ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

“Kızım, bir rehber olarak mı??”

Esil'in açıklaması ve Jin-Woo'nun aynı şeyi söylemesi sonunda patronun gerginliğini yatıştırmayı başardı. Düşünmek için tahtına geri döndü.

‘Kat giriş izni ve bir rehber mi? Gerçekten bizden istediği her şey onlar mı?’

İblisler kendilerini burada kilitli buldukları andan itibaren, kafalarında bu toprakları korumak için sürekli emir duymak zorunda kalmışlardı.

Emrin kendisi, birinin zorlayıcı diyebileceği bir şey değildi. Ancak tıpkı insan acıktığında yemek yeme içgüdülerini takip etmesi, yorgunken uyumaları gibi iblisler de bu emir yerine getirmeleri gerektiğini düşündüler.

Bu yüzden patron, kara zırhlı askerlerin aniden bu toprakları istila edip daha küçük şeytanları avladığını duyduğunda kalbinin midesinin çukuruna düştüğünü hissetti. Burayı korumaları gereken şeyin nihayet geldiğini biliyordu.

Patron, boyun eğdirme kuvvetine çıkmasını emretmeden önce çok düşündü. Ve şaşırtıcı bir şekilde, siyah askerlerden oluşan müfrezelerin yenilmeleri beklenenden daha kolay oldu.

Ancak ileri düzey gözcülerin verdiği raporlara göre, yenmesi kolay siyah askerlerden tamamen farklı ölçekte düşmanlar da vardı.

Alevler tükürebilen cüppe giyen dev ‘şövalye’ tarafından yönetilen ekiplere veya miğferine uzun bir şey bağlı bir şövalyeye karşı zafer garantisi olmadığını söylemişlerdi.

İşte bu yüzden Radiru Klanı’nın tamamı bu iki kuvveti boyun eğdirmek için sıraya girmeye hazırlanıyordu.

Ne yazık ki bu raporlar patronun gözünün önündeki adamdan bahsetmemişti. Bir kez bile. Yani, düşmanların gerçek savaş gücü tamamen farklı biriydi.

‘Bu canavarımsı insanın bu askerlerin lideri olduğunu bilseydim, en baştan savaşmaya bile başlamazdım.’

Patron görebiliyordu.

O siyah askerlerin aniden ortadan kaybolduğu haberini duyunca sevinmişti. Ama şimdi gözlerinin önünde toplanmışlardı. Adamın karanlığında saklanıyorlardı ve bir saldırı emri bekliyorlardı.

Şu anda bile patron, gölgenin içindeki sayısız askerin, ona kalın, kemik ürpertici, öldürücü bir niyetle dolu soğuk bakışlarıyla ürperti hissetti.

‘Sadece bir insanla pazarlık yapmak gururumu incitir, ama...’

İblislerin koruması gereken şeyler listesinde ‘Giriş İzni’ adlı belirli bir parşömen de bulunabilirdi. Ancak, o tek parşömeni korumanın maliyeti çok yüksek değil miydi?

Hayır, patron adamlarından her birini feda etmeye hazır olsa bile, bu insana ve askerlerine karşı kazanacağından emin olamazdı.

Sadece bu da değil, bu adam…

‘…Gerçek yeteneklerini saklıyor.’

Neyi hedeflediği belirsizdi, ancak sessiz su yüzeyinde yüzen bir buzdağı gibi neredeyse tüm güçlerini sakladığına dair az çok şüphe vardı. Hiç kimsenin gerçekten anlayamayacağı bir düşmana karşı savaşmak gerçekten de korkunç bir beklentiydi.

Patron gergin bir ifadeyle tekrar sordu.

“Gerçekten... Tek istediğin bu mu?”

Patron, o Giriş İzni’ni vererek herkesi koruyabilseydi bunu yapması için hiçbir neden kalmazdı. Ayrıca, bunu bu toprakları korumak için yapacağı için bilinmeyen kaynaktan gelen bu emre de tam olarak karşı çıkmıyordu.

Jin-Woo başını salladı.

