EVİM GÜZEL EVİM

Doğru adrese geldi, ancak kendisini tek bir aileye ait olamayacak kadar büyük bir mülkün kapısıyla karşı karşıya buldu. Kapı, malikanenin içini ve dışını ciddi bir şekilde ayırıyordu, çitleri bir dizi uzun mızrak gibi göğe bakıyordu.

Shin, malikaneye bakarak kapının önünde hareketsiz kaldı. Eski İmparatorluğun önde gelen savaşçı klanının, Marquis Nouzen'in soylu hanesinin ikametgahıydı. Şimdi bile, tüm topraklarından ve saray rütbelerinden feragat ettikten sonra, House Nouzen hala tüm bir şehir bölgesi büyüklüğündeki özel bir mülke sahipti. Aynı zamanda birkaç özel işletmeye sahipti ve ordu içinde bazı gizli nüfuzunu korudu. Gerçekten de, bir zamanlar İmparatorluğun fiili yöneticilerinden biri olan asil bir haneydi.

Burada hâlâ o cemiyetin başındaki pozisyonu elinde tutan yaşlı bir adam yaşıyordu, ailesi: dedesi.

İki aydan biraz daha uzun bir süre önce üssü terk etmişlerdi ama oraya geri dönmek onlara gerçekten evlerinde oldukları hissini verdi. Bu iki ay boyunca mevsim yaza dönmüştü ve açık pencerelerden hoş bir esinti içeri süzülüyordu.

Üssü çevreleyen ormandan geçen rüzgar serindi ve yeşillik kokuyordu.

Rüzgarın kendisine doğru estiğini hisseden Lena, bakışlarını ofisine çevirdi. Tatbikat yapan askerlerin seslerini duydu ve bakım ekipmanının ve boş konuşmaların sesi de kulaklarına ulaştı. Üs'te normal, rutin bir günün kargaşası.

"Bir süreliğine yeni bir görevimiz olmamalı, böylece zamanını alıp rahatlayabilirsin, Vika."

Bakışları, oturma odasının kanepesine yaslanarak omuz silken Vika'ya takıldı.

"Herhangi bir şey olursa, zamanı Alkonostların manevralarını uygulamak ve ince ayar yapmak için kullanmayı tercih ederim. Federasyon'un batı cephesi, topografya açısından Birleşik Krallık'tan çok farklıdır. Alkonostların burada uğraşması gereken çok fazla öngörülemeyen yük ve durum var.”

Bu tür değişiklikler, Saldırı Birliği birimlerinin Birleşik Krallık'a gönderildikten sonra geçmek zorunda olduklarından farklı değildi. Alkonost'lar kuzeyin karlı savaş alanlarında çalışmak üzere inşa edildi, bu da Federasyon topraklarında çalışmaya uygun olmadıkları anlamına geliyordu. Dışında...

Lena'nın endişeleri yüzünün her yerine yazılmış olmalıydı çünkü Vika ona doğru baktıktan sonra konuşmaya devam etti.

“Tıpkı Birleşik Krallık'ta olduğu gibi Sirinler, eğitim görmedikleri veya bir operasyona çıkmadıkları zaman kapatılıyor ve hangarda saklanıyor. Ve eğitim söz konusu olduğunda, bu üssün eğitim alanlarını değil, buradan daha uzakta bir yer kullanmayı düşünmüyoruz... Nouzen'e yük olmayacağız, o yüzden lütfen böyle surat yapmayın."

Lena acı bir gülümsemeden kendini alamadı. Endişesi o kadar açıktı ki, öyle görünüyordu.

"Düşündüğün için teşekkür ederim, Vika."

"Sonuçta Nouzen'in yeteneği keşif amaçları için paha biçilemez. Ona en çok ihtiyacımız olduğu anda kırılmasın diye, savaş dışında onu zorlamayı göze alamayız... Yine de en azından Lerche'yi umursamıyor gibi görünüyor."

"Evet."

Vika muhtemelen haklıydı; Lena'nın tekrar tekrar "Emin misin?" ve Lerche'nin sürekli "Kendini zorlamıyorsun, değil mi?" Shin üzerinde herhangi bir aşırı gerginliğe neden olmadı. Hatta, ona gerçekten bu kadar güvenip güvenmediklerini sorarak, alışılmadık bir homurdanma bile yaptı. Lena, tepkisinin sevimli olduğunu düşündüğü için onu bu kadar sık ​​rahatsız ediyordu, ama bunu kendine sakladı.

