Kanallar tesisin vazgeçilmez bir parçasıydı, içeridekilerin boğulmaması içindi ama aynı zamanda doğrudan dışarıya bağlanan ve bir kuşatma savaşında içeri girmek için geçerli bir yoldu.

“Yunan ateşinde bir çocuğun taşıma olasılığı...? Bu kale ilk yapıldığından beri, bir insanın -çocuk ya da başka türlü- geçebileceği kadar geniş olan tek yer odalar ve koridorlardı.

Kanal içleri, sıkı, ince metal borulardan oluşan bir koleksiyondu. Tek bir Eintagsfliege bile onlardan geçemezdi."

Bu arada, Yunan ateşi, Orta Çağ'dan ana yakıt kaynağı olarak nafta kullanan bir tür sıvı yakıttı. Suyla kolayca söndürülmeme özelliği sayesinde deniz savaşlarında ve kuşatma savaşlarında sıklıkla kullanılmıştır. Bununla birlikte, Idinarohk kraliyet hanedanının, bir çocuğun Yunan ateşini taşıma olasılığı konusunda endişelenmeyi gerektirecek kadar sıradan halkın öfkesini satın almayı başarmış olup olmadığı sorulmuştu.

Uzaktan bir patlama sesi geldi ve komuta merkezinin havasının hafifçe titremesine neden oldu. Vika'nın sanal ekranlarından birinde saçma sapan bir mayın anlamına gelen kodlardan biri karardı. Fırlattığı nokta, garip bir şekilde iyi korunan ama sürekli geniş bir koridordu ve bu da saldırıyı kolaylaştırıyordu. Ancak, boş bir koridordu ve hiçbir yere götürmedi. İnsanlar genellikle zayıf noktalara saldırmayı tercih ettiler ve yüksek düzeyde korunan yerleri önemli, kritik noktalarla ilişkilendirme eğilimindeydiler. Tuzak, insan psikolojisinin bu yönünden yararlanmak ve düşmanın eylemlerini kontrol etmek için kurulmuştu ve Lejyon da buna aldanmış gibi görünüyordu.

Vika sadece bir bakışla baktı ve alay etti. Koğuşta bu türden sayısız tuzak vardı. Ancak bu savunmalar bile dakikalar içinde tükeniyor ve tüketiliyordu.

“Bir insan, sadece yaşadığı için, her zaman bir başkası için baş belası olacaktır. Bu herkes için geçerlidir, ne kadar dürüst olurlarsa olsunlar... Ve bu yüzden hazırlıklı olmak asla kötü bir fikir değildir. Kin ne olursa olsun, sonunda seni satın alabilir.”

Güneş batarken, kar taşıyan bir rüzgar esmeye başladı ve kişinin görüş alanını soluk bir beyaz perdeyle kararttı. Ameise'in bileşik sensörleri bile onun tarafından bir şekilde engellendi, bu yüzden ateşleri, Skorpion türlerininkiyle birlikte önemli ölçüde daha az hassas hale geldi ve duvarlara yaklaşmayı kolaylaştırdı. Ancak öte yandan, sert kar, Juggernauts'a karşı da hareket ederek, ormansızlaştırılmış alanı dolduran kütüklerin üzerinden geçmelerine neden oldu. Giderek daha fazla kule hareket edemez hale geldi.

Duvarların altından çapraz ve yatay olarak üzerlerine yağan engelsiz obüs ateşine misilleme yapmaya çalıştılar, ancak 88 mm tank kuleleri ve 105 mm top fırlatıcı, duvarların tırtıklı göğüsleri tarafından engellendi ve neredeyse hiç vurulmadı. Özel olarak yapılmış zırhlı plakalarla güçlendirilmiş güçlü göğüsler. Saldıran tarafın ateşini sistematik olarak saptırırken, surların üzerindeki ateş hattını zarar görmekten sakladılar - mükemmel bir kale savunması şekli.

Ağır, gelişigüzel ateş hattından sızan Undertaker, sonunda duvarın dibine ulaştı. Bacaklarının tırmanma demirlerini ve tel ankrajını donmuş yüzeye saplayan Shin, teli sararak on tonluk makinesini duvara tırmanmaya zorladı. Üstünde Lejyon vardı ama kar fırtınası onu gözden kaçırdı. Theo'nun Gülen Tilkisi birkaç dakika sonra ona katıldı. İkisi, Spearhead filosunun öncü müfrezelerine liderlik ediyordu.

Anju'nun yüzey bastırma müfrezesi, Lejyon'un dikkatini yoldaşlarından uzaklaştırmak için duvarlarda farklı bir noktayı bombaladı, ateşlerinin kükremesi fırtınalı rüzgarın uğultusunu bile uzaklaştırdı. Ama bir an için rüzgar dindi ve sonra şiddeti yeniden artarak beyaz perdenin geçici olarak kesilmesine neden oldu.

Bakışları, aşağıya bakmak için duvarlardan dışarı doğru eğilmiş, kendinden mayınlı modelle buluştu.

"...Kurtul! Bize yapışacak!”

Geri çekilip toplamaya vakti olmayan teli temizleyen Shin duvara tekme attı ve havada dans etti. Juggernauts'un yüksek hareketlilikteki savaş için yapılmış yüksek verimli amortisörleri için bile zorlu bir irtifaydı, ancak başka bir kaçış yöntemi yoktu.

Atladıktan bir an sonra kendinden mayınlı model gözlerinin önünde çöktü. Zamanında kaçamayan ve kendi kendini imha eden bir konsorsiyuma tutunarak ikisini de yok etti... Tanksavar mayın tipi. Vánagandr'ın üst yüzey zırhına tutunursa onu bile delebilecek metal jeti serbest bırakabiliyordu. Söylemeye gerek yok, zayıf zırhlı Reginleif tamamen yok edildi.

Havada duruşunu değiştiren Undertaker, dört ayağının üzerine indi. Shin, bu araziye uyum sağlamak için tasarlanmış benzersiz ekipmanlarla karlı bir savaş alanında manevra yapmaya alışık değildi. Çarpma tam olarak bastırılmadı, tırmanma demirlerinden Juggernaut'un iç mekanizmalarına aktarıldı ve birkaç parça kırılırken kokpitte endişe verici bir gıcırtı yankılandı. Rahatsız edici bir uyarı sesiyle birlikte bir uyarı göstergesi yandı. Kısık gözlerle ona bir bakış attı. Sağ arka bacağının eklem mekanizması kısmen hasarlıydı... Yine de hareket edebiliyordu.

Bir Skorpion onları takip etmek için namlusunu hareket ettirdi ve kenara sıçrayan Juggernaut'lar onu kontrol altında tutmak için acımasızca ateş etti. Namluların aşırı ısınıp duman bulutları içinde sönüp sönmeyeceğine aldırmadan, arka silah mesnetlerini ve otomatik toplarını duraksamadan ateşlediler. Tam tersine çok soğuk ve sakin bir ses - İkinci Teğmen Yuuto Crow'un sesi - Rezonans aracılığıyla konuştu.

