Seksen Altı aslen San Magnolia Cumhuriyeti vatandaşlarıydı, ancak Shin bu gerçeği kabul etmeye isteksizdi. Çam yapraklarının çay için kullanılması muhtemelen Cumhuriyet kültürüne de entegre edilmiştir.

"Olabilir, ama..." Lena huysuzca yanaklarını şişirdi.

"Belki bir gün Seksen Altıncı Bölgeyi ziyaret etmelisin, Lena. Enkazın güzel manzarasının keyfini çıkarabilir ve sentezlenmiş yiyecekleri takdir edebilirsiniz.”

Lena, onun şakacı tonunu elbette fark etti.

"Ah, her şeyi biliyorum. Büyük çaplı taarruz sırasında pek çok kez yemek zorunda kaldım.”

"Peki sana neyi hatırlattı? Cevabınıza kızmayacağım, bu yüzden dürüst olun."

“Hmm... Şey, o...”

Seksen Altı'nın uzun süredir devam eden şakalarından biriydi. Kıkırdamasını bastıran Lena, bir an için cevabı düşünüyormuş gibi yaptı ve sonra...

Hep bir ağızdan "Plastik patlayıcılar" dediler.

Lena kıkırdadı, bu da Shin'in dudaklarının bir gülümsemeyle kıvrılmasına neden oldu. Ama kahkahası kısa sürede kesildi ve gözlerini kıstı. İçinde bulundukları salon bir zamanlar bir avluydu, ama şimdi tavan geometrik bir desende dizili camlarla donatıldı. Işık camdan içeri süzülüyor ve beyaz zemini o şeklin biçiminde bir parıltıyla süslüyordu. Renkler, günün saatine bağlı olarak ustaca değişti. Somut olmayan bir güzellikti - ışıktan yapılmış bir sanat.

Bu geçici parıltı Lena'nın gözlerine yansıdı.

"Burası gerçekten çok güzel. Sessiz... Ve nereye bakarsanız bakın, manzara muhteşem."

“...”

Alliance'ın toprakları ne kadar küçük olursa olsun, bu otele ev sahipliği yapan sağlık tesisi cephe hattından uzaktı. Burası, dünyanın ilk polipedal drone'unun (orijinal Feldreß) geliştirildiği yerdi. Yıllar önce, bu eyaletin dağ sakinleri bu silahları İmparatorluk tarafından gönderilen on beş tank tümenini savuşturmak için kullandılar. Ve Lejyon tehdidiyle karşı karşıya kaldıklarında bile cesur kaldılar.

Ve bu sayede savaşın alevleri nihayetinde bu topraklara ulaşmadı.

Uzakta yankılanan bir top ateşi yoktu. Hangarlardan vızıltı yok. Lejyon'un aralıksız iniltisi bile burada uzak geliyordu. Shin bu sessizliğe alışamadı.

Savaşın kargaşası, günlük yaşamının sürekli arka planıydı. Topçu kükremesi hiç durmadı ve makine yağı ve duman kokusu her zaman havada asılı kaldı. Dünyanın üzerinde her zaman bir kum ve savaş tozu bulutu asılıydı.

Bu onun “normal” versiyonu olduğu için, insanların bu sürekli dinginlikten zevk alması fikri ona tamamen yabancıydı.

Ama yine de... Burada kendisinin bile rahatlayabileceğini hissetmeye başladı.

"Evet katılıyorum."

Akşam yemeğine daha birkaç saat vardı ve Lena arada sırada banyo yaparken ihtiyaç duyacağı şeyleri almak için oteldeki misafir odasına dönüyordu. Lena ve Annette aynı odayı paylaşıyorlardı ama Annette henüz dönmemişti. Yatakları onlar dışarıdayken yapılmıştı; Lena döndüğünde, mutlu bir şekilde temiz, düzleştirilmiş çarşaflara daldı ve uzun bir süre uzandı.

Banyodan dolayı hâlâ biraz sersemlemişti. Belki de çok fazla eğlenmişti. Sebep ne olursa olsun, tekrar yalnız kalır kalmaz vücudundaki tüm gerilim çekildi ve hoş yumuşaklık bilincini bulandırdı. Odada bıraktığı TP sendeleyerek yanına geldi ve onu tanıdık, tiz bir miyavla karşıladı.

Lena, Birleşik Krallık'taki görevi için onu yanına alamamıştı.