"Eminim Federasyon bile onun bu yeteneğini kontrol etmeyi ya da bir şekilde mekanik olarak kopyalamayı sevecektir... İzin verirseniz, araştırmaya hazırım."

Vika öyle bir kayıtsızlıkla ve açıkça şakacı bir tonda konuştu, bu da Lena'nın sert bir yanıt vermesine neden oldu.

"Hayır."

"Evet, ben de o kadar düşündüm." Prens kayıtsızca omuz silkti ve en ufak bir gücenmediğini açıkça belirtti.

Birleşik Krallık'tan ayrılmadan önce, Veliaht Prens Zafar Lena'ya Vika'nın Yapmasına Asla İzin Vermemesi Gereken Şeylerin oldukça uzun bir listesini verdi. Lena bilgece, Vika'ya bundan bahsetmemenin en iyisi olduğunu belirtti.

Ne de olsa listenin üstünde kırmızı bir metinle yazılmış bir satır vardı ve şöyleydi: Vika. Bunu okuyorsanız, şimdiye kadar bunu bildiğinize eminim, ancak hiçbir koşulda burada listelenenlerin herhangi birini veya tümünü yapmamalısınız. Herhangi biri. İstisnasız. Burada yazılanların geniş yorumlarını kullanmanıza da izin verilmiyor.

Ve nedense Lena, Vika'nın düşündüğünden iki kat daha tehlikeli olduğunu hissetmekten kendini alamadı. Listeyi iki katına çıkarmak için, hem veliaht prens hem de kralın kendisi tarafından imzalandı. Belge açıkçası Lena'yı korkuttu. Bu çocuk Sirinleri geliştirmekten başka ne yaptı? Merakı korkusuyla boy ölçüşemezdi ve bu soruyu kelimelere dökmeye cesaret edemedi.

"Yetkili subay muamelesi görmenin senin için sorun olmayacağından emin misin, Vika...? Zaten burada biraz zaman geçirdin. Size uygunsuz gelen bir şey var mı? İstediğin bir şey varsa, makul olduğu sürece onu yerine getirmeye çalışabiliriz."

Federasyon, kuvvetlerini Birleşik Krallık'ta başarılı bir şekilde konuşlandırmıştı ve bu nedenle Birleşik Krallık'ın pazarlığın sonunu yerine getirme ve Grev Birliğine hizmet edecek personeli gönderme zamanı geldi. Bu kuvvetlerin komutanı, şimdi Alkonost biriminin komutanı olarak görev yapan ve taktik komuta subayına doğrudan bağlı olan Vika'ydı. Saldırı Birliğinin komuta zincirine yarbay olarak dahil edilmişti.

Rütbesi göz önüne alındığında, kendisine bir şirket memuruna verilen her şeyden çok daha iyi olan bir saha subayı konaklaması sağlandı.

Ancak bu, kraliyet ailesinin bir üyesi değil, bir askerin standartlarına göreydi.

“Birleşik Krallık'ta, konaklama söz konusu olduğunda telif hakkı herhangi bir ayrıcalıklı muamele görmez. Pekala, belki bir askeri üste yaparız, ama ön saflarda farklı muamele görmüyoruz. Odamla veya tedavimle ilgili hiçbir şikayetim yok. Doğaçlama bir üs için iyi bir yer. Dışında..."

"Evet, bu ne?"

“...burası oldukça sıcak.”

Vika açık, bariz bir sıkıntıyla konuştu, bu da Lena'nın gözlerini bir an şaşkınlıkla büyüttü ve ardından kahkahayı patlattı. O yanılmadı. Kuzeyde büyüdü ve kısa bir süre öncesine kadar, Eintagsfliege'nin uzatılmış yapay bir kış uyguladığı bir savaş alanındaydı. Ama şimdi, Vika yazın bunaltıcı sıcağına atılmıştı ve iklime alışmak için mücadele ediyordu.

"Bu gülünecek bir durum değil. Hiç kış mevsiminde ülkeme gittin mi? Yerli olmayanların onu ruhu donduran bir ürperti olarak tanımladığı söylenir. Ülkemizin bazı yerlileri bile bunu söylüyor.”