"Nouzen, geri çekil. Teçhizatın içinde bulunduğu durumla, her zaman yaptığın gibi savaşamazsın."

"...Fakat..."

Yuuto'nun teçhizatı Verethragna, optik sensörünü kendi yönüne çevirdi. Bir Juggernaut konuşabilseydi, muhtemelen düz, mekanik bir sesi olurdu.

"Eğer ölürsen, keşiflerimizi kaybederiz. İçeri girdikten sonra bile, yakın dövüş becerilerinizin ve kapsamlı savaş deneyiminizin olmaması bizi büyük bir dezavantaja sokar... Geri çekilin. Şimdilik keşif ve komutaya öncelik verin.”

Shin uzun bir süre nefesini tuttu. Yuuto haklıydı. Ama ilerleme kaydedemeseler bile bu noktada sıranın gerisine çekilmek onu sinirlendiriyordu.

"...Anlaşıldı."

Yüzey seviyesindeki kameralardan birinin obüs ateşi tarafından vurulup devre dışı kalmasıyla Lena baktı.

Ana ekranın çoğu karardı. Surları çevreleyen savaşın görüntüleri, dışarıdaki meteorolojik bilgiler, düşmanın tahmini türleri ve sayıları. Üssün dışında olup bitenlerle ilgili tüm bilgiler bir anda karardı... Tabanın tepesindeki kanopinin çevresine giden bağlantı hattı - ve orada kurulan bileşik sensör birimleri - kopmuştu.

"Rezerv devresi aktif... Milizé, geri yüklenip çevrim içi olması biraz zaman alacak. O zamana kadar dışarıdan gelen raporları sakla..."

"Hayır, bu iyi. Hepsini ezberledim!”

Lena, Vika'nın dönüp ona şaşkınlıkla baktığını bile görmedi. Shin'in onlara gösterdiği düşman konumu. Şimdiye kadar raporlarda ve dış kameralarda detaylandırıldığı gibi her iki tarafın pozisyonları. Kale üssünün yapısı ve çevresindeki topografya. Mermilerin yörüngesini etkileyen rüzgar hızı ve ortalama görüş. Bunların hepsi zihninde ezberlenmiş ve sonra nasıl hareket edeceklerini tahmin etmek için simüle edilmişti.

Yüz kilometre uzaktaki bir savaş alanını yeniden inşa ederken filolara komuta eden Lena için bu kolaydı. Ama bu bir tugaydı - asker sayısı binleri buluyordu. Onları daha küçük birimlere ayırıyor olsa bile, çok sayıda simülasyon gerektirdi ve Cicada buna yüksek verimlilikle çalışarak yanıt verdi. Sayısız yarı sinir lifi, yüzeylerinde rastgele desenler çizerek mor renkte aydınlandı.

"Tırpan filosu, ateşinizi üçüncü doğu bloğunun beşinci duvarına odaklayın. Skorpion, yeniden yükleme biter bitmez yola çıkmayı denemeli. Lycaon filosu, 1. Alkonost Bölüğü ile birlikte çalışın ve yedi numarada ateş edin. 22. Bölük koruma ateşi sağlayacak. Öncü filo, siz...”

Ana ekran canlandı ve her türlü istatistiği görüntülüyordu.

Lena, savaş alanıyla ilgili zihinsel görüntüsünün olup bitenlerle uyuştuğunu doğrulamak için şöyle bir göz atarak emir vermeye devam etti. İmkansız bir başarı değildi, ancak aşırı konsantrasyon veya daldırma olmadan bile, bu savaş alanının haritasını zihninde yeniden yapılandırdı ve korudu, ekran hayata döndükten sonra bile arka arkaya emirler vermeye devam etti. Bu muhtemelen Cicada'nın yardımı sayesinde oldu, ama aynı zamanda bütün bir müfreze ile Rezonans halinde kaldı. Bu durumda...

İşte o zaman gümüş bir ışıltı onların görüş alanlarında çırpındı. Lena ve Vika dahil, komuta merkezindeki herkes hazırlıksız yakalandı. Bir yetişkinin eli kadar büyük kanatları olan mekanik bir kelebek. Bir Eintagsfliege. Muhtemelen abluka başlamadan önce gizlice girmiş ve yolunu bulamadan ortalıkta dolaşmıştı. Konuşacak hiçbir sensörü olmayan ve o zamandan beri ebeveyn biriminin komutlarına uymanın hiçbir yolu olmayan ana kayanın üzerinden geçmişti. Muhtemelen enerjisinin bitmesinin eşiğinde yolunu bulmuştu.

Eintagsfliege, bir kez tereddüt ediyormuş gibi kanatlarını çırptı ve düşmanların varlığını insan gözünün görebileceğinden daha hızlı tespit etti. Lena'nın önünde tehditkar bir şekilde açılmış kanatlarıyla uçtu, çelik damarları ışıl ışıl parlıyordu.

Eintagsfliege... Güçlü elektromanyetik dalgalar kullanarak radyo, kablosuz ve diğer tüm elektronik iletişim biçimlerini bozan tür. Ve eğer canlı bir vücut bu dalgalara yakın mesafeden maruz kalırsa, muhtemelen ölümcül yaralanmalara yol açacaktır...

Tiz ses o an yoğunlaştı. Etrafındaki havayı yakan Eintagsfliege daha da güçlü bir ışık yaydı—

“—Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!”

Marcel ayağa kalktı ve saldırı tüfeğinin kabzasıyla Eintagsfliege'i devirdi. Zayıf kanatlı sinek şekli bu darbeyle geriye doğru savruldu ve zemine çarptı. Tekrar yola çıkmak için yerde bocaladı ama görünüşe göre kanatlarının mekanizması hasar gördü.

"...Aferin, Teğmen Marcel," dedi Vika silahını çekerken ve akıcı bir hareketle Eintagsfliege'e nişan alıp ateş etti. Birleşik Krallık'ın sadece birkaç özel kuvvetlerinin taşıdığı 9 mm'lik bir hafif makineli tüfek. Vuruşu, Eintagsfliege'nin orta bölümünü isabetli bir şekilde deldi ve onu parçalara ayırdı.

Lena, tüm bu süre boyunca bilinçsizce tuttuğu nefesini serbest bıraktı.

 Bu yakın oldu. Tamamen çok yakın.

"Teşekkürler, Teğmen Marcel... Hayatımı kurtardın."

Belki de tüm gerilimi vücudunu terk etti, çünkü Marcel ondan bile daha solgundu.

“Hayır... Uh, ben sadece...yaptım. Yani bunu yapmasaydım Nouzen'in gözlerinin içine bakamazdım..."

Derin bir iç çekti, tekmelediği sandalyeyi geri çekti ve kumanda konsoluna döndü. Sanal ekrana bakan yüzünün profili, zihninin savaş alanına döndüğünü açıkça gösteriyordu. Lena, personel dosyasını hatırladı - bu genç adam bir kontrol subayı olmadan önce, bir Vánagandr operatörüydü ve ön saflarda görev yaptı, bir Feldreß'e pilotluk yaptı, ancak bir bacak yaralanmasından kaynaklanan kalıcı hasar nedeniyle rolünü değiştirmek zorunda kaldı. .