Lena ve Shin'i iki aydan fazla görmemek, kara kediyi eskisinden biraz daha yapışkan hale getirdi. TP'nin karnında rahatladığını hisseden Lena, bir eliyle yavaşça okşadı ve memnuniyetle mırıldandı.

Bilinci azalmaya başlayınca, bugüne kadar olan olayları düşündü ve sonunda belli bir anı üzerinde durdu. Birleşik Krallık'ın donmuş savaş alanında Phönix ile karşılaşmasından sonra Shin'in kendisine söylediği kelimeleri hatırladı.

Kayıp bir çocuğunki gibi çaresiz sözler. Zayıflığını ve acısını ortaya çıkaran ama aynı zamanda en ateşli arzusunu da içeren sözler.

Geri geleceğim, kesin. Bu yüzden beni geride bırakma.

Sana denizi göstermek istiyorum.

...Yani benim hakkımda böyle düşündüğünü varsaymak güvenli mi...?

Bu düşünce aklından geçtiği anda, Lena utançla doldu. Yatakta yuvarlanmaya başladığında elleriyle yanaklarını kapattı.

Çok mu fazla okuyorum...?

Ama bu anlam anlamlı olan tek anlamdı. Kesinlikle geri geleceğim, demişti. O yüzden beni geride bırakma, demişti... Sana denizi göstermek istiyorum, demişti. Eğer o öyle demek istemediyse, bunu başka nasıl yorumlayabilirdi ki?!

Ama... Hayır... Kesinlikle kendimden geçiyorum...

Bu tatil dönemine yaklaşan günlerde, Shin zamanını üslerinin bitişiğindeki kasabada okuyarak geçirdi. Yüksek öğrenimini zaten bitirmiş olan Lena, bir nedenden dolayı orada da öğrenci olarak kayıtlıydı, bu yüzden sık sık birlikte çalışıyorlardı. Ve artan etkileşimleri sayesinde Shin, duygularıyla bir şekilde uzlaşmaya varmış gibi görünüyordu. Daha sık gülümsemeye başladı ve ara sıra şakalaşıyordu.

Lena için bu gerçekten hoş, unutulmaz bir okul hayatıydı, ama... bütün zaman boyunca, Shin bir kez bile bu arzusundan bahsetmedi. İlk yaptığında sergilediği ham duygu, hiçbir yerde bulunamadı.

Ve böylece Lena, bazı şeyleri fazla düşündüğü sonucuna vardı. Yine de ne demek istemiş olabileceğine dair başka bir açıklama bulamıyordu...

Ve bunu her düşündüğünde, kendini çelişkili hissedecekti. Kızarmış yanaklarına masaj yapan Lena, yatakta biraz daha yuvarlandı.

Shin ve Lena bu alışverişi yaptıklarında, bir operasyonun ortasındaydılar ve nasıl hissettiklerini teyit edecek durumda değillerdi. Ama bu noktada Lena, böyle hissetmesi gerekiyorsa, operasyon biter bitmez onunla sakince konuşması gerektiğini düşündü...

Bekle, ameliyattan sonra mı? Onunla konuş — sakince? Hayır, hayır, yapamadım; Bunu yapamam! Hayır, hayır, hayır, bu çok utanç verici! Bunu ondan isteyemem!

Eğer ben...?

Ona sordum...

...ve her şeyi yanlış yaptığım ortaya çıktı...?!

Lena yatağının üzerinde sağa sola yuvarlandı, ellerini kızarmış yüzünün önünde birleştirdi. O kadar endişeliydi ve korkmuştu ki, hareket etmeye devam etmezse çıldıracakmış gibi hissetti. Başlangıç ​​olarak, Shin'in duygularıyla o kadar meşguldü ki, utanacak ve utanacak kadar...

Shin hakkında ne hissediyorum...?

Odasının kapısı bir tıkırtıyla açıldı.

"Geri döndüm Lena. Limonlu su verdiler. Biraz ister misin? Limonun sentezlendiğinden oldukça eminim ama gerçek olan nane. Bekle..."

Ona bakan Annette, şüpheyle Lena'ya baktı.

"...Ne yapıyorsun?"

“Annette...!” Lena çaresizce arkadaşına baktı.

Yatağı darmadağınıktı ve özenle örttüğü gümüş, parlak bukleler daha önce taranmış, çok yıpranmıştı.

"Annette, ben... Shin'in benim hakkımda ne hissettiğini düşünüyorsun...?"

