ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Kral? Kimdi?

Choi Jong-In, melek heykelinin ne dediğini anlamaya bile başlayamadı ve şaşkınlıkla sordu.

“Az önce ne dedin…?”

Ancak melek heykeli yanıt vermedi.

Bir insan böceklerle sohbet etmeye zahmet eder miydi? Aynı ilke melek heykeline de uygulanmıştı.

Şimdilik, bazı kaçınılmaz koşullar nedeniyle bu formu alması gerekiyordu, ancak yine de üstün bir yaratıktı. Bu önemsiz insanla bir soru-cevap oturumu yapma düşüncesi yoktu.

Bir böceğin can sıkıcı olduğu ortaya çıkarsa onu öldürene kadar dövmeliydiniz ve bu onun sonu olurdu.

Melek heykeli yumruğunu havaya kaldırdı ve çekiç gibi yere vurdu. Çok yüksek bir hızla Choi Jong-In'in başına doğru indi.

Hış-!!

Choi Jong-In'in kalbi midesinin çukuruna düştü. Ancak başını başka yöne çevirmedi. Son ana kadar pes etmeyin – sonuçta ekip arkadaşlarına her zaman söylediği buydu.

Yumruk başının üstüne düşmeden önce, gözlerinin önünden bir ışık parıltısı geçti.

Boom!!

Yüzünün önünde titreyen saf ışıktan yapılmış kılıcı görmek için gözlerini açtı. Choi Jong-In’in gözleri iyice yuvarlaklaştı.

“Avcı Cha?!”

Cha Hae-In, melek heykelinin yumruğunu ‘Işık Kılıcı’ becerisiyle bloke ederek orada duruyordu. Bir milisaniye bile geç kalsaydı Choi Jong-In’in başı yapışkan bir pisliğe dönüşürdü.

İçten rahat bir nefes alırken onunla belirsiz bir şekilde konuştu.

“Buradan sonra ben devralacağım, o yüzden lütfen gidip diğer Avcılara yardım et, Başkan.”

“Anladım.”

Choi Jong-In gitti ve taş heykellerle savaşan diğer Avcılara destek sağlamaya başladı. Bu sırada melek heykeli, Cha Hae-In’in kılıcına baktı, şimdi ışıkla parlıyordu ve gözleri hızla merakla doldu.

“Haha.”

Düşününce Jin-Woo dışında saldırısını engelleyebilecek başka bir insan daha vardı.

“Çok eğlencelisin. Gerçekten çok eğlenceli.”

Melek heykeli yumruğuna daha fazla güç verdi. Cha Hae-In'in dizleri hafifçe eğildi. Saldırılarını durdurmayı başarmıştı, ancak yine de ham güç açısından kaybediyordu.

“Euh-euhk…”

İnce şekilli dudaklarından zayıf bir inilti sızdı. Bilekleri de belli belirsiz titremeye başladı.

“İşte!”

Melek heykeli alaycı bir şekilde sırıttı ve sanki ocaktaki ısıyı artırıyormuş gibi gittikçe daha fazla güç uyguladı. Ayaklarının altındaki zemin paramparça oldu ve taş yüzeydeki çatlaklar yayıldı.

Sadece tek bir kol, ama zaten saçma bir güçle yüklüydü. Cha Hae-In alt dudağını ısırdı.

‘Böyle giderse... Buna katlanamayacağım.’

Bu hızda uzun süre dayanamayacağına karar verdi ve bir anda tüm gücünü odakladı ve melek heykelinin yumruğunu geri çekmeye zorladı.

Cha Hae-In'e yakışan patlayıcı gücünden beklendiği gibi, S-Seviyeli Avcılar arasında bile en iyilerden biri olarak seçildi!

Melek heykeli geri adım atmak zorunda kalınca tekrar gülümsedi.

“Haha.”

Onu basit ve eğlenceli bir oyalama olarak görüyordu, ancak heykeli ilk beklentilerinin ötesinde eğlendirmeyi başardı. Görünüşe göre bu insandan türetmenin daha çok keyfi vardı.

“Çok iyi, çok iyi.”

Bu sefer, sihir enerji, melek heykelinin iki eliyle birleşmeye başladı.

Gulp.

Cha Hae-In kuru tükürüğünü yuttu. Melek heykelinin sıkılı yumruklarından muazzam bir güç seviyesi sızıyordu. Şu anda mümkünse bu yerden kaçmak istiyordu. İşte o kadar korkmuştu.

