GİRİŞ

MARY BLUE'NUN KUTSAL DİYARI

Mele, Giadian İmparatorluğu'nun kuzeyindeki özel Marylazulia belediyesinde yaşıyordu. Her gününü, aynı blokta yaşayan yaklaşık kendi yaşındaki çocuklarla şafaktan akşam karanlığına kadar oynayarak geçirdi. Onunla aynı katta yaşayan en yakın arkadaşı Otto vardı. Milha ve Yono, onun altındaki zemindeydi. Yan binadan Rilé ve Hisno'nun yanı sıra hepsinin ağabeyi gibi olan Kiahi vardı. Her bloğun ya kendine ait parkı ya da eteklerinde kurumuş nehirlerin üzerine kurulmuş küçük bir orman alana sahipti.

Marylazulia, Kurt Adası sınırındaki Şemno üretim bölgesindeydi. Geçen yüzyılda görünümü değişmeyen tipik tarım toplulukları olan bu tür diğer üretim bölgeleriyle karşılaştırıldığında, Marylazulia şehri tamamen farklı bir dünyaya benzemiş olmalıydı.

Asfaltlanmış, temiz, toz zerresi bile olmayan yollar. Her bina bloğu, modern, beton apartman kompleksleri oluşturacak şekilde yan yana duracak şekilde tek tip bir şekilde inşa edildi ve renklendirildi. Büyük mağazaları her zaman çeşitli mal ve eşyalarla doluydu.

Mele, Otto ve bu kasabanın çocukları hiçbir zaman yalınayak dolaşmamışlardı. Ayakkabıları, kaliteli ekmekleri, taze etleri ve güzel kıyafetleri vardı. Bölgelere sağlanan zenginlik, aktif olarak ve tercihen şehirlere paylaştırıldı. Valileri olan Mialona Hanesi'nin otoritesi sayesinde ve şehrin koruyucuları olan Rohi Hanesi'nin çabaları, harika vatanlarını ortak bir tarım topluluğundan bolca son teknoloji enerji sağlayan zengin bir kasabaya dönüştürdü.

Kenar mahallelerdeki büyük elektrik santrali özel belediyeyi ve bölgeyi zenginleştirdi. Rashi Elektrik Santrali olan bu tesis, hayatını elektrik santralinin inşasını araştırmaya ve planlamaya adayan iki nesil önceki valinin eşinin anısına Mavi Pelerinli Meryem (Mary Lazulia) olarak yeniden adlandırıldıktan sonra kasabanın eski adının geriye kalan tek tesisti. Mele ve arkadaşlarının büyük ebeveyn hatta büyük büyük ebeveynlerini tarla sürmek ve domuz yetiştirmekle geçen bir hayattan kurtaran oydu. Bu çocuklara yiyecek, hijyen ve istihdam vaat edecek olan bu tesisi kurandı.

Parkın girişinde bir kız el salladı, saçları bu toprakları yöneten Ferruginea halkının asil ırkı olan Cairns'e özgü dumanlı çikolata rengindeydi. Kahverengi şeritler, her biri büyük, süslü, el örgüsü dantel kurdelelerle süslenmiş iki kuyruğa bağlanmıştı.

"Mele millet, demek siz buradaydınız."

"Ah, Prenses!"

"Bu prenses!"

"Prenses Noele!"

Mele ve arkadaşları tezahürat yaparak aceleyle kızın yanına gittiler. Bu, Rohi ailesinin reisinin kızı Noele'ydi.

“Mialona Hanesi'nden Prenses Niam bana bir film ödünç verdi. Gelin birlikte izleyelim."

"Film! Filmi izlemek istiyorum!”

"Yay!"

Mele ve diğerleri heyecanla Noele'i takip ettiler. Noele güzel ve akıllıydı ve şehrin kolektif prensesiydi; Mele ve diğerleri için de güvenilir bir liderdi. Köydeki herkes onun söylediklerini dinlerdi.

"Prenses, filmin konusu nedir?"

“Bu, Filo ülkelerindeki komşularımıza musallat olan deniz canavarları olan leviathanlarla ilgili. Çok büyükler ve gemilerini rahatlıkla batırabilirler!”