Annette sonunda uzun, derin bir iç çekmeden önce uzun bir süre sessiz kaldı. Sanki içinde biriken içsel baskıyı serbest bırakmak ister gibi.

“...Lena.”

“Öf...”

"Seni uzun zamandır tanıyorum, tam bir salak olduğunu anlıyorum ama sanırım bu sefer seni tokatlamaya hakkım var. değil mi?"

".........Üzgünüm."

TP, hem onaylayıcı hem de tamamen kayıtsız olarak çıkan bir çığlıkla tiz bir şekilde miyavladı.

Shin biraz başı dönmüş hissederek odasına döndü. Bir yanı da fazla kayıtsız olmayı göze alamayacağını hissetti. Odaya girer girmez, zihninde belli belirsiz bir hatıra belirdi. Sanatsal olarak düzenlenmiş ahşap tavana bakan Shin, o anıyı takip etti.

Birkaç gün önce, özel subay akademisindeyken yoldaşlarıyla yaptığı bir konuşmaydı. Aşırı sıradan, önemsiz şeylerdi ve ilk etapta hafızasının ona sızmış olması tuhaftı. Tamamen dikkat çekmeyen bir sahneydi.

Ama sonunda, bu hatıranın çoğunu işgal eden Lena oldu. Bir ay önce Birleşik Krallık'taki değişimleri. Söylediği sözler.

...beni geride bırakma.

Gerçeklere sahip çıkmalıydı... Gerçeklere göz yummayı bırakmalıydı. Gerçek arzularıyla yüz yüze geldiğini kabul etmek zorundaydı... Bir yalan da olsa yaşamasını sağlayacak şeyin ne olduğunu anlamıştı.

Lena'ya olan hisleri.

Bu düşünce Shin'i garip hissettirdi ve başını yastığa çarptırdı. Bu aşina olduğu bir duygu değildi ve bu onunla başa çıkmayı çok daha zorlaştırıyordu. Bu onu kıpır kıpır, huzursuz bir ruh haline soktu. Kendisiyle ne yapacağını bilmiyordu.

Korkuyordu -hiç şüphe yok ki- ve bir sonraki adımı atmaya cesaret edemiyordu. Biri ona bunun için korkak derse, kabul etmekten başka çaresi kalmazdı. Boş zamanlarında ders çalışarak geçirdikleri günlerde Lena ile bu konuyu birkaç kez konuşmayı planlamıştı ama sonunda hiçbir şey söyleyemedi. Hareketsizliğini hatırlamak, onu daha da depresif hale getirmekten başka bir işe yaramadı.

Shin ne zaman böyle hissetmeye başladığını tam olarak bilmiyordu. O farkına varmadan, onun kalbinde kalıcı olarak ikamet etmişti. Ve tekrar birleşip aynı savaş alanında birlikte savaşmaya başladıklarında, işgal ettiği yer giderek büyüdü. Artık kendini kandıramayacak kadar.

Ve bir kez bu duygunun farkına vardığında, artık bundan habersiz olmaya geri dönemezdi. Anılarını araştırırken, yaptığı tek şeyin bencilce dileklerini onun ellerine itmek olduğunu fark etti. Bizi hatırla. Devam et. beni geride bırakma.

Tüm bu dilekleri yerine getirmişti ve artık onun nezaketinden yararlanmaya daha fazla izin veremeyecekmiş gibi hissetti.

Sana denizi göstermek istiyorum. Seninle denizi görmek istiyorum.

Ve şimdi bu dileği gerçekte kimin için yaptığını anladığına göre...

"-n."

Ama yine de bu dilek Shin'in bencil arzusuydu. Lena şimdiye kadar onun tüm isteklerini yerine getirmişti, ama buna da cevap vermesi için hiçbir neden yoktu.

"...Shin."

Ne de olsa onu reddedebilirdi.

"Yo, Shin."

Ayrıca, şimdiye kadar onu ne kadar desteklediğine rağmen, karşılığında hiçbir şey teklif etmemişti. Durum böyle...

"Hey, aptal, seninle konuşuyorum."

Shin sarsıldı ve etrafına bakındı, sadece gözleri bir noktada odasına dönmüş olan Raiden'a takıldı. Kapının önünde duruyordu, Shin'in daha önce hiç görmediği bir surat yapıyordu. Bir yandan bıkmış görünüyordu. Sanki çok nefret ettiği bir tatlıyı yutmaya zorlanmış gibiydi.

