Ersa eğitimini bitirince eve geçti ve ailesi ile akşam yemeğini yedi. Yemekten sonra ailecek birlikte vakit geçirip sohbet ettikten sonra arkasından takip eden Alvina ile odasına gitti. Abisi burada iken Alvina kendi odasını kullanmıyor ve onunla kalıyordu. Günler ise gözünde çok hızlı geçiyordu.

Abisi ile yeniden ayrılacağı gün yine yaklaşıyordu. Bu düşünceleri aklından uzaklaştırdı ve seneye abisi ile akademiye gideceğini düşündü. Yüzünde mutlu bir gülümseme oluştuğunda Ersa bunu fark ederek sordu. “Ne oldu Alvina? Mutlu görünüyorsun.”

Heyecanla abisine dönen Alvina “Abi, akademi nasıl bir yer, güzel mi?” dedi.

Alvina'nın aklından geçenleri tahmin eden Ersa yüzüne yerleşen gülümseme ile bir süre düşündükten sonra cevapladı. “Güzel yanları da var, kötü yanları da.”

“Güzel ve kötü yanlar?” kafası karışmış Alvina abisinin devam etmesini bekliyordu.

“Mesela kendini üstün gören kişiler var, ama güzel insanlarda var.”

Meraklı gözlerle abisine bakan Alvina “Güzel insanlar kimler abi?” dedi.

Alvina'dan beklediği soru ile gülümseyen Ersa “Oda arkadaşlarım Ray ve Bailey, ikisi de çok yardım sever, yetenekli ve arkadaş canlısı.” dedikten sonra devam etti.

“Ayrıca Mely var.”

“Mely? Nasıl biri?”

Mely'nin görüntüsü gözleri önüne gelen Ersa istemsizce tebessüm etti. “Tatlı ve güzel bir kız. Arkadaşlarına değer veren, güçlü, çalışkan, hırslı, düşünceli ve” Ersa'nın yüzüne yerleşen tebessüm geniş bir gülümsemeye dönüştüğünde “Meraklı biri.” dedi.

Abisinin yüzündeki gülümseme ile anlattığı kızı dinleyen Alvina onunla seneye tanışmak için sabırsızlanıyordu. Sohbete devam eden abi kardeş, akademinin birçok özelliğini konuştu. Kütüphane, ormanlar, öğrenciler, yurtlar ve eğitim alanı konuştukları konulardan bazılarıydı. Alvina abisinden akademiyi dinledikçe akademiye girme isteği artıyordu.

...

Ersa sabah erkenden uyandı ve tekrar günlük eğitimine girişti. Her gün sıkı bir tempoda ara vermeden kendisini geliştiriyor, akşama kadar çalışıyordu. Akşam olduğunda ailesiyle vakit geçiriyordu. Karmela ise her gün Ersa'nın gelişimini düzenli olarak kontrol ediyor ve öğütler veriyordu.

Bu şekilde evren düzenini bozmadan zamanın akışı sürdü. Haftalar geçip iki ay oluşturduğunda Ersa'nın da akademiye döneceği gün gelmişti. Vücuduna baskı uygulayan 480 kilogram ağırlığıyla uyandığı. Odasının köşesinde Alvina'nın kitap okuduğunu gördü.

“Bilgi küpü olmaya kararlısın galiba.”

Abisinin sesini duyan Alvina sevinçle okuduğu kitabı bıraktı. Bugün abisi gideceği için erkenden kalmıştı. Onunla olabildiğince vakit geçirmek istiyordu.

Abi kardeş sohbet ettikten sonra odanın kapısı anneleri tarafından açıldı. “Çocuklar kahvaltı hazır.”

Ersa ve Alvina, annelerinin sözünü dinleyip mutfağa geçtiler ve hazırlanmış olan olağanüstü kahvaltı masasında yerlerini aldılar.

“Bugün sana uygun olan yol belirlenecek değil mi oğlum?”

Annesinin sorusunu duyan Ersa içinde kabaran heyecan ile yanıtladı. “Evet anne. Hangi yolun uygun olduğunu sonunda öğrenebileceğim.”

Ersa'nın heyecanını gören Karmela ve Ela güzel bir gülümsemeye sahipti. Karmela zaten oğlunun yollar konusunda çok yetenekli olduğunu bizzat görmüştü. Bu nedenle testin sonucunun mükemmel çıkacağını düşünüyordu.

“Anne, hangi yol senin için uygun?”

Ersa'nın sorusu ile gülümseyen Ela “Su.” dedi.

Karmela ise kenardan gülümsedi. “Annen birçok yolda yetenekli oğlum.”

Ela eşine sevgi dolu gözlerle baktı ve “Senin kadar olamaz.” dedi.

Ersa şaşkın bir bakışla anne ve babasının sözlerini dinliyordu. Emin olduğu bir şey vardı ki ikisi de çok yetenekliydi. Aile kahvaltısı yapıldıktan sonra sıra vedalaşma kısmına gelmişti. Ela, Ersa'ya sıkı sıkı sarıldı. Oğlu ile çok vakit geçirememişti ve bu konuda canı çok sıkkındı. “Kendine iyi bak oğlum. Çok tehlikeli şeylere bulaşma ve beladan uzak dur. Ayrıca eğitim konusunda da kendini çok yıpratma, her-”

Ela öğütlerini sıralarken Karmela gülerek sözünü kesti. “Merak etmek hayatım. Ersa ne yapacağını bilen biri.”