‘Ancak…’

Jin-Woo bilinçsizce yerde yatarken eğer onu geri çevirip kaçarsa bu canavarla yüzleşecek kadar yetenekli kimse olmayacaktı.

Bakışları eskisinden daha keskinleşti.

Onun tam tersine, melek heykeli dikkatlice sırıttı ve önünde durmak için büyük bir adım attı. Neredeyse üç metre boyundaki dev düşman o gevşek gülümsemeyi oluşturmaya devam etti. Ve sonra, şerefsizin saldırıları gerçekten başladı.

Tıpkı Jin-Woo'ya yaptığı gibi, melek heykeli her iki yumruğuyla da ayrım gözetmeksizin yumruk atmaya başladı. Şimdi iki kolu olduğu için biraz acı vericiydi, ama bu yine de bu insanın seviyesi için fazlasıyla yeterliydi.

Sıkılan yumruklar bir mermi yağmuru gibi yağdı.

Dududududu-!!

Cha Hae-In’in kaşları yukarı kalktı.

‘Kılıç Dansı!’

Sanki dans ediyormuş gibi hareketleri önemli ölçüde hızlandı ve kılıcı havaya şık yaylar çizdi. Ne yazık ki, melek heykelinin yumrukları çok hızlıydı ve karşılık vermek yerine, kendisini ancak umutsuzca savunabilirdi.

Her biri, tek bir hatasında onu öldürecek kadar güçlü olan ölümcül saldırıların telaşı üzerine sürekli yağdı.

Khang! Ka-gang!! Khang!! Khang! Khang! Khahang! Ka-gang! Khang, kahng! Khang! Ka-gang! Khang! Khang! Khahang! Khang!

“Doğru. Doğru, aynen böyle. Haha.”

Melek heykeli, sıradan Avcıların asla çıplak gözleriyle takip edemeyeceği saldırı türlerini sürekli olarak döktüğü için gerçekten keyif alıyordu.

Cha Hae-In yavaş yavaş geri itiliyordu, tüm vücudu ter içinde kalmıştı.

Neden böyleydi? Yoksa sonunda sınırına mı ulaşmıştı?

Islak elleri kaydı ve melek heykelinin saldırılarından birini kaçırdı. Bu onun açısından acı verici bir hataydı. Kılıcı, yumruğu saptırmayı başaramadı ve tamamen yanından kaymadan önce omzuna vurdu.

Pah-gahk!!

‘…!!’

Cha Hae-In dişlerini gıcırdatırken hızla geri çekildi. Maalesef, omzundan hiçbir şey hissetmediği için kemikleri kırılmış olmalıydı.

Ve böylece sol elini bu şekilde kaybetti. Dehşete kapılmış, pişman bir bakışla gevşek sol koluna baktı.

“Haha. Yani, hepsi bu mu? Gelebildiğin en uzak nokta burası mı?”

Melek heykeli mesafeyi tekrar hızla kapattı. Piç kurusu ona küçük bir mola bile vermedi. Bir veya iki dakika kısa bir süre duraklayan saldırılar yine üzerine yağdı.

Khang! Ka-gang! Khahang!!

Her iki kolu da hala çalışırken bu saldırılara karşı savunmada güçlük çekiyordu. Bu nedenle, yalnızca bir kola sahip olmak yeterli olmayacaktı. Giderek daha fazla saldırıyı kaçırdı ve yavaş yavaş vücudu yok edildi.

Puhk! Puh-buck! Puhk!

Kemikleri kırıldı ve eti parçalandı. Ve sonra, karar verici darbe üzerine düştü.

Puhk!!

Melek heykelinin yumruğu karnının alt kısmına saplandı ve ayakları yerden ayrıldı. Bir ağız dolusu kan öksürdü.

“Keok!”

Bükülmüş şekli havaya uçtu.

Açıkçası, havadaki hareketleri kısıtlanacak ve bir sonraki saldırı ile başa çıkmak için hazırlığı eksik kalacaktı.

Melek heykeli nihayet bu noktada kırılan oyuncağa olan ilgisini kaybetmişti.

İşini bitirmek için, melek heykeli yere düşmekte olan kadına yaklaştı. Elini bir bıçak haline getirdi ve göğsüne nişan aldı.

Ama sonra…

Mavi bir ışık dalgası aniden yükseldi ve Cha Hae-In'i kuşattı.

Güçsüzce yere düşmenin ortasında aniden gözlerini kocaman açtı. Vücudunu bir kez döndürdü ve kılıcını sertçe salladı.

İrkilme.

Melek heykeli çabucak durdu ve başını arkaya doğru eğdi, ama bıçağın ucu yine de kaşının yanından geçmeyi başardı.