"...Ne?"

"Biliyorsun..." dedi Raiden derin bir iç çekerek. "Gerçekten değiştin dostum."

Alliance'ın gıda endüstrisi, sentetik ikameler ve yapay büyüme hızlandırıcılarla yetiştirilen sebzelerle desteklendi. Ancak gıda tedariklerini savaştan önce bile telafi etmek için üretim tesislerine güvenmek zorunda kaldıkları göz önüne alındığında, kalitesi nispeten oldukça iyiydi.

Devlet, çok eski zamanlardan beri halkını beslemek için ticarete dayandığından, mutfakları bir stil karışımına sahipti. Bu, kıtanın kuzey-orta bölgelerinin yanı sıra güneyin bir karışımı olan tatlarla sonuçlandı. Seksen Altı ve Lena kendilerine verilen sıra dışı yemeklerden oldukça etkilendiler ve mutlu bir şekilde akşam yemeklerine daldılar. Her masadaki garsonlar onlara memnun gülümsemelerle baktılar.

Federasyon gibi (ve Cumhuriyet ve Birleşik Krallık'ın aksine), İttifak çay yerine kahveyi tercih etti. Böylece, Federasyon'da tanıdıklarından farklı bir aromaya sahip olan kahve ikamelerini tatlılarının yanında yudumladılar ve iç çektiler. O sırada yemek yedikleri büyük salonun girişinde gümüş bir gölge belirdi.

"Zamanı geldi, millet."

Kısa sarı saçları ve dudakları parlak bir kırmızı tonuna boyanmıştı. Odayı dolduran gençlerin aksine, Grethe kendine özgü gümüş bir üniforma giyiyordu. Birkaç kişi onun çağrısına cevaben durduğunda atmosfer anında gerildi.

Lena onlardan biriydi. Başını sallayarak masaya gelince, onu terk etti.

Yürürlerken Anju, Kurena ve Frederica ona seslendiler. İyi şanslar. En iyisini yap. Kendinizi çok fazla yormayın. Odasına geri döndü, dolabı açtı ve sandığını buldu. Kilidi açarak belirli bir takım elbise çıkardı ve onları giydi. Altın çerçeveli ultramarin - Cumhuriyet üniforması. Asker kıyafeti, izin zamanı başladığından beri bir aydan fazladır giymemişti.

Uzun zamandır ilk kez takması, değiştirmesini doğal olarak sağladı.

Argent kilitlerini düzelterek, aynı üniformayı giyen Annette ile birlikte odadan ayrıldı. Otel lobisine indiler ve onları Shin, Vika ve Lerche ile birlikte bekleyen Grethe ile tanıştılar. Her biri kendi üniformalarını giymişti. Çelik mavisi, koyu menekşe ve allık.

"Beklettiğim için üzgünüm."

"Söyleme... O zaman gidelim."

Ünlü kıpkırmızı dudaklarını bir gülümsemeyle kıvıran Grethe arkasını döndü ve grubu dışarı çıkardı. Lena ve Annette onu yakından takip ettiler, arkalarında Shin ve Vika ve Lerche arkadan geldi.

Bir çift kapının önünde durdular. Aynı zamanda hamal olarak da çalışan bir kapıcı, zarif, eski bir üniforma giymiş orada duruyordu. Kapıları açmadan önce onlara kıyafetiyle tezat oluşturan örnek bir selamla baktı. Bu, Alliance'ın, erkek ve kadınların hepsinin eşit olarak orduya alındığı evrensel bir zorunlu askerlik durumu olduğunun bir başka hatırlatıcısıydı.

Verandada kendilerini bekleyen büyük bir araç buldular. Soluk bir zeytin rengi ve isli kahverengi, ormana benzer kamuflaj renkleriyle boyanmıştı. Ön ve arka kapıların her ikisinde de boynuzları gururla göğe doğru bakan bir dağ keçisi amblemi vardı. Sürücü ve yardımcısı araçtan inip arka koltuğun kapılarını açarak Lena ve diğerlerini içeri davet etti.

Bu, düşman ateşinin ulaşamayacağı kadar arkadan personel ve malzeme taşımak için bir araçtı. Kolayca en az on kişi için yer vardı. Kapılar kapandı ve motor kısa sürede canlandı. Araç sorunsuz bir şekilde uzaklaştı.

