Bir ay daha Ersa’nın düşüncelerinin aksine hızlıca geçti. Acılarla dolu günler onun için çok zordu. Sanki zaman duruyordu nöbet geçirdiğinde. Akademinin yeni sezonu da her seferindeki gibi gelmişti. Ersa sıkıntılı bir uyku ile yatağında uzanıyor, derin bir uykuya dalamıyordu. En güvenilir yer olan evi bile uykusuzluğuna çözüm olamıyordu.

Karanlığın Armedia'yı sarmaladığı bu zaman diliminde, Ersa'nın parmağındaki yüzük gecenin aksine parıldamaya başladı. Birkaç saniye süren bu değişimin farkında olmayan Ersa sabahın gelmesini kesintili uykusuyla bekledi.

Sabah Ersa'nın önünde neşe dolu bir kız cirit atıyor, etrafa mutluluk saçıyordu.

Bu yıl abisinin yanında, uzun zamandır gitmeyi istediği akademiye kayıt olacaktı. Ersa kardeşinin bu hali karşısında gülümsedi. Anneleri bu sırada odaya girdi. "Çocuklar, gelin kahvaltı hazır."

Ela iki çocuğu da Mavi Bulut Akademisine gideceği için üzülüyordu. Dokuz ay boyunca çocukları olmadan zaman geçirmeliydi. İç çekti ve mutfağa geçti. Ersa ve Alvina da arkasından takip etti.

Yemek masasında birer sandalye kaptılar ve annelerinin donattığı masadaki yemekleri büyük bir zevkle yediler. Bu sefer akademiye Ela’da gidiyordu. İki çocuğunu akademiye kendisi bırakmak istiyordu. Aslında Karmela, Ersa'nın akademiye gitmesini istemiyordu. Oğluna ne olacağı belli değilken gözden uzak bir yerde olması hiç içine sinmiyordu, ama Ersa'nın isteğini de görmezden gelemezdi.

Ela, eşinin ifadesini fark edince gülümsedi. "İki çocuğunda uzaklaşacağı için mutsuz musun?"

Karmela da gülümsedi. "Hayır, baş başa kalacağımızdan dolayı mutluyum."

Ela gözlerini devirdi. "Çocuklarım yanımdan gidiyor Karmela. Zaman nasıl bu kadar hızlı geçti?"

"Sadece eğitime gidiyorlar. Bu aşamalardan sende geçmiştin."

"Ama onlar benim her şeyim, nasıl üzülmem?"

Karmela ve Ela sohbet ederken Ersa ve Alvina gölün etrafında dolaşıyordu. Alvina sabırsız bir ses tonu ile bağırdı. "Anne! Baba! Hadi gidelim artık!"

Ela biran önce ayrılmak isteyen kızına baktı. "Sanırım bazıları o kadarda üzgün değil."

Karmela ve Ela yüksek sesle güldüler. Çocuklarının yanına geçtiler ve Karmela Ersa'yı, Ela da Alvina'yı taşırken akademiye doğru uçmaya başladılar.

Alvina yolculuk boyunca çevresini izledi.

“Wooaa, çok güzel."

Kısa süre içinde akademiye vardılar. Alvina'nın testinin yapılacağı yere gelmişlerdi. Alvina o kadar heyecanlıydı ki yerinde duramıyordu. "Şimdi benim yeteneğimi mi öğreneceğim? Ne kadar yetenekliyimdir?"

"Teste girince öğreneceksin Alvina. Eminim çok yeteneklisindir." Ela gülümseyerek kızını cevapladı.

"Abi senin testin nasıl geçmişti?"

"Abin üst düzey cennet seviyesinde kızım. Onu geçmen zor olacak." Ela güldüğünde, Alvina abisine rekabetçi bir tavırla döndü. "Abi seni geçeceğim."

Alvina'nın rekabetçi sözlerine Ersa güldü. "Kesinlikle geçeceksin, kardeşim çok yetenekli."

Alvina abisinden aldığı övgü ile mutlu bir gülümseme verdi ve sırada beklemeye koyuldu. Fazla uzun sürmeden Alvina'nın sırası gelmişti.

Test odasına girmesi kalbinin çalışma hızı arttırmıştı. İçeride beş adet ustayı ve odanın ortasına konulan küreyi gördü.

"İsim?"

"Alvina."

"Yaş?"

"On." 

Alvina heyecanlı bir ses tonu ile cevaplamıştı. Artık on yaşındaydı. Akademideydi!

“Küreye elini koy ve senden enerji çekmesine izin ver.”

Alvina ortadaki ustanın söylediklerini yaptı ve kürenin üstüne elini koydu. Eli ile temas eden küre vücudundan enerji çekmeye başladı. Alvina mücadele etmedi ve kürenin istediği enerjiyi almasına izin verdi.

Bu sırada kürenin rengi sürekli değişti. Açık kahverengi, kahverengi, koyu kahverengi...

Renklerin değişimi normalden çok daha hızlı olduğundan ustaların gözleri ışıldıyordu. Kahverengiden mavi renginin tonlarına ulaştı, hemen ardından açık mor oldu. Mor, koyu mor...