Melek heykelinin ön yüzüne ince bir çizgi çekildi.

Nihayet tek bir karşı saldırıya geçmeyi başaran Cha Hae-In, bazı zorluklarla dengesini yeniden kazandı ve yere indi. Zamanında yapılan bu şifa büyüsü sayesinde, gerçekten zorlu durumdan bir şekilde kurtulabildi.

Bu sefer çok şanslıydı.

Ancak, Cha Hae-In için şanslı bir olay olan şey, diğer herkes için o kadar şanslı değildi.

Hış!

Melek heykelinin başı şifa büyüsünün geldiği yöne doğru döndü.

‘Lanet olsun!’

Cha Hae-In hızla Şifacı’ya baktı ve bağırdı.

“Uzaklaş oradan!”

Tankçıların arkasında duran ve o zamana kadar çeşitli şifa büyüleri yapan ana Şifacı bağırışları duydu ve korktu.

“Pardon?”

Ancak, Cha Hae-In'in bulunduğu yere baktığında, melek heykeli çoktan görüş alanını kapatıyordu.

“Ah…”

Ana Şifacı’nın ağzı gevşedi.

Melek heykeli daha önce Choi Jong-In'e yapmak istediği şeyi tereddüt etmeden yaptı.

BOOM!

Şifacı’nın kafası yere çarptı. Hareketleri tamamen kesilmeden önce bacakları kısa bir süre titredi.

“Aman Tanrım, hayır!!”

Avcılar melek heykelini çevreledi ve öfkelerini gizleme zahmetine girmeden düşmanlarına saldırdılar. Ne yazık ki imkansız bir güce karşı çıkıyorlardı. Ölçüsüz güçleri melek heykelini yenemezdi.

Pat, pat!!

Melek heykeli her yumruk attığında, A-Seviyeli Avcılar, güçlü bir canavarın önünde duran düşük seviyeli Avcılar gibi güçsüz bir şekilde ölüyordu.

“Bu hiç eğlenceli değil. Bunlar sıkıcı insanlar.”

Artık eğlence zamanı sona erdiğine göre, bu üstün varlık merhamete ihtiyaç duymuyordu.

Arkada duran Avcıların sayısı azaldığında, tanrı heykeliyle ve taş heykellerle ilgilenen Tankçıların sırası bir anda çökmeye başladı.

Tam bir kargaşaydı.

Çatışmanın dengesi bir anda bozuldu.

Boom!!

Tanrı heykeli Tankçılardan kaçtı ve kocaman yumruğunu yere indirdi, bunun sonucunda iki Avcı yerde hemen öldü.

Daha sonra silah taşıyan taş heykeller, Avcıları korkutucu bir verimlilikle çevreledi ve ilerlemeye başladı.

‘Allah kahretsin…!!’

Cha Hae-In, Avcıların yanına ısrarla yapışan taş heykellerin dördünü hızla kesti ve melek heykelinin üzerine atladı. Ne olursa olsun bu piç durdurulmalıydı.

Ancak melek heykeli inen kılıcını bileğiyle hafifçe bloke etti ve korumasız tarafını tekmeledi.

ÇAT-!!

Artık melek heykeli ciddileşmeye karar verdiğine göre, artık onun rakibi olarak kabul edilemezdi.

Cha Hae-In'in bu şekilde çaresizce uçup gittiğine tanık olan Choi Jong-In, yanındaki Woo Jin-Cheol'un omzunu sıkıca kavradı. Woo Jin-Cheol taş heykellerden birini yere sermeyi yeni bitirmişti ve şaşkınlıkla arkasına baktı.

“Onların dikkatini kendime çekmeye çalışacağım. Şef Woo, git ve Avcı Seong'u uyandır. Tek yolu bu.”

“Affedersin? Ama Seong Avcı-nim'in mağlup olduğu için bilinçsiz olduğunu sanıyordum?”

“Hayır, değil. Sadece uyuyor. Hem nefesi hem de sihirli enerji akışı sabit. Benim gördüğüm kadarıyla, yaralı da değil.”

Uyku büyüsüyle falan mı bu hale gelmişti?

Choi Jong-In, melek heykelinin uyuyan Avcı Seong'a herhangi bir saldırının düşmesine izin vermemesinin sebebinin muhtemelen gencin uyanmasını istememesinden kaynaklandığını düşünüyordu.

‘Bu kralın uykusu hakkında hiçbir şey bilmiyorum ama…’

Choi Jong-In, melek heykelinin Avcı Seong'u ‘korumak’ için umutsuzca hareket ettiğini hatırladı. Şüphesiz, uyanan genç canavar için bir şekilde ölümcül olacaktı.

