BÖLÜM 2

HAYAT AMA YÜRÜYEN BİR GÖLGE

"Sıradaki, 183-570 arası nokta. Düşmanın müfreze büyüklüğünde bir grup olduğu tahmin ediliyor. Ameise."

“Düşman birimi görüşle doğrulandı. Bir müfreze Ameise... Üç hedef dahil.”

"Anlaşıldı. Silahşor, ateş açıyorum."

Eski Birleşik Krallık sınırında, Dragon Corpse sıradağlarının güney bölgelerindeki Lejyon topraklarında, bir sonraki saldırı için hazırlıklar devam ediyordu. Ağır sınıf Lejyon birliklerinden oluşan zırhlı müfrezeler ön saflarda toplanırken, arkalarında hava saldırısı hazırlıkları yapılıyordu.

Gümüş renkli gökyüzü ve kör edici beyaz kar manzarası arasındaki ufukta, üç Zentaur ve bir Ameise müfrezesi, kar üzerlerine yığılırken batıya bakan dik bir yokuşta çömeldiler. Onların emirleri beklemede kalmaktı. Bu savaş makinelerinin can sıkıntısı kavramı yoktu ve saldırı emrini beklerken -hoşnutsuzluk ya da can sıkıntısı olmadan- boşta kaldılar.

O zaman, yüksek hızlı, yüksek yoğunluklu bir metal parçasının zırhı deşmesinin ani çınlaması, ses kar tarafından emilmeden önce havada çınladı. Zentaurlardan biri, merkezi çekirdeğinden vurularak güçsüzce yere yığıldı.

Yakındaki Ameise, kompozit sensörlerini, ipleri kesilmiş bir kukla gibi düşen Zentaur'a doğru çevirdi. Ve yaptıkları gibi, kalan iki Zentaur birimi birbiri ardına vuruldu. Bu yüksek hızlı, zırh delici mermiler, saniyede 1.600 metrelik bir başlangıç ​​hızıyla -ateşlerinin yankılanabileceğinden daha hızlı- yol aldı.

Ameiseler Zentaurların kaderini kabul etmek için döndüklerinde, düşman saldırısının haberlerini Yüksek Komutan birimlerine iletmek için boş zamanları bile kalmamıştı. Ameise, otomatik yeniden doldurma mekanizmasının çalışabileceği kadar hızlı ateşlenen, lazer hassasiyetiyle atılan 88 mm'lik mermilerin yaylım ateşine karşı tamamen çaresiz kaldı.

"Hedeflerin ve çevre birimlerin bastırılması tamamlandı, efendim Reaper.”

"Anlaşıldı. Kurena, pozisyonunu değiştir. Bir sonraki hedefiniz bir aldatmaca. Ludmila, nokta 202-358. Öncelikle Löwe'den oluşan zırhlı bir birim olduğu tahmin ediliyor. Lütfen onaylayın."

"Bir saniye lütfen. Malinovka Bölgesi, bir değişiklik konum. Noktaya hareket—”

Shin'in Malinovka Bölüğü'nün komutanı -Sirin adlı Ludmila- ile konuşmasını dinlerken, Kurena Silahşor'u keskin nişancı konumundan kaldırdı. Siyah kozalaklı ağaçlardan oluşan bir ormanın ortasındaydı, tepeleri mızrak gibi gökyüzüne doğru sallanıyordu. Bir ejderhanın omurgasındaki dikenler gibiydi

Vuruşlarının geri tepmesi havayı sallarken yakındaki dallardan düşen yoğun kar, biriminin gövdesinden kaydı. Kar bu sıcaklıkta erimez, bu yüzden beyaz ve tozlu kalır. Lejyon topraklarına nispeten yakın olan çekişmeli bölgelerdeki bu ormanın üzerindeki gökyüzü gerçekten de bir gümüş tabaka ile kapatılmıştı. Bu arjant perdesini oluşturan Eintagsfliege'nin arkasında, onların komutan birimleri olan Rabe olması muhtemeldi.

Ve böylece silüetini onlardan saklamak için Juggernaut'un zırhı kamuflaj boyasıyla beyaza boyanmıştı. Yine de, ateş ettiği anda 88 mm taretin gürleyen patlaması onun konumunu ortaya çıkaracaktı. Bu nedenle, havadaki sinir bozucu gözcüler ona yaklaşmadan önce Kurena, Gunslinger'ın pozisyonunu hızlı ve dikkatli bir şekilde değiştirmek için kalın dalları siper olarak kullandı.

Aynı zamanda çekişmeli bölgeleri keşfe çıkan Shin ve hedeflerini teyit edip geri almaktan sorumlu olan Alkonostlar da siper alma ve pozisyon değiştirme döngüsünü tekrar ediyorlardı. Spearhead filosu ve tek bir Alkonost bölüğünden oluşan bu pusu dizisi için güçleri nispeten küçüktü ve bu nedenle açık düşmanlıklardan mümkün olduğunca kaçınarak görevlerini yerine getirmek zorunda kaldılar.

"Aferin, Leydi Gunslinger. Darya, geri çekiliyorum.”

İleriyi gözetlemekle görevli Sirin'den -Darya'dan Duyusal Rezonans üzerinden bir ileti almıştı. Pembe, örgülü saçları vardı ve hepsi genç kızlara benzeyen diğer Sirinlerden bile daha genç görünüyordu.

Revich Hisar Üssü'nde işbirliği yapmışlardı ve yedek üsse taşınmış olmalarına rağmen birlikte çalışıyorlardı. Tekrarlanan birçok ortak operasyonları sayesinde, Kurena ve İşlemcilerin geri kalanı Sirinlerle birlikte çalışmaya alışmıştı. Dragon Fang Mountain operasyonuna katılmaya hazırlanan toplam kuvvetler öncekinden daha küçüktü, ancak işgal kuvvetinin kendisi planın orijinal taslağına kıyasla çok farklı değildi.