“...Bir sonraki düşman geliyor. Lütfen komuta devam edin.”

"...Kahretsin."

Para-RAID hedefleri ortadan kaybolurken, bütün bir Sirin müfrezesi bir anda ortadan kayboldu. Bu sinyal kaybının ardındaki anlamı anlayan genç bir İşleyici, nefesinin altından küfretti. Bir kez bağlandığında, Sirinler Rezonansı kendi başlarına kesemezlerdi ve bu yüzden Rezonansın İşleyicinin iradesine karşı kesilmesinin tek bir nedeni olabilirdi. Zavallı kızlar -uyuyamayan veya bilincini yitirmeyen- ölmüşlerdi.

"Siktir, kahretsin, kahretsin! O kahrolası insanlık dışı Seksen Altı canavarlar! Seni yem olarak kullanmak..."

Birleşik Krallık İşleyicileri için Sirinler sadece silah değildi.

Onlar değerli ortaklar ve güvenilir astlardı. Hatta bazıları onları sevgilileri, küçük kız kardeşleri veya kızları olarak düşündü. Bu duygular Sirinler ile de sınırlı değildi. Savaş köpekleri ve insansız hava araçlarıyla ilgilenenler, genellikle ortaklarına karşı empati ve aşırı sevgi geliştirdiler. Drone'larını imha ettiren bir İşleyicinin, ortaklarından intikam almak için acele ettiği durumlar nadir değildi.

Ve bu, yapay olsa da kendilerine has kişilikleri olan ve masum kızlar şeklinde yapılmış Sirinler için daha da doğruydu. Ve o Sirinler artık birbiri ardına tüketiliyordu. Yoğun ateşe maruz kalacakları yüz metre yüksekliğindeki sarp bir uçurumun altında kesin bir hücuma geçmeleri emredildi, bir kenara atılacak yem gibi davrandılar.

İşleyicilerinin kalpleri onlar için nasıl acımaz? İşleyicilerin, Sirinleri kendilerine yem olmaya iten Seksen Altı'ya karşı öfke ve hiddet hissetmeleri çok doğaldı. Tüm İşleyiciler bir dereceye kadar böyle hissettiler.

Kuzeyli kardeşlerinden biri olsaydı, yine de tolere edilebilirdi. Kraliyet soyundan biri olsaydı, buna bir onur bile diyebilirlerdi. Ama başka bir ırktan, aşağı bir ülkeden ve aşağı türden bir insan topluluğuna sahip olmak, hatta anavatanlarını bir kenara atıp, sevgili Sirinlerini tüketip yıkıma götürmek için mi? Bu, İşleyicileri, Sirinlerin ölümlerinden çok daha fazla öfkeye ve küskünlüğe sürükledi.

Öfke ve pişmanlık gözyaşları yanaklarından aşağı süzüldü. O yabancılar için, o aşağılık aptallar için... O canavarlar için mi...?

"Kahretsin!"

"Yeterli."

Orta yaşlı tek bir asker bu gösteriyi daha fazla izleyemezdi. Mor-siyah üniformasındaki rütbe nişanı, bir yüzbaşıya aitti - mevcut tüm İşleyicilerin komutanı.

"Ama Kaptan!"

"Biz ne düşünürsek düşünelim, o kızlar böyle. İnsanlar kendilerine böyle davranılacağını bilerek o kızlar olmak için gönüllü oldular. Üzülecek bir şey değil... Üstelik..."

Bu üste İşleyicilerin komutanı olarak, kuşatmayı komuta eden Cumhuriyet askeri subayı kızıyla ve dolayısıyla onun doğrudan astı Seksen Altı'nın kaptanı olarak görev yapan çocukla Rezonansa girdi. Ve her biri, yoldaşlarının ölümünü izlemenin acısını bastırırken savaşı yönetiyordu. Kendilerine yoldaş bile olmayan Sirinler'in yıkılışını izlerken yürekleri de sızladı.

Kaybettikleri için üzgün değildiler... Sadece onların yok edilişini umursamadan izlemiyorlardı.

Ve her şeyden çok...

“...orada da ölen Seksen Altı var. Komutanlarını ve Majesteleri'ni ve aynı zamanda bizi kurtarmak için... Onlardan nefret etmek ya da gücenmek yersiz olur."

Lejyon, ana kapıya nişan alma yanılgısına düşmüyordu. Kurena uçurumun altından su çulluğu atmak için uygun bir gözetleme noktası arıyordu ama başarısız olmuştu.

“Ç...”

Ancak dilini tıklattığını duyduğunda Shin sabırsızlandığını fark etti ve başını salladı. Sinirlenmek onu hiçbir yere götürmezdi. Bu sadece daha fazla ölüme yol açardı. Ancak birikmiş Alkonost ve Juggernaut zayiatları ve artan yaralı ve ölü sayısı düşünüldüğünde - ve tam tersine, sürekli tükenen mühimmat miktarı...

Ve hepsinin en sinir bozucu yanı, tüm bu fedakarlıklara rağmen hiçbir ilerleme kaydetmemiş olmalarıydı. Zaman sınırı onlara yaklaşıyordu ve bununla birlikte midesinin çukurundan büyüyen bir hayal kırıklığı duygusu fışkırıyordu. Düşmanın takviye kuvvetleri yaklaşıyordu ve kale içindeki düşmanların sayısı azalmıyor gibiydi.

Ve tam olarak bunu fark ettiği için, sayıları yalnızca azalmakta olduğu gerçeğiyle birlikte, Shin'in öfkesine hâkim olan tutuşunun yavaş yavaş gevşediğini hissedebiliyordu. Erişimlerinin dışında olan üste neler olup bittiğini bilmelerinin hiçbir yolu yoktu.

Ve görünüşe göre sabırsızlanan tek kişi o değildi.

"İkinci Teğmen Matoba?! Dur! Emirlerine uyun!”

"Ama ateş etmeye devam etmeliyiz! Dikkatlerini dağıtmamız gerekiyor, yoksa— Gah!!”

Bir müfreze emirleri çiğnedi ve güney ucunda bulunan bir duvara tırmanmaya çalıştı, ancak her iki taraftan da makineli tüfek ateşine maruz kaldı ve düştü. Shin, hareket ettirilmemiş anti-tank engellere inerken ve üzerinden geçilirken çıkan doğal olmayan sesi duyabildiğini düşündü.

Thunderbolt filosu, Skorpion ateşinin içinden koştu, bu süreçte kayıplar yaşadı ve uçurumun yüzüne tutundu, ancak Ameise'in göğüs kafesi boyunca uzanan ok yarıklarından onlara baktığını gördü. Juggernauts'ların pozisyonlarını onayladıktan sonra, Ameise bir kerede geri çekilmek için tekrar ortaya çıktı ve bu süreçte ağır bir şeyi itti. Davul fıçıları, daha sonra uçurumdan aşağı ittiler.

“...?!”

