ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

İki Egemen arasındaki çaresiz ve meşakkatli savaş da gökyüzünde iz bıraktı. Dövüşün ardından gökyüzüne dağılmış olan Kül, sessizce kar taneleri gibi düştü.

Jin-Woo omuzlarına tek tek yerleşen gri külü izledi ve başını kaldırdı.

Uzaklardan, yukarısında bir yerlerde – gökyüzünü tamamen örten Hükümdarların askerleri sayısız Kapı aracılığıyla başka bir yere hareket ediyorlardı.

Yöneticilerinin emirlerine göre hep birlikte yürüyen on milyonlarca askerin gösterisi gerçekten de görülmesi gereken çok büyük bir manzaraydı.

Amaçları, Egemenlerin kalan güçlerini tamamen ortadan kaldırmaktı. Artık sadece Ejderha İmparatoru değil, birkaç başka Egemen de öldüğü için Kaos Dünyası Ordusu'nun hayatta kalma şansı yoktu.

Bu yüzden gökyüzü askerleri, çok uzun süredir devam eden bu savaşın sona erdiğini duyurmak için ileriye doğru yürüyorlardı.

Jin-Woo, konuşlandırılmalarını izlerken göğsünün nedense uyuştuğunu hissetti. Duygularıyla boğuşurken, ‘En Parlak Işık’ askerlerine emir vermeyi bitirdi ve olduğu yere geri döndü.

Jin-Woo'nun önüne indikten sonra gururla açılmış altı kanadını aynı anda katlayarak insan dilinde hiçbir ifadenin yeterince tanımlayamayacağı gerçekten güzel bir yaşam formu. Diğer Hükümdarlar da birer birer ‘En Parlak Işık’ın arkasına indi.

Jin-Woo’nun mevcut durumunu inceledi. İlk bakışta, herhangi bir sıradan insan gibi görünüyordu.

‘Ancak, bu yalnız insan bizimle Egemenlerle aramızdaki savaşı bitirmeyi başardı.’

Böyle bir şeyi kim hayal edebilirdi?

Mutlak Varlık'ın tasarladığı gibi görünüşte sonu görünmeyen ebedi savaşın perdelerinin, bu kadar uzak bir dünyadaki zayıf bir varoluş tarafından kapatılacağını kim düşünebilirdi?

En azından bu melek bunu asla hayal etmemişti.

Ve bu yüzden ilk şaşkınlığı Jin-Woo’nun başarılarına saf bir saygıya dönüşmüştü.

[Savaşımızı bitirdin. Minnettarlığımı düzgün bir şekilde nasıl ifade edeceğimi bile bilmiyorum.]

"…"

Jin-Woo, Parlak Işık’a bakmak için bakışlarını değiştirmeden önce gökyüzünden düşen küllere bir şey demeden baktı.

“İstediğim bir iyilik var, ancak teşekkür etmek için biraz fazla büyük görünebilir.”

[İyilik…?]

Parlak Işık biraz şaşkın bir ifade oluşturdu.

Gölge Egemeni'nin gücü pekâlâ aynı seviyede olabilirdi, hayır, belki kendisinden daha büyük olabilirdi. Ancak böyle bir varlık bir iyilik mi istiyordu?

Jin-Woo, Parlak Işık’ın kafasındaki kafa karışıklığını giderecekmiş gibi, bariz soru sorulmadan önce cevap verdi.

“Sadece senin yapabileceğin bir şey.”

Altı kanatlı melek başını salladı.

[Bunu gerçekleştirme gücüm dâhilindeyse sonuna kadar yardım edeceğime söz veriyorum.]

Gölge Egemeni, Ejderha İmparatoru’nu öldürmede önemli bir rol oynadı ve Hükümdarlar artık ona kolayca geri ödenemeyecek büyük bir minnet borçluydu. Onun isteğini yerine getirmemek için kesinlikle hiçbir mazeret yoktu.

Ancak Jin-Woo’nun ağzından oldukça zor bir iyilik çıktı.

