"Ölmek istemiyorum."

"Kai...!"

O ses.

Ses buruştu ve azaldı - sadece bilinmeyen, gürleyen bir ses tarafından değiştirildi ve tamamen boğuldu.

<Hermes One'dan geniş alan ağına.>

<Yüksek öncelikli hedef—çağrı işareti Báleygr—tespit edildi.>

<Önerilen başa çıkma önlemlerinin onaylanması.>

<Onay tamamlandı. Başa çıkma önlemlerinin başlatılması.>

Ölümlerinden bu yana geçen zaman içinde çürüyen beyinlerden yaratılan Kara Koyun, orijinal kişiliklerini korumadı. Ancak öyle olsa bile, Raiden ve yoldaşları, son saatlerinde ölü yoldaşlarının seslerine sahip olan Kara Koyun ile karşı karşıya kaldıklarında kendilerini derinden hissetmekten kendilerini alamadılar. Sadece kopya olsalar bile, onları serbest bırakma umuduyla savaşta onları vuracaklardı. Kaie onlar için çok değerli bir arkadaştı.

Ve aynı Kaie gözlerinin önündeydi.

"Ölmek istemiyorum."

"Ölmek istemiyorum."

"Kaieler" savaşırken bile birbiri ardına ortadan kayboldular. Tanımadıkları vefat etmiş bir ruhun sinir ağı tarafından üzerlerine yazıldı ve iz bırakmadan kayboldular. Bu bir nevi salıvermeydi ama onu savaşa göndermenin ve sonra artık ihtiyaç kalmadığında onu silmenin soğukluğu... Burada savaşsa bile iz bırakmadan yok edilirdi. . Ölümden sonra bile, Seksen Altı'nın tümünün yaşadıkları gibi ölmelerini bekleyen kaderden kurtulamayacaktı... Ve bu çok sinir bozucuydu.

"Siktir...!"

Raiden küfrederek kendisine karşı çıkan Grauwolf'u çiğnedi. O şey artık Kaie değildi. Mekanik çığlığı ne kadar eziyetli olsa da, muhtemelen herhangi bir iradesi ya da sözü olmayan o şey, o değildi.

O anda, bölgede şiddetli bir çarpma sesi gürledi. Yüksek hızda birbirine çarpan on tonluk birimlerin yıkıcı sesi.

Bir Juggernaut geri püskürtüldü ve doğrudan bir Grauwolf'un çarpma saldırısını aldı.

Zırhının yan tarafında kürek taşıyan başsız bir iskeletin Kişisel İşareti vardı.

" Shin?!"

Shin neler olduğunu anladığı an, artık çok geçti. Aşağıya doğru savurduğu yüksek frekanslı bıçak, gözlerinin önündeki "Kaie"nin ona saldırmasını engelleyemedi ve bundan kaçınmak için sağa doğru hafif bir adım atmaya çalıştı. Bıçak, "Kaie'nin" kütlesinin sol tarafını kesti ama mücadelesini yavaşlatmak için hiçbir şey yapmadı. Tüm ağırlığını ve momentumunu Undertaker'ın kokpit bloğuna karşı verdi.

"Nh...!"

Sınırdaki insanüstü refleksleriyle Shin bile mücadeleden kaçamadı. Darbenin tüm ağırlığını alan Undertaker geriye doğru savruldu. Bu, Cumhuriyet'in kokpiti gevşek bir şekilde bağlanmış yürüyen tabutu olsaydı, saldırı çerçeveyi çözer ve her şeyi - İşlemci dahil - yarıya indirirdi. Ancak Reginleif bundan daha sağlamdı ve sadece geri atıldı.

Havada süzülürken, arkasında süslü, gümüşi camla çevrili dairesel bir yapı gördü: ana şaft, güneş ışığını alt seviyelere yönlendirmek içindi.

"Oh hayır...!"

Teçhizatın havadaki konumu, bir tel çapa ateşlemesi için çok zayıftı.

Onun güçlendirilmiş cama çarpmasının kulak tırmalayıcı sesi can çekişen bir yaratığın çığlığı gibiydi. Düşen Feldreß'in beyaz gölgesi karanlığın içinde kayboldu.

İkisi iç içe geçerek üçüncü ve dördüncü katları birbirine bağlayan ana şafta düştüler. Her ne sebeple olursa olsun, birkaç kat uzunluğundaydı. Dış çevre boyunca uzanan altı sarmal merdiven vardı ve dekoratif cam boyunca kesişen sayısız metalik yürüyüş yolu DNA'nın sarmal yapısına benzeyen bir şekilde bir araya geliyordu.