Thunderbolt filosunun üyeleri, davul fıçılarından kaçmak için kayaya tekme attılar ve bir sonraki an, filonun bulunduğu yerden geçtiler ve yere çakıldılar. Bazıları tank karşıtı engeller tarafından büküldü ve diğerleri aralarında yere düştü, çarpma onları parçalara ayırdı ve bir şey fışkırttı - şeffaf bir sıvı.

Bunu takiben, kendinden mayınlı modeller duvarlara daldı. Yüz metre kafa üstü düşerek zorunlu iniş yaptılar ve yere düştüklerinde kendi kendilerini imha ettiler.

Bir saniye sonra, filo ile hendek arasında duran bir cehennem ateşi duvarı donuk, karlı gökyüzüne doğru yükseldi. Alevler, şiddetle devam ederken karı bir kenara itti, yükselen hava kıvılcımlar ve kardan oluşan bir girdap oluşturuyor, kurşun renkli dünyada ışıltılı kırmızı bir parlaklıkla yükseliyordu.

Lerche bile Chaika'nın içinde şaşkın şaşkın oturdu ve sonra bağırdı, "Yangın siperleri...! Akaryakıt depolarından benzin aldılar!”

Daha fazla davul fıçısı donuk gümbürtülerle aşağı yuvarlandı. Duvarların bir köşesine çarparak hendeğin üzerine süzülerek benzin püskürttüler ve alevleri daha da şiddetlendirdiler. Lejyon elektrikle çalışıyordu ve kaynak olarak benzine ihtiyaç duymuyordu. Oyalama taktiği olarak çekinmeden kullanmakta özgürdüler.

Evet, oyalama taktiği.

Shin hafifçe başını salladı.

"Bir süre buradan saldıramayız... bize karşı kötü bir strateji kullandılar."

Juggernaut'ların zırhı, karbon elementleri içeren telleri gibi ateşe karşı zayıf olan alüminyum alaşımından yapılmıştır. Bu alevleri kırmak ve ısıya maruz kaldıkları için duvarlara tırmanmak neredeyse imkansızdı.

Theo'dan bir rapor geldi:

"Keşif biriminden bir rapor aldık. Diğer duvarlar yanıyor... Ama bu karın altında yangının uzun süreceğini sanmıyorum. Sanırım beklemek zorundayız..."

“...”

Rasyonel yargı açısından, bu sonuç doğruydu. Ama zaman Lejyon'un tarafındaydı. Kalenin savunması yontulurken düşmanın takviye kuvvetleri yaklaşıyordu. Tüm bunları göz önünde bulundurarak, beklemek ve zamanlarını boşa harcamak kötü bir seçim olur...

"...Hayır."

Yanında duran Chaika, gökyüzüne baktı.

“Kar giderek güçleniyor... Bu...”

Karlı gökyüzü daha da karardı ve havayı dolduran kar taneleri daha da kalınlaştı. Düşen sıcaklık, gün batımının hızla yaklaştığını gösteriyordu.

Fido, mahsur kalan Juggernaut'ları ve Alkonost'ların kömürleşmiş enkazını çekti. Enerji Birlikleri, cephaneleri ve diğer sarf malzemeleri de bir hiç uğruna tükenmişti.

Kayıpları o kadar ağırdı ki.

“...bugün yapabileceğimiz tek şey bu olabilir...”

Günbatımı. Gökyüzünü kaplayan Eintagsfliege gümüş kanatlarıyla o günün son güneş ışınlarını yansıtarak göksel küreyi ve dünyayı kaplayan karı parlak bir şekilde aydınlattı. Dünya parladı, gölgeleri daha da koyulaştı.

Çılgınlığın resmedilmeye değer bir portresi, savaş alanında onu görecek boş vakti olan bir ruh olmadan.

Güneşin batmasıyla, üssün içindeki ve dışındaki çatışmalar azaldı. Sanal ekranlardaki bilgileri doğrulayan Vika bir kez içini çekti ve dedi ki,

"Milizé, bir süreliğine Saldırı Birliğinin komutasını bana devret. Biraz dinlen."

Bir komutanın komuta yerini boş bırakmak, savaş sırasında bir seçenek değildi. Vika'nın talimatlarının arkasındaki mantık buydu ama Lena ciddiyetle başını salladı.

"Hayır. Önce sen dinlen, Vika."

"Yorgun olduğunuzda bir savunma savaşının komutasını mı almak istiyorsunuz? Benden çok daha az dayanıklılığa sahipsin. O yüzden önce dinlenmelisin... Göz altı torbaların var ve solgun görünüyorsun."

Yangın hendeğinin alevleri sonunda kara yenik düştü ve yakıt olarak kullanılacak hiçbir şey kalmadığında kayaların üzerinde söndü. Bu noktada, savaş alanı üzerindeki hakimiyet, her şeyi tüketen karlara kaymıştı. Sadece ağır bir şekilde düşmekle kalmıyordu; buzul rüzgarı onu neredeyse dikey olarak savurdu ve Spearhead filosunun görüş alanını kaplayan beyaz bir perde oluşturdu. Şiddetli bir kar fırtınasıydı, sanki gökler onlara karşı komplo kurmuş gibiydi.

İlerlemek elbette zordu ve optik sensörlerinin gece görüş modu ve radarı bu havada etkisizdi. Silah kontrol sistemlerinin nişan alma noktası bile beyaz karla lekelenmişti ve onlara rastladıklarında düşmanı göremedikleri ve tek başına Shin'in keşfinin tüm Juggernauts'a rehberlik edememesi nedeniyle, düşmanlarını görememeleri gerekiyordu. Lerche'nin o gün daha fazla savaşmanın imkansız olacağı şeklindeki ifadesine katılıyorum. Juggernauts ve Alkonost'ları da yarım günlük yoğun bir çabanın ardından bakıma muhtaçtı.

Kar fırtınasının daha az şiddetli olduğu kozalaklı ormandaki ağaçların arasında kamp kurdular. Undertaker'ı kendilerini karşılayan bakım ekibine bırakan Shin, soğuk ve karlı gecede tek bir iç çekti. Michihi ona doğru yürüdü, o yaklaşırken kar ayaklarının altında çatırdadı. Tıpkı Kaie gibi bir Orienta'ydı - damarlarında kıtanın doğusundaki kan yoğundu. Fildişi teni ve kahverengiye çalan siyah saçları olan minyon bir kızdı.

"Kaptan Nouzen, efendim, eklemler donabilir ve yardımcı gücün voltajı düşebilir, bu yüzden beklemede olmayan tüm Juggernaut'lar konteynırlara taşınmalı. Beklemede olanlar ateşlerle ısınıyor.”

Michihi ona dönüp baktığında ağır bir gülümsemeyle devam etti.

"Ben kuzey cephesindenim, bu yüzden karda savaşmaya alışığım... Kuzeyde görev yapan başka adamlarımız da var, bu yüzden tüm karşı önlemleri geçebileceğimizi düşündük!"

"...Teşekkürler. Ama kendini fazla yorma. Yarın için dinlenin."

"Evet efendim. Sen de Kaptan."

