yapma.”

…. Jin-Ah çabucak ellerini salladı.

Oppa, internette zaten eleştiriyorsun. Peki muhabirleri kovalarsan ne söyleyeceklerini hayal edebiliyor musun?”

“Eleştirilmek?”

‘Ne zamandan beri bu muameleye layık bir şey yaptım??’

Jin-Woo başını eğdiğinde, Jin-Ah telefonuyla internetteki haber makalelerinden birini açtı ve uzattı. Telefonu ondan aldı.

‘……’

Ekranda, Birlik girişinin önünde durduğu, bir muhabir deniziyle çevrili iken telefonuna rahat bir şekilde cevap verdiği fotoğrafı görebiliyordu.

Belki de bir profesyonel o çekimi yaptığı için, onun gibi sıradan bir adam bile oldukça iyi görünüyordu, bu yüzden bundan memnundu. Ancak, biraz aşağıya baktığında…

‘Tavırları berbat.’

‘Muhabirleri umursamıyor.’

‘Kendisi için çok havalı.’

Makalenin altında benzer nitelikte sayısız yorum yayınlandı ve en yüksek oy alan yorum “Anne, ben S-Seviyeli oldum!!” idi.

Fotoğraf ve yorum birbiriyle çok iyi gittiği için Jin-Woo sırıttı.

Jin-Ah tepkisi karşısında şaşkına döndü.

“Buna nasıl gülümseyebilirsin?!”

“Ama bu komik.”

“….”

Jin-Woo ona en çok oy alan yorumu gösterdiğinde Jin-Ah da neredeyse kahkaha atıyordu, ama bir şekilde onu bastırmayı başardı. Ve belki de bir toparlanma olarak...

“Hayır, bekle bir dakika! Bu önemli değil, değil mi?!”

Hafifçe kızarmış bir yüzle Jin-Ah sesini yükseltti.

“Telefonuna neden orada cevap vermen gerekti? Demek istediğim, orada çok fazla muhabir vardı! Sayende artık herkes adımı biliyor!”

Jin-Woo, hiçbir şeyden etkilenemeyecekmiş gibi güvenle cevap verdi.

“Kız kardeşimin aramasına cevap verirken muhabirleri ve onların ruh hallerini gerçekten gözlemlemem gerekiyor mu?”

“Euk!!”

Jin-Ah suskun kaldı. Bunu ne kadar düşünürse düşünsün, haksız değildi, bu yüzden uygun bir karşı çıkışı hemen bulamadı.

‘…Bir tartışmada ona karşı kazanamam.’

Jin-Woo telefonu ona geri verdi.

“Al.”

Jin-Ah hafif sinirli bir yüzle telefonu geri aldı ve ağzını açtı.

“Her durumda iyi olacağım, o yüzden oppa, muhabirlere aldırma, tamam mı?”

“Tamam. Anladım.”

Jin-Woo başını salladı.

Mevcut durum devam ederse o zaman bir şeyler yapmış olabilir, ancak daha önce Birlik, bu muhabirlerin bir veya iki gün içinde ondan uzak durmaları için emir almaları gerektiğini söylemek için onu aramıştı.

‘Eh, buna katlanabilirim.’

Ve durumu daha fazla büyütmek istemeyen Jin-Ah da vardı.

“Bu arada, tam olarak ne oldu?”

Jin-Ah, bir çift gizemli gözle ağabeyine baktı.

“Oppam S-Seviyeli Avcı oldu ve muhabirler de evimizin dışında kamp yapıyor…”

Bazıları, hayatınız boyunca bir kez bile S-Seviyeli bir Avcıya rastlamanın zor olacağını söylüyordu, ancak tam önünde duran biri vardı. Sadece bu da değil, o kişi onun ağabeyiydi.

Onun yerinde olsaydı hemen hemen herkes aynı şekilde tepki verirdi. Jin-Ah tam olarak inanamıyormuş gibi geldi.

Ne yazık ki yeni gerçekliğe bir an önce uyum sağlamaktan başka seçeneği yoktu.

‘Tıpkı benim yapmam gerektiği gibi.’

Jin-Woo hafifçe sırıttı.

Ve kız kardeşini ve hala sersemlemiş olan kalbini yatıştırmak için Jin-Ah’ın yanaklarını hafifçe sıktı. Tabii ki geçmişte olduğu gibi ona tekme atarak tepki verdi, ama…

“Ahh!!”

