ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Park Jong-Su'nun ifadesi, müzakereden en azından bu kadarını almaya karar verdiğinde kasvetli bir hal aldı.

Zindanlarda yaşanan kayıpların çoğundan patron seviyesindeki canavarlar sorumluydu. Park Jong-Su, baskın ekibinin olası kayıplarını en aza indirmek için agresif bir hareket yaptı ve Jin-Woo'dan patron canavarla ilgilenmesini istedi.

‘Avcı Seong Jin-Woo, karınca tünelinde sergilenen güçle, patron canavarla tek başına başa çıkabilmeli.’

Bu teklifin reddedileceğinden endişelenen Park Jong-Su çenesini kapalı tuttu ve Jin-Woo'nun cevabını bekledi. Ancak, Park Jong-Su'nun ve zaman geçtikçe sertleşen suratının tam aksine…

‘Keu-heuph…’

Jin-Woo dudaklarından çıkmaya çalışan bir sırıtmayı gizlemek için daha önce çenesini burnunun hemen altına destekleyen elini kaldırdı ve ağzının tamamını kapattı. Sonra etkileyici bir şekilde kaşlarını çattı.

Burada çok ciddi bir şekilde düşünüyormuş gibi görünmek istedi. Ve harikalar yarattı.

Park Jong-Su zamanın geçişini unuttu ve elleri ter içinde kalmışken yalnızca Jin-Woo’nun kararına odaklandı.

Uzun bir süre sonra Jin-Woo hafifçe iç çekti ve sonra….

“Pekâlâ.”

…Söylemek istediği şeye devam etti.

“Bu şekilde yapacağız.”

Park Jung-Ho'nun masanın altına gizlenmiş  yumruklarını sıktı.

‘Evet! Bitti!’

Sadece Jin-Woo'nun rızasını duyan Park Jong-Su, omuzlarındaki tüm endişelerinin ve yüklerinin silinip gittiğini hissetti.

Şimdiye kadar neden zamanını bu sorun için endişelenerek harcamıştı? Bunu en başından beri yapmalıydı.

Busan'dan ayrıldıktan sonra ilk kez Park Jong-Su'nun donmuş sert yüzü parlak bir gülümsemeye dönüştü.

Şimdi geriye kalan tek şey, Birlik ile iletişime geçmek ve baskın iznini almaktı. Avcı Seong Jin-Woo'nun iş birliği yapmayı kabul etmesiyle artık tereddüt etmenin bir anlamı yoktu.

“Kapı ilk ortaya çıkışından bu yana biraz zaman geçti, bu yüzden en geç yarın baskını başlatmalıyız.”

“O zaman yarın görüşürüz.”

“Ah.”

Park Jong-Su eşyalarını toplamayı bıraktı ve aceleyle bir öneride bulundu.

“Bunun yerine arabamızla güneye birlikte gitsek nasıl olur?”

Zaten yarın tekrar buluşacaklarına göre, böyle bir söz vermek yerine birlikte hareket etmeleri daha verimli olmaz mıydı? Park Jong-Su bunu akılda tutarak önerisini yaptı.

“Sizi şehirdeki en iyi otele götüreceğiz ve konaklamanız için ödeme de yapacağız.”

Ancak Jin-Woo'nun sıkışık bir arabanın içinde uzun bir mesafe kat etmesi için hiçbir neden yoktu. Tek yapması gereken Gölge Askerlerinden birini Park Jong-Su’nun gölgesine sokmaktı ve hepsi bu kadar.

Bununla, asla kaybolmayacak ve geç kalmayacaktı.

Yerde sürünen dairesel biçimli gölgeye bir göz attı ve uygun bir bahane buldu.

“Bu akşam için önceden bir randevum var, bu yüzden sizinle gitmek benim için zor olacak.”

“Aha!”

“Ama endişelenmeyin. Kesinlikle vaktinde orada olurum.”

Ne de olsa kendisi gibi bir Lonca Ustasının bir baskına geç kalmasına imkân yoktu!

O anda.

Şövalye Düzeni Başkan Yardımcısı Jeong Yun-Tae, daha önce bazı ‘kişisel işler’ ile ilgilenmek için konferans odasından kısa bir süre ayrılmak zorunda kalmıştı. Tam içeri girmek üzereydi ama durdu ve çığlık attı.

“H-Hyung-nim!!”

Park Jong-Su panikledi ve etrafına vahşi bir bakış atmak için ayağa fırladı.

“Ne?! Şimdi ne var?!”

“Gölge! Demin hareket etti! O taraftan bu tarafa!”

Park Jong-Su, tekrar ayağa kalkıp Jeong Yun-Tae'ye bakmadan önce bir saniye dondu.

“Hey, Yun-Tae… Şu anda sarhoş musun?”