Michihi elini salladı ve uzaklaştı. Onu uğurlarken Shin de uzaklaştı. Fido liderliğindeki bir grup Çöpçü, yok edilen Juggernaut'ların kurtarılmış enkazını çekerek geri döndü. Savaş sağlık görevlileri kanopileri açtı ve İşlemcileri sedyelere yerleştirerek çıkardı.

Yanlarından geçen bakım ekipleri, iki kişilik ekipler halinde dudaklarını büzerek ceset torbaları taşıyordu. Tıbbi sevk biriminin savaş aracının yanına kurulan çadırın arkasında Shin, Spearhead filosunun ağır nakliye arabasını açmadan önce yığılmış bir dağ siyah çanta görebiliyordu. Ondan önce dönen Anju, onu gülümseyerek karşıladı.

"Bugün iyi iş çıkardın. Kurena her an arka korumayı teftişten dönebilir."

"Doğru."

Aracın içinde Dustin, Theo ve nedense başka bir filodan olmasına rağmen orada bulunan Rito vardı. Dustin, Shin'e hazır kahve dolu bir kupa uzattı.

“...Birçok insan öldü.”

“Biz İşlemciler hala daha iyi durumdayız. Alkonostların olduğu çoğu yer bizimkilerde öldü."

"Ayrıca cephanemiz, enerji birliklerimiz ve onarım parçalarımız da azalıyor... İkmal hattına sahip olmamak gerçekten zor."

Kurena huysuzca kırmızımsı kahverengi saçlarındaki karı fırçalayarak geri geldi ve ona doğru yürüyen bir Sirin'den dumanı tüten bir kupayı kabul ettikten sonra onlarla birlikte oturdu.

“Skorpion tipleri surlardan çekildiler. Prensin söylediğine göre, yüzey seviyesindeki tuhaf bir makine onlara hizmet veriyor. Şu anda duvarlarda sadece kendinden mayınlı modeller var. Aslında oldukça komik - üzerlerine yığılmış karla birlikte, kardan adamlara benziyorlar."

Bunu sesinde en ufak bir eğlence belirtisi olmadan söylemişti. Shin ona baktı, yorgunluk ve ilerleme olmayan bir günün karışımından kaynaklanan aciliyet duygusundan onun ekşi ruh halini fark etti.

"Skorpion tipi varillere hizmet veriyorlar... Sanırım."

"Muhtemelen."

Lejyon'un onları oyalamak için siperleri ateşe vermesinin nedeni büyük ihtimalle buydu.

Obüsler yatay ateşleme yeteneğine sahipti, ancak tipik olarak yüksek bir açıyla yukarı doğru ateşlendi. Mermilerin ağırlığı ve biriken barut miktarı arttıkça namlu üzerindeki baskı arttı. Skorpion türleri, muhtemelen tam bir gün süren çatışmanın ardından bakıma ihtiyaç duydukları bir duruma sürüklenmişti.

Dışarıdaki manzarayı izleyen Kurena omuz silkti.

"Şu Sirin az önce emri verirsek yalnız gideceklerini söyledi. Bir hayat kurtarmak anlamına geliyorsa, ölümlerinde onur duyacaklarını da.”

Altın rengi gözlerinde hafif ama fark edilir bir tiksinme ifadesi belirdi. Anlayamadığı bir şeyi izleyen birinin gözleri.

"Üzgünüm ama gerçekten ürkütücü olduklarını düşünüyorum... Onların bakış açısına göre, yoldaşlarının çoğu öldü. Bizim insanlarımızdan çok daha büyük kayıplara uğradılar. Ama bir şekilde hala hiçbir şey olmamış gibi gülümseyebiliyorlar.”

Kampın etrafındaki Sirinlerden kupa alan, teşekkür eden ama doğrudan onlara bakmayan sayısız genç erkek ve kadın görebiliyorlardı. Ve mekanik kızlar hiçbir endişe belirtisi göstermediler, sadece İşlemcilere bakmaya devam ederken onlara kötü niyetli olmayan gülümsemeler verdiler.

"Sonsuza dek korkusuz, sonsuza dek yorulmayan ve asla acıyı bilmeyen, ha...?"

Savaştıkları Lejyon ile aynıydı.

“Gerçekten mekanik bebekler… Kırılırlar ama asla ölmezler. Zaten ölmüş olanı öldüremezsin."

"Ama..." dedi Dustin hafifçe, bakışlarını kupasına çevirerek. "Yanlış hissettiriyor... Seksen Altı'ya tüm dövüşü yaptırdığımız zamankiyle aynı."

Theo sinirle kaşlarını kaldırdı.

"Yani buradaki beyaz domuzlarla aynı olduğumuzu mu söylüyorsun?"

Sert tonu Dustin'in özür dilercesine ellerini sallamasına neden oldu.

"Hayır bu o değil! Demek istediğim bu değildi. Ben sadece..."

Bakışları birkaç dakika etrafta gezindikten sonra, gözlerini somurtkan bir şekilde indirdi.

"Ben, um... Üzgünüm."

"Ama..." diye başladı Rito. “...Gerçekten Seksen Altıncı Birlikteyken bize bakıyormuşuz gibi hissettiriyor. Özellikle büyük çaplı taarruzda, herkes öldü... takırtılar...tıpkı böyle..."

“.........”

Küçük bir çocuk gibi dizlerine sarılışını izleyen Shin gözlerini kıstı. Demek bu yüzden ortaya çıkmıştı.

"Onlara acıyor musun?"

"Hayır bu o değil. Yani, Teğmen Kukumila'nın dediği gibi - ürkütücüler. Onlar insan değil. Ne olduklarını gerçekten anlamıyorum, bu yüzden korkuyorum... Ama onların böyle ölmeleri beni kötü hissettiriyor."

Bu ona Sirinlerin ayak izlerini takip edip yarın aynı şekilde ölebilecekleri hissini verdi. Korkunçtu.

Yüksek sesle konuşulmayan bu duygu, Shin'in aşina olmadığı bir duyguydu. Yanındakilerin öldüğünü görmeye alışmıştı... Buna alışması gerekiyordu.

"Yarınki savaşta geride kalmak istiyor musun? Senin için zorsa daha iyi olabilir."

Korku bu kadar felç ediciyse...savaş alanından uzak dursan iyi olur. Tek yapacağı seni erkenden mezara yuvarlamak olur.

"...Hayır."

Rito, bir anlık sessizliğin ardından sertçe başını salladı.

"Hayır, bu iyi. Olduğu gibi yeterince elimiz yok. Ve ek olarak..."

Rito dudaklarını büzdü ve kendine ilham vermeye çalışıyormuş gibi ve biraz da bu bir lanetmiş gibi devam etti.

"...Ben...Ben de Seksen Altı'yım."

Odasına geri dönen Lena, Cicada'yı serbest bıraktı ve Prusya mavisi üniformasına geri döndü. Sonra yatağına fırlatılmış olan çelik mavisi üniformayı aldı. Frederica birinin yedek üniformasını getirmişti.

