ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Yu Myung-Han, şu anki durumu hakkında dürüstçe konuştu.

“Aslında ben de anneniz ile aynı hastalıktan mustaribim, Avcı-nim.”

Bu tamamen beklenmedik cevap Jin-Woo'yu şaşırttı ve bir an dondu.

“…Jin-Ho biliyor mu?”

Yu Myung-Han başını salladı.

“Kişisel doktorum dışında sadece üç kişi durumumu biliyor. Kendim, karım ve sekreterim.”

“Ve şimdi, dört.”

“Anladım.”

Jin-Woo başını salladı.

Şimdi, Başkan Yu'nun neden Yu Jin-Ho aracılığıyla iletişim kurmaya zahmet etmediğini ve bunun yerine onunla gizlice bu şekilde iletişime geçtiğini anladı. Yu Myung-Han, hastalığını ailesinin geri kalanından saklamak istiyordu.

‘Ama yine de – omuzları on binlerce çalışanın kaderini taşıyor, öyle değil mi?’

Başkan Yu'nun numaralandırılma konusunda özgürce hareket edebileceği günlerine dair söylentiler yayılırsa yakın gelecekte Yujin İnşaat'a ve yan kuruluşlarına ne olacağını anlamak için bir dahi olmaya gerek yoktu.

Hastalığının durumunu ailesinden bile gizlemesinin ve bilgilere sıkı sıkıya bağlı kalmasının nedeni – Başkan Yu’nun, gerçekliği olduğu gibi kabul etmesi çok ağır bir yüktü.

O zaman bile…

‘Bu sırrı bana açıkladı.’

Muhtemelen bu sefer risk alması gerektiğini anladığı içindi.

Yu Myung-Han bir iş adamıydı. Sadece bu da değil, kelime haznesi ‘başarısızlık’ kelimesini içermeyen biriydi. O, basitçe söylemek gerekirse şimdiye kadarki tüm savaşlarında yenilmez bir generaldi.

Böyle bir adam, ondan kazanacak hiçbir şeyi yoksa önemli bir risk taşırken hiçbir şeye atlamazdı.

Jin-Woo, Başkan Yu'nun ne söyleyeceğini tahmin edebilirdi.

Beklenildiği gibi – yaşlı adam kararlı bir ifadeyle konuştu.

“Bir süredir kendimi bu hastalıktan kurtarmak için bir tedavi, bir yöntem bulmak için dünyayı tarıyorum. Bu süreçte, tek bir hastanın bu alçak hastalıktan kurtulduğunu keşfetmeyi başardım.”

Jin-Woo'nun beklediği gibi, konuşma olabileceğini düşündüğü yoldan ilerliyordu.

“Hastalıktan iyileşen tek hastanın anneniz olmasının bir tesadüf olduğunu sanmıyorum, Seong Avcı-nim.”

Jin-Woo, daha önce hiç görülmemiş gizemli yetenekleriyle pek çok kişiyi şok ve şaşkınlık içinde bırakmıştı. Garip ama harika yetenekleriyle annesinin hastalığını bir şekilde tedavi edebilir miydi?

Başkan Yu, Jin-Woo'yu araştırmak için çeşitli yollar kullanmıştı, bu da onun böyle bir kesinliğe varmasının o kadar da abartılı olmadığı anlamına geliyordu.

‘…’

Jin-Woo iddiayı inkar etmedi ama kabul de etmedi ve sessizce Başkan Yu'ya baktı.

‘Burada bir hata yapmayı göze alamam.’

Şimdiye kadarki konuşma bir antrenman maçından başka bir şey değildi, bir aperatifti, o zaman gerçek oyun şimdi başlamak üzereydi. Bu en önemli andı.

Yu Myung-Han derin ama kısa bir nefes verdi ve biraz inançla konuştu.

“Sizden kazanmak istediğim şey gerçek, Avcı-nim.”