Undertaker yüzü yukarıya doğru düşerken Shin kendini dipsiz bir uçuruma düşüyormuş gibi hissetti.

“Tch...!”

Undertaker'ın ön bacaklarını öne doğru savurdu, Grauwolf'u tekmeledi ve bu momentumu dönmek için kullandı. Daha sonra kaldırımlardan birine indi ve camı parçaladı. Tabii ki, bir Juggernaut'un on tonluk bir hızla üzerine inişinin ağırlığını desteklemek için inşa edilmedi. Geçit çökerken camın kırılma sesi, bir telin gıcırtısı ile koptu.

Düşen hızının büyük bir kısmı frenlenmişken, Undertaker yandaki bir yürüyüş yoluna atladı. Bu hareketi birkaç kez daha tekrarlayan Shin, asma kattan kaçındı ve kuyunun dibine indi.

Boşluğu dolduran mavi ışık, su altındaymış gibi dalgalandı. Mavi yüzey karolarıyla kaplı geniş bir salondu. Kırık yürüyüş yollarından bazıları çapraz olarak dışarı çıktı ve düz, gergin tel tarafından kırılan cam kırıkları parıldadı. Ortada kesişen, tıkırdayan volanlardan oluşan bir kule, bir saat kulesinin -muhtemelen elektriği depolamak için tasarlanmış bir aygıtın- iç mekanizmalarını andırıyordu.

Kulenin dibinde karmakarışık insan iskeletleri ve kesişen gölgelere benzeyen mekanik kelebek kalıntıları vardı. Cesetlerin bazılarının arasından yarı sinirli bir kristalin mavi parıltısı parlıyordu; bazıları muhtemelen İşleyicilere veya İşlemcilere aitti.

RAID Aygıtının bulunduğu boynunda hafif bir rahatsızlık hisseden Shin, bakışlarını uzakta duran metalik gölgeye çevirdi. Yapabildiği tek şey buydu.

"Ne yapmaya çalışıyorsun...Kaie?"

"Kaie" kıpırdamadı.

Duvarı tekmeledikten sonra duvardan aşağı koşan “Kaie”yi yakalamayı başarmıştı. Bıçaklarından biri kopmuş, muhtemelen düşüşünü yavaşlatmak için duvara çarpmıştı. Hareket edemeyecek kadar çok hasar almamıştı, yine de optik sensörü Undertaker'a sabitlenmiş olarak hareketsiz duruyordu. Düşman bir unsur olan bir Juggernaut'un varlığını açıkça algılamasına rağmen, hareketsiz kaldı.

"Ölmek istemiyorum."

"Beni buraya getirerek bana ne göstermeye çalışıyordun?"

"Ölmek istemiyorum."

"Kaie" cevap vermedi. Kara Koyun insan zekasından yoksundu. Onların hayatta sahip oldukları anıları veya kişilikleri yoktu. Shin'in yeteneği, hayatta sahip oldukları anıları ve kişilikleri koruyan Çobanlarla bile Lejyon ile iletişim kurmasına izin vermiyordu. Onlarla iletişim olamazdı.

"Ölmek istemiyorum."

"Kaie" çömeldi, bir yırtıcı gibi üzerine atlamaya hazırlanıyordu...

...bir an bile geçmeden, tam yukarıdan düşen bir şey tarafından temiz bir şekilde ikiye bölündü.

Alabileceği en kötü rapor buydu.

"Kaptan Nouzen...?!"

"Evet. Para-RAID hala bağlı ve kulağa dövüşmek gibi gelen bir şey duyabiliyorum, bu yüzden ölü ya da aciz değil, ama çok fazla mücadele ediyor, geri gelmeyecek gibi görünüyor."

“......”

Lena, çiçek yapraklı dudaklarını sertçe ısırdı. Tesisin kendinden mayınlı modellar tarafından yıkımı devam ediyordu ve Lejyon ile çatışmalar da devam ediyordu. Tüm bunların ortasında, Undertaker izole edildi. Ve muhtemelen düştüğü düşmanların sayısına bakılırsa, durum onun için neredeyse umutsuz görünüyordu.

"Biz... bu durumda bir kurtarma operasyonu gerçekleştiremeyiz."

“Acınası, değil mi?”

Spearhead filosu, Lejyon'un şafta doğru ilerlemesini durdurmakla meşguldü. Güçlere Shin'i arama emri verirse, Lejyon'a karşı savunmak için kalanlar arasında şüphesiz kayıplar olacaktı. Üstelik, bir koşu bandı modeline tercih edilirken, Reginleif gibi bir yüzey silahı, doğrudan altındaki herhangi bir şeye saldırmakta kötüydü.