“Kızıma zarar vermeyecek misin?”

Birden Jin-Woo, Esil'in bakışını hissetti.

‘Kızı için endişelenen bir canavar, öyle mi…?’

Jin-Woo içinden şaşırdı ama ne olursa olsun başını sallamayı unutmadı.

Yüzünde bir gülümseme oluşmadan önce patron kısa bir süre düşündü.

“Öyleyse bunu yapacağız.”

Patron, teslim etmeyi kabul ettiği anda ısrarla can sıkıcı ağrıyan bir dişin sonunda ağrısı geçmiş gibi hissetti.

Bir kâğıt parçasını teslim ederek öngörülen felaketin gelişini durdurma olayı bir sevinme meselesi olarak nitelendirilmezse, o zaman başka ne olurdu?

“Hayır, bunu yaparsan çok minnettar oluruz.”

Jin-Woo, işlerin tersine gittiği olasılığına hazırlanıyordu, ancak patronun parlak gülümsemesini gördükten sonra, çok sırıttı ve vücudundaki tüm biriken gerginliği bıraktı.

‘Sanırım Esil kişiliğini babasından almış.’

Sistemin ayarı bu yer için böyle miydi, yoksa söylediği şey gerçekten...

Jin-Woo dikkat dağıtıcı düşünceleri çabucak boş verdi ve hevesle bekleyen patrona güvence verdi.

“Sözümü tutarım.”

“Çok iyi.”

Patron parmaklarını şaklattı ve bir asker aceleyle bir yerden büyük bir parşömeni getirdi ve Jin-Woo'nun önüne sundu. Sonra parşömeni açtı.

‘Bu gerçekten Giriş İzni.’

Parşömenin içeriğini onaylayan Jin-Woo’nun dudaklarında kalın bir gülümseme oluştu.

[Eşya: Giriş İzni]

Nadirlik: ??

Tür: ??

İblis Kalesi'nin 81. katına girmenize izin veren bir izin. Yalnızca 80. katın kat transferi sihirli çemberinde kullanılabilir.

Sadece diyalog yoluyla canavarlardan bir eşya alıp alamayacağından şüpheliydi, ama bu gerçekten aradığı Giriş İzni’ydi.

Alt katlarda bulunan izinlerden bir fark varsa o zaman bu, iznin kendisinin altına damgalanmış Radiru Klanı’nın kırmızı amblemi idi.

‘Peki, bu izinleri bu kattan itibaren farklı klanlardan almam gerektiği anlamına mı geliyor?’

Jin-Woo’nun dudaklarının köşeleri yukarı doğru kıvrıldı.

Bu düzenlemeyi, canavarları sonsuza dek avlamaktan ve sonsuza kadar önceden haber vermeden iznin düşmesini beklemekten çok daha fazla tercih etti.

Jin-Woo parşömeni geri aldı ve Envanterine gönderdi.

“Hey, şimdi gidersek sorun olur mu?”

Jin-Woo, Esil'i çağırdı ve çıkışa doğru döndü, ancak sonra bekleyen şövalyeler aniden kapıyı kapattı.

‘……?’

Jin-Woo şaşkınlıkla geriye baktı, ancak Esil'in ona parlak bir şekilde sırıttığını gördü.

Peki, şimdi ne oluyordu?

Patron hızla yürüdü ve Jin-Woo'nun önünde durdu.

“Radiru Klanı’nın önemli bir konuğunun böyle gitmesine asla izin vermeyiz.”

Patronun geniş vücudundan bir zorba aura çıktı. Ancak, yüzünde dostane bir mahalle amcasının gülümsediğine bakılırsa karşı tarafa gözdağı vermeye çalışıyormuş gibi görünmüyordu.

Patron yalvaran bir ses tonuyla konuştu.

“Başarılı müzakerenin bir kutlaması olarak bizimle bir ziyafet çekebilir misin? Ayrıca kızımı önünüzdeki uzun yolculuğa hazırlamamız gerekiyor.”

Jin-Woo bakışlarını Esil'e çevirdi.