Bunun yerine ayağını tuttu ve acı içinde zıpladı.

“Heeiing~”

Jin-Ah, sanki bu çok fazlaymış gibi gözlerinin köşelerinden ona baktı, Jin-Woo ise sadece omuzlarını silkebildi. Oppasının artık S-Seviyeli Uyanmış olduğu gerçeğine alışması için epeyce zamana ihtiyacı varmış gibi görünüyordu.

“Oppa, sanırım şimdi çok daha meşgul olacaksın, değil mi?”

Jin-Ah dikkatle ona sordu.

“Mm.”

Jin-Woo başını salladı.

Yapmak istediği pek çok şey vardı ve üstesinden gelmesi gereken çok iş vardı – ama şimdilik iblis Kalesi'ni temizlemek öncelikliydi. Yalnızca üst katları fethetmek amacıyla aleve dayanıklı bir savunma ürünü satın almaya bile başvurmuştu.

Kendi parası gülünç bir şekilde yetersiz kaldığı için kalbi neredeyse midesinin dibine düştü, ama şükür ki, Mağaza'nın nadir bulunan ‘A’ ürünlerinden birini teminat olarak kullanabildi ve Avcı Müzayedesinden borç aldı.

‘S-Seviyeli olur olmaz borçlandım…’

Nedense dudaklarından alaycı bir kıkırtı çıktı.

Mağazadaki ürünler müzayedelerde yüksek fiyatlarla satılabildiği sürece bu borç bir anda silinecekti.

“Bu durumda seninle görüşmem zorlaşır, değil mi?”

Gelecekte çok daha meşgul olabileceğini duyan Jin-Ah, biraz kederli bir ifade oluşturdu. Gerçekten de yalnız olmak yapayalnız bir görev olacaktı.

Jin-Woo hiçbir şey söylemeden elini Jin-Ah’ın başına koydu.

Bundan birkaç gün sonra…

İblis Kalesi zindanını temizlediğinde kız kardeşinin tek başına evde oturmak zorunda kalacağı başka bir gün asla olmayacaktı.

‘Bunun gerçekten olmasını sağlayacağım.’

O anda.

Jin-Woo’nun gözleri kısıldı. Bakışları ön kapıya doğru kaydı.

‘Biri bu tarafa geliyor.’

Jin-Ah da ağabeyinin gergin havasını fark etti. Biraz endişeli bir sesle sordu.

“Oppa?”

“Biraz odanda kal, tamam mı?”

“Sorun ne?”

Asansörden çıkan bir varlık şimdi doğruca buraya geliyordu.

‘Bu bir Avcı...?’

Şüpheli varlık, zayıf bir büyü enerjisi yayıyordu. Jin-Woo, bu mevcudiyetten düşmanca bir niyet sezemiyordu, ama yine de davetsiz bir misafirle uğraşmak istemiyordu.

Bir Lonca birisini mi göndermişti? Yoksa kendi Uyanmış güçlerine çok fazla güvenen aptal bir muhabir miydi?

Hangisinin hangisi olduğu önemli değildi - Jin-Woo, akşam saat 10'u çoktan geçerken evinin mahremiyetini istila etmeye çalışan davetsiz bir konuğu gülümsemeyle kabul edecek kadar nazik bir insan değildi.

Jin-Woo kapının önünde durdu.

‘Bu tür bir güçle…’

Silahlarını toplamasına gerek yoktu. Jin-Woo kaslarını hafifçe gevşetti. Başını sola ve sağa eğdi ve boynundan çatlama sesleri çıktı.

Ve beklediği gibi….

Tık, tık.

Biri kapıyı ‘çaldı’ ve Jin-Ah'ın biraz şaşkınlıkla odasına koşmasına neden oldu. Jin-Woo sessizce kapıyı açtı.

Çat.

Ve kapının yavaşça genişleyen boşluğundan bir adamın tanıdık yüzü görülüyordu. Adam konuştu.

“Hyunnng-nim…”

Hatta burnunu çekiyordu.

Yu Jin-Ho ve kızarmış burnu kapının önünde duruyordu, küçük bir çocuk gibi burnunu çekiyordu.

“…..”

Jin-Woo o kadar sersemlemişti ki orada tam bir şaşkınlıkla durdu ve Yu Jin-Ho'yu ağlayarak konuşmaya itti.