“Acele et!”

Woo Jin-Cheol başını salladı.

Bu arada, Choi Jong-In sahip olduğu her şeyle sihirli enerjisini uyandırdı.

Kısa süre sonra elinin üzerinde devasa dairesel şekilli bir alev kütlesi oluştu ve her yere sayısız kıvılcım saçmaya başladı.

Düz bir çizgide uçan bu kıvılcımların her biri, bir nesneye her dokunduğunda güçlü patlamalara neden oldu.

Hış-!! Hış-!!!

Boom!! Ka-boom!! Boom!! Kwa-boom!!

Doğal olarak taş heykellerin dikkati Choi Jong-In'e yöneldi. Bu şekilde zaman kazanırken Woo Jin-Cheol aceleyle Jin-Woo'nun bulunduğu yere koştu.

Choi Jong-In’in tahmininin yanlış olmaması için dua etti.

Choi Jong-In ve Woo Jin-Cheol, Jin-Woo'yu uyandırmak için ellerinden gelenin en iyisini yaparken, melek heykeli de Cha Hae-In'in yerde soluk soluğa yatıyorken önünde duruyordu.

Tekmelendiğinde vücudunun bir tarafındaki her kaburga kemiği kırılmıştı. Hala uzanıp düşürdüğü kılıcı tutmaya çalıştı. Ancak melek heykeli bundan önce koluna bastı.

Kwajeeck!

“Aaaaahk!!”

Cha Hae-In kırık kolunu kavradı ve çığlık attı.

Melek heykeli, başkalarını iyileştirme yeteneğine sahip olan tüm insanları çoktan öldürmüştü ve bu kadın, onu savaşmaktan alıkoyan ağır bir yara almıştı.

Bu, insanlar arasındaki tek tehdidin ortadan kalktığı andı.

“Haha.”

Melek heykeli yine eliyle bir bıçak oluşturdu.

“O halde bu son.”

Kadın, heykele baktı, nefesi hala sert ve ağırdı. Gerçekten her şey bitmişti, yine de buradaki mücadelesinden vazgeçmenin bir belirtisini göstermedi.

Bu bakımdan kesinlikle o adama benziyordu. Seong Jin-Woo adlı adam. Melek heykeli o adamla ilk kez karşılaştığında o da o gözleri taşıyordu.

Sırıtış.

Melek heykelinin dudaklarının köşesi yukarı doğru kıvrıldı ve elini Cha Hae-In’in göğsüne uzattı. Hayır, denedi. Kalbini delmeden hemen önce elini tutmak zorundaydı.

Melek heykeli hafifçe irkildi ve bir adım geri çekildi. Çünkü... gölgesinde saklanan yalnız bir Gölge Asker olduğunu fark etti.

Bu odadaki kural nedeniyle o asker gölgesinden çıkamadı, ama ne olursa olsun varlığı söz konusu değildi.

Melek heykelinin şaşkın yüzünü gören Cha Hae-In de şaşkın ifade oluşturdu.

‘…..??’

O piç onu istediği zaman öldürebilirdi, ama şimdi biraz tereddüt ediyor gibi görünüyordu.

Gerçekten de haklıydı. Melek heykeli şu anda gerçekten tereddüt ediyordu. Bu, kralın gölgesine bir asker yerleştirmek için seçtiği bir insandı. Onun için özel bir planı mı vardı?

Elbette bunu kralın değil, insanın yapmış olma ihtimali vardı.

Ancak…

‘Şüphesiz - kral ve insan şu anda bir olarak karıştırılıyor, ancak bu sadece küçük bir miktar.’

Bu durumda heykel, bu eylemin kralın iradesinden mi yoksa insan iradesinden mi olduğunu nasıl anlayacaktı? Kralın bir planı varsa ve Gölge Asker'i ona yerleştirdiyse heykel dikkatsizce ona dokunamayacağını biliyordu.

Melek heykeli bu yüzden kadına sordu.

“Neden buraya geldin?”

“….”

Cha Hae-In cevap vermedi. Sessizlik derinleşince melek heykeli soruyu değiştirmeye karar verdi.

“Seong Jin-Woo ile ilişkin ne?”

“….”

Hala ondan bir cevap gelmedi.

Cha Hae-In, düşmanının sorularını cevaplama yükümlülüğü olmadığını çok iyi biliyordu.

Bu durumda onu konuşturmak imkansız olurdu. Melek heykeli de öyle düşündü ve taktiğini değiştirmeye karar verdi.