Daha sonra eliyle çeki biraz daha ileri itti.

“Ve tazminatınız olarak, bu, size sağlamak istediğim şeyin sadece küçük bir parçası, Seong Avcı-nim.”

Her şeyi değil, yalnızca bir parçası, dedi.

Yani, Jin-Woo'nun istediği buysa paradan başka bir şey vermeye hazırdı.

“Bana bu konuda yardım ederseniz Avcı-nim, hayatımın geri kalanında bu iyiliği asla unutmayacağım.”

Finans dünyasının kaplanı başını eğip yardım istiyordu. Başkan Yu'yu tanıyanlar bu manzarayı görselerdi, o anda büyük bir şok içinde haykırırlardı.

Ancak belki de şaşırtıcı bir şekilde, Jin-Woo, bu savunmanın alıcı tarafında olmasına rağmen sakin kaldı. Bakışlarıyla Başkan Yu’yu inceledi.

‘Bana yalan söylüyor gibi görünmüyor.’

Yaşlı adamın yükselen kalp atış hızı, hızlanan nefesi ve soğukkanlılığın cephesinin altında gizlenmiş umutsuzca yalvaran ifadesi, Jin-Woo'ya bilmesi gereken her şeyi anlattı.

Başkan Yu burada dürüst davranıyordu.

Ancak, birisi ciddiyetle bir şeye el atmak istediği için bu her seferinde başarılı olacağı anlamına gelmiyordu. Kısa bir süre düşündükten sonra, Jin-Woo nihayet sıkıca kapanan ağzını açtı.

“Üzgünüm.”

Bu kısa bir cümle Yu Myung-Han’ın gözlerinin oldukça güçlü bir şekilde titremesine neden oldu.

“Talihsiz bir durum, ama bu yardım edebileceğim bir şey değil.”

“Ben bu... Durumda.”

Bu konuşmaya bağlı umutları çok büyük olduğu için, Başkan Yu burada yenilgisini kolayca kabul edemezdi.

“… Anneniz… Nasıl iyileşti, Seong Avcı-nim?”

“Başkan.”

Jin-Woo’nun ifadesi oldukça ciddileşti.

Etraftaki hava bir anda soğumaya başladı. Bu, Başkan Yu'ya şu anda nasıl bir insanla uğraştığını hatırlatmak için yeterliydi.

Jin-Woo devam etti.

“Varsayalım ki hastalığın nasıl tedavi edildiğini biliyorum ve bundan zengin olmak istiyorum, neden şimdiye kadar ağzımı kapalı tutayım?”

Başkan Yu’nun zihninde bir avuç olası yanıt uçup gitti. Jin-Woo etkili birinin hedefi olmaktan korktuğu için miydi? Ancak bu olamazdı.

Başkan Yu hemen başını salladı.

Jin-Woo şu anda aktif olan S-Seviyeli bir Avcı’ydı. Sadece bu da değil, o özellikle güçlüydü. Öyleyse kim onu ​​hedef olarak görmeye cesaret edebilirdi ki?

Bu, paradan başka bir şey istediği anlamına mı geliyordu?

Kendisinin habersiz, Başkan Yu’nun kafası bir kez daha yan yana hareket etti. Mevcut Avcı Seong, eğer istediği buysa arzu edebileceği tüm şöhreti ve tanınmayı elde edecek kadar yetenekliydi. Ama sonra bunu da yapmadı.

‘…Ah.’

Başkan Yu, bu sefer yaptığı hatanın ne olduğunu geç fark etti.

Müzakerenin temellerinden biri, diğer tarafın önceden ne istediğini bulmaktı. Karşı tarafın istediği bir şeyi getirirsiniz karşılığında onlardan istediğinizi alırdınız. Müzakere böyle yürürdü.

Ancak Başkan Yu, Jin-Woo'nun ne istediğini bilmiyordu. Tek bir şey bile yoktu. Sadece müzakerenin bu şekilde başarısız olacağı açıktı.