Dışarıya baktıklarında Theo'nun renkli camın diğer tarafından onlara veda etmek için pencerenin perdesini kaldırdığını gördüler.

"Sizi yardıma çağırdığım için özür dilerim Yarbay Idinarohk, Yüzbaşı Nouzen. Normalde burada bize yardım eden muharebe personelimiz olmazdı...”

"Bunun için endişelenme."

Alliance'ın şehirlerinin çoğu, dağları arasında yuvalanmış küçük düzlükler boyunca inşa edildiğinden, görüş alanlarının yeşilliklerle engellenmesi için kısa bir sürüş yeterliydi. Ay ışığı dışında, mızrak gibi tepeleri gece göğünü işaret eden ağaçları aydınlatacak hiçbir şey yoktu.

O karanlık aracı sardığında, Grethe konuşmak için dudaklarını ayırdı ve Shin sadece hafifçe başını salladı. Lena ve Annette sadece tanık olarak geliyorlardı, ama gerçekte olacaklarda rol oynamak için çağrılanlar Shin ve Vika'ydı.

"Normalde, 1. Zırhlı Tümen tatilini şimdiye kadar bitirirdi ve eğitime başlıyorduk. Ancak bu prototip ekipman hala ayarlanıyor, bu yüzden bu konu olmasaydı, aslında sebepsiz yere beklemede olurdunuz. Bizim için uygun bir şekilde sonuçlanıyor.”

Grev Birliğini oluşturan iki bin İşlemci dört gruba ayrıldı. Gruplardan ikisi operasyonel faaliyetten sorumluydu. Biri eğitimdeydi ve kalan grup izinliydi ve çalışmalarına odaklanmaları için zaman verildi. Birleşik Krallık'taki operasyonun ardından, izinlerine Shin'in 1. Zırhlı Tümeni girdi.

O ay bitmek üzereydi, bu da onların eğitim dönemine girecekleri anlamına geliyordu.

Ya da yapmaları gerekirdi, ancak eğitim programı yeni bir ekipman türü kullanma etrafında döndüğünden ve geliştirmesi henüz yeni başladığından, bu ekipmanın son testleri hala devam ediyordu.

Bu, İttifak'ın komşularıyla teknolojik alışverişinin bir parçasıydı. Bu tamamen yeni bir icat değildi - ancak Alliance'ın Feldreß'i tarafından kullanılan, Federasyon'un Reginleif'leri ve Birleşik Krallık tarafından kullanılmak üzere yenilenen bir ekipman parçasıydı.

Yine de, geliştirme henüz bu ay içinde başlamıştı ve tamamlanmaya bu kadar yakındı. İttifak'ın bir teknoloji devi olarak ünü hak edilmişti. Ancak henüz hazır olmayan ekipmanlarla eğitime başlayamadıkları için programlarının eğitim aşaması ertelenmek zorunda kaldı.

Shin ve Vika dışında, tüm komutanlar ve ilgili filoları, eğitime yardımcı olurken aynı zamanda ziyaret etmek üzere İttifak'a getirildi. Alliance'ın bir lütfu olarak, yalnızca Shin'in ve Vika'nın değil, tüm filolara, genellikle Alliance ordusuna ayrılmış olan sağlık tesisini kullanma izni verildi.

Daha önce gördüğü şiddetli eğlenceyi düşünen Shin omuz silkti. Evet, sonuçta, bu...

"Bu sadece izin süremizin biraz uzatıldığı anlamına geliyor. Ve diğer herkes eğleniyor. Ben de dahil."

"Bunu duymak güzel... Birimin çekirdeğini oluşturan 1. Zırhlı Tümen ve sizin altı filonuz çok fazla korkunç şey gördü - hem de çok sık. Üst düzey yöneticiler sizin özel bir bakıma ihtiyacınız olduğuna karar verdi ve bu haliyle Birleşik Krallık'ta işiniz vardı."

Charité Yeraltı Labirenti'nde buldukları çürümüş ceset dağı. Revich Citadel Base'deki Sirinler ve Alkonostların mekanik cesetlerinden yapılan kuşatma yolu. Çocukluklarından beri maruz kaldıkları ayrımcılık ve orantısız nefret.

Akıl sağlığı birimi, İşlemcilerin acilen bir tür stres gidermeye ihtiyaç duyduğunu bildirmişti.