Bununla birlikte, Kurena kendilerini tek kullanımlık varlıklar olarak gören bu kızlarla uğraşmaya hala alışkın değildi.

“Ama gerçekten, bu görevi bize bırakmanız daha iyi olur. Bunlar tartışmalı bölgeler olabilir, ancak hala Lejyon bölgelerinin yakınında faaliyet gösteriyoruz. Bu görev insan hayatları için çok tehlikeli."

"Sanki... benim yapabileceğim dublörleri yapabilirsin, değil mi?"

Neredeyse onları tek kullanımlık olarak adlandıracaktı ama zamanında kendini durdurdu. Bunu söylemek istemedi. Bunlar beyaz domuzların Seksen Altı'ya yönelttiği kelimelerin aynısıydı. Ama Sirinler Seksen Altı'dan farklıydı.

Biz bu şeyler gibi değiliz. Benzer olabiliriz ama onlar gibi değiliz.

“...Bu doğru olabilir. Şimdiye kadar yakın dövüşte uzmanlaştık, bu yüzden sizinle aynı keskin nişancılık hünerine sahip değiliz, Lady Gunslinger. Ancak, keskin nişancılık tekniklerinizi analiz edebilmemiz için bize atış verilerinizi ve Juggernaut'u ödünç verirseniz, onları buna göre inceleyebiliriz. Yeterince savaş deneyimi kazandığımızda..."

Kurena bu öneri üzerine dudaklarını sıkıca büzdü.

"Hayatta olmaz..."

Tüm sahip olduğum bu. Bu savaş alanı, Shin'in yanında olmama izin verilen tek yer. Savaşa düştüğüm gün beni de yanında götürmesini diledim. O zamandan beri Shin ve ben eşit olmayı bıraktık. Artık bir kurtarıcı değildim; Kurtulmak isteyen biri oldum. Shin'i destekleyemem... Bana güvenmeyecek. Şimdi bile, bir şey tarafından eziyet edildiğinde. Yani en azından bu... İmkanı yok...

“...Bunu herkese bırakıyorum.”

"Anlaşıldı. Öncü filo ve Malinovka bölüğü savaş alanından çekiliyor.”

Lena'nın yedek üssün komuta merkezinden çekilme emri geldiğinde Shin içini çekti. Her zaman olduğu gibi, beyaz bir dünyanın görüntüsü optik ekranına yansıtıldı. Kararını vermesinin üzerinden yarım ay geçmişti.

Bir yanı, ondan kaçtığını hissetmekten kendini alamıyordu.

Operasyonun hazırlıklarıyla, savaşta saklanarak ve ona eşlik eden günlük görevlerle tek başına meşgul oldu. Hepsi, yapması gerektiğini anladığı görevi ertelemek içindi.

Şimdiye kadar yapamadığı bir şeyi yapması gerekiyordu; kendi geleceğini hayal etmesi gerekiyordu.

Ama bunu anlamasına rağmen aradan yarım ay geçmişti ve hala ne yapması gerektiği konusunda hiçbir fikri yoktu. Hareketsiz durduğunu ve hiçbir şey yapmadığını biliyordu ama hareket edemiyordu.

Ne de olsa uğruna çabalayacak bir hedefi yoktu. Yapmak istediği hiçbir şey yoktu. Gitmek istediği hiçbir yer, olmak istediği kendi vizyonu yoktu. Bu soruları kendisine acımasızca sorsa da, tek bir cevap bulamıyordu. Her zaman hissettiği sakatlayıcı boşluktan başka hiçbir şeyi yoktu.

Gerçekten hissedebildiği tek şey, kalbinde yanan aciliyet duygusuydu. Bunun farkına vardığı an, duyguları kabardı ve onu bir şeyler yapmaya zorladı.

"Bunu dilemene izin var."

Öyle dedi. Ve bu sözlere cevap vermek istedi. Ama boş çıktı...

"Hiçbir şeyim yok Lena."

Bu kelimeleri kapalı Para-RAID ve kablosuz tarafından algılanamayacak kadar yumuşak bir şekilde fısıldamıştı. Lena herkes için mutluluk istediğini söyledi. Ama bu...

“Hiçbir şey dileyemeyen insan ne yapsın...?”

O duaya icabet edemeyen ne yapsın...?

Görünüşe göre, yemek salonunun duvarlarına çiçek tarlalarının resimleri çizilmişti, Birleşik Krallık'ın tüm cephe üslerinin ortak noktasıydı.

"Cidden, bu operasyonlara nasıl devam ediyorsun?"

Birleşik Krallık'ın ikinci cephe hattındaki yedek üs, Seksen Altıncı Saldırı Birliği'nin şu anki göreviydi. Etrafı büyük bir nehir tarafından beslenen ormanlar ve dağlarla çevriliydi. Kuzey topraklarının çağrıştırabileceği çorak izlenimin aksine, Birleşik Krallık doğanın ihtişamıyla kutsanmıştı. Yemek pişirmek için doğal olarak oluşan birçok malzeme vardı.

Raiden, malzemelerin tam lezzetini ortaya çıkarmak için dikkatlice kaynatılmış bir ağız dolusu balık yahnisi ile konuştu... Alışkın olmayan biri için biraz fazla lezzetli olabilirdi. Lena ona gülümsedi.