“Bir kere daha… ‘Yeniden Doğuş Kadehi’ni ‘bir kez daha kullanabilir misin?”

Parlak Işık, birinin kafasının arkasına vurmasına benzer bir şok hissetti. Arkasında duran diğer Hükümdarlar bile şaşkınlıklarını gizleyemediler.

Liderleri olarak Parlak Işık bunu tekrar onaylamak zorunda kaldı.

[Benden ‘Yeniden Doğuş Kadehi’nin’ kullanımını ve zamanı bir kez daha tersine çevirmemi mi istiyorsun?]

“Doğru.”

Jin-Woo başını salladı ve kendini açıkladı.

“Ve zaman akışını tersine çevirdikten sonra Dünya'ya hiçbir şey göndermemeni istiyorum. Egemenleri ve ordularını boyutlar arasındaki boşlukta öldüreceğim.”

Parlak Işık, Jin-Woo'nun zamanın tersine çevrilmesinden sonra yapmak istediği şey karşısında şaşkına döndü ve ağzına sıkışan kelimeleri hemen söyleyemedi.

‘Yalnız... Bu savaşı tek başına mı savaşmak istiyor?’

Jin-Woo, eski Gölge Egemeni’nden ‘Yeniden Doğuş Kadehi’ hakkındaki açıklamayı duymuştu.

Tanrı'nın aracı kullanılsa ve zaman tersine dönse bile Hükümdarlar ve Egemenler gibi yüce varlıklar anılarını saklayacaklardı. Bu durumda, Gölge Egemeni'nin gücünü Osborne'un egosuyla bir hale getirerek miras aldığından mevcut yetenekleri ortadan kalkmayacaktı.

Jin-Woo, bu gücü ve anılarını almayı planlıyordu ve boyutlar arasındaki boşluğa isteyerek giriyordu.

[Onlarla tek başına savaşmak mı istiyorsun?!]

Parlak Işık inanmayan bir sesle konuştu.

[Fakat bunu neden yapmak istiyorsun? Yeniden Doğuş Kadehi’ni daha önce birçok kez kullandık, ancak bundan daha iyi bir sonuç elde edemedik.]

‘…..’

Jin-Woo, babasının kısa kılıcına baktı ve sakince yanıt verdi.

“Bu savaş sırasında çok fazla can kaybedildi. Sadece onları geri getirmek istiyorum, hepsi bu.”

Zamanın kendisini tersine çevirerek onları geri getirebileceği anlamına geliyorsa Jin-Woo bir kez daha Egemenlerle savaşmaya tamamen hazırdı.

Parlak Işık kendine düşünmek için biraz zaman vermek için gözlerini kapattı ve birden Jin-Woo'nun cevabıyla empati kurduğunu fark etti. Ne olursa olsun, zamanı tersine çevirmek, yapılması çok tehlikeli bir eylem idi.

[‘Yeniden Doğuş Kadehi’ sınırına yaklaşıyor. Hedefinde başarısız olman durumunda büyük olasılıkla zamanı tersine çeviremeyiz.]

Bu sözler, bu dünya için çok daha zalim ve korkunç bir geleceğin hazır olabileceğini ima ediyordu. Yani, mevcut gelişme herkes için en iyi sonuç olabilirdi.

[Eğer dilersen Egemenlerin işgalini tek başına durduran bir kahraman olarak sonsuza kadar herkesin hatırasında kalabilirdin. Ama velakin…]

Parlak Işık’ın ifadesinde görülmesi çok kolay bir hüzün yayıldı.

[Başlamak istediğin savaş, senden başka hiç kimse tarafından hatırlanmayacak. Eğer yenilirsen yok olmak seni bekliyor. Ve zaferle çıktığında bile kimse başarılarını kutlamayacak.]

Altı kanatlı melek, Jin-Woo’nun kararını son kez doğruladı.

[Yine de zamanı geri almak istiyor musun?]

Cevap vermeden önce, Jin-Woo sessizce gözlerini kapattı ve hayatındaki önemli insanları düşündü. Gölge Askerlerin gölgelerine yerleştirilen gözleri, onları gerçek zamanlı olarak görmesini sağladı.