Normal olarak, askerlere operasyonel faaliyetler sırasında oluşan stresi azaltmak için izin süreleri verildi. Ama Seksen Altılar'ın dönecekleri memleketleri ya da aileleri yoktu. Ev diyebilecekleri en yakın yer, Grev Birliği’nin Rüstkammer'deki ana üssünden nehrin karşısındaki, okullarının bulunduğu şehirdi.

Doğru, nehrin karşısındaydılar ve izinleri boyunca okulun yurt tesislerinde yaşayabilirlerdi, ancak burası üssün bir uzantısı gibi hissettiriyordu ve eğitim ve boş atış sesleri hala havada duyulabiliyordu. .

Seksen Altı yıllarca savaşa daldı. Barışçıl sessizlikten çok savaşın seslerine alışmışlardı. Dolayısıyla, izinleri sırasında savaşın varlığından kurtulamazlarsa, bu onların ruhlarındaki yükü gerçekten ortadan kaldırmayacaktır.

"Eminim duymuşsunuzdur, ancak 1. Zırhlı Tümen'den diğer çocuklar Federasyon'daki eğlence tesislerine gönderildi. Ancak Başçavuş Bernholdt ve Nordlicht filosu teklifi geri çevirdi ve memleketlerinde vakit geçirmeyi tercih etti.”

"Bu mantıklı" dedi Lena.

Bu arada, burada olmayan İşleyicilerin tümü, bir zamanlar yasal vasilerine ait olan turistik mekanlarda ve sağlık merkezlerinde kaldı.

Bu eski soylular, hala bu yerler üzerinde bir miktar gizli güce sahipti ve birimin ayrıcalıklı muamele görmesini sağlamak için kullandılar.

Grethe, "...Savaş bittiğinde, tüm birimi bir tatil yerine götürmek istiyorum," dedi. "Güney denizinin yakınında bir tane var. Aksi adil olmazdı. Savaş bitmiş gibi hissetmezdi."

Deniz. Lena'nın yanında oturan Shin, bu kelimenin sesiyle sarsıldı. Grethe kasten söylemedi ama...

Sana denizi göstermek istiyorum.

O uçsuz bucaksız mavi alanı Lena hiç görmemişti. Bir kez savaş sona erdi.

Birlikte, sadece ikisi.

...sadece ikimiz mi?

Lena bu ani düşünceyi üzerinden attı. Bu işti. Görev başındaydı.

Şimdi zamanı değildi.

Bu arada, Reginleif'in görev kaydedicisi, İşlemcinin gemiye bindiğini söylediği her şeyi korudu. İşte bu yüzden tugay komutanı Grethe, Shin'in bu konuşma sırasında söylediklerini gerçekten duydu. Yine de Lena bunu bilmiyordu. Bu üstü kapalı yorumu yaptıktan sonra Grethe anlamlı bir şekilde Shin'e baktı ama o açıkça ve kasten başka yöne baktı.

Aracını kullanan onbaşı, karanlık gecede arabayı sürmeye odaklanmak zorunda olduğu için dilini tuttu. Ama şimdi gözlerini yoldan ayırmadan onlarla konuşuyordu.

“Savaş bittiğinde, İttifak'ı tekrar ziyaret edin. Sadece gezi için. Bu şeytani mekanizmalar tarafından istila edilmeyen birçok harika noktamız var. Onları görmenizi çok isteriz.”

"Teşekkürler, Onbaşı." Grethe gülümsedi.

Arabaları çok geçmeden kenara çekildi. Alliance, Federasyon ve Birleşik Krallık kadar soğuk değildi ve daha fazla güneş ışığı aldı, bu yüzden sık ormanlarla kutsanmıştı. Ormanlar doğal bir örtü görevi görüyor ve büyümeye bırakılırsa kalın bir bitki örtüsü oluşturuyordu. Altlarında, toprağa inşa edilmiş gibi görünen tek bir tesis vardı.

Yer muhtemelen yüksek arazi tarafından kamufle edilmiş bir karargah olarak işlev görecek şekilde tasarlandı. Çift katlı dikenli tel ve iki nöbetçi tarafından yoğun bir şekilde korunuyordu. Lena ve Seksen Altı, Federasyon'daki ana üslerinde buna benzer bir şey görmüşlerdi.,

Bu, son derece gizli bilgileri koruyan bir askeri tesisten beklenebilecek bir uyanıklık düzeyiydi. İçeri girmek ve tabii ki içeriye bakmak inanılmaz derecede kısıtlıydı. Bir ulusun savunmasının sırlarını koruyan bir kafesti.