“Brísingamen filosuna komuta ettiğimde ve büyük çaplı taarruz sırasında, sahip olduğum her şeyi kullanarak savaşmak zorunda kaldım. Yine de, bu sefer sistem geliştiricinin uykusundan biraz... şey, büyük bir parça aldığımı kabul edeceğim."

Kullanacakları eşyaların yanı sıra Vika'nın gönderdiği eşyaları da fazla düşünmemeye çalıştı.

Theo elinde çatal, ekledi:

"Bu arada, Dragon Fang Dağı operasyonu sırasında Anju ve Kurena'nın birimin geri kalanından ayrılacağını duydum. Diğer filolar için keskin nişancı ve yüzey bastırma kuvvetleri de öyle.”

Anju, "Düşman kalesinin içinde değerimi tam olarak gösteremeyeceğimi kabul edeceğim," dedi.

"Yine de sıkışık yerlerde bile hedeflerime ulaşabileceğime eminim." dedi Kurena huysuzca. Raiden bıkkınlıkla içini çekti.

"İşte bu yüzden düşman birimlerini ezmek için senin yeteneğini kullanıyoruz."

“Bu sefer Birleşik Krallık, biz hücum ederken bizi korumamız için bize herhangi bir kuvvet ödünç veremez... Biz içeri girerken ikinizin düşmanı arkadan bastırmanız bizim için savaşmaktan daha yararlı olacaktır."

Shin'den bu sözleri duyduktan sonra Kurena gururla gülümsedi.

"Tamam! Bana bırak!"

"...Aman Tanrım, kızım, sen saf birisin..." dedi Frederica biraz kızgınlıkla. "Umarım kendini aşağılık bir adamın serçe parmağına dolanmış halde bulmazsın."

"Pardon?!"

Kurena ayağa fırlayıp sandalyesini bir gümbürtüyle devirirken, Shin, Raiden ve Theo Birleşik Krallık'ın eşsiz tuzlu mantarlarından paylarını Frederica'nın tepsisine karıştırmaya başladılar.

“Aaaa! Hepiniz ne yapıyorsunuz?!"

"Bu sefer biraz fazla ileri gittin Frederica," dedi Anju nazikçe.

"Hmh! Gördün mü? Shin, Raiden ve Theo benim tarafımda!”

Kurena göğsünü şişirdi. Sözlerinin çocuksuluğunun aksine, bu jest olgun kıvrımlarını vurguluyor ve Frederica'nın öfkeyle hırlamasına neden oluyordu. Bu değiş tokuşa bakan Lena kıkırdadı. Seksen Altı, Revich üssündeki savaştan bu yana depresif görünüyordu, ama görünüşe göre toparlanmaya başlamışlardı. Gerçekte, hiçbir şey gerçekten çözülmemişti. Ancak bu cephe üssüne, yani savaş alanına geldiklerinden beri vites değiştirmiş görünüyorlardı. Shin ve diğer İşlemciler neşelerini ve savaş hünerlerini yeniden kazanıyorlardı. Ergenliklerinin ortalarından sonlarına kadar genç olabilirlerdi ama yine de Seksen Altıncı Bölge'de yıllarca hayatta kalmış savaşçılardı. Zihniyetlerini hızla ayarlayabilmek, doğal olarak geliştirmeleri gereken bir beceriydi.

"Ve sadece siz ikiniz değilsiniz. Arka koruma ve Vanadis'in bağlı birimi geride kalacak..."

Gürültülü bir "Anladın, Li'l Reaper!" Bakışlarını yakındaki bir masaya çeviren Raiden'ın sözünü kesti.

Shin bu bağırtıyı duymazdan geldi. Lena bakışlarını Shin'e çevirdi ama o arkasına bakmadı. Bu üsse geldiklerinden beri Shin'in onunla işle ilgili konular dışında konuşmadığını düşündü. Düşünceli bir şekilde aşağıya baktı, onun gözlerinin üzerinde olduğunu fark etmemiş gibi yaptı.

En son ne zaman konuşmuşlardı? Ah, doğru, büyük konferanstan sonra, o karlı, yıldızlı bahçede. Bir anlığına ona, kayıp bir çocuğun küçümseyen... ama şaşkın ifadesini göstermişti. Ne hakkındaydı...?

"Shiden'ın adamları, ha...? Birleşik Krallık'ın ana gücünün oldukça kötü bir şekilde yapıldığını biliyorum, ancak Karargahı savunmak için gerçekten yeterli olacaklar mı?"

"Hey, Li'l Reaper! Beni görmezden gelme! Beni duyabildiğini biliyorum!"

"Kendini tekrar etmene gerek yok. Seni gayet iyi duyabiliyorum. Sadece sessizce otur ve her zamanki gibi iyi bir bekçi köpeği ol."

"Ah-ha-ha-ha! Sonunda kabul ettin, ha?! Endişelenme. Birimim Majestelerini burada güvende ve sağlam tutacak. Senin aksine, Li'l Reaper!" İkisi bir tür canlı, anlamsız tartışmaya başlamış gibi görünüyordu. Aralarındaki tartışmayı görmek, Lena'nın dudaklarında bir gülümsemenin oynamasına neden oldu ve o anlık, dırdırcı endişeyi aklının bir köşesine itti. En azından bir süreliğine.

Odanın birincil işlevi, kraliyet ailesinin bir üyesine ait bir ofisti, ancak yine de bir cephe üssü görevi görüyordu. Lerche, saraydaki diğerlerinden çok daha kasvetli olan odaya girerken, efendisinin hâlâ havada asılı duran holografik elektronik bir belgeye baktığını gördü.

"Majesteleri, üs yakında ışıklar sönmek üzere. Yatmaya hazırlanmalısın... Daha doğrusu önce bir ara vermen gerektiğine inanıyorum. Sana çay ısmarlayayım."