"Üzgünüm. Yine de bir gün ziyarete gelmeyi çok isterim.”

Bir gün, savaş bittiğinde.

"Evet, ziyarete gel. Eminim bunu yaptığında bu cehennem ateşini sevecenlikle düşüneceksin."

Lena gülümsedi.

"Evet bazı günler."

Daha sonra konuyu değiştirdi.

"Saldırı Birliki ve 1. Zırhlı Birlik - peki, Kaptan Nouzen bu harekatın ardından bir süre muharebe harekatından çıkarılacak. Hem tatil yapmak hem de eğitim olanaklarını kullanmak için komşu şehre taşınacağız...”

"Duydum. Aslında dün itibariyle izne ayrılmamış mıydınız?

Başkan Zimmerman onları geri dönmeye davet etti, sanırım?”

"Evet. Shin'in grubunun yasal koruyucusu, bu yüzden eve ona döndüler. Shin ve Frederica çoktan geri döndüler... Ve bugün, Shin...”

Lena gözlerini kapattı, dudaklarında bir gülümseme. Shin şimdiye kadar bu fikri her zaman reddetmişti ama bugün ilk kez o adamla tanışmak isteyebileceğini söyledi.

“...dedesiyle buluşmaya gitti. Marki Nouzen.”

Salona girdikten sonra Shin, başsız bir iskeletin armasını buldu.

Duvara işlenmiş bir kılıcı. Tanıdık bir semboldü. Aslında çok tanıdık. Shin'in farkına bile varmadan durup ona bakmasına yetecek kadar. Kardeşinin, kendisinin temeli olan Kişisel İşareti ile aynıydı.

"Bu arma, tasarlandığı andan itibaren Nouzen soyundan geliyor."

Ona etrafı gezdiren ve önden giden yaşlı uşak geri döndü ve bu açıklamayla geri döndü. Anakronistik bir ceket ve gümüş bir monokl giymişti ve sırtı dik duruyordu.

Bu uşak da yürürken hiç ses çıkarmıyor gibiydi. Sanki gizlenen bir gölge gibi yerde kayar gibi hareket etti.

"Ayrıca, ağabeyinin yanı sıra senin doğumunu kutlamak için ustanın gönderdiği resimli kitabın kapağında da görünüyor. Atalarınızın marifetlerini içeriyordu, çocuklar için açıklığa kavuşturmak için biraz düzeltildi...

Baban Cumhuriyet'e kaçtı ama yine de düzenli olarak ana mektupları gönderdi.

Usta inatla hiçbirine cevap vermeyi reddetti ama o resimli kitapları gönderdi. Uğurlu olaylar için bir istisna yapması gerektiğini söyledi.”

“.........”

"Kardeşin kitapla ilgilenmedi ama görünüşe göre en sevdiğin kitaptı... Duyduğuma göre Cumhuriyet'e kaydolduğunda birliğin Kişisel İşareti de bir iskelet motifi kullanmış. Bu resimli kitabı hatırladın mı? Belki de hala ona bağlı hissediyorsun?”

"...Hayır."

Uşak sesinde bir umut ve beklentiyle sordu ama Shin sadece başını salladı. Onu hatırlamadı. Hatırlayamıyordu, en azından henüz değil. Ama muhtemelen Rei yaptı. Küçükken ona her zaman okurdu - Shin'in sevdiği bu resimli kitap.

Shin, sonunda Rei'nin bu amblemi neden Kişisel İşareti yaptığını bildiğini düşündü. İlk başta, Shin bunun ölememesinden kaynaklanan bir sinizm eylemi olduğunu düşünürdü. Ama tekrar bir araya gelip onun tarafından kurtarıldıktan sonra, bunu düşünmeye devam etti.

Ve şimdi biliyordu.

Kardeşim, orada...benden gerçekten nefret ettiğin bir an olmadı, değil mi?

"Shin'in zaten büyükanneleriyle birlikte olduğunu mu düşünüyorsun?"

1. Zırhlı Kolordu ve onunla birlikte Spearhead filosu önceki günden beri izinliydi. Hal böyle olunca üssün PX'inde çok fazla tanıdık yüz yoktu. Öğlen geldi, yemek salonu neredeyse bomboştu.