Morun koyuluğu gitgide arttı ve hiç durma belirtisi göstermedi. Tüm ustalar ayağa kalkmış heyecanla küreyi izliyordu. Mor renk bir anda siyah renge döndü. Ustaların her biri şok oldular. Siyah olduğunda bile biraz daha koyulaşmaya devam etti ve durdu. Ustalar en güzel gülümsemelerini ortaya çıkardı.

"Adın Alvina'ydı değil mi?"

"Evet." Alvina testin sonucunu beklerken ustaların tepkisinden şaşırmış halde yanıtladı. Ustaların ifadesi inanılmazdı.

Siyah yetenek o kadar nadirdi ki yüz milyonlarca insanın içinde bir tane bile çıkması çok şanslı bir olaydı. "Öğrencim olmak ister misin?"

Orta da oturuyor olan ustanın ciddi ifadesi yerini büyük bir beklentiye bırakmıştı. Diğer ustalar bunu duyduklarında teklifi yapan ustaya kızdılar. "Neden senin öğrencin oluyormuş? Alvina, ben sana çok daha iyi koşullar sağlayacağım ve istediğin yerlere ulaşmana yardım edeceğim. Benim öğrencim olmalısın.”

Kalan üç usta da aceleyle tekliflerini yapacakken kapının sesi ile sinirli bakışlarla döndüler. “Kim içeri girmeye cesaret ediyor!?"

Kapıda duran siyah kıyafetler içindeki adam Alvina'ya ve çevresindeki beş ustaya baktı. Alvina onu görünce şaşırdı. "Baba."

Ustalar duydukları kelime ile heyecanla Karmela'ya seslendiler. "Beyefendi kızınız çok yetenekli. Onu benim ustalığıma bırakmak ister misiniz?"

Karmela ustalara kısa bir bakış attıktan sonra konuştu. "Akademi kartını verin."

"Beyefendi ben daha iyi bir ustalık yaparım. Bana kesinlikle güve---" Başka bir usta konuşuyorken Karmela sözünü kesti. "Beni bir daha tekrar ettirmeden akademi kartını verin."

Ustalar Karmela'nın tavrı ile kaşlarını çattı. Kızı çok yetenekli diye üstün olduğunu mu sanıyordu? "Kim olduğunu sanıyo—"

Sözünü bitiremeden yere diz çöktü ve göğsünü sıkıca tuttu. Yüzü çok acı çektiğini belli ediyordu. "Beni tekrar ettirmeyin demiştim."

Diğer dört ustada ilkini takiben diz çöktü. Karmela ustaların oturduğu yere gitti ve Alvina'nın kartını aldı. "Gidelim Alvina."

Alvina babasının ne yaptığını anlayamasa da ustaları yendiğini anlayabildi. Babasına baktığında bu zamana kadar aklına gelmeyen bir düşünce zihninde belirdi. Babam çok güçlü!

Karmela ise peşinden gelen kızına baktı. Kalbinde derin bir şaşkınlık yaşamıştı. Kızı siyah yetenekti. Siyah yeteneğe sahip kişiler kıtanın zirvesine dönüşen kişilerdi. Herkesin elde etmek istediği dehşet verici güçler, boyun eğmez insanlardı. 

Ersa ve Ela, baba kızın geldiğini görünce meraklarını daha fazla bastıramadılar. "Seviyen neydi Alvina?"

Alvina somurtarak cevapladı. "Bilmiyorum, bana açıklamadılar."

Ersa ve Ela, Alvina'nın ne demek istediğini anlamadılar. Karmela ise olayı açıklığa kavuşturmak için söz aldı. "Alvina siyah yetenek."

Cevap bekleyen anne oğul şaşkınlıkla bi Alvina'ya bi Karmela'ya baktılar. Siyah yeteneğin nadirliğini ikisi de biliyordu. "Gerçekten mi?"

Karmela kafasını salladı. "Evet."

Ersa sevinçli bir sesle konuştu. "Harikasın Alvina. Kardeşim çok yetenekli.” Bu kadar kötü olayın ardından böylesine güzel bir haber içine su serpmişti.

"Abin haklı. Yeteneğin mükemmel kızım."

Alvina, anne ve abisinden övgüler aldığında biraz kızarmıştı. Yeteneğinin çok değerli olduğunu yeni anladı.

Karmela, Alvina'nın elini tuttu ve canını yakmadan bir damla kan alarak karta aktardı. Ardından kartı Alvina'ya verdi. "Ersa, annen ve ben ayrılacağız. Alvina'ya sen yardım edersin."

Alvina duymak istediği şeyleri duyunca gülümsedi.

"Tamam baba merak etmeyin."

Ela iki çocuğuna da sarıldı ve uzun süre bırakmadı. En sonunda Karmela, Ela'yı uzaklaştırmak zorunda kaldı. "Tehlikeli şeylere bulaşmayın ve kendinize iyi bakın. Anneniz sizi çok seviyor."

Ela, Karmela onu çekiştirirken iki çocuğuna seslenmeye devam ediyordu. Ersa, annesinin uzaklaşan görüntüsüyle kalbine bıçaklar saplandığını hissetti. O da annesini bırakmak istemiyordu.