Şak.

Melek heykeli parmaklarını şaklattı. Ve bu, Avcıların çığlıklarının derhal durmasını sağladı.

Sanki tanrı heykeli ve taş heykeller bir emir almış gibi bir anda savaşmayı bıraktılar ve odanın bir tarafına yürümeden önce yavaşça döndüler. Sonra melek heykeli elini uzattı.

Jin-Woo'ya yaklaşmakla meşgul olan Woo Jin-Cheol, ‘görünmez el’ tarafından aşağı itildi ve yere dikildi.

“Keu-heuk!”

Yukarıdan gelen güce karşı direnmek için elinden geleni yaptı ama bir santim bile kıpırdamadı. Ağrılı inlemeler dudaklarından kaçarken Woo Jin-Cheol’un sıkı yumruğu fark edilir şekilde titredi.

Melek heykeli elini geri çekti.

Odanın içinde gerçekleşen tek bir hareketi kaçırmadı. Bu insanlar ne kadar mücadele ederlerse etsinler yine de avucunun içinde sıkışıp kalmışlardı. Üstün varoluşla bu ezik insanlar arasındaki fark buydu.

Bu boşluğu kapatmak neredeyse imkansızdı.

“Tekrar sormalıyım.”

Melek heykelinin parmağının ucu şimdi Woo Jin-Cheol'u gösteriyordu.

“Bu sefer bana cevap vermezsen o adamı ve yoldaşlarının her birini öldüreceğim.”

“…Peki.”

Cha Hae-In başını salladı.

Bu şekilde daha fazla zaman kazanabilirse o zaman bu bile iyi bir sonuçtu. Melek heykeli gövdesinin üst kısmını zorlayarak ona baktı ve sessizce sordu.

“Seong Jin-Woo ile ilişkin ne?”

“…Bir arkadaş.”

“Ve neden buraya geldin?”

Cevabını vermeden önce bir süre düşündü.

“Avcı Seong Jin-Woo'yu kurtarmak için.”

Bu cevabı duyduktan sonra melek heykelinin yüzünde derin bir gülümseme oluştu. Şimdi kim kimi kurtarıyordu?

Heykel bundan emindi. Bu insanların neler olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.

Kralın onun için bir planı olduğundan şüphelendiği için utanç duyuyordu. Hayır, bu insanlar sadece insan ‘Seong Jin-Woo’yu tanıyorlardı ve bu yüzden buraya gelmişlerdi.

Melek heykeli artık kendini tutamıyordu ve yüksek sesle kahkaha atmaya başladı. Ve sonra onunla konuştu.

“Seni bir fırsatla kutsayacağım.”

“…Ne fırsatı?”

“Bugün, bu yerde asil Egemenlerden biri bu dünyaya inecek. Tarihteki bu görkemli ana tanıklık etme fırsatı ile seni kutsayacağım.”

Melek heykeli kralın niyetini doğrulayana kadar Cha Hae-In'e hiçbir şey yapamazdı. Yani onu hayatta tutmalıydı. Ancak, o tek istisnaydı ve diğer insanların yaşamasına izin vermeyi planlamıyordu.

“Fakat yanındaki diğer her insan…”

Gülümseme, melek heykelinin yüzünden kayboldu ve ifadesi inanılmaz derecede cani oldu.

“…Bugün burada ölecek.”

Davetsiz bütün bu haşerelerin bu görkemli anda var olması iyi olmazdı, değil mi? Ancak cevap önden değil, arkadan geldi.

“Kim demiş?”

“…..?”

Melek heykeli dönmeden önce bir yumruk uçtu ve yüzüne sertçe çarptı.

Ka-boom!

Heykel uçup uzaktaki duvara çarptı.

BOOM!!

Çatlaklar, çarpma kuvvetinin etkisiyle duvarın yüzeyine çarptı ve molozlar yere düştü. Melek heykeli yere kaymadan hemen önce Jin-Woo yaratığın önünde durdu. Boynunu sıkıca kavradı ve ona hırladı.

“Sen.”

Jin-Woo’nun diğer eli sağ göğsüne bastırıyordu.

Gerçekten de rüya görmüyordu.

Göğsünün sağ tarafında atan bir kalp daha vardı. Jin-Woo, heykelin boynunu daha da sıktı ve sordu.

“Vücuduma ne yaptın sen?”

BL: Bugünlükte bu kadar arkadaşlar. Yarın yepyeni bölümde görüşmek üzere.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni (Seong Jin-Woo)