“Hyung-nim. Evden kovuldum. Babam beni kovdu.”

“…”

Jin-Woo bir kez daha baktı, sırtında Yu Jin-Ho kadar büyük bir sırt çantası vardı. Hatta iki elinde de oldukça fazla valiz taşıyordu.

“...Bekle, zaten yalnız yaşamıyor muydun?”

“Şey, bu ...”

Burun çekiş.

“Yaşadığım villa babamın adınaydı ve onu aldı. Hatta tüm banka hesaplarımı bile bloke etti.”

Oğlunun banka hesaplarını bloke eden bir baba. Hepsi. Film gibi bir durumdu ama bu Güney Kore'nin en iyi iş adamı, Başkan Yu Myung-Hwan olunca kulağa oldukça makul geliyordu.

Tüm bunların yanı sıra – bu çocuk babasının bu şekilde kızdırmak için ne yapmıştı?

Jin-Woo bir çift sorgulayıcı bakışla baktığında Yu Jin-Ho sesi titreyerek konuştu.

“Yani, merak ediyordum hyung-nim. Şimdilik sende kalabilir miyim?”

Kapı gıcırtısı….

Pat.

Jin-Woo kapıyı sessizce kapattı ve hatta kilitlemeye devam etti.

Tık.

Endişeli Jin-Ah, durumu odasından gözlemliyordu ve Jin-Woo kapıdan uzaklaştığında, hemen yanına koştu ve sordu.

“Oppa, kimdi o? Onu tanıyor musun?”

Jin-Woo başını salladı.

“Hayır. Daha önce tanışmadım.”

“Onu gerçekten tanımıyor musun? Ama o zaman neden evimize geldi?”

“Endişelenme. Yanlış adrese gelmiş.”

“…Gerçekten mi?”

Ama kesinlikle öyle görünmüyordu.

Jin-Woo, hala şüphelenen kız kardeşini nazikçe ama sertçe odasına geri ittiğinde, Yu Jin-Ho'nun kederli sesi arkasında çınlamaya devam etti.

Güm, güm!!

“Hyuuung-niiim!! Hyung-niiiiim!!”

***

“Hayatım, bugün Jin-Ho'ya çok sert davrandığını düşünmüyor musun?”

“Hmph.”

Yu Myung-Hwan kravatını kabaca çekti.

Ne kadar küstah bir çocuk.

Gelecekte şüphesiz Yujin İnşaat’ın ana işi olacak olan Yujin Loncası ile ödüllendirilmek üzereydi, ama yine de böyle cevap vermeye mi cüret etmişti?

[“Hyung-nimin Loncası için çalışmaya karar verdim.”]

Ne?

‘Hyung-nim’i izlemek, değil mi?

“O aptal bunu hak etti.”

Yu Myung-Han alaycı bir şekilde homurdandı.

Çocuk iki ayağı üzerinde durmak istiyorsa, bunu kendi gücüyle yapmalıydı.

Baba, oğluna sorumlulukların ve sonuçların eşlik ettiği her seçeneği öğreteceğini düşündü.

Çok fazla tedirgin olduğu için miydi? Nedense, lanet kravatının çözülmek istemiyor gibiydi. Beceriksiz ve aceleci elleri kravatın daha da birbirine dolanması neden olarak Yu ailesinin hanımının elleriyle uzanmasına neden oldu.

“Ben yapayım.”

Çok geçmeden kravat kolayca gevşedi. Yu Myung-Han, kendisini karısının becerikli ellerine emanet etti.

Ancak…

Karısı kravatını tutarken kıkırdamaya başladı.

“Sorun nedir, canım?”

Yu Myung-Han'ın kafası karışmıştı. Beraber oldukları sürece kravatlarını o takıyordu. Yani şimdiye kadar onun karışık kravatını bu kadar komik bulmamalıydı.

“Canım. Gerçekten kızgın olduğuna emin misin?”

“Mm…??”

Yanlış bir şey mi yemişti? Neden bu kadar saçma bir şey söylüyordu?

Yu Myung-Han başını hafifçe eğdi ve aynadaki kendi yansımasına baktı.

‘Ne...’

Gördüklerine şaşırdı.

Ağzı sadece bir saniye öncesine kadar şikayette bulunmakla meşgul olmasına rağmen, yansımasından neden bu kadar memnun görünüyordu?