‘Öyleyse, iki olasılıktan biri olmalı.’

Ya Jin-Woo annesini neyin iyileştirdiğini gerçekten bilmiyordu ya da Yu Myung-Han istediğini elde edemiyordu. Durum ne olursa olsun, Başkan Yu için yine de umutsuz bir sonuçtu.

“…Anlıyorum.”

Başkan Yu artık Jin-Woo'ya tutunmadı.

“Pekâlâ, öyleyse.”

Yaşlı adam, Jin-Woo'nun ayrılmak için kalktığını gördü, bu yüzden aceleyle kalktı ve Sekreter Kim'i çağırdı. Kapıyı koruyan Kim hızla ofise girdi.

“Başkan…”

İçeri ilk adımını attığı anda, Jin-Woo ve Başkan Yu arasında akan donmuş atmosferi hemen okudu. Bu buluşma patronu için son umut ışığıydı, bu yüzden Kim’in cildi bile oldukça hızlı kararıyordu.

“Efendim, beni mi çağırdınız?”

Başkan Yu güçsüzce başını salladı.

“Avcı-nim geri dönmek istiyor. Lütfen onu evine geri götürün.”

“Hayır, sorun yok. Teşekkür ederim.”

Jin-Woo, teklifi nazikçe reddetti ve hem Yu Myung-Han'a hem de Sekreter Kim'e kısaca veda ettikten sonra, tek başına asansöre bindi.

Vız...

Asansör, korkutucu bir hızla çatı katından lobiye doğru hareket etti.

Başkasıyla birlikte binerken bunu fark etmemişti, ama artık yalnız olduğu için kesin olarak söyleyebilirdi – bu asansör sadece bir kişinin binmesi için çok büyük ve genişti.

Jin-Woo uzun bir iç çekti.

“Haaa…”

İsteği reddettikten sonra kendini pekiyi hissetmedi. O adam küçük bir kardeş gibi davrandığı birinin babası değil miydi? Duyguları tarafından yenilmiş gibi davranırken yardım elini uzatabilirdi.

Ancak…

‘Onu tanımıyorum.’

Başkan Yu Myung-Han'ın nasıl bir adam olduğunu bilmiyordu. Gerçekten hastalıktan mustarip olup olmadığını bilmiyordu, ya da başka bir şey planlıyor olabilirdi.

Annesini iyileştirmek için kullanılan ‘İlahi Yaşam Suyu’, başka bir dünyaya ait iyileştirici bir özelliğe sahip olabilir, ancak tedariki de sınırlıydı. Ve bu yüzden kullanımları konusunda daha ihtiyatlı olması gerekiyordu.

Başkan Yu tarafından öne sürülen terimler gerçekten inanılmaz derecede cazipti, ancak sonunda Jin-Woo’nun fikrini değiştiremediler. Nihai sonuç buydu.

Çın.

Asansör kısa sürede zemin kata geldi ve kapılarını açtı. Jin-Woo kapüşonunu yukarı çekti ve asansörden çıktı. Ona Başkan Yu'nun eşlik ettiği zamandan farklı olarak, artık kimse onu tanımıyor gibiydi.

Ona üstünkörü bakışlar atanlar bile, ‘Yalnızca yöneticilerin girebildiği asansörü kullanıyor, kim olabilir ki?’ diye düşüncelere giriyorlardı.

Jin-Woo onlara aldırış etmedi ve çıkışa doğru yürüdü. İnsanlara rehberlik etmekle görevli bekleyen çalışanlardan biri, Jin-Woo’nun yaklaştığını fark etti ve geçmesi için kapıyı açtı.

Jin-Woo devam etti ve lobiyi geçti ama sonra bir yerden gelen bir ses duyunca adımları durdu.

[Bu, Japonya'dan gelen en son haber.]