Ela endişeli gözlerle oğluna tekrar baktı. Karmela ona yarışmadan sonra bir süre bilinçsiz yattığını söylemişti ve Ersa'nın ortadan kaybolduğu bir zaman olduğunu da duymuştu. Bunları öğrenince endişesi daha da artmıştı. Karmela ise eşine bu bilgileri vererek endişelendirdiği için pişman olmuştu. Ersa’yı sıkboğaz etmek istemiyordu. Ersa ilerlemek istediği yol tehlikelerle doluydu. Onu koruma altına alırsa ileride Ersa tehlikeyle karşı karşıya kalınca ne yapacağını bilemezdi.

“Anne ben de abimle vedalaşacağım.”

Alvina'nın isteğine gülen Ela, Ersa'ya son kez sıkıca sarıldıktan sonra bıraktı. Annesinin endişesi Ersa'nın kalbini sıcacık yapmıştı.

Alvina annesi abisini bıraktığında abisine sıkıca sarıldı ve “Seneye bende geleceğim.” diyerek kendisini teselli etti.

Alvina'nın sözlerini duyan üçlü kahkahalarını engelleyememişti. Ersa, kardeşinin saçlarını okşadı ve yanağına bir öpücük verdikten sonra babasının yanına geçti. “Merak etmeyin dikkatli olacağım.”

Annesi ve kız kardeşine son sözlerini söyledikten sonra Karmela, Ersa'yı taşıdı ve akademiye doğru süzülmeye başladı. Karmela'nın hızı ile akademiye kısa sürede ulaştılar. Akademinin geniş girişinin önünde Ersa, babasına sarıldı. “Eğitimini aksatma ve öğrettiklerimi uygula oğlum.”

Ersa, babasının dediklerini aklına not etti ve vedalaşıp ayrıldı. Karmela ise ayrılmak yerine Ersa akademiye geçtikten sonra arkasından girdi.

Ersa, ilk olarak odasına gitti. Ray ve Bailey daha gelmemişti. Bugün on iki yaşındakiler akademide yol testine gireceklerinden erken gelmeleri gerekiyordu.

Eşyalarını yerleştirmeden yatağına bıraktı ve test alanına geçti. Test alanı ilk kez kayıt yaptırdığı yerin hemen üst katındaydı. Geniş bir alana sahip olan yer de on iki yaşındaki tüm öğrenciler bulunuyordu.

Ersa alanda dururken izlendiği hissine kapıldı ve gözlerini etrafta dolaştırdı. Bir süre çevresine bakınca Mely'nin güzel yüzü görüş alanına girdi.

Yüzündeki sevinç duygusu belirgin olan Mely, Ersa'ya gözlerinde yoğun duygu birikimi ile bir süre baktığında Ersa'da hoş bir gülümseme verdi.

İkisi de birbirlerine bakarken duydukları ses ile bakışları sesin sahibine yöneldi. “Yol testi başlamış bulunmaktadır. İsmi okunan kişi test odasına girsin.”

Herkes bu sözlerle kalplerinde tuhaf bir duygu hissetmişti. Ersa da onlardan biriydi.

“Silra!”

İlk isim okunduğunda tatlı görünen bir kız ileriye çıktı ve odaya girdi. Diğer kişiler ise içlerinde sabırsızlık duygusu yükselirken bekleme alanında bekliyordu.

Öğrenciler birbiri ardına odaya girip çıktılar. Aralarından mutlu olarak, hüzünlü olarak veya hayal kırıklığına uğramış bir şekilde çıkanlar vardı.

“Mely!”

Bu isim ile herkesin bakışları sahibine düşmüştü. Mely ise vücudundan yayılan asalet duygusu ile odaya girdi. Dakikalar geçtiğinde Mely hala çıkmadı ve herkes daha sabırsız olmaya başladı.

En uzun süre kalan kişi Mely olmuştu. On dakika olduğunda odanın kapısının aralanması ile Mely dışarıya çıktı. Herkes merakla Mely'nin tepkisini izliyordu. Mely'nin yüzünde ise sanki onu şaşırtan bir şey yokmuş gibi bir ifade vardı.

Ersa da, Mely'nin hangi yola uygun olduğunu merak etse de akşamı beklemesi gerektiğini biliyordu. Mely ismi okunduktan sonra alandan ayrılmadan bekleme alanında durdu. Bir süre durduğunda Mely'nin yanına bir kız geldi ve bir şeyler söyledi. Mely'nin bakışları Ersa'ya kısa süre yönelse de geri kıza döndü ve birlikte ayrıldılar.

Onlarca kişinin daha ismi okunurken Ersa hala bekliyordu. O sırada duyduğu ses ile içinin kıpır kıpır etmesini engelleyememişti.

“Ersa!”