"O zaman tek seçeneğimiz kaptanın kendi başına dönmesini beklemek..."

Bunu söylerken bile, aklından soğuk bir düşünce geçti. Spearhead filosu şu anda üçüncü seviyenin merkez bloğundaydı. Claymore filosu yoldaydı ve üçüncü kata çıkan merdivenleri tırmanıyordu. Brisingamen ve Thunderbolt filoları dördüncü seviyenin merkez bloğundaydı ve her filonun kendisine bağlı zırhlı piyadeleri vardı.

Shin'in dönmesini bekleyeceklerse, her filo savunmasını şaftın etrafındaki pozisyonunda tutuldu. Lejyon gerekirse yoldaşlarını feda etmekten çekinmedi ve dost birimleri içeride olsa bile kuyuyu devireceklerdi. Bu yüzden filolar, içindeki savaş bir şekilde sona erene kadar şaftı savunmak zorunda kaldı. Ve kağıt üzerinde kulağa hoş gelen şey ne olursa olsun bir yoldaşı savunacaklarını söylerken, bu, dört filonun çökme riski altındaki bir savaş bölgesinden kaçmasını geciktirmek anlamına geliyordu. Tersine, Shin'i terk etmek, tüm güçlerinin güvenli bir şekilde yüzeye dönmesini sağlayacaktır.

Bu gerçek, Lena'yı suskunlaştırdı.

Durum henüz onu bu tür kararlar almaya zorlayacak kadar baskıcı değildi. Peki ya Lejyon'un sayıları tahminleri aşarsa?

Ya filolarındaki zayiat oranı izin verilen değerlerin üzerine çıkarsa? Shin'in, saf dövüş gücü açısından İşlemciler arasında en yüksek değere sahip olduğu yeterince doğruydu. Tek bir birlik olarak, en yüksek savaş potansiyeline sahipti, yedi yıllık tecrübesiyle Lejyon'la kemerinin altında savaştı ve hepsinden önemlisi, Lejyon'un seslerini uzaktan takip etmek için ender, benzersiz bir yeteneğe sahipti.

Ama sayısız fedakarlığı haklı çıkaracak kadar değerli miydi? Birinin hayatının değerini savaş potansiyeliyle ölçmek doğru muydu? Bu, Lena'nın daha önce, Seksen Altı'ya surların güvenli içinden komuta eden bir İşleyici olarak hizmet ettiği ve sonunda Kanlı Kraliçe olarak bilinmeye başladığı için sayısız kez boğuştuğu bir soruydu.

Bu seçimi defalarca yapmak zorunda kalmıştı. Ama Shin denkleme dahil edilir edilmez, kararlılığı her zamankinden daha sarsıldı.

İhtiyaç olursa aynı kararı tekrar verebilir miyim? Daha önce sayısız İşlemciyi terk ettiğim gibi, onu terk ettiğimi sakince beyan edebilecek miyim?

Lena'nın tereddütünü hisseden Raiden'ın sesi soğudu.

“...Lena. Sadece haber ver, onu geri alana kadar geri çekilmeyeceğiz."

Bu sadece onun kararlılığını sağlamlaştırmaya hizmet etti.

"Tabii ki. Kuvvetlerime asla ve asla gereksiz yere bir astımı ölüme terk etmelerini emretmem... Ama gerekirse, emirlerime uyun. Kesinlikle."

Durum Shin'i terk etmemi gerektiriyorsa... Gerekli görürsem o aramayı yaparım. Shin'in ölümünü emredeceğim. Ve bunu başka kimsenin yapmasına izin vermeyeceğim.

Sadece ben.

"Ben senin komutanınım... Başkalarını kaybetmek adına bir askerin hayatını kurtaramam..”

Savaş alanında yan yana duran ve ölüm kalımını birlikte göğüsleyen İşlemcilerin bir yoldaşını asla bırakmaması doğaldı. Bu güven duygusunu paylaştıkları için, yaşam ve ölümün uçurumunda birlikte durabilirlerdi.

Ama Lena bir komutandı. Güvenli olduğu yerde geride kaldı, mümkün olan en iyi sonucu garanti etmek için yukarıdan emir verdi ve asla doğrudan savaşmadı. Bir yoldaşın asla yapamayacağı kalpsiz kararlar vererek, birimin hayatta kalmasını sağlayan aramalar yapabildiğinden, astlarına komuta etme hakkına sahipti.

Asla savaş alanında durma, asla kimseyle savaşma. Bu, kendisi için karar verdiği mücadele şekliydi. Ve Shin'in kabul ettiği mücadelenin yolu buydu.