"Teşekkürler... Ama ondan önce... Hey."

Masa işi için taktığı gözlüğü çıkaran ustası sessizce adını seslendi.

"Lerche."

Onunla rahat bir tonla konuştu ama Lerche dudaklarını büzdü. Sirinler, işitme ve görme dışında hiçbir duyuya sahip değillerdi, solunum ve sindirim işlevleri yoktu. Ancak tek istisna, yüz ifadelerini değiştirme yetenekleriydi.

Vika, ofis kapısının önünde hareketsiz dururken soğuk, menekşe rengi gözleriyle ona baktı. Lerche, bu adama iftira atmak isteyenlerin neden ona yılan dediğini anlayabildiğini düşündü. Ona böyle baktığında, tamamen insanlık dışı bir şeyin onu bakışlarına kilitlemiş gibi hissetti. Soğukkanlı, büyüleyici, kara bir yılan. İmparatorluk menekşesi gözlerinin ona, ruhunun içini görüyormuş gibi bakma şekli gerçekten de ürkütücüydü.

"Son operasyonda Nouzen'e ne söyledin?"

“... Hiçbir şey.”

"Yalan söylüyorsun. Son suçlamadan beri senden kaçıyor. Ve siz bir ölüm kuşu ya da mekanik bir oyuncak bebek olduğunuz için hepinizden iğrenecek hassasiyetten yoksundur. Bu, Sirinlerden kaçmadığı anlamına gelir; senden kaçıyor. Ve bunun nedeni söylediğin bir şey olmalı. Haklı mıyım?"

İfadesi gerginleşti. Bu ona hem bilincini hem de amacını veren adamdan gelen bir soruydu. Cevap vermek zorundaydı.

Yaratılışı olarak, kendini kılıcı olarak kabul eden biri olarak, reddetmesine izin veremezdi. Ve henüz...

"Majesteleri... Benim bile kendime saklamak istediğim sözlerim var."

Ben - Lerche adındaki bu yalnız Sirin - Lerchenlied adlı kız olamayacak bir başarısızım. Onun kalıntılarından yapılmış olsam da, onu yeniden yaratma arzusuyla üretilmiş olsam da, ben onun özünü ele geçirmeyi başaramayan işe yaramaz bir gemiyim.

Yine de Vika'nın kişisel koruması olarak onun yanında kalmasına izin vermesine rağmen, Shin'e söylediklerini ona söyleyemedi. Artık hayatta olmayan biri olarak, başka birinin yanında asla mutlu olamayacağına dair ilanı... Vika onun yanında olduğu sürece, asla neşe bulamayacağı anlamına geliyordu.

Sirinlerin sinir ağlarının ve yarı kişiliklerinin yedekleri üretim tesisinde depolandı. Bir Sirin savaşta yok edilse bile kolayca yeniden üretilebilirdi. Ama bu Lerche için doğru değildi. Beyin yapısı ve yarı-kişiliği yeniden üretilemedi. Onun için hiçbir yedek yoktu - Lerche'nin zihninin ve kişiliğinin tek kopyası yalnızca kafatasında vardı.

Lerche... Lerchenlied'in tek gemisiydi.

Ancak bu, herhangi bir teknik sınırlamadan kaynaklanmadı. Vika'nın istediği buydu. Lerchenlied, Sirin olmak için kalıntılarını ona seve seve teslim etti, ama bu sadece efendisinin, Vika'nın dileği olduğu içindi. En azından Vika'nın inandığı buydu. Böylece iş Lerchenlied'e ve yalnız ona geldiğinde, onun yeniden canlanmasının bir seferlik bir iş olması gerektiğine inanıyordu.

Lerche bu noktada kırılırsa, Vika ruhunun özgürleşmesine izin verecekti.

Bu yüzden Vika'ya, kendisine Lerchenlied'i bu kadar çok sevdiğinde kimseye neşe getiremeyen sahte biri dediğini söyleyemedi. Asla. Vika onunla alay etti.

"O kadarını biliyorum. Seni ilk programladığımda, emirlerime her zaman itaat edecek bir direktif girmedim, anlıyor musun...? Buna rağmen sana soruyorum. Ona ne söyledin?"

Ona cevap vermesini emretmiyordu. Cevap vermesini istiyordu.

Lerche acıyla yüzünü buruşturdu. Tüm Sirinlere silah olmalarına rağmen yüz ifadelerini değiştirme yeteneği verildi. Onlara insan yüzleri, sesler, gözler ve deri verildi. Dürüst olmak gerekirse, bu özellikler savaş için gereksizdi ve yalnızca üretim oranını düşürmeye hizmet etti. Buna rağmen, yapay malzemeler kullanılarak bu özelliklerin yeniden üretilmesi için araştırmalar yapıldı.

Sirinlerin konseptinin temeli, Vika'nın çocukken ölen annesi için yeni bir canlı gemi yaratma arzusundan doğan mekanik bir bedendi. Bu fikir, savaş için güçlendirildi ve seri üretim amaçları için basitleştirildi.

Ve seri üretilmiş savaş makineleri olsalar da... Gerçek bir insan formunun yalnızca soluk taklitleri olsalar da...yine de kaybettiği annesine ya da sevdiği kıza dönüşebilecek bebeklerdi. Onlar insan olabilecek bebeklerdi.

Elbette, yaratıcıları olarak, onların savaşa gönderilmelerini ve yedek parça muamelesi görmelerini istemiyordu. Onlara karşı bu kadar sevgi gösterirken, onu nasıl reddedebilirdi? Cevap vermesi gerekecekti. Bu cevap onu incitmeye devam etse bile.

"...İradenize göre, Majesteleri."