Kendisinin de bunu istediğini kolayca görebilmesine rağmen, dikkatle cevabını bekliyordu.

O kendi sözünü tutmuştu. Öyleyse, onun da centilmence davranması doğru olurdu, değil mi?

Ayrıca, onun da yemek yemeye ihtiyacı vardı ve şu anda Mağazada satılan bayat ekmek ve kurutulmuş et kombinasyonundan bıkmış ve yorulmuştu.

“...Tamam, katılacağım.”

Jin-Woo, kısa bir tereddütten sonra nihayet rıza gösterdi ve patronun sırıtmasına neden oldu.

“Teşekkürler!”

Esil ve şövalyelerin tenleri de parladı. Kısa süre sonra patron astlarına bağırıyordu.

“Ne yapıyorsunuz? Büyük bir şölen için hazırlanın!”

***

80. katta çok fazla zaman geçirdiği için, diğer katlarda boşa zaman harcamayı planlamıyordu.

Kendisiyle birlikte rehber olarak gelen Esil'in kat transferi sihirli çemberlerini kullanıp kullanamayacağı konusunda endişeliydi, ama bu endişe oldukça çabuk yatıştı.

[Bir İblis Aristokrat size eşlik etmek istedi.]

[İzin verecek misiniz?]

[İzin verildiğinde, sihirli çemberleri kullanabilecek ve katkı oranına bağlı olarak kazanılan deneyim puanları da paylaşılacaktır.]

‘…Bekle, deneyim puanlarımı mı paylaşacağım??’

Deneyim puanlarını paylaşmakla ilgili bir şey biraz sinirini bozmuştu, ama neyse ki ‘katkı oranı’ ile ilgili bir madde vardı. Bu da arkadaşına savaşma şansı vermediği sürece, deneyim puanlarının hiç bölünmeyeceği anlamına geliyordu.

Jin-Woo bu noktayı Esil'e söyledi.

“Çatışma çıksa bile müdahale etmemelisin. Ben her şeyle ilgileneceğim. Anladın mı?”

“…E-Evet.”

Esil oldukça utangaç bir şekilde yanıtladı.

‘….??’

Her durumda, Jin-Woo ona eşlik etmeyi kabul etti ve adımlarıyla acele etti. Birkaç adım arkasında Esil, gerçek vücudunun birkaç katı büyüklüğünde valiz taşırken Jin-Woo'ya yetişmek için elinden geleni yaptı.

Valizin kendisi ağır değildi, ancak Jin-Woo’nun yürüme hızına ayak uydurmak onun için biraz zorlayıcıydı. Jin-Woo'nun, ara sıra ona yetişebilmek için durup beklemekten başka seçeneği yoktu.

“Şimdi orada gözüküyor.”

81. kata vardıktan sonra Esil, bu katın haritasını kontrol etmeye başladı ve sonra onlardan uzaktaki bir kalenin soluk dış hattını işaret etti. Jin-Woo, çoktan düşünerek başını salladı.

“Lütfen bekle.”

Esil büyük valizi yere bıraktı ve karıştırmaya başladı. Kısa süre sonra elinde bir seramik likör şişesi vardı. Jin-Woo ona bunu sormak zorunda kaldı.

“Şimdi bununla ne yapmayı planlıyorsun?”

“Bu, Garuche Klanı’nın Klan Başkanı'nın sevdiği en kaliteli likör. Onunla gidip onunla konuşursak müzakere…”

“Müzakere?”

Jin-Woo sırıttı ve Gölge Askerlerini dışarı çıkardı.

‘Ortaya çıkın.’

Seslendiği anda askerler kendilerini hemen ortaya çıkardılar.

Shururu….

‘Bu nasıl olabilir…?!’

Esil o an kendi gözlerinden şüphe etti.

Üst düzey İblis Aristokrat'ınkine benzer seviyelerde üç 'asker' vardı. Ve sonra, birdenbire bu askerleri çağıran kişinin elinde iki ölümcül görünümlü hançer belirdi.