"Onları duymuştum!" Otto heyecanla elini kaldırdı. "Roginia Nehri hâlâ buralardayken, devler nehrin yukarısına doğru yüzerdi!"

"Ne?! Bu çok korkutucu! “ Küçük kızlardan biri olan Yono korkuyla küçüldü.

Ancak Noele kendinden emin bir şekilde göğsünü şişirerek..

“Endişelenme. Eğer biri ortaya çıkarsa, Baba ve Lord Mialona ile genç efendi ve Prenses Niam onu uzaklaştıracak! Ve ben de elbette İmparatorluk soylularının gururlu bir üyesi olarak savaşacağım!”

Çocukların hepsi ona parlak gözlerle baktı.

"Vay! Bu harika!"

“Prenses, ben de savaşmak istiyorum!” Mele heyecanla öne doğru eğildi ve Noele başını salladı. Güzel gözleri tatlı çikolata rengindeydi; o onun kişisel küçük kraliçesiydi.

"Elbette Mele. Beni takip ettiğiniz sürece her şeyi yapabiliriz!”

İmparatorluğun devrimden altı ay önceki alacakaranlığının huzurlu atmosferi böyleydi.

Kıtanın kuzeyinde, Regicide Filo ülkelerinin kıyısı açıklarında, buz kütleleri sonbaharın başlarından kışın sonuna kadar açık denizden içeri doğru sürüklendi.

Siyah, kumlu, dalgalarla dövülmüş kıyılar büyük buz bloklarından oluşan duvarlarla kapatılmıştı. Beyaz alanlar göz alabildiğine uzanıyordu ve buzlar bir deniz ejderhasının sırt yüzgeçleri gibi dışarı çıkıyordu.

Ve bu kıyıların bir yerinde, yolunu kaybetmiş gibi etrafa bakan bir gölge süzüldü. Buzlu cam pencereden süzülen ay ışığı gibi donmuş kar renginde parlıyordu. Şekli ince ve narindi; bir gelin duvağı ve elbisesinin kuyruk kısmı gibi kıvrılıyordu. Buz kütlelerinin oluşturduğu bir ziyafet salonunda süzülen bir deniz kızı prensesi kadar güzeldi.

Ancak üç metreyi aşan boyuyla tüm prenseslerden, hatta en büyük, en dayanıklı savaşçıdan daha yüksekte duruyordu. Peçesinin gölgesinde göğsünde üç gözbebeği vardı; irisleri elmas şeklindeydi ve metalik parlaklıkları tavus kuşu renklerinde parlıyordu.

Açık Deniz klanları ona, açık denizleri yöneten leviathanların bir alt türü olan Leuca adını verdiler. Peçesi ve elbisesi, zırhlı pullarını koruyan yarı şeffaf bir palto zarından oluşuyordu. Kafasına benzeyen kısım, bu leviathan türüne özgü, yakınlaşan bir organdı. Aktif bir sonar olarak işlev görmesini sağlayan ses dalgaları üretirdi.

Yetişkin bir örnek, ultrasonik dalgalarını maksimum çıkışta yayınladığında, bir savaş gemisinin sintine bölgesindeki zırhını delebilecek kapasitede bir kabarcık darbesi üretebiliyordu ve bu nedenle Leuca'ya açık denizlerin insan yiyen sirenleri takma adı verildi.

Ama şimdi buzun üzerinde sürünen Leuca, böylesine korkunç bir yaratıktan çok uzaktı. Küçük, genç bir örnekti. Buzla birlikte sürüklenip denizden kuzeye doğru ayrılmış ve sonunda kıyıya sürüklenmişti.

Genç Leuca gözlerini bu bilinmeyen dünyaya, insanlığın alanına çevirdi. Ve kayıp siren küçük bir böğürme gibi acınası bir çağrıyla sesini yükseltti.

<<Dipnot: Sintine bölgesi, gemi içinde sızan sularla, makine ve kazan dairelerinden akan yağların depolandığı en altta kalan kısma denir.