"Sanırım burada görevlendirildiğimiz yarım ayda bu kadarını toplamamız mantıklı."

Seksen Altıncı Saldırı Birliğinin Reginleif bakım ekibi, çok sayıda Seksen Altı servis personelini içeriyordu. Undertaker'a hizmet vermekten sorumlu Çavuş Guren Akino ve Onbaşı Touka Keisha buna iki örnekti.

"Demek istediğim, bu zor çünkü Lejyon onların kalıntılarını yeniden kullanmamızı ya da geri dönüştürmemizi istemiyor. Özellikle de Löwe gibi savaşçı tipler söz konusu olduğunda.

Gizli verileri korumak için diğer işlevleriyle birlikte merkezi işlemcilerini yakarlar. Ancak bu şeyler daha çok lojistik destek için olduğu için, yalnızca merkezi işlemcileri kendilerini yakmak için kablolanmıştır... Yani teorik olarak, kalıntılarını geri dönüştürerek bir şeyleri bir araya getirebilmeliyiz.”

Sayısız yıkık Lejyon biriminin kalıntıları, kullanılmayan bir hangarda dağılmış durumdaydı. Guren, başparmağını enkazı işaret ederken bir durum raporu için gelen Shin ile konuştu. Güneş ışığından solmuş kırmızımsı saçları ve alaycı bir ışıltıya sahip bir çift mavi gözü olan uzun boylu bir adamdı.

Touka, bakım ekibinin kaba tulumlarında tamamen yerinde olmayan, dalgalı altın saçlı safkan bir Sapphira'ydı. Konuşurken, güzel, zarif yüz hatları yumuşayarak bir gülümsemeye dönüştü.

“Ama kendi başına, savaştan bu yana kullanılan tüm teknoloji. Federasyon bile bunu kullandı, bu yüzden Lejyon'un ona sahip olmamızı gerçekten umursadığını düşünmüyorum. Yine de bu, bu tür operasyonlarda bize yardımcı olur. Onları sıfırdan yapma zahmetinden kurtarıyor bizi.”

Her ikisi de, Seksen Altıncı Bölgedeki Shin ile aynı üste konuşlanmış olan bakım ekibinin bir parçasıydı. O sırada Shin, Juggernaut'unu sürekli olarak mahvederdi, bu yüzden servis için onlara sık sık gelmek zorunda kaldı. Bu nedenle, yıllar sonra bile Shin'i hatırladılar.

"Ama heh, sonunda kaptan olacağını düşünmek. O zamanlar o küçük fırlamanın büyüyüp bu adama dönüştüğünü düşünmek."

...yine de askere alındıktan sonraki ilk yılında eşit şartlarda durmuşlardı. Sanki ona bir çocukmuş gibi davranılması rahatsız ediciydi. Guren, Shin'in ona tek kelime etmeden bakışına sırıttı. Gülümsemesinde acı bir ifade vardı.

"Ama gerçekten, daha da büyüdün, değil mi? Eskiden Juggernaut'ları kırdığınız kadar Reginleif'leri de bozuyorsunuz. Buna gelince, en ufak bir değişiklik yapmadınız.”

Shin bu ifade üzerine birkaç kez gözlerini kırptı.

“...Yapmadım mı?”

Yedi yıl önce Guren ile aynı üsteydi. Rei'nin onu öldürmeye çalışmasından hâlâ kendisinin sorumlu olduğuna ikna olduğu zamanlar. Ve o sırada, kalbinde bir yerde, yoldaşlarının ölmeye devam etmesinin ve onu geride bırakmasının... bir şekilde onun hatası olduğuna da inanıyordu. Gerçek şu ki, sürekli olarak en tehlikeli savaş alanlarına gönderildiler.

Ama o zamandan beri büyümüştü. Sesi değişmişti. Onunla savaşan birkaç yoldaş bulmuştu ve her yönden değiştiğini düşündü. Buna inanmıştı. Fakat...

O değişmemiş miydi? O günlerden beri mi? Yok canım?

Guren, Shin'de filizlenen şüphelerin farkında olmadan gülümsedi.

"Evet. O zamana göre biraz daha güçlüsün ve daha güvenilir görünüyorsun... Ama tehlikeye atılma şeklin aynı. Dövüş tarzın beni her zaman bir ölüm dileği ya da başka bir şey olup olmadığını merak ettirdi."

Hangardan ayrılırken bile Shin, Guren'in sözlerinin altında eziliyordu. Yanlarında duran Touka, sırıttı ama söylediklerini inkar etmedi.

Gerçekten değişmemiş miydi? Değişmesi gerektiğini fark ettiğinden beri son iki hafta içinde değil... Ama Seksen Altıncı Bölge'den beri? Yok canım?

"Shin."

Birleşik Federasyon üssü koridorları her zaman karmaşıktı, sanki bir tür labirentten sonra biçimlendirilmişlerdi. Koridorların bir kavşağına varan Shin durdu ve kendisine seslenen kişiye baktı: Kurena.

Kim olduğunu bile anlamadan Shin şaşkınlıkla kaşlarını çattı ve sorarken:

“...O bakış da ne?”

"Ha...? Ah!"

Kurena kıyafetine baktı ve aniden kıpkırmızı oldu. Bununla birlikte, Shin neyin utanç verici olduğunu anlamadı. Üniformasının ceketi çıkarılmış, kolunun üzerine örtülmüş ve bluzunun kravatı çözülmüştü.

Shin kişisel olarak pek umursamadı ama yine de teknik olarak askeri düzenlemeleri ihlal ettiği için sormak zorunda kaldı.

“Bu, ee, ah... Hiçbir şey değil!”