Konuşan Theo'ydu, pencere kenarındaki bir masada oturmuş, içeri gün ışığı giriyordu. Karşısında oturan Kurena, yan tarafa bir bakış attı. Seksen Altı'nın aileleri ve memleketleri Cumhuriyet tarafından çalındı ​​ve birçoğunun izinli olup olmadıklarına bakılmaksızın dönecek evleri yoktu. Shin gibi bazıları Cumhuriyet'e gelen ilk nesil göçmenlerdi ve hâlâ akrabaları vardı, ama onlar azınlıktı.

Ve Seksen Altı'nın çoğu şimdi üste değildi, ama eve gitmediler. Bunun yerine, komşu kasabada alışveriş yapıyor veya eğleniyorlardı. Raiden ve Frederica, Ernst'in malikanesine geri dönerken, Anju, henüz Federasyon şehirlerine aşina olmadığı için ona etrafı gezdiren Dustin ile alışverişe gitti.

Kurena hala bir şey söylemedi. Daha yeni döndüklerinden, aşçılar servis ettikleri öğle yemeği için ellerinden gelenin en iyisini yaptılar, ama yemeğine dokunmadı.

Bir şey -burada olmayan birinin düşünceleri- onu rahatsız ediyordu.

Theo alaycı bir gülüş attı.

"Hadi ama, o suratı yapmana gerek yok. Sadece birbirleriyle tanışıyorlar ve biraz konuşuyorlar. Hemen dönecek."

Bu kişi Shin'in anne babasını tanıyordu, ancak Shin'in kendisi hiçbir şey hatırlayamıyordu. Shin için büyükbabasıyla tanışmak ona sadece kaybettiği şeyleri hatırlatmaya hizmet ederdi. Ama bu doğru değildi. Bu, en azından bir şekilde kaybettiği şeyleri geri almak için bir şanstı. Şimdi o anıları geri kazanmak istiyordu. Ve böylece Shin büyükbabasıyla tanışmayı seçti - şimdiye kadar reddettiği bir toplantı.

"Bu iyi. Sadece gitti. Yakında geri dönecek."

"...Fakat..."

Kurena bir şeyler söylemeye başladı ama sonra sustu. Theo onun ne söylemeye çalıştığını bildiğini hissediyordu. Şimdi, oldukları yere geri dönecekti. Ancak ertesi gün durum böyle olmayabilir. Ve o zaman kendi yollarına gitmeseler bile, bir gün bu gerçekleşecekti. O gün mutlaka gelecekti. Aralarındaki bağ çözülmeyebilir; Birbirlerine veda bile etmeyebilirler ama döndükleri evler -kalmayı seçtikleri yerler- eninde sonunda farklı olacaktı.

Ve Seksen Altıncı Bölgede ölselerdi, o gün asla gelmek zorunda kalmayacaktı. Ölüm zamanları farklı olabilirdi ama aynı yerde öleceklerdi. Ölüm kesinlikle hepsi için eşit olarak gelecekti. Ve böylece bunu asla düşünmek zorunda kalmayacaklardı. Bunu düşünmemeleri daha iyiydi.

Ve yine de hayatta kaldılar. Hala yaşıyorlardı.

"Bizim için de geçerli Kurena."

“.........”

"Elimizde bir şey yok ama yine de düşünmemiz gerekiyor: Bundan sonra ne yapacağız? ...Bundan sonra nasıl yaşamak istiyoruz?”

Shin yönlendirildiği salona girdi ve onu bekliyormuş gibi görünen iki kişi ayağa kalktı. Bunlardan biri, çoğunlukla beyaza dönen siyah saçlı, uzun boylu yaşlı bir adamdı. Bir çift siyah, şahin gibi gözleri vardı. Yanında, aksine oldukça kısa boylu ve yuvarlak yüzlü, kibar görünümlü yaşlı bir kadın vardı. Beyaz saçları zarif bir şekilde toplanmıştı.

Yaşlı adam, Marquis Nouzen, "Sen..." demeye başladı.

Çaresiz, neredeyse sorusuna yapışan bir şey vardı. Shin, sesinin tonunda biraz boğulduğunu hissetti. Bu soruya nasıl cevap vermeli? Sonunda, başını öne eğmeden önce küçük bir baş sallamayı başardı.

Aklıma başka bir şey gelmedi.