“….”

Atmosferin birdenbire biraz soğuduğunu hisseden Jeong Yun-Tae, söylemek istediğini unuttu ve işaret parmağıyla burnunun altını ovuşturdu.

“Şu anda sarhoş musun dedim?”

“Şey, otoyol servis istasyonunda birkaç bira içtim, hyung-nim.”

“Resmi bir iş yapmaya çalışırken daha dikkatli olman gerektiğini söylememiş miydim?”

“Üzgünüm, hyung-nim.”

Jeong Yun-Tae, Jin-Woo'ya eğilmeden önce Park Jong-Su'ya eğildi.

“Üzgünüm, Avcı-nim.”

Park Jong-Su, Jeong Yun-Tae’nin başının arkasını daha da aşağı itti ve kendisi de eğildi.

“Kendisi iyi niyetli ama bazen birkaç kadeh içerken saçma sapan şeyler de söylüyor. Yaygara kopardıysak özür dilerim.”

“Hayır, sorun yok. Demek istediğim, gölgeler bazen hareket edebilir.”

Ve böylece toplantı samimi bir ortamda sona ererken Jin-Woo’nun konferans masasında duran telefonu aniden titredi.

Vrrrrr…

‘Bu kim?’

Arayan kişiye bir baktı ama numarayı tanıyamadı.

“Affedersiniz. Bu aramayı cevaplamam gerek.”

“Ah, tabii.”

Jin-Woo, misafirlerinin bir beyefendi gibi anlayışını istedi ve toplantı odasından çıktı. Hem şu anda biraz gürültü yapmaktan sorumlu olan Jeong Yun-Tae hem de gergin kalbiyle Park Jong-Su uzun bir nefes verdi.

Kısa süre sonra Jeong Yun-Tae başını yana eğdi ve kendi kendine mırıldandı.

“Ahh, ama gölge gerçekten hareket etti…”

“Ben… Seni var ya!”

Jeong Yun-Tae, Park Jong-Su’nun sert bakışlarına maruz kaldıktan sonra nihayet bu konu yüzünden ağzını kapattı.

Kısa bir sessizlikten sonra…

Jeong Yun-Tae, müzakerenin sonucunu merak etti ve ağzını tekrar açtı.

“Hyung-nim, ee, ne oldu?”

“Ne demek ne oldu? İş birliği yapmayı kabul etti.”

“İşte bu harika bir haber!”

Jeong Yun-Tae'nin daha önce gergin olan yüzü hemen aydınlandı. Hala yüzünde geniş bir sırıtışla biraz daha sordu.

“Bu arada, ona Loncamıza katılmasını sordun mu?”

“Konusunu sakın açma. Kendisi için bir Lonca kurduğunu söyleyerek bana bunu gösterdi.”

Tıpkı Jin-Woo'nun daha önce yaptığı gibi, Park Jong-Su dosyayı [Lonca kurucu üye aday listesi] aldı ve arkadaşına gösterdi.

Jeong Yun-Tae kendi kendine kıkırdadı.

“Kore'deki Lonca durumu şimdiye kadar az ya da çok sabit, peki bu aşamada Loncası ne kadar büyür? Bizimkine katılırsa ona bir kral gibi davranılır, yine de burada boşu boşuna çok fazla acı çekmeye hazır.”

“Evet, bu ne yazık.”

Park Jong-Su kaçırılan fırsattan dolayı pişmanlıkla dudaklarını yaladı ve dosyayı orijinal konumuna geri koymaya çalıştı, ancak sonra bir başvuru formu oradan çıktı. Şaşırdı ve sadece ifadesi tam orada donarken çabucak geri aldı.

“Ha?”

Başvuru formuna oldukça tanıdık görünen bir kadının fotoğrafı eklenmişti.

“Keok!”

Jeong Yun-Tae’nin ifadesi bile dondu.

“H-Hyung-nim, o…??”

Jeong Yun-Tae, kendi iki gözüyle görmesine rağmen buna inanamadı. Park Jong-Su bir onay olarak başını salladı.

“Ah, haklısın. Bu, Avcılar Loncası'nın Başkan Yardımcısı.”

Jeong Yun-Tae, Park Jong-Su’nun ruh halini gizlice kontrol etmeden önce Cha Hae-In’in fotoğrafını sessizce izledi.

“Hyung-nim. Birleşme ve satın alma gibi şeyler de yapmamız gerekmiyor mu?”

Hemen Park Jong-Su’nun ifadesi buruştu.

“Seni salak…”

***

Jin-Woo, toplantı salonundan çıktıktan sonra ‘Yanıtla’ simgesine dokundu. Sonra, telefonun hoparlöründen tanıdık bir ses geldi.

- “Oğlum?”