Annesi ve küçük kız kardeşi endişeli yüzlerle birbirlerinin ellerini tutuyor, televizyonlarında Japonya'dan gelen haberleri endişeyle izliyorlardı.

Cha Hae-In sanki birisine hararetle dua ediyormuş gibi gözlerini derinden kapatmıştı. Bu arada Birlik Başkanı Woo Jin-Cheol de haber yayınını yaşlı gözlerle izliyordu.

Jin-Woo, onların içten duygularını hissetti ve göğsünün belirli bir köşesinin yavaş yavaş ısındığını hissetti. Ve gözlerini açtığında kararını çoktan vermişti.

“Geri döneceğim.”

…Hala kalanlara ve hatta artık burada olmayanlara.

Birlik Başkanı Goh Gun-Hui, Adam White ve babasının yüzleri aklını okşadı. Bu savaşta kendilerinden çok daha fazla insan kurban edilmişti. Jin-Woo, bir daha kimsenin kaybolmayacağına yemin etti.

Parlak Işık, onun sarsılmaz kararlılığını açıkça gördü.

[…..]

Hükümdarların ‘Tanrı'nın asla kullanılmaması gereken aracını’ kullanıp bu dünyayı kurtaracak kadar ileri gitmelerinin nedeni bu gezegenin başlangıçta devam eden savaşlarıyla ilgisiz olmasıydı.

Ancak bu dünyanın sakini ve onu kurtaran kahraman bir karara varmıştı. Sadece bir kısmını değil, tüm dünyayı kendi güçleriyle kurtaracağını söyledi.

Ve bu yükü tek başına taşıyacağını.

Bir an için melek eski Gölge Egemeni'nin yüzünün şu anda Jin-Woo'nun yüzüyle örtüştüğünü düşündü.

Gökyüzünü tamamen örten gökyüzü askerleri onu, efendisi Mutlak Varlık’ı korumak için tehdit etmelerine rağmen, kenara çekilmeyi reddeden inatçı yoldaşının yüzüydü.

Korkunç bir düşman olabilirdi ama aynı zamanda melek ona büyük saygı duyuyordu.

‘…Birbirlerine benziyorlar.’

Osborne'un yüzünü hatırladıktan sonra Parlak Işık’ın dudaklarında ince bir gülümseme oluştu.

[Anladım. Başarın için dua edeceğim.]

“Bekle.”

Jin-Woo hızla bir soru sordu.

“Geçmişte olmayan Gölge Askerlerime ne olacak?”

Mesela Beru gibi askerler.

Osborne’un asıl askerleri hala onun gölgesinde kalacaktı, elbette, peki ya on yıl önce ‘Hwang Dong-Su’ adında bir insan olan Açgözlülük gibi diğerleri veya o zamanlar var olmayan Beru?

Parlak Işık bildiklerine göre açıkladı.

[Geçmişin zaman akışıyla çakışanlar silinecek, çakışmayanlar ise olduğu gibi kalacak.]

Bu, Açgözlülük ortadan kaybolurken Beru'nun var olmaya devam edeceği anlamına geliyordu. Artık gölgesinin içinden askerlerin üzüntü içinde bağırdığını duyabiliyordu.

Jin-Woo, kafasında onunla yollarını ayırmak üzere olan askerlere veda etti ve bir gülümsemeyle başını kaldırdı.

“Hazırım.”

Parlak Işık, alt uzaydan ‘Yeniden Doğuş Kadehi’ni çağırdı ve başını salladı.

[Cesaretinin dünyanı bir kez daha kurtarması için dua ediyorum.]

*

Kör edici ışık tüm dünyayı kapladı.

Bir yerel gazetenin köşesinde, arkasında ‘Yapacak bir şeyim var’ yazan bir mektup bıraktıktan sonra kaybolan bir ortaokul öğrencisiyle ilgili küçük, gözden kaçması kolay bir makale vardı.

Ve yaklaşık iki yıl sonra.