Onu takmak garip bir şekilde rahatlatıcıydı ama savaş bittiğinde sahibine geri dönmek zorunda kalacaktı. Muhtemelen içinde herhangi bir kırışıklık bırakmamalıydı.

Bu düşünceyle, tecrübesiz ellerle katlamayı denedi.

Ancak bir asker olmasına rağmen Lena hayatının büyük bir bölümünde sadece dolabındaki kıyafetleri giymişti. Ve eve döndüğünde, bir hizmetçi kıyafetini alır ve onunla ilgilenirdi. Cumhuriyet çöküşünden sonra Cumhuriyet'i savunmak için zaman harcadığında, Lena'nın bir dereceye kadar kendi ihtiyaçlarını nasıl karşılayacağını öğrenmekten başka seçeneği yoktu, ama o zamanlar hala kıyafetleri katlamak onun bir endişesi değildi.

Özellikle de bir erkek ceketi söz konusu olduğunda.

Lena bir süre onunla uğraştıktan sonra, ona göz kulak olan Frederica içini çekerek onu elinden kaptı. Komuta merkezindeki kişi sayısı şu anda planlanan kapasitesinden fazla olduğundan, fazla personel, herkesi barındırabilmek için odaları paylaşmak zorunda kaldı.

"Ver şunu. Ev işlerine gelince tamamen umutsuzsun değil mi?"

“...Teşekkür ederim, Aide Rosenfort.”

"Bu başlık rahatsız edici. Bana sadece Frederica de, Vladilena."

Frederica, paltoyu beklenmedik bir şekilde canlı ve pratik bir şekilde katladı.

Shin'in onun hakkında söylediklerine göre Frederica yemek pişirmede Lena kadar yetenekliydi ama görünüşe göre iş temizlik yapmaya geldiğinde durum böyle değildi.

“...Bunda iyisin.”

"Maskot'un rolünün bir kısmı da hizmetçi olarak çalışmaktır, ne de olsa. Gerçi henüz çok tehlikeli olduğunu iddia ederek ütüye dokunmama izin vermiyorlar.”

Durup düşündükten sonra katlanmış ceketi masanın üzerine koydu ve yan yan bir bakışla Lena'ya baktı.

"Sana dinlenmen söylendi, değil mi? Bize yemek getirdim, o yüzden otur ve biraz ara ver, diyorum.”

"Fakat..."

Frederica gerçekten, tamamen nahoş bir ifade takındı.

"Gerçekten anlamakta yavaşsın, sinir bozucu kız, değil mi...? Dışarıdakiler de şu an dinleniyor. Shinei ile biraz konuş, alışverişin sadece bir iki kelime olsa bile.”

Muhtemelen yardım gelene kadar beş gün sürmeyeceklerdi. En fazla iki tane daha dayanabilirler. Yorgunluk ve sabırsızlıkla boğuşan Shin, komutanlara kötü bir haberden başka bir şeyle dolu olmayan brifingini bitirdikten sonra konteynırı terk etti ve Lerche'yi kendisini beklerken buldu.

“Bu gece kar duracak gibi değil... Korumayı bize bırakabilirsiniz. Hepiniz biraz dinlenmelisiniz."

Ona sorgulayıcı bir bakış yönelttiğinde, Lerche onun sorgusunu anlamış gibiydi.

"Dinlenmeye ihtiyacımız yok, çünkü biz mekanik kuşlarız."

"Bu sizin için doğru olabilir...ama İşleyicileriniz için değil."

“Sadece bir gece nöbeti için üzerimizde hiçbir komuta ihtiyacımız yok. Ve İşleyicilerden bazıları uykusuz bir gece nöbeti için hazırlandı."

...doğal olacağı gibi. Kuşatma savaşında, gecenin düşmanlıkların sona ereceği anlamına geleceğinin garantisi yoktu. Yine de teklifi Shin için de oldukça yardımcı oldu. Birkaç gün uyumadan savaşabilirdi ama verimliliği ve yargısı bundan zarar görecekti. Eğer dinlenmeye gücü yetiyorsa, yapardı.

"Teşekkürler... Bir değişiklik olursa seni uyarırım."

Lerche bir kez gözlerini kırptı.

"Anlaşıldı. Birimizi senin yanında bırakacağım... Ancak..."

Başını eğme şekli Shin'e biraz çocuksu bir jest gibi geldi. Vika bazen ona yedi yaşında derdi, bu da onun ameliyata yedi yıl önce başladığını ima ederdi. Bu masum jest o yaştaki bir çocuğun yapabileceği bir şeye benziyordu.

“...Çığlıklarını uykunda bile duyduğunu mu ima ediyorsun...?”

"Evet."

"Yani..."

Lerche kelimeler için bir kayıptı. Yeşil gözleri endişeli bir ifadeye büründü, bu da karşısında gerçek bir insanın durduğu izlenimini verdi.

Kalbi başka birinin acısıyla dışarı çıkan birinin gözleri.

"Bu senin için oldukça zor olmalı. Nasıl bir şey olduğunu hayal edebiliyorum ama dinlenmenizin sürekli olarak rahatsız edilmesi bir insan için korkunç bir işkence olmalı."

"...Tam olarak değil."

Bu, Shin'in on yıl sonra alıştığı bir deneyimdi. Çoban Köpekleri savaşa dahil edildiğinden beri inlemelerin hacmi neredeyse iki katına çıkmıştı, ama artık buna alışmıştı bile.

“Para-RAID aslında bir insanın duyular ötesi yeteneğinin bir kopyasıydı. Zamanla yeteneğinizin mekanik bir sınırlaması veya yeniden üretimi de geliştirilebilseydi ne güzel olurdu... Hele bizler, rahatsız edilecek bir yeri olmayanlar için. Sizi başkalarını uyarma yükünden, acı çekmeden, zorlanmadan kurtarabiliriz.”

Shin'in kaşları sıkıntıyla çatıldı. Onu serbest mi bıraktın?

"Bir uyarı alarmı olarak hizmet etmek için kayıt olmadım."

"Ben gayet farkındayım. Askere gitmen tamamen senin isteğinle geldi. Muhtemelen buna da alıştığını söyleyeceksin, tıpkı bir Feldreß'in o asi bronco'suna binmeye alışmaktan başka seçeneğin olmadığı gibi... . Diğer saygıdeğer Seksen Altı'nın yaptığı gibi. Hayatın değerli armağanına sahipsin. Sağlığına daha çok değer vermelisin.”

Sadece ölü bir kişinin sinir ağının bir kopyası olan birini duymak - zaten ölmüş olan Lerche'nin bu sözleri söylediğini duymak gerçekten garip bir duyguydu. Sanki içlerinde çok fazla gerçeklik taşıyorlardı ve bu yüzden çürütmek zordu.

Daha doğrusu...

"Neden bize bu kadar takıyorsun? Size göre bizler sadece başka bir ülkenin askerleriyiz.”

Lerche sanki sözlerini düşünüyormuş gibi bir an durakladı.

“...Çünkü biz Sirinler bir bakıma... Evet, çamaşır makinesi gibiyiz.”

“.........?”

Çamaşır makineleri?