Kurena nedense bu konuda çok telaşlıydı. Kollarını anlamsız bir hareketle sallarken Shin, kinetik vizyonuyla, bir elinin bir çeşit morumsu gümüş gerdanlığı kavradığını kolayca fark etti.

...Düşündüğümüzde, Kurena ve Anju'nun yaklaşan görev için aldıkları bazı destek tipi ekipmanları kontrol ettirmeleri planlanmıştı.

Sebep ne olursa olsun, kimse ne tür bir ekipman olduğunu açıklamaya istekli değildi. Frederica, Lena ve garip bir şekilde, Vika bile onun önünde bundan bahsetmeyi reddetti. Bir keresinde çok solgun bir ifadeyle sessizce kaskatı kesilen Marcel'e bunu sormuştu. Bir şekilde sakinliğini yeniden kazanan Kurena, konuşmalarına devam etti.

"Unutmak. Um... Hey, Shin."

Altın gözleriyle ona baktı.

“Şu anda...panik mi yapıyorsun?”

“.........”

Shin bir gözünü kıstı.

...kahretsin. Kimse görmesin diye saklamaya çalışıyordum... Lena fark etmesin diye. Beni nasıl gördüklerini etkilemesini istemedim.

Kalbi endişeyle ağırlaşan Kurena, sanki açık bir yarasına dokunulmuş gibi kaşlarını çatan Shin'e baktı. Kurena'nın bir şeyle mücadele ettiğini anlayabildiğini anlayınca bu suratı büyük ihtimalle yapmıştı.

Kimsenin, yani Kurena'nın onun için endişelenmesini kabul edemezdi.

Beni her zaman... beni sadece belalı bir kız kardeş olarak görecek, değil mi?

"...Üzgünüm. Seni rahatsız ediyor mu?” O sordu.

"Hayır, hayır, sorun değil. Demek istediğim bu değildi. Sadece sana bir şey söylemek istedim."

Shin'in ne kadar paniklemiş göründüğünü ne zaman anladı? Yaklaşan saldırı için eğitime harcadıkları iki hafta boyunca Birleşik Krallık'taki bu üsse geldikleri zamandı. Kurena'nın Shin ile en çok zaman geçirdiği zaman, savaşın hararetiydi.

O zaman Lena'ya Lena'dan daha yakındı ve ona tek yapabileceği şekilde, bir keskin nişancı olarak yardımcı oluyordu.

Shin'in paniklediğini anlayabiliyordu. Uzak bir yere, burada olmayan bir yere gitmeye çalıştığını. Sanki bir şey ona baskı yapıyormuş gibi, Shin'in kendisi muhtemelen o yerin nerede olduğunu bilmese de, acele edip gitmesi için onu zorluyordu. Ve böylece hiçbir yere gitmedi. Olduğu yerde kalakalmıştı ve bu ilerleme eksikliği sadece paniğini artırmaya hizmet etti.

Nereye gideceğini bilmiyorsa, başlamak için hiçbir yere gitmesi gerekmeyecek olmasına rağmen.

"Şey... Sana zor geliyorsa, kendini değişmeye zorlamana gerek yok." Bir an için Shin'in gözleri çok hafif büyüdü. Kurena devam ederken doğrudan ona baktı:

“Seksen Altıncı Bölgeden ayrılıp Federasyona geldiğimizden beri herkes bize kendimiz olmamamızı söylüyor. Ama bu noktaya geldiğimiz kişi olarak geldik, anlıyor musun? Bu yüzden böyle kalmamızın iyi olacağını düşünüyorum."

Ve bunu söyleyince Kurena anladı: Söylemeye çalıştığı şey, değişmek zorunda değilsin. Lütfen değiştirmeyin idi. Çünkü Seksen Altı olmayı bırakıp başka bir şey olurlarsa...

Savaş alanı olmayan bir yerde olmayı seçerdin... Seninle olabileceğim tek yer.

"Yani, eğer istemiyorsan değişmeye çalışmana gerek olmadığını düşünüyorum. O acı dolu ifadeyi yapmana gerek yok. Sanırım olduğumuz gibi kalabiliriz."

Lütfen değiştirmeyin. Olduğun gibi kal. Bu seçimi şu an olduğumuz gibi yapabileceğimizi sanmıyorum ama yine de ilişkimizin böyle kalmasını istiyorum: Aynı savaş alanında birlikte savaşacak ve ölecek Seksen Altı arkadaşımız olarak.

"Bence değişmene gerek yok."

Shin'in ifadesi sertleşti. Sanki bir şeyi anlamış gibiydi.

"...Tamam. Şu ana kadar gayet iyi gidiyorduk."

Bir gün tüm güçlerini kaybedip savaşta düşseler bile, en azından sonuna kadar savaştıklarını bilirlerdi. Bu onların tek gurur kaynağıydı ve sadece bu kaderi dileyebilecek türden bir insan haline gelseler bile, bu hiçbir şekilde bir hata değildi. Böyle yaşamak ve ölmek utanılacak bir şey değildi.

Seksen Altıncı Bölge'den, kesin bir ölüm yeri olan bu şekilde hayatta kalabilmişlerdi. Gururlarına tutunmaya karar verdiler ve onu bir kenara atmak istemediler. Yani bir hata değildi. Hiçbir şekilde, şekil veya biçim bir hata değildi. Ve henüz...

"Yine de değişmek istemediğimden değil. Zorundayım. Bir şeyler dilemem gerektiğini anladım. Böyle..."

Bu bir hata değildi. Yalnız yaşamak istiyorlarsa, oldukları gibi kalabilirler. Ya da başka bir Seksen Altı gibi yaşam tarzlarını paylaşan biriyle. Ama başka biriyle birlikte yaşamak istiyorlarsa bu doğru değildi. Çünkü bu yaşam tarzı o kişiye zarar vermeye devam edecekti.