Ortadan kaybolan ortaokul öğrencisi birdenbire, her şey bir rüya gibi, eve tamamen güzel bir şekilde döndükten sonra dünya kısa bir süre gürültülü hale geldi. Ancak her şey olması gerektiği gibi kısa sürede normal sakinliğine geri döndü.

Ve sonra zaman sessizce ilerledi.

O canavarları avlamak için öne çıkan Kapılar, canavar veya Avcı olayı bir daha yaşanmadı.

***

Yu Jin-Ho kendini bir birinci sınıf karşılama partisinin ortasında buldu ama ifadesi oldukça sertti.

Etraftan gelen ızgarada cızırdayan domuz göbeği şeritlerinin baştan çıkarıcı kokusu burnunu gıdıkladı, ama çok gergin hissettiği için iştahı hiç yoktu.

Ama bu nasıl olabilirdi?

Aile geçmişini saklasa da şimdilik zengin bir ‘Chaebol’un son doğan oğluna uygun bir hayat yaşıyordu. Yine de nedense donmuş domuz göbeğinde uzmanlaşan bu lokanta ona yabancı gelmiyordu.

‘Fakat nasıl olur?’

Yu Jin-Ho, üniversitedeki son sınıf öğrencilerinden birinin omzuna hafifçe vurmasına neden olarak başını eğdi.

“Hey, Jin-Ho? Hadi, adamım. Rahatla dostum. Birisi mezbahaya falan yönlendirildiğini düşünebilir.”

Yu Jin-Ho telaşlandı ve sesi doğal olarak yükseldi.

“Hayır, öyle değil, sunbae!”

“Diyorum ki şimdilik bunu yapmayı bırak, tamam mı?”

Üst sınıftaki yaramaz bir şekilde kahkaha attı ama sonra sinsice kahkahasını geri çekti.

“Ahh, doğru. Sanırım, biliyorsun, her ihtimale karşı, ‘o’ son sınıf öğrencisinin önünde düzgün davranmak akıllıca olacaktır. Fakültemizde gerçekten korkunç bir son sınıf öğrencisi var.”

“Heok.”

Yu Jin-Ho'nun ifadesi şimdi çok daha sertleşti.

“Biliyor musun, bu tür bir adam? Sebepsiz yere sadece gençleri cezalandırmıyor ya da disipline etmiyor, sadece yanında durduğunda inanılmaz karizması çok…”

Böyle bir insan hakkında konuşulacaksa Yu Jin-Ho da böyle birini yakından tanıtıyordu.

Dikkat dağıtıcı düşüncelerden kurtulmak için başını kabaca sallamadan önce, sık sık Demir Kan CEO'su olarak anılan babasının yüzünü kısaca hatırladı.

Belki de şimdi tam anlamıyla sarhoştu, son sınıf öğrencisi bir anda bu gizemli ve korkutucu ‘kıdemli’ hakkında coşkuyla konuşmaya başladı.

“Hey, Cha Hae-In adındaki atleti tanıyor musun?”

“Şey… Kısa süre önce atletizm dünyasının idolü olarak ünlenen Cha Hae-In'den mi bahsediyorsun?”

“Evet evet. O. Cha Hae-In bizim korkutucu kıdemlimizin kız arkadaşı. Aigoo, işte geliyor.”

Üst sınıftaki, belli bir adamın lokantaya girdiğini gördükten sonra sandalyesinden fırladı ve aceleyle eğildi.

“Sunbae-nim, geldiğin için teşekkürler!”

“Sunbae-nim!!”

“Sunbae-nim!”

Yu Jin-Ho, kıdemlilerinin kibar, disiplinli selamlarını gördükten sonra, sarhoş kıdemlisinin şimdiye kadar hiçbir şeyi abartmadığını fark etti. Tek bir adamın girişiyle gürültülü birinci sınıf karşılama partisinin atmosferi anında değişmişti.

Şu anda hissettiği işe yaramaz gerginlik, kuru tükürüğünün boğazından oldukça acı bir şekilde kaymasını sağlamaktan başka hiçbir şeye iyi gelmiyordu.