Kim olduğunu doğruladıktan sonra Jin-Woo oldukça rahatlamış hissetti ama aynı zamanda biraz da pişman oldu.

“Anne, yeni bir telefon mu aldın?”

- “Evet. Alır almaz sesini duymak istedim, bu yüzden seni aniden böyle aradım. Umarım önemli bir şey yaparken seni rahatsız etmemişimdir.”

Jin-Woo, Şövalye Düzeni Loncası'ndan iki kişi hala içerideyken toplantı odasına baktı ve hafifçe sırıttı.

“Hayır, sorun değil, anne.”

- “İyi bari. Bu arada, doğru telefonu alıp almadığımı bilmiyorum. Bu şeylere alışkın değilim.”

“Yalnız mı gittin? Neden Jin-Ah'ı yanına almadın?”

- “Dersleriyle meşgul, bu yüzden onu rahatsız etmemeliyim.”

Arada bir annenin çocukları yerine kendini düşünmesi güzel olurdu. Jin-Woo, aramayı bitirdi ve nefesi altında usulca iç çekti.

Ancak, aramanın annesinden olduğunu öğrendiğinde neden biraz hayal kırıklığına uğramıştı?

‘Ne bekliyordum?’

Jin-Woo başını kaldırmadan önce kendine sırıttı ve telefonu cebe attı. Gözlerinde yenilenen enerji pırıl pırıl parlıyordu.

Şövalye Düzeni’nin onu böyle ziyarete gelen hoş adamları sayesinde yarın tekrar zindan havasını solumak üzereydi.

‘S-Seviye olmaya yakın bir A-Seviyeli Kapı, değil mi?’

Sanki uzun süredir gevşememiş ve her şeyi bırakmamış gibi hissetti. Jeju Adası baskınının bitmesinden bu yana bir hafta geçmemiş miydi? O B-Seviyeli Kapı’ya girmenin yanı sıra son zamanlarda bahsetmeye değer bir şey yapmamıştı.

Güm, güm…

Uzun bir süre hiçbir şey olmadıktan sonra kalbi tekrar çarpmaya başladı ve Jin-Woo yarınki baskın için kendini heyecanlandırdı.

***

Şövalye Düzeni’nin en iyileri tek bir yerde toplanmıştı. Tam şu anda beklenti ve heyecan içindeydiler. Gerçi elden bir şey gelmezdi.

Muhtemelen bu baskına katılarak hayatlarıyla büyük bir kumar oynamak zorunda kalacaklardı. Bir Kırmızı Kapıya dönüşürse tamamen yok edilmekten kaçınmak imkansız olurdu.

Fakat sonra, Avcı Seong Jin-Woo, böyle bir baskında onlara katılmayı kabul etmişti.

“Kyahhk!”

Bu fikri ortaya atan Jeong Ye-Rim, Seong Jin-Woo’nun katılımıyla ilgili haberleri ilk duyduğunda mutlulukla haykırdı. Diğer Avcılar da aralarına güçlü bir güvenlik ağının atılacağı bilgisine kendi tarzlarında sevindiler.

Aralarında şu anda kendini çok gergin hisseden tek bir kişi vardı. Ve bu Şövalye Düzeni Loncası'nın Ustası Park Jong-Su idi. Jin-Woo'nun ortaya çıkmasını beklerken hareketsiz duramadı ve gerginlik içinde aşağı yukarı hareket etti.

‘Off… Onu dün bizimle birlikte getirmeliydim.’

Park Jong-Su, saatiyle saati doğruladı. Sabah on bire beş vardı. Programlarına göre baskının beş dakika içinde başlaması gerekiyordu.

Vaat edilen kişi henüz ortaya çıkmadığı için endişeden boğuluyor olması biraz şaşırtıcıydı. O olmadan bu baskın başlayamazdı.

Avcı Birliği, Şövalye Düzeni Avcı Seong Jin-Woo’nun katılımını onlara bildirir bildirmez baskın iznini hemen vermişti. Sanki başından beri bu şansı bekliyorlardı.

Seong Jin-Woo’nun adının orada değerini kanıtladığına dair az çok şüphe vardı. Fakat etrafta onsuz bir baskın başlatmak mı?

‘Bunu bir kenara bıraksam bile…’

Park Jong-Su, baskın ekibi üyelerinin yüzlerine baktı. Beklenti dolu gözlere bakılırsa bu baskın, Birlik yüzünden değil, kendi Lonca üyeleri yüzünden başlamış olabilirdi!

‘Üç dakika kaldı…’

Park Jong-Su, aşırı endişeden telefonunu çıkardı ancak insanüstü bir sabır düzeyini kazandıktan sonra tekrar cebe attı. Yaklaşık on dakika önce burada olacağını söyleyen birini aramak biraz kabalık olurdu, değil mi?