Sürücü, üssün kapısını açan kimlik kartını kaldırdı. Sonunda bir binanın önünde durmadan önce dolambaçlı bir yoldan geçtiler.

Orada arabayı terk etmeleri ve metal kapının açılması için bireysel kimliklerini göstermeleri gerekiyordu.

Kapıyı kapattıktan sonra Grethe sordu:

"Şimdi, öyleyse. Mevcut durum hakkında ne biliyorsun?”

İki sürücünün bu binaya girmesine izin verilmedi. İçerideki bilgilere erişmek için yetkileri yoktu. Bu nedenle, onları sadece selamladılar ve arabaya geri döndüler. Bu, Grethe'nin şimdiye kadar sormasına izin verilmeyen bir soruydu.

"İttifak önceki operasyonun bir parçası olmasa da, Federasyon, Birleşik Krallık ve İttifak'ın istihbarat birimleri tarafından gerçekleştirilen ortak bir sorgulama."

"Dost bir millet olarak kabul ediliyorlar ve onları sorgulamadan dışlamak için hiçbir nedenimiz yok. Katılmanın telafisi olarak, bizim için yeni teçhizatı geliştirmeyi devraldılar.”

Wald Alliance, geçmişte dünyanın ilk Feldreß'ini, engebeli arazisiyle dağlık topraklarını savunmak için geliştirdi. Alliance'ın çok az mera ve tarım arazisi olduğundan, birçok insanın gıda üretiminde çalışma seçeneği yoktu. Yıllarca bu yedek eller ticarete, askeriyeye, araştırmaya ve sanayiye havale edildi ve sonuç olarak, iş endüstriyel güçleri ve teknolojik gelişmelere geldiğinde İttifak büyük bir avantaj elde etti.

Bununla birlikte, en parlak döneminde Giadian İmparatorluğu ile tam olarak eşleşmediklerini söyledi. Geniş toprakları ve pek çok tebaasından elde ettikleri önemli miktarda hasat ve vergi gelirleri ile İmparatorluğun büyük soylu haneleri tüm servetlerini, endüstriyel güçlerini ve boş zamanlarını araştırmaya harcayabilirdi.

Her soylu hane diğerlerine karşı yarıştı ve İmparatorluk sonunda üstün bir teknolojik güce sahip oldu.

"Ama bu durumda, Alliance'ın gerçek değeri tarafsızlığında yatıyor... Federal Giad Cumhuriyeti, Lejyonu yaratan İmparatorluk ile aynı topraklarda duruyor. Ve Birleşik Krallık Mariana Modelini geliştirdi. Her şeyi diğer ülkelere açıklama zamanı geldiğinde, tarafsız bir ulus olan Wald İttifakı'nın bizim tarafımızda olması, güvenilirliğimizi artırmaya yardımcı olacaktır. Çok az da olsa."

Birleşik Krallık'taki Revich Citadel Üssü ve rezerv oluşum kampı gibi, bu üs de merkezi tesislerini yer altında barındırıyordu.

Birkaç kat aşağı bir asansöre bindiler ve soğuk, yapay görünümlü bir koridora çıktılar.

"Üç ülkenin istihbarat şubeleri arasında ortak bir sorgulama..." Şimdiye kadar dilini tutan Vika sonunda konuşmak için dudaklarını araladı. "Ve bir aylık sorgulamadan sonra hala hiçbir şeyleri yok mu?"

Lena'nın gözleri şaşkınlıkla büyüdü. Grethe dönüp gözlerini kıstı. Bu sözleri, bir kitabın içeriğini ezberden okuyan biri kadar boş bir şekilde söyledi. Ona göre, bu sadece bir varsayımdan daha fazlasıydı.

“Aksi takdirde istihbarat görevlileri Nouzen ve benim gibi muharebe personelinden yardım istemeye asla cesaret edemezler. Düşünmeleri gereken bir gururları var. Şiddet uygulayan barbarların aksine, kendilerini bilgi savaşı verenler olarak görüyorlar. Savaş personelini savaş alanına mı çağırıyorsunuz? Çoğu durumda, haysiyetleri buna asla izin vermez.”

Grethe kısa bir iç çekti.

"Evet. Haklısın... Bundan bir şey çıkaramadılar. Adı bile hayattayken değil.”