Shin, bunu yapmanın ne kadar acımasız olduğunu çok iyi bildiği için, o çaresiz, birbirine yapışan altın gözlerden başka yere baktı.

"Biz olduğumuz gibi kalamayız."

Shin hakkında bir şeyler ters gidiyordu. Lena'nın son birkaç gündür hissettiği buydu. Yüzeyde, konuşulacak herhangi bir sorun yoktu. Yaklaşan operasyon için taslak hazırlaması, hazırlığı ve raporları düzenliydi ve her zamanki gibi sakin ve aklı başındaydı.

Ama sanki onu rahatsız eden bir şey varmış gibi hissediyordu. Bu duygudan kurtulamadı ve sorunun ne olduğunu anlayamadı. Ve böylece Lena bunu kendi başına getirmeye karar verdi.

"Shin'in canını sıkan bir şey olduğunu mu düşünüyorsun?"

"Neden ona sormuyorsun?"

Ofisindeki koltuğundan başını kaldırdığında, Raiden'ı yakındaki küçük kanepede otururken, bir elinde çay fincanı tutarken ve tamamen bıkkın bir ifadeyle ona bakarken buldu. Benden ne istiyorsun der gibi. Lena onun cevabına kaşlarını çattı. Shin, kendisine sorsa bile bu soruyu cevaplamayacaktı ve bu yüzden Shin'in en yakın arkadaşı olan Raiden'a sordu. Belki soruyu gündeme getiren kişi Raiden olsaydı, Shin aslında cevap verirdi... Raiden bunu inkar edecekti elbette, ama Shin'in ona, onunla paylaşmak istemeyeceği bir şey söyleyeceği düşüncesi onu oldukça mutsuz etti. .

"Ya sen, Shiden? Sana bir şey mi söyledi?"

“...Majesteleri, burada gerçekten duvara dayanmış olmalısınız. Görünüşe göre Li'l Reaper ve ben kalpten kalbe anlaşacak kadar iyi anlaşıyoruz? olmadığımızı biliyorsun."

Yeterince doğru, ne zaman karşılaşsalar, ikisi küçük çocuklar gibi tartışmaya ve çekişmeye başladılar.

"Her zaman dedikleri gibi olduğunu düşündüm: Biriyle tartışmak için yakın olmalısın..."

"Hayır, hayır, öyle bir ihtimal yok. Ben ve Li'l Reaper birbirimizden hoşlanmıyoruz. Bir kurt ve bir kaplan gibi, doğal düşmanlarız. Ben ve o, genetik düzeyde anlaşamıyoruz.”

“...Kurtlar ve kaplanlar doğal düşman değiller ve orada kaplan tepeye çıkacak. Zaten hanginiz hangisi olmalısınız?"

Raiden'ın esprisini tamamen görmezden gelen Shiden, ağzına başka bir çay keki daha doldurdu ve bariz bir şekilde gürültülü, kaba bir şekilde çiğnedi.

"Ama evet, ben bile onda bir terslik olduğunu söyleyebilirim. Bu konuda kimseyle konuşacak gibi değil. Bunu yapmasını emredebilirsiniz, Majesteleri. Sen onun komutanısın."

"Bu..."

Bu doğruydu. Astlarından biri operasyonun başarısını engelleyebilecek sorunlar gösteriyorsa, ya ona sorup sorunu çözmek ya da kendi başına çözmesini emretmek onun göreviydi. Ve eğer ikisi de mümkün değilse, onu ameliyattan çıkarması gerekecekti.

"...Demek istediğim bu değil."

Ona bir komutan olarak değil, bir arkadaş olarak bağlı olmasını istiyordu... Lena omuzlarını düşürdü. Yine de, bir komutanın dikkate alması gereken görevleri vardı.

"Shin, seni rahatsız eden bir şey varsa, sana kulak vermeye hazırım."

"Bu ne bir anda?"

Lena konuşmayı konuya nasıl yönlendireceğini bilmiyordu ve bu yüzden devam etmeye ve kovalamayı kesmeye karar verdi. Shin, sorusunu şaşkın bir ifadeyle yanıtladı. O sırada Lena'nın ofisinde olan Frederica, nedense abartılı bir şekilde içini çekti.

"Bir süredir bir şeyler üzerinde kara kara düşünüyormuşsun gibi görünüyorsun. Bunun hakkında konuşmak istersen dinlemeye hazırım ya da düzenli danışmanlık seanslarının sıklığını artırabilirim."

"Aaah..." Shin bir an için acılı bir ifade takındı.

Ama çok geçmeden bu duyguyu bastırdı ve başını salladı.

"Kişisel bir mesele. Beni rahatsız ettiğini bile söyleyemem."

"Ama operasyona müdahale ederse sorun olur..."

"Sanırım savaş operasyonları sırasında bu şeyleri her zaman kapatmışımdır... Yoksa bir tür sorun mu var?"

Lena kelimeler için bir kayıptı. Gerçeği söylemek gerekirse, Shin'in operasyonel hedefleri tamamlama kapasitesi kusursuzdu. Ama solgun, genellikle soğukkanlı yüzündeki ifadede zorlama ve uydurma bir şey olduğu hissinden kurtulamıyordu. Her zamanki gibi görünüyordu ama bir şey farklıydı. Sanki o cephenin arkasında bir şeyler sallanıyormuş gibi ama bunu Lena'nın önünde tıka basa saklaması gerekiyordu.

"Şey, hayır, herhangi bir sorun yoktu, ama..."