Ancak bu konuma yaklaşan büyük auraya sahip kimseyi hissedemedi ve Jin-Woo'dan da yakınlara geldiğini söyleyen bir telefon almadı.

Park Jong-Su, iç organları yerine çiğnenecek başka bir şey aradı ve sonunda bir sigara çıkardı.

‘Neredesin, Seong Jin-Woo Avcı-niiiim...!’

*

Yaklaşık aynı zamanda…

Jin-Woo evinin dışına çıkıyordu. Hareket etmesi kolay kıyafetler ve bir çift spor ayakkabıyla giymişti. Saatine baktı ve saat on bire bir vardı. Bulutlu, kasvetli bir gökyüzü görmek için başını kaldırdı.

‘Acaba Jin-Ah sabah yanına şemsiye aldı mı?’

Bu tür düşünceler kısa sürdü.

‘Tamam, oraya gitme zamanı o zaman.’

Jin-Woo, dudaklarında bir gülümseme belirdiğinde yüzünü gizlemek için kapüşonunu kaldırdı. Her şeyden önce, ‘Gizli Kalma’yı etkinleştirdi ve sonra…

‘Gölge Takası.’

Şu anda gölge durumundaki askerle hemen yerini değiştirdi.

***

Bu arada, Jin-Ah’ın lisesinde bir yerlerde…

Üç erkek öğrenci ve yüzleri şu anda resim öğretmenleri için işlerini halletmeleri istendiğinde mutsuzdu.

“Bu açıkça işgücünün sömürülmesi değil mi?”

“Evet, ben de onu merak ediyorum.”

“Neden o adamın ilk başta kendisinin yapması gerektiği bir şeyi yapıyoruz?”

Erkek öğrenciler, şu anda okullarının depo olarak hizmet veren ikinci sanat sınıfının hantal kilidini açarken acı bir şekilde şikâyet etmeye devam ettiler.

“Off, şu toza bak.”

“Bleurgh~.”

Kullanılmayan, unutulmuş bir depoya yakışan kalın toz tabakası üç öğrenciyi selamladı.

Birkaç yıpranmış sanat malzemesi, orijinal sahipleri tarafından atılan tablo parçaları ve eskiden eskiz çalışmaları için kullanılan alçı heykeller buraya atılmıştı.

“Hey, bu alçı heykellerden kaç tanesini yanımıza almamız gerekiyordu?”

“Burada altı tane var, bu yüzden altı olmalı.”

“Ahh hadi ama... Bu, buraya tekrar gelmemiz gerektiği anlamına geliyor.”

“Öyleyse neden dördünü aynı anda taşımıyorsun?”

Erkek öğrenciler, alçı figürlerini taşımak için kolları sıvadılar. Ama sonra, en derin köşeye sıkışmış tozlu figürü alan öğrenci, başka ‘bir şey’ keşfetti.

“Ha?”

Şaşırmış gibi gelen sesini duyduktan sonra, arkadaşları bakmak için çabucak yürüdüler.

“Ah? Bu…?”

Duvarda büyük bir ‘delik’ vardı. Yetişkin bir insan büyüklüğünde bir Kapı idi. Üçlü arasındaki en büyük öğrenci Kapı’ya baktıktan sonra sırıttı.

“Ve burada ne olduğunu merak ediyordum.”

Erkek öğrenci elini Kapının yüzeyine bastırdı ve devam etti.

“Bunun gibi kapalı bir Kapı güvenli. Sadece Avcılar içeri girebilir ve içerideki şeyler de dışarı çıkamaz.”

O anda.

Çat.

Kapının yüzeyinde aniden bir çatlak oluştu ve aynı zamanda erkek öğrencinin kafasını tutmak için bir ‘el’ fırladı.

“Ha?”

Erkek öğrenci, kavramadan kurtulmak için şiddetle mücadele etti, ama el bir santim bile kıpırdamadı.

Ve sonra…

Kwajeeck-!!

Bir meyvenin sert bir yüzeyinin parçalara ayrılma sesine eşlik eden toz dolu deponun her yerine kan sıçradı.

“Euh, euwaaaahk?!”

“Joon-Seok-ah!!”

Ve iki kana bulanmış erkek öğrenci çığlık atarken, Kapı’nın girişini örten siyah ‘perde’ cam gibi paramparça oldu ve içeride hapsolmuş canavarlar dışarı akmaya başladı.

BL: Jin-Ah'ın başı beladamı? Jin-Woo ne yapacak? Gölge takasını yeni kullandığından 3 saatlik bekleme süresi var? Jin-Woo kardeşini kurtarmaya yetişecek mi? Yarın yeni bölümde cevapları bulacağız. Herkese iyi okumalar.