Kişinin adı, rütbesi, doğum tarihi ve kimlik numarası: Bunlar, savaş anlaşmalarında kararlaştırıldığı üzere, esir bir askerin kendisini esir edenlere ifşa etmesi gereken ayrıntılardı. Elbette, söz konusu ülkelerin bu anlaşmalara uyduğunu varsayarsak.

Lejyon esir almazdı ve insanları katlederken asker-sivil ayrımı yapmazdı. Tutsak almayı ve sivilleri öldürmeyi yasaklayan barış anlaşmalarını kabul etmeye programlanmamışlardı.

Yine de istihbarat şubesi bu temel bilgiyi takip etmek zorundaydı. Yapmazlarsa isimlerini utandırırdı. Ancak Lejyon ilaçlardan veya seralardan etkilenmedi. Acı duygusu yoktu, bu yüzden onlara işkence edilemezdi.

Sorgulama memurlarının, bu önlemlere başvurmadan bile bir mahkumdan bilgi sızdırmanın yolları vardı. Gerçekten yetenekli kişilerin ihtiyaç duydukları bilgiyi, hedeflerine parmak basmadan bile alabilecekleri söylenirdi. “Görünüşe göre, herhangi bir iletişime tamamen yanıt vermiyor. Konuşma, metin... Hiçbir şey tepki vermiyor.”

"...Anlıyorum. Ne zahmet," dedi Vika. Bu durumda, en deneyimli sorgu memurlarının bile neden sonuç almayacağı açıktı.

"Onunla konuşmak bile mümkün mü? Bu birim gerçekten onun mu? Bir insan olarak sahip olduğu anıları ve kişiliği hâlâ koruyor mu? Hepsi şüphe duymaya başlıyor.”

“...Ve bizi bu yüzden aradılar.”

Yüzeyde olduğu gibi, uzun koridor, bir istila durumunda düşmanın yürüyüş hızını azaltmak için dolambaçlı bir şekilde inşa edildi. Ve bu koridorun sonunda üç kilitli sağlam metal bir kapı vardı. Kapı açıldı ve içeri girer girmez Federasyon aksanlı bir ses onlara hoparlörlerden talimat vermeye başladı. Söyleneni yaptılar ve yan odaya girdiler.

Orada yüzlerini onlara dönen askerlerle karşılaştılar. Bazıları çelik grisi Federacy üniformaları giyiyordu. Diğerleri Birleşik Krallık'ın koyu menekşesine sahipti. Ve bazılarında Alliance'ın sarı-kahverengi üniforması vardı.

Federasyon askerleri arasında, Shin'e bir bakışla bakan kızıl saçlı ve kan kırmızı gözlü genç bir kadın subay vardı. Sadece onun fark edebileceği ince bir gülümseme attı. Shin onun duyular ötesi güçlerini kullanan Federasyon için özel bir ajan olduğunu söyleyebilirdi.

Muhtemelen telepati gücüne sahip annesinin klanı olan Maika soyundan geliyordu. Marquis Gelda Maika onlara Maika klanının kendileriyle akraba olmayan insanların zihinlerini okuyabilen kol aileleri olduğunu söylemişti.

O bile hedefin düşüncelerini hissedemese bile... Kullandıkları şeyin duyarlı olup olmadığından şüphe etmeye başlamaları mantıklıydı.

İçinde bulundukları oda, başlangıçta silahları geliştirme aşamalarında test etmek içindi. Duvarlar, muhtemelen elektromanyetik bozulmayı önlemenin bir yolu olarak metal plakalarla kaplandı. Zırhlı bir duvar, odanın içinde bulundukları bölümü arkadan ayırıyordu, bu bölmede büyük bir muhafaza hücresi ve hemen yanında sıkışık bir gözlem odası bulunuyordu.

Pencere muhtemelen kurşun geçirmez ve patlamaya dayanıklıydı. Kısıtlama odasına parlamak için polarize bir ışık kuruldu, böylece gözlem odası içeriden kalın akrilik pencereden görülmeyecekti.

Ve o pencerenin ötesinde...

Bacakları çıkarılmış, zemine sabitleyen birden fazla cıvatayla yerine oturan tek bir Ameise birimiydi.

Ay-beyaz zırh. Bu birime özel altın bir optik sensör. Silahları, yakalanmadan çok önce kayıptı ve hilal aya yaslanmış bir tanrıçanın Kişisel İşaretini taşıyordu.

Acımasız Kraliçe.