Esil, sadece yanında durarak neredeyse etini kesecek kadar keskin bir auraya maruz kaldıktan sonra gözlerinin önündeki adamın, şu ana kadar konuştuğu kişi olduğundan emin olmak için iki kez kontrol etmek zorunda kaldı.

“O-Onlarla pazarlık etmeyecek misin??’

Jin-Woo bir cevaptan ziyade cevap istedi.

“Acaba klanınız bu Garuche veya herhangi bir klan ile dost mu?”

“H-Hayır, hiç de değil. Biz aristokratlar, İblis Dünyası’nın asillik sıralamasında yer almak için her zaman birbirimize karşı kıyasıya rekabet ettik, yani… Yine de medeni toplantılar yapabileceğimiz bir grup.”

Bunu duyan Jin-Woo sırıttı.

“O zaman sorun değil.”

Bir istisna yapmak yeterliydi. Giriş İznini bulmak kadar seviyesini de yükseltmesi gerekiyordu.

“Sen, burada bekle.”

Jin-Woo ona böyle söyledi ve askerlerini ileri götürürken uzaktaki kaleye yöneldi.

“L-Lütfen, bekle!!”

Esil, Jin-Woo’nun gittiği yönüne bakmadan önce bir an şaşkınlık içinde sessizce durdu.

“Heok!!”

Bu kısa sürede Garuche Klanı’na ait kale alevler içinde yanıyordu.

Güm…

Bir dev kadar uzun bir canavar bir alev sütunu tükürdü, kalenin kapısı ve duvarları herhangi bir direniş göstermeden eridi. Karışıklık içinde koşan Garuche şövalyeleri, siyah askerler tarafından tek tek kesildi.

“Aman Tanrım...”

Esil o kadar şok olmuştu ki nefes kesilmesi veya inilti olabilecek bir şey tükürdü.

“Kuwaahhhk!!”

“Uwaaah!!”

Radiru Klanının kendi kalesinden birkaç kat daha zapt edilemez görünen Garuche kalesi güçsüz bir şekilde yıkılıyordu. Esil sadece gergin tükürüğünü yutabiliyordu.

‘Babam izni isteyerek vermeseydi, o zaman…’

Radiru kalesi şu anda tıpkı Garuche kalesi gibi küllere dönüşüyor olabilirdi.

Sadece hayal etmek onun başını döndürdü. Aynı zamanda, müzakereleri bu kadar iyi bittikten sonra klanının gerçekten şanslı olduğunu düşünüyordu.

Kaboom!!!

Kale duvarlarının ötesindeki başka bir kule, gürültülü bir patlamayla yerle bir oldu.

‘Biri onun gibi bir canavara karşı nasıl savaşabilir...?’

Esil çenesine damlayan ter damlalarını sildi ve klanının bir felaketi atlatmayı başardığını bilerek rahat bir nefes aldı.

***

Japon Avcı Birliği’nin üst düzey üyeleri ve Japon hükümetinin bakanlık üyeleri bugün acil bir toplantı için bir araya gelmişlerdi.

Konferans odasına ağır, kasvetli atmosfer çökerken, Birlik Başkanı sessizce ağzını açtı.

“Son zamanlarda, onuncu S-Seviyeli avcının ortaya çıkışı nedeniyle Güney Kore'deki ortamın gürültülü olduğunu duydum.”

Yüksek seviyeli yetkililer hafifçe sırıttı.

Japonya'da zaten yirmiden fazla S-Seviyeli Avcı vardı. Yine de Koreliler onuncu S-Seviyeliyi mi kutluyorlardı?

Bir kaza ve göç nedeniyle kaybettikleri ikisi hariç tutulduktan sonra Kore'de yalnızca sekiz S-Seviyeli Avcı bulunduğunu düşünürsek bu biraz mantıklıydı.

Durum ne olursa olsun, bugünkü toplantı Güney Kore ile alay etmek için yapılmıyordu. Öyle olsaydı buranın atmosferi bu kadar ciddi olmazdı.