Utanmış hisseden Yu Myung-Han yanaklarını ve çenesini ovmaya başladı.

“Bugün ilk seferdi, değil mi canım?”

“Ne demek istiyorsun?”

“Jin-Ho sana isyan ediyor."”

“….”

Bu yüzden kızgındı.

Tıpkı suyun yukarıdan aşağıya akması gibi, büyük bir şirket, tepeden gelen emirler geri kalanına teslim ulaşmazsa muazzam benliğini sürdüremezdi. Bir aileyi yönetmek için de aynısının geçerli olduğuna inanıyordu.

İşte bu nedenle, ailesiyle birlikte evdeyken işteyken sahip olduğu aynı tutumu sürdürmüştü ve kararlarına karşı çıkan kimseyi kabul etmemişti.

Ancak…

Bugün kızgın hissettiği halde neden bu konuda da kötü hissetmemişti?

‘Kızgınım ama aynı zamanda mutsuz değilim?’

Bu durum, düşündüğünde anlamsızdı.

Hanımefendi, sanki kocasının zihnindeki her şeyi okumuşçasına çocuğu sakinleştiren bir anne gibi nazikçe konuştu.

“Jin-Ho hayatında ilk kez tutkulu hissettiği bir şeyi yapmaya çalışıyor. Öyleyse, öfkeni biraz yatıştırmaya ve onu yandan desteklemeye ne dersin?”

“…..”

Yu Myung-Han ağzını sıkıca kapattı.

Şu anda kendi kafasını deşifre etmeyi biraz zor buldu.

“Şimdilik... Ona göz kulak olacağım.”

“Elbette.”

Hanımefendi tatlı bir gülümseme oluşturdu ve ceketini çıkarırken aldı. Ancak daha sonra bir şey oldu.

Yu Myung-Han karısının yüzüne baktı.

“Ama bu oldukça garip.”

“Tuhaf olan ne canım?”

“Yüzünü iki görüyorum.”

“Efendim?”

Tam hanımefendinin gözleri genişlerken, Yu Myung-Han dengesini kaybetti ve sendeledi.

“Canım?!”

Korkan hanımefendi aceleyle Yu Myung-Han'ı desteklemeye çalıştı. Sürekli başını salladı, ağzından ağır bir şekilde nefesler çıktı.

“Hah, hah…”

Hanımefendinin gözleri daha da açıldı.

‘Neden bu kadar çok soğuk ter var?!’

Yu Myung-Han, ani uyku hissini kuvvetli bir şekilde geri püskürtmek için gözlerini açık tutmaya çalıştı ama sonunda bilincini kaybetti.

***

Yu Myung-Han, ülkenin en iyi üniversite hastanesinde bulunan VIP odasında gözlerini yeniden açtı.

Sorumlu doktorlardan biri, Yu Myung-Han’ın tenini kontrol etmek için ona yaklaştı. Durumuna göz kulak olmak için 24 saatlik bir nöbet programında çalışıyorlardı.

“Beni duyabiliyor musunuz, Başkan?”

“….”

Yu Myung-Han, etrafına hızlı bir şekilde baktı ve hemen nerede olduğunu anladı.

“Ne zamandır buradayım?”

“İki gündür uyuyorsunuz.”

İki gün?

‘Çalışkan’ için rol model olarak seçilmesi en muhtemel kişi Yu Myung-Han idi. Ne kadar yorgun olursa olsun hayatı boyunca hiçbir gün beş saatten fazla uyumamıştı.

“….”

Yu Myung-Han önemli değilmiş gibi konuşmadan önce kararlı bir şekilde çenesini kapalı tuttu.

“Sanırım oldukça yorgundum.”

Gerçekten de son zamanlarda onu delicesine meşgul eden çeşitli meselelerle doluydu. Ani baş dönmesi nöbeti ve uyku muhtemelen yan etkilerdi.

Ancak doktor ifadesinin ciddiyetini gizleyemedi.

Yu Myung-Han, on binlerce kişiyi istihdam eden ülkenin en büyük şirketinin sahibiydi. Dolayısıyla, insanların ifadelerini okumada ustaydı.

Doktorun sertleşen yüzünü görünce Yu Myung-Han ona sordu.

“Bir ihtimal… Vücudumda bir sorun mu fark ettiniz?”

BL: Corona mı yoksa xD. Lütfen Yorumlarınızı eksik etmeyin. İyi okumalar