Bunu çürütecek bir şey bulamıyordu. Lena susarken Shin hala ona hiçbir şey söylemedi. Bu sırada Frederica, ikisine de tek kelime etmeden şüpheli bir ifadeyle baktı. O sırada kapının çalınması garip sessizliği bozdu. Annette odaya baktı. İnsan gücü eksikliğini telafi etmek için Grethe ve Grethe, Grev Birliğinin geri kalanıyla birlikte cepheye de gelmişlerdi.

"Lena, bu konuşma uzun sürecek mi? İşin bittiğinde Kaptan Nouzen'i ödünç almam gerekiyor. Biliyorsun, bu konuda."

Shin ona sorgular gözlerle bakarken Lena kafası karışmış bir şekilde başını salladı. Bu, Annette ile daha önce tartıştığı bir konuydu ama aslında başkalarının önünde konuşamayacakları bir konu değildi.

"Evet, ama burada da tartışabilirsin."

Annette gülümsedi.

"Haydi. Diyelim ki operasyon sırasında uygulamanın çok zor olduğunu söylemesi gerekiyor. Bunu komutanının önünde söylemesini mi istiyorsun...? Kaptanın umursadığından şüpheliyim ve muhtemelen yine de söylerdi. Ama ona karşı saygılı ol."

Bu doğruydu.

"Evet, haklısın... O halde devam et Kaptan. Özür dilerim."

Annette ile ofisten ayrılırken Shin içini çekti. Bu sadece tesadüfen olmuş olabilir, ama o kurtuldu. Lena ona canını sıkan bir şey olup olmadığını sorduğunda çok şaşırdı. Onun, onda bir sorun olduğunu fark etmesini istemiyordu, ama görünüşe göre, ne olursa olsun yüzünde belli oluyordu.

Rahatsız ifadesinin görüntüsü ve ilgili gümüş çana benzer sesi zihninde tekrar ortaya çıktı.

"Seni rahatsız eden bir şey varsa, sana kulak vermeye hazırım."

...ama sana söyleyemem. Ona dileğini asla gerçekleştiremeyeceğini nasıl söyleyebilirdi? Kendini değiştirmek istediğini ama bunu nasıl yapacağını bilmediğini mi? Ona yük olmak istemediğini... Onu tekrar incitmek istemediğini?

"Bu bizim niyetimiz için. Olay yerindeki komutan olarak buna ne dersiniz? Lena, operasyonu tamamlamanın önüne geçeceğini düşünüyorsan bunu onaylamamamı söyledi.”

"Ameliyatın önüne geçeceğini sanmıyorum ama..."

Annette, Shin'i, yaklaşan operasyon için hazırlanan mühimmat ve enerji paketleriyle dolu birkaç gürültülü depodan birine götürdü.

Shin, kadının kendisine verdiği elektronik belgeyi okurken köşelerden birinde durarak sorusunu yanıtladı.

"Bir Reginleif'in savaş manevrası, alışkın değilsen vücuduna zarar verebilir... Sanırım senin gibi savaşçı olmayan biri için zor olacak Binbaşı Penrose."

Annette kayıtsızca omuz silkti.

"Frederica bile daha önce bir Reginleif'e bindi, değil mi? Küçük bir çocuk alabiliyorsa, neden alamıyorum anlamıyorum.”

"...Anlaşıldı. Seni taşıması için birini seçeceğim. Bunu önceden öğrenmeni tavsiye ederim, Binbaşı. İstersen senin için de eğitimler ayarlayabilirim.”

"Teşekkürler. Çok düşüncelisin, dedi Annette.

Daha sonra onunla biraz alay etmeye başladı.

"Yine de beni duyacağını düşünmüştüm. Ne zaman sana saçma sapan bir şey sorsam sonunda pes ederdin.”

Bunu Shin'in geçmişleri hakkında pek bir şey hatırlamıyor gibi göründüğünü bilerek söyledi. Hatırladıkları en önemsiz, önemsiz hatıralar gibi görünüyordu. Cevapları her zaman ya hatırlamadığım bir tesadüftü ya da belki kısacaydı. Şimdi de aynı şeyi bekliyordu ama Shin tuhaf bir şekilde sessizliğe bürünmüştü.

"...Kaptan?"

“Ben gerçekten...”

Shin başka tarafa baktı ve bu yüzden onun bakışlarıyla tam olarak buluşamadı.

“...Bana gerçekten gülünç bir şey sorsaydın gerçekten kabul etmezdim...Rita.”

Anette'in gözleri şaşkınlıkla büyüdü, ama bir sonraki anda dudaklarında hüzünlü bir gülümseme belirirken kaşlarını indirdi.

"Doğru, ben sadece Binbaşı Penrose değilim, değil mi?"

Rita. Gözaltı kampına gönderilmeden önce Shin ona hep böyle hitap ederdi. Ebeveynlerinin ikisi de ölmüştü -biri intihar sonucu ölmüştü, diğeri ise büyük çaplı bir saldırıda can vermişti- ve Lena'ya bu lakaptan hiç bahsetmemişti. Yeniden bir araya geldiklerinde Shin'in onu hatırlamadığını öğrendikten sonra, kimsenin ona bir daha bu isimle hitap etmeyeceğini düşündü.

"Benimle ilgili bir şey hatırladın mı?"

"Tam olarak değil. Hatırlayabildiğim şeylerden daha çok hatırlayamadığım şeyler varmış gibi hissediyorum ama..."

Shin kısa bir nefes aldı.

"Ama gerçek şu ki, o anıları hiç kaybetmemiştim. Bu yüzden şimdiye kadar hatırlamadığım için özür dilemem gerektiğini düşündüm.”