Yüzünde derin kaşlarını çatarak sandalyesinde oturan Japonya'nın ‘Boei Daijin’i – Savunma Bakanı – huysuzca ağzını açtı.

“Bunun bugünkü toplantıyla ne alakası var?”

Sesi onun derinden rahatsız olduğunu doğru bir şekilde geliyordu.

Kore yarımadasının güney ucundaki Jeju Adası, Koreliler oradaki bir zindanı temizleyemeyince canavarlar tarafından tamamen istila edilmişti.

Üstelik bunlar başka sıradan canavarlar değil, katı bir hiyerarşi sistemine ve inanılmaz derecede hızlı bir üreme hızına sahip karınca türleriydi.

Hepsi bu kadar olsaydı Japon hükümeti Koreli mevkidaşlarıyla alay eder ve talihsizliklerine gülerdi, ama şimdi Japon anakarası da bu kazanın bedelini üstleniyordu.

Daha dün, Jeju Adası'ndan uçakla geldiğinden şüphelendikleri bir karınca, küçük bir köyü Japon haritasından tamamen silmişti.

Artık o olayın sonuçlarını görmezden gelemezlerdi. Hepsinden önemlisi, acil öncelikleri öfkeli Başbakanı sakinleştirmek ve bu krize hızlı bir çözüm bulma emri olmak zorundaydı.

Bu da demek oluyor ki burada toplanan birkaç önemli kişinin iş güvenliği tehlikedeydi, ancak bu kadar önemli bir toplantıya işe yaramaz bir şaka ile başlamak mı?

Savunma Bakanı'nın mutsuz bir şekilde kaşlarını çatması doğaldı.

Ancak Birlik Başkanı ne olursa olsun devam etti.

“İnsanlar tedirgin bir durumda olduklarında hata yapmaya daha yatkındır.”

Yüzünün tamamını dolduran kar beyazı saçları ve kırışıklıkları, kaç yaşında olduğunu anlatıyordu.

“Ve bunun bizim için en iyi şans olduğuna inanıyorum.”

Beyanı, bu gürültülü konferans odasında bulunan herkesin dikkatini çekmeyi başardı. Şu andan farklı olarak mutsuzluk içinde sesini yükselttiğinde Savunma Bakanı çok daha gergin bir şekilde konuşuyordu.

“Aklınızda… İyi bir plan var mı?”

“Ona ‘iyi’ demek yerine, ‘uygun’ demek daha doğru bir açıklama diyebilirim.”

Savunma Bakanı, çeşitli bakanlar ve Birliğin kendi üst yönetimi dâhil hazır bulunan herkes, dikkatlerini Birlik Başkanının sözlerine odakladı.

Başkan tam da bu anı kolluyormuş gibi ağzını açtı.

“Onu savunmak için yeterli gücünüz bile olmadığında bir toprağın size ait olduğu konusunda ısrar ederseniz kimse sizi sahip olarak kabul eder mi?”

“…..”

Konferans odasına bir sessizlik çöktü.

Birlik Başkanı burada tam olarak ne söylemeye çalışıyordu?

Güney Kore ve Japonya arasındaki ilişki düşünüldüğünde eğer halk bunu duyarsa bu açıklama asla bunak bir ihtiyarın başıboş sözleri olarak göz ardı edilmezdi.

Unutmamak gerekir ki bu yaşlı adam Japon Avcıları Birliğinin şu anki Başkanı'ndan başkası değildi.

“…Öyleyse ne söylemek istiyorsunuz?”

Devlet Bakanı dikkatle sordu.

Birlik Başkanı, kendinden emin bir şekilde yüksek sesle açıklamadan önce sağ ve sol yanında oturan adamları süzdü.

“Jeju adasındaki canavarlardan kurtulacağız.”

Gürültü, gürültü…

“Ve sonra…”

Odada kısa bir süreliğine gürültü çıkmıştı, ama Birlik Başkanının sesiyle hemen susturuldu.

Devam etti.

“…Jeju Adası’nı onlardan alacağız.”