Gulp.

Ancak mesele şuydu – sözde şanssız bir adam kıçının üstüne düşse bile burnunu kırardı. Yu Jin-Ho, hissettiği tüm korkudan başını kaldıramadı bile, ama nedense söz konusu korkutucu kıdemli onun yanına yerleşti.

‘Ah… Sevgili sunbae-nim, neden birçok yer varken benim yanımdaki yeri seçmek zorundaydın?!’

Yu Jin-Ho kalbinin derinliklerinde bir nefes tükürdü, kafası hala eğikti ama sonra o korkutucu kıdemli aniden ona berrak bir sıvıyla dolu bir bardak sundu.

“Al bakalım.”

Bir birinci sınıfa verilen bir bardak içkinin o minik soju bardaklarından biri değil de gerçek bir cam bardak olduğunu düşünmek??

Yu Jin-Ho, bu eylemin üst düzey bir son sınıftan beklendiği gibi olduğunu düşündü ve burada herhangi bir hata yapmamayı umarak teklif edilen kupayı dikkatli bir şekilde aldı.

‘Aslında alkolle aram o kadar da iyi değil…’

Gözlerini iyice sıktı ve sıvıyı boğazından aşağıya inmesi için zorladı. Ama sonra şaşkınlıkla gözleri fal taşı gibi açıldı ve sonunda bu beklenmedik gelişmeyle ilgili bir soru sordu.

“S-Sunbae? Bu soda mı?”

“Evet.”

Bu sözde korkutucu sunbae bir soda şişesi etrafında sallarken kesinlikle korkutucu olmayan bir ifade yapıyordu.

“Neden sen ve ben bunu içmiyoruz?”

Bilinmeyen bir nedenden ötürü, kıdemli, uzun bir ayrılık döneminden sonra gerçekten görmek istediği biriyle karşılaşan bir kişinin yüzünü oluşturuyordu.

“Ah, Jin-Ho? Beni böyle sunbae diye çağırırsan kendim için gerçekten kötü hissedeceğim, tamam mı?”

Kıdemli boş bardağı sodayla doldurdu ve dostça bir ses tonuyla konuştu.

“Bundan sonra, bana ‘hyung’ diyebilirsin.”

“He?”

“Ne, istemiyor musun?”

Korkunç kıdemlinin bir zamanlar şefkatli gözleri aniden çok daha ciddileşti. Yu Jin-Ho içgüdüsel olarak sırtını düzeltti ve enerjik bir şekilde cevabını bağırdı.

“Hayır, öyle diyeceğim, hyung-nim!!”

‘…Ha?’

‘Hyung-nim’ kelimesini istemeden tükürdükten sonra, Yu Jin-Ho birden diline bu kadar aşina hissetmesi karşısında şaşırdı.

‘Ayrıca... Bekle, daha önce son sınıfa adımı söyledim mi?’

Başını eğmeye devam etti ve bu arada, kıdemli bardaklarını hafifçe tokuşturdu.

“Şerefe.”

Nedense Yu Jin-Ho, kıdemlinin yüzündeki sırıtmanın hiç de yabancı olmadığını fark etti. Kendi bardağını bir kez daha kıdemlilerle enerjik bir şekilde tıngırdatırken gözlerinin köşeleri nemden kızardı.

“Evet, şerefe!!”

***

Yu Jin-Ho’nun sesi telefonun hoparlöründen biraz memnun değilmiş gibi çıktı.

- “Ah, hyung-nim? Neden henüz fakülte sınıfına gelmedin?”

Jin-Woo sırıtarak cevap verdi.

“Bugün yapmam gereken küçük bir işim var. Ah, doğru. Hey, Jin-Ho?”

– “Evet, hyung-nim?”

“Önce halletmem gereken gerçekten önemli bir mesele var, öğleden sonra dersinde benim yerime imza atabilir misin? Teşekkürler.”

- “He? Hyung-nim? Hyung-nim!!”

Jin-Woo, çaresizce ona seslenen sesten kulağını uzaklaştırdı ve aramayı bitirdi.