Jin-Woo’nun kafası bu sese doğru kaydı. Lobide daha önce kapatılan dev bir televizyon şimdi Japonya'daki durumun gerçek zamanlı görüntülerini gösteriyordu.

Zindan molası ve korkunç bir hızla yayılan büyük felaketle ilgili son dakika haberiydi.

Jin-Woo televizyonun önüne yürüdü.

Televizyon istasyonunun helikopterinden yakalanan harap olmuş şehir görüntüsü gerçekten yürek burkuyordu.

Dev canavarlar binaları yıkıyordu. Zamanında tahliyeyi başaramayan talihsiz vatandaşlar yakalanıyordu ve hemen bu Devlerin ağızlarına atılıyorlardı. Silahlı kuvvetlerden geriye kalan çok az şey vardı, tüm ateş gücünü tüketmişlerdi, ancak bunun işe yaramaz bir çaba olduğu kanıtlanmıştı.

Ne de olsa, Avcıların güçleri olmadan canavarları öldürmek imkansızdı.

Ölü sayısını doğru bir şekilde hesaplamak imkansız olsa da kaba bir tahmin ile bir milyonu aşmıştı.

Tek kelimeyle, tarif edilemez bir trajediydi.

Jin-Woo’nun ifadesi sertleşti. Mevcut durumu ilk kez kendi gözleriyle görüyordu. Ama sonra bu mantıklı geldi.

Daha dün, çifte zindandan çıktıktan sonra, Woo Jin-Cheol'den sonrasını halletmesini istemişti ve derin bir uykuya dalmak için eve geri dönmüştü.

En kötüsünü yarı yarıya bekliyordu, ancak Japonya'daki durum ilk beklentilerinden çok daha ağırdı. Bütün bunlar ona dört yıl önce Jeju Adası'nda ortaya çıkan kabusu hatırlattı.

Her şerde bir hayır vardı. Daha sonraki zindan molası bir adada gerçekleşmişti ve manzaranın benzersizliği, Kore'nin muhtemelen daha önce olduğundan daha da kötüye gitmesinden kurtulmuş olduğu anlamına geliyordu.

Ancak Japonya için farklı bir hikayeydi.

Sadece ada olarak adlandırılamayacak kadar büyüktü. Bütün bir ülke bu hızla giderse tam bir yıkımla karşı karşıyaydı.

Güm-güm, güm-güm!

O Devleri izlerken Jin-Woo’nun kalbi hızlandı.

Şu anda oldukça hoşnutsuz hissediyordu. Bu tür zayıflıkların insanlara nasıl bu şekilde bastığını düşündüğünde derinliklerinden güçlü bir tiksinti duygusu yükseldi.

Ama sonra…

‘Bir saniye bekle…’

Jin-Woo hızla hayallerinden çıktı.

Ne demek istiyordu, bu kadar zayıf varlıklar mı?

Daha önce hiç Dev tipi canavarlarla savaşmamıştı. Ve onun sihirli enerjisini bir televizyon ekranından hissedemiyordu. Öyleyse bir Devi gördüğünde neden neredeyse anında ‘zayıf yaratık’ kelimesi bilinçaltına girmişti?

Bu özgüveninden mi kaynaklanıyordu?

Jin-Woo, tamamen sallamadan önce başını şu şekilde eğdi.

‘Hah. Şu anda kafam çok dağınık olduğundan tuhaf şeyler düşünmeye başlıyorum.’

Ayrılmak için arkasına döndü.

Endişeli ifadelerle yayını izleyen insan kalabalığından çıkmayı başardı ve sessizce binayı terk etti.

***

Zindan molasının ikinci günü.

Tüm dünyanın dikkati Japonya'ya odaklanmıştı. Zindan molasına karşı eylem planları neydi? Hala Japonya'nın kullanabileceği herhangi bir yöntem kalmış mıydı? Kalmadıysa Amerika gerçekten onlara yardım etmek için adım atar mıydı?