Bu, Shin'in dudağını ısırmasına neden oldu. Böyle olacağını biliyordu ve yine de hiçbir şey hissetmiyordu. Bu adam güya onun büyükbabasıydı ve yine de onunla yüzleşmek bir duygu karmaşasına yol açmadı. Aralarında kan bağı olabilirdi ama öyle bile olsa bu adam ona bir yabancıdan başka bir şeymiş gibi gelmiyordu.

Ve bu gerçeğin hatırlatılması... onu biraz üzdü. Göğsünün sıkıştığını hissetti.

Ama Shin'in iç mücadelesinin aksine, Marquis Nouzen büyüdü.

Duygusal, gözleri yaşlarla doluyordu.

"Mutlaka büyümüşsün. Ve onlara çok benziyorsun. Sen oğlum Reisha'nın ve Maika klanının prensesinin çehresini taşıyorsun."

"Saçın ve fiziğin Nouzen soyundan ama yüzün Yuuna'nınki gibi. Tıpkı gözlerinin rengi gibi," diye ekledi yaşlı kadın şefkatle.

Shin, yuvarlak gözlüklerinin arkasına saklanan gözlerinin kırmızı gölgesini fark etti.

Bir Pyrope'un kıpkırmızı gözleri. Shin, Marquis Nouzen'in eşinin -Shin'in büyükannesi- uzun zaman önce vefat ettiğini duymuştu. Ve İmparatorluğun soyluları farklı soyları karıştırma fikrinden nefret ettiğinden, yeni bir eş olamazdı.

Shin'in bakışlarındaki kafa karışıklığını fark eden Marquis Nouzen, mırıldandı:

"Bu, Marki Gelda Maika... Annenizin annesi. Anneannen, olduğu gibi. Benimle buluşacaksan, onunla da tanışmalısın diye düşündüm.”

Marki Maika gülümsedi ve başını saygıyla eğdi. Marquis Nouzen dudaklarını nazikçe yukarı kıvırdı.

"Şimdi o zaman, nereden başlamalıyız? Sonuçta, sizin için biz sadece tanıdık olmayan yaşlı insanlarız. Seninle kan bağımız olabilir ama eminim bize söylemek istemeyeceğin çok şey vardır."

"Şimdilik, hadi birlikte çay içelim. Tatlıları sever misin? Seramızdan çilek reçeli getirdim. Lütfen hediye olarak yanınıza alın.”

Gülümseyerek konuştu ve Shin'in bir cevap beklediğini anlaması biraz zaman aldı. Doğru kelimeleri arayarak dudaklarını araladı. Ona o kadar uzak hissettiler ki, her seferinde ne söyleyeceğini araştırmak zorunda kaldı. Ama cevap vermezse, onlarla gerçekten konuşamayacaktı.

Henüz onlara karşı herhangi bir duygu hissetmemiş olabilir. Daha yeni tanıştığı yabancılardı. Ve buna rağmen... bu insanlar onun annesini ve babasını tanıyordu. Hâlâ mutluyken sahip olduğu hayatı hatırladılar.

“...Şahsen ben tatlıları pek sevmem. Ama birliğimin maskotu ve amirim muhtemelen buna sahip olmaktan çok mutlu olacaklar... Çok teşekkür ederim."

Marquis Nouzen sıcak bir şekilde gülümsedi.

" O zaman bununla başlayalım... Damak zevkinize en uygun yemeği size sunmak isterdim ama ne yazık ki tercihlerinizi bilmiyorum. Baş aşçım şu anda salonda, aklının ucunda duruyor. Ona en ufak bir ipucu vermeliyim. Akşam yemeğine kalacaksın, değil mi? Sana uyarsa geceyi burada geçirebilirsin.”

"...Hayır."

Shin bir şekilde, büyükbabasının bu sözleri söylediğinde ne kadar sakin olduğunu anlayabiliyordu, adamın onları toparlamasının büyük cesaret gerektirdiğini. Ve bu, Shin'in başını iki yana sallarken çok doğal bir şekilde gülümsemesine neden oldu.

Ailesini de geniş çaplı taarruzda kaybetmişti. Ve izinli olmasına rağmen dönecek bir evi de yoktu. O sabah Ernst'e Theo ve diğerlerini eve getirmeye gittiklerinde onu da davet etmeyi düşündüğünü bildirdi.

Lena'nın olduğu yere, Lena'nın olduğu yere gitmesi gerekiyordu.

"Bugünlük eve döneceğim... Beni bekleyen biri var."