Tık.

Jin-Woo başını kaldırdı ve yüzünün hemen önünde büyük yazı tipiyle yazılmış hastanenin adını gördü.

‘Seoul Il-Sin Genel Hastanesi.’

Bu yerde kalırken görüşmesi gereken biri vardı.

Kıyafetini düzeltmek için yürümeyi bir süre bıraktı. Sonra, tam hastaneye doğru adım attığı sırada, oldukça tanıdık bir yüz yanından süzüldü.

Fark edilmek istemiyordu, ama belki de bakışları bir an ona çok uzun süre takılı kaldığı için durdu ve ona bakmak için döndü.

“…?”

Ju-Hui'ydi.

Sıklıkla korkan ama yine de Birliğe giren ve kendisine verilen gücün boşa gitmemesi için elinden gelenin en iyisini yapan B-Seviyeli Şifacı.

Eskiden böyleydi, ama şimdi normal bir üniversite öğrencisi görünümüyle Jin-Woo'ya bakıyordu. Avcı olmanın ona ne kadar yakıştığını anladıktan sonra nazik bir gülümseme oluşturdu.

Ju-Hui, ağzını tereddütlü bir şekilde açmadan önce uzun süre Jin-Woo'yu yoğun bir şekilde inceledi.

“Şey, affedersiniz…? Daha önce bir yerde tanışmış mıydık?”

Mutlu selamlama sözleri dilinin ucuna kadar koştu. Ancak bunun yerine başını sallamayı seçti.

“Hayır, sanmıyorum.”

Sonra arkasına bakmadan gitmek için döndü.

Orada bir süre Ju-Hui başını eğdi ve yoluna devam etmeden önce Jin-Woo'nun sırtına baktı. Uzaktaki ayak seslerini duydu ve tatmin edici bir ifade oluşturdu.

Onu korumuştu.

Huzurlu gündelik hayatı korumuştu.

Fedakârlığının yarattığı barış kanıtına rastladığında tüm sıkı çalışmasının faydalarını görmüş gibi hissetti.

Bu yüzden…

‘Bu bana yeter.’

…Bu onun için yeterliydi.

Jin-Woo, hastanenin girişinin önünde durdu ve tedavi edilemeyen yanmış deri olan sol avucuna baktı. Sonra yavaşça binanın içine girdi.

Birisi ona bu yarayı sorsa her zaman şu şekilde yanıt verirdi:

Dünyayı kurtarırken bu yarayı aldım.

***

Sorumlu doktor bir hastane odasına girdiğinde yatakta yatan bir hasta ona yaklaşması için işaret etti.

“Oturmama… Yardım eder misin lütfen?”

Doktor aceleyle yatağa koştu ve dikkatli bir şekilde sırt üstü yatan hastanın üst gövdesine oturmasına yardım etti.

“Teşekkür ederim.”

Tam o sırada doktor, hasta yatağının yanındaki masanın üzerinde daha önce hiç görmediği tahta bir şişe gördü.

“Bu nedir, Başkan?”

Kurumuş bir ağaç kadar ince olan sıska hasta yanıtını vermeden önce acı içinde öksürdü ve hırıldadı.

“Az önce onu bana genç bir adam verdi.”

Doktor şaşkın bir ifade oluşturdu.

Burası hastanedeki VIP hasta odasıydı, bu da ön girişi sürekli olarak koruyan iki koruma olduğu anlamına geliyordu. Doktorun kendisinin açık izni olmadan kimse giremezdi.

Fakat o şişeyi bırakmak için buraya kim gizlice girmeyi başarmıştı?

“Bu gerçekten tuhaf bir şey, gerçekten... Ancak, o genç adamın bana söylediği şey daha da inanılmazdı.”

O genç adam, hastanın yanında ‘canavarlarla’ savaştığı hikâyesini anlattı. Genç adam, o zamanlar olan her şey için teşekkür olarak bu hediyeyle kendisini ziyarete geldiğini söyledi.