Ve sonra…

Japonya'yı mahvetmeyi bitiren Devlerin okyanusu geçip diğer ülkelerde de yıkıma neden olma ihtimali var mıydı?

Yıkılmaya devam ederken endişeli bakışlar ve endişeyle dolu olanlar Japonya’nın üzerine çöktü.

Kuşkusuz, Japonya ile düşmanca bir ilişki içinde olan uluslar, içten içe farklı konuları tamamen düşündüler, ama en azından dışarıdan, bazı sempati sözleri göndermişlerdi.

Maalesef, Japonların ihtiyacı olan şey teselli edici sözler değildi. Hayır, gerçek fiziksel yardıma ihtiyaçları vardı.

Japonya'yı canavarlardan kurtarmak için kapsamlı bir güce ihtiyaçları vardı. Gerçekten de onları ‘kurtarabilecek’ güce ihtiyaçları vardı.

Amerikalılardan gelen bildiri hiçbir yerde duyulmadığından Japonya'nın onda birinin halihazırda yok edildiğine dair korkunç haberler kamuoyuna açıklandı. Otoyolları dolduran Japon mültecilerin durumu, hava dalgalarında seyahat etmeye devam etti. Hepsi hayatta kalmak için evlerini terk ettiler, doğuya ve batıya seyahat ettiler.

Ancak, tıpkı dünyadaki her ulus için olduğu gibi, başlangıçta Japonya'nın kara kütlesi sonsuz değildi. Sonunda, bu insanlar bir köşeye itilecekti. Kehanetteki son onlar için yaklaşıyordu.

Ve dünya bu acınası manzaranın ortaya çıkmasını izlerken daha fazla soru sormaya başladı.

- Güney Kore ne yapıyor?

- Güney Kore neden Japonya'ya yardım etmiyor?

- Borçlu olmanın ne anlama geldiğini bilmiyorlar mı?

Dünya, sadece birkaç hafta önce gerçekleşen Jeju Adası baskını gördüğünü hatırladı.

Japonya, Koreliler uğruna, katılan S-Seviyeli Avcılarının yarısından fazlasını kaybetmişti. Bu yüzden dünya soruyordu, Koreliler neden komşu ülkelerinde ortaya çıkan krizi sadece seyrediyorlardı ve yardım etmek için hiçbir şey yapmıyorlardı?

Yıkım ölçeği ve ölü sayısı saatlik olarak güncellenmeye devam ediyordu. İnsanlar bu kayıplar için öfkelendiler ve üzüldüler.

Japonlar için sempati duyguları gittikçe büyüdükçe Kore'ye yönelik eleştiriler de daha da sertleşti.

- Artık harekete geç, Güney Kore!

- Sadakat kavramını bilmiyorlar mı?

- Koreliler Jeju Adası'nı unuttu mu?

Dünyanın kitle iletişim araçları kaynıyordu.

Ve çok geçmeden başka bir soru gündeme geldi – Japonya'nın canavarlara boyun eğdirilmesinde neden Güney Kore'yi istemediğiyle ilgili bir soruydu.

Ve böylece, dördüncü gün bu trajedinin başlangıcında…

Birlik Başkanı Goh Gun-Hui, şimdi doğru zaman olduğuna karar vererek muhabir kalabalığının önüne çıktı.

Gürültü, gürültü…

Goh Gun-Hui, bakışlarını muhabirlerin sıkıca kenetlenmiş duvarının yanı sıra ona dönük kameralar üzerinden gezdirdi ve konuşmak için sessizce ağzını açtı.

“Japonya'da yaşanan trajediden dolayı başsağlığı diliyorum. Ayrıca, Güney Kore’nin Avcı Birliği’nin konumunu da açıklamak istiyorum.”

Ve ayrıca…

Günün biraz erken saatlerinde Amerikan Avcı Bürosu da bir açıklama yapmıştı.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)