“Bizim rolümüz insanların yerine çalışmaktır. İnsan emeğine ortak olmak bizim amacımız... Ve bir çamaşır makinesi olarak, ben kullanılmadan otururken karşısındakinin çabalamasını seyrederken, düşünmeden edemiyorum. Keşke bütün bu yorucu işi bize bıraksalar ve Vakitlerini birbirini sevmeye, çocuklarına bakmaya, hayatlarını iyileştirmeye ve eğlenmeye ayırsalar. Çünkü..."

...bunlar asla yararlanamayacağımız ayrıcalıklardır.

Shin sessizce dururken, Lerche ona gülümsedi. Sözlerinin ne kadar korkunç olduğundan bağımsız, gururlu, parlak bir sırıtış.

“Biz, savaş için bir araya getirilmiş makine ve ölümün evliliğiyiz. Geleceğimiz yok. Sahip olduğumuz tek şey bize verilen amaçtır. Ama sen yaşayansın ve gelecekte bir şey dileme özgürlüğüne sahipsin... Bizden farklı olarak her şeyi dileyebilirsin.”

“...sen...”

"İnsan değil, değil mi? Sör Reaper, size göre, ölülerin sesini kim duyabilir, biz...?”

Bunu ona acı bir gülümsemeyle sorduğunda, Shin hemen cevap veremedi. Sesleri duyabiliyordu. Sirinlerin önünden geliyor. Lejyon ile aynı, bunlar ağıt sesleriydi. Ölenlerden ve olması gerektiği yerden alıkonulanlardan, durmadan ağlayan ve geçmelerine izin verilmesi için yalvaran hayaletlerden.

Kara Koyun haline gelen yoldaşlarının çoğuyla aynı sesler.

Hiç tanımadığı uzaktan akrabası genç adamla aynı... İntikamını aldığı kardeşiyle aynı. Bu da öldükleri anlamına geliyordu. Artık hayatta değillerdi. Shin'e yaşayanlar arasında sayılıp sayılmadığı sorulsa, yalnızca inkarla cevap verebilirdi. Canlı değillerdi.

Ama nedense bu açıklamayı yapmak, onlara yalnızca hayalet olduklarını -insan olmadıklarını- söylemek, kendisinin yapamayacağı bir şeydi. Çünkü bu, kardeşinin ve sayısız yoldaşının da insan olmadığını söylemekle aynı şey olurdu.

Belki de Shin'in sessizliğinin ardındaki iç çatışmayı hisseden Lerche omuz silkti.

"...Anlıyorum. Ne de olsa size ceset taşımaktan başka bir şey gibi görünmüyoruz.”

“...Yaşamıyorsun—bu kadarı doğru. Fakat..."

Shin, düşüncelerini düzene koyamadığı için sustu ve o sadece parlak bir şekilde gülümsedi.

"Yanlış anlamayın, Sör Reaper. İnsan olmak gibi bir arzum yok, insan gibi muamele görmek de istemiyorum. Ben Prens Viktor'un kılıcı ve kalkanıyım ve bu nedenle bir insanın kırılgan kalbine ve vücuduna ihtiyacım yok... Ancak..."

Lerche vücuduna baktı ve hafifçe gülümsedi.

“...Ben esas aldığım kişi değilim. Ben o kişinin beyninin son kalıntılarıyım. Ve tek başına bu bile ustamı incitiyor... Ve bunun farkına varmak beni... Evet, yalnız hissettiriyor."

“.........”

Diğer Sirinlerin seslerinin aksine, içinden haykıran ses erkek değildi. Sadece yetişkin erkekler olan bir Birleşik Krallık askerine ait değildi, bu da muhtemelen savaşta ölen biri olmadığı anlamına geliyordu.

Ve bir insanınkinden ayırt edilemeyen altın rengi saçları vardı ve alnına gömülü yarı sinir kristali yoktu.

Muhtemelen, savaş alanında insanlar yerine kullanılacak olan ve bu nedenle onları bu tür ikameler olarak işaretlemek için ayırt edilen diğer Sirinlerden temelde farklıydı. Görünüşü, savaş için tasarlanmadığını, bunun yerine belirli bir kişiyi diriltmek amacıyla yaratıldığını açıkça ortaya koydu.

“...Sen kimdin...aslen?”

Vika, seni geride bırakmayacağım...

Evet, ses nihai düşüncelerini tekrarlıyordu ama aynı zamanda sayısız diğer hayaletlerin sesleriyle aynı şekilde, geçme arzusunu tekrarlıyordu. Birkaç yaş daha genç olmasına rağmen, Lerche'nin sesiydi. Bir kuş cıvıltısı gibi genç bir kızın sesi.

"Leydi Lerchenlied... Majestelerinin süt kardeşiydi."

Demek Vika'nın tanıdığı biriydi... Doğumundan kısa bir süre sonra vefat eden annesiyle aynı.

Zincirlerin ve Çürümenin Yılanı - Gadyuka.

Şöhretini pullarının zincir benzeri desenine borçlu olan engereklerin adı buydu; insan etini aşındırabilecek kadar güçlü olan zehri; ve ebeveynlerinin etini yiyerek nasıl doğduğunu ve böylece onları öldürdüğünü anlatan anekdotlar. Bu, görünüşe göre, yumurtalı bir hayvan olduğu gerçeğinden kaynaklanan bir batıl inançtı. Sırf hayatta olduğu için kendisine yakın olanları yiyip bitiriyordu.

Shin ilk kez, isteyerek bu ismi taşıyan yılan gibi prensin duygularını anladığını hissetti. Çünkü ona en yakın olanların yükünü taşımak, Shin'in kalbini aynı şekilde karıştıran bir duyguydu - hepsi çok tanıdıktı.

"Duyduğuma göre, Majestelerine ilk savaşında eşlik etmiş ve orada vefat etmiş... Bu ceset Leydi Lerchenlied'in suretinde yapılmış."

—Lerche ait olduğu yere geri dönmek istiyor mu?

Vika ona bunu sormuştu... Çünkü onu bu dünyaya bağlayan ve bağlayan oydu. Shin, onun doğruladığını onayladığında ifadesinin arkasındaki sebep buydu.

"Majesteleri beni Leydi Lerchenlied'i diriltmek için yarattı. Ama bedenim ve ruhum Leydi Lerchenlied'e ait değil ve onun anılarının hiçbirine sahip değilim. Tek başına bu bile... Çok sinir bozucu."

“...Size çok garip bir şey söylediğim için özür dilerim. Lütfen bu konuşmayı unutun... Ve... iyi geceler."

Ve neşeli bir gülümsemeyle Lerche ayrıldı ve Shin zırhlı nakliye aracına döndü. Juggernaut'lar da araçta saklanmıştı, ancak diğer müfreze üyeleri henüz geri dönmemişti. Muhtemelen diğer filolardan yoldaşlarıyla konuşuyorlardı.

Para-RAID aniden açıldı ve gümüş bir çan gibi tanıdık bir ses çekinerek ona seslendi.

"-Shin?"

"Lena. Ne...?"