“Sonra, birden ortadan kayboldu. Sanki hiç burada değilmiş gibi, bir serapmış gibi.”

Fiziksel kanıt olmasaydı sorumlu doktor bile buna inanmazdı. Ama işte, o genç adamın geride bıraktığı hediye vardı.

Doktor böyle bir durumda nasıl tepki vermesi gerektiğini merak ederken orada dururken hastanın titreyen parmağı tahta şişeyi gösteriyordu.

“Onu... Bana ver.”

Doktor şişeyi alıp hastanın eline koydu. Yatakta oturan yaşlı adam şişeyi inceledi ve kıkırdadı.

“Bu şeyin içindekini içtiğim sürece, hastalığımın sanki yıkanmış gibi tamamen iyileşeceğini söyledi. Ha ha.”

“B-Başkan. Söylediklerine inanıyor olamazsınız…”

“Yorgunum.”

Başkan doktorun sözünü kesti.

“Sana şunu sorayım. Bunu içmesem bile ne kadar zamanım var zaten?”

“….”

Doktor cevap veremedi.

Şimdi bile modern tıbbın sunduğu mutlak en iyi şey, hastanın nefes almasını güç bela başarıyordu, hepsi bu.

Bu noktada, onun hala hayatta olması bir mucize bile iddia edilebilirdi.

Doktor hiçbir şey söyleyemediği için ‘Başkan’ hafifçe söylendi.

“Bunu içersem ve işler ters giderse… Bunu mezar taşıma yazmanı istiyorum. Burada yakılan Başkan Goh Gun-Hui, asla pes etmedi ve hastalığına karşı sonuna kadar savaştı.”

“Bay Başkan…”

Bir doktor olarak, bunu durdurmanın görevi olduğunu biliyordu, ancak Başkan Goh Gun-Hui şişenin kapağını açarken yüzünde kararlı bir ifade oluşturduğu için bunu yapamadı.

Daha sonra içindeki sıvıyı biraz güçlükle içmeye başladı.

Gulp, gulp.

Her damlanın boğazına girdiğinden emin olduktan sonra, Goh Gun-Hui bu şişeyi geride bırakan genç adamın yüzünü hatırlamaya başladı. Özellikle o gözleri hatırladı.

Goh Gun-Hui, böylesine güçlü gözleri olan bir adama güvenmenin kesinlikle buna değeceğini düşünüyordu.

Ve sonra…

Bu ilacın her damlasını içmeyi bitirdiğinde…

Güm-güm.

Güm-güm, güm-güm, güm-güm.

Ölmekte olan kalbi bir kez daha sağlıklı bir şekilde çarpmaya başladı.

Kalbi… Tekrar atıyordu.

*Sunbae: İş yerindeki ya da okuldaki yüksek rütbe/üst sınıfa denir.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo) Eski Gölge Egemeni(Osborne)(öldü)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni - Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni - Vahşi Ejderhalar Kralı

5) Buz Egemeni - Kar Halkının Kralı(Beyaz Hayaletlerin kralı)(öldü)

6) Canavar Egemeni - Canavarların Kralı Köpek Dişleri(öldü)

7) Veba Egemeni – Böceklerin Kraliçesi(Querehsha)(öldü)

8) Başkalaşım Egemeni -

9) Demir Beden Egemeni - İnsansı Canavarların Kralı

BL: Evet Seong Jin-Woo savaşı kazanıp geri geldi. İlk yaptıklarına bakılırsa eski ya da gelmeyecek geleceği özleyeceği belli. Bugün final diyoruz ama daha üzülmeyin Solo Level 270 bölümden oluşuyor. Bundan sonraki bölümler yan hikâyelerden oluşuyor diye biliyorum. Yarın yeni bölümde görüşürüz. İyi okumalar. Bu bölümü de yüklediğim zaman 26.01.2021 saat 00.33 ama yayınlanacağı tarih 27.01.2021. Finale yakışır bir söz yazana diğer bölümün sonunda paylaşacağım birde buradan Ömer kardeşimize tekrar sesleniyorum. Eee final geldi.