Shin bir şey sormak üzereydi ve sonra yavaşça sustu. Lena'nın sesinde olağanüstü bir durumu gösteren herhangi bir panik tonu yoktu. Bu, her gece o kışlada onlarla Rezonans yaptığında sahip olduğu aynı hafif rahat ses tonuydu. İstemsizce alaycı bir gülümsemeye izin verdi - içinde bilinçsizce gergin tutulan bir şeyin aniden olduğunu söyleyebilirdi.

Lena görünüşe göre rahatlayarak içini çekmişti. Shin, sorusunu Rezonans'taki rahatlamış duyuma yöneltti:

"İyi misin?"

"Bir şekilde iyiyiz. Lejyon'un ana kuvvetini meşgul tutan sizler sayesinde."

Sonra ciddiyetle sordu, "Üşüyorsun, değil mi? Frederica, dışarıda şiddetli bir kar fırtınası olduğunu söyledi..."

"Bu üstesinden gelemeyeceğimiz bir şey değil. Buranın ne kadar soğuk olduğuna pek benzemese de, Federasyonun ön safları kışın oldukça soğuk olur. Ve yerleştirmek için ekipmanımız var. ”

Zırhlı nakliye araçları aslında Feldreß'in uzun mesafeli nakliyesi içindi. Kamp yapmak için durma zamanı geldiğinde kışla benzeri olarak hizmet etmek üzere inşa edilmişlerdi ve ideal ve konforlu bir konaklamadan uzak olsalar da dinlenmek için yeterince iyiydiler. Başka hiçbir şey değilse, bu, kamp yapmaktan çok daha iyiydi. Sanki ergonomi fikrine rağmen tasarlanmış gibi alüminyum tabutun dar kokpitinin ucuz koltuğu.

"Biri yaralandı mı...? Unutmuştum ama sadece Para-RAID ile o kadarını göremiyorum.”

Shin'in sesinde her zaman olduğu gibi aynı sakin, sağduyulu ton vardı. Ama Lena'nın aklına, eğer gerçeği ondan saklamaya çalışırsa... birinin yaralandığını ya da öldüğünü bilmenin acısını ondan saklamak isteseydi, bunu bilmesinin hiçbir yolu yoktu.

"İki yıl öncekiyle aynı, değil mi...? Ben duvarların içindeyim ve siz çocuklar tüm savaşa katlanmak zorundasınız. Eğer incinir ya da acı çekersen... Bana söylemeden asla bilemeyeceğim."

Ve kendi hayatta kalmasını sağlamak için onları savaş alanına kapattı. Shin ve diğerlerinin savaşmalarının nedeni kısmen herkesin geri çekilmesini sağlayacak erzaktan yoksun olmaları ve kısmen de bunu yaparlarsa Lena'yı ve diğerlerini geride ölüme terk edecekleriydi. Çünkü kale düştüğünde endişelerinden durmuşlardı ve bu yüzden ablukaya hapsolmuşlardı. Lena ve diğerleri burada olmasaydı, kesinlikle güvenli bir yere çekilebilirlerdi.

Eğer biri incindiyse... bunun için birileri feda edildiyse, hepsi onların suçu olurdu. Bu durumda, en azından...

"Şu anda en tehlikeli yerdesin Lena. Ve sen de dövüşmüyorsun gibi değil," diye yanıtladı Shin, belki kendi iç çatışmasının farkındaydı, belki de değildi... Lena'nın onun yanında kalmasına izin veren bu çabasız nezaketiydi.

Daha ne olduğunu anlamadan dudaklarında acı bir gülümseme belirdi.

Ve eğer öyleyse...eğer durum buysa...bu soğuk sözleri söyleyen ben olmalıyım.

"-Shin. Eğer..."

Lena'nın daha sonra söylediği şey Shin'i o kadar çok öfkelendirdi ki saçları bir an için diken diken oldu.

"...Eğer yok olabileceğinizi düşünüyorsanız, bizi unutup geri çekilmenizi istiyorum... Ve bu hepiniz için imkansızsa, o zaman en azından bazılarınız..."

"Çıldıracağım Lena."

Onu kesti. Bu, dayanamayacağı ve söylemesine izin veremeyeceği bir şeydi.

"Seni bırakıp kaçmamızı söylemek bize hakarettir. Yani siz olsanız bile Albay... Bu bir emir olsa bile, dinlemem."

"Sana kaç demiyorum. Stratejik bir geri çekilme, mükemmel bir şekilde uygulanabilir bir stratejidir... Ve daha önce hiçbir şeyi terk etmemişsiniz gibi değil. Hâlâ hayatta olan arkadaşlarınızı savunmak için yaptınız. Anju'ya Kaie'nin kafasının peşinden gitmemesini söylediğin zamanki gibi."

"Bu... Tch..."

Refleks olarak onun argümanını reddetmeyi düşündü ama yapamayacağını anlayınca sustu. Sadece Kaie değildi. Kurtaramadığı başkaları da vardı... Daha niceleri. Bir insanı kurtarmak uğruna birçok insanın ölmesine izin veremezdi ve bir başkasını kurtarmak için kendi hayatını da riske atmazdı.

"Haklısın ama..."

"Seni suçlamıyorum. Sen bir manga kaptanısın, bu yüzden en çok hayat kurtaracak yolu seçmen çok doğal... Bu aynı. Bu seçimler için özür dilemeni istemiyorum.”

“...!”

Aynı değildi. Gereksiz gördüğü şeyleri sayamayacağı kadar çok atmıştı. Ama onu burada ölüme terk etmekle aynı şey değillerdi.

Shin ve Seksen Altı için yoldaşların eninde sonunda öleceği doğruydu. Savaş alanındaki herkes ortadan kaybolacaktı. Tıpkı onun önünde savaşmaya giden babası, annesi ve erkek kardeşi gibi. Seksen Altıncı Birlik'ten yanına aldığı 576 yoldaş gibi. Sefaletinden kurtardığı Eugene gibi.

Herkesten daha uzun süredir onun yanında savaşan Fido bile bir noktada onu terk etmişti. Tek fark, onu ilk kimin bıraktığıydı, ama sonunda herkes Shin'i geride bıraktı ve hiçbiri ölmek istememesine rağmen devam etti. Yine de ona kendisini bu kadar kolay terk etmesini söyledi. Haberi olmadan, sözleri onun şimdiye kadar yapmış olduğu ilk dileği kaldırmaya çalıştı.

Sana denizi göstermek istiyorum, dedi.

Yine de duyduğu sözler beni geride bıraktı.

Onun yoldaşıysa, onun yanında savaştıysa bu, Lena'nın bile sonunda onu geride bırakacağı anlamına gelebilirdi. Bunu yeterince iyi biliyordu. Ya da... öyle sanmıştı. Ancak buna rağmen bunu kabullenemedi. Onu kaybetme ihtimalini düşünmek bile istemiyordu...

"...Shin."

"Hayır."

Refleks olarak ona geri döndüğünde, sesinin sinir krizi geçiren kayıp, incinmiş bir çocuğun sesine benzediğini fark etmekten kendini alamadı.