Hayata 3-0 geriden başlamış Bryan'ın kızlar konusundaki şansı hiçbir zaman yaver gitmemişti.

İlk reddini orta okulda yemişti. İçindeki yaşam alevinin sıcak ve hareketli olduğu zamanlardı.

“Adele, senden hoşlanıyorum. Lütfen hislerimi kabul eder misin?”

Adele matematik öğretmeninin kızıydı. Herkes ondan nefret eder ve onu dışlarlardı. Bryan ile benzer bir durumda denebilirdi. Dış görünüş bakımından ortalamaydı ama dersleri diğerlerinin çok önündeydi.

Dış görünüş dışında Bryan ile aynıydı. Diğerleri tarafından dışlanan, başarılı ama küçük olsa da hayatından memnun olmayan…

“Üzgünüm ancak başka birisinden hoşlanıyorum.”

Oysa aldığı cevap buydu. Neden böyle bir cevap almıştı? Zira hoşlandığı çocuk Bryan’dan bile daha beterdi. Zorba, kaba, insanlarla alay eden, derslerinde başarısız ama popüler bir çocuktu.

Sadece dış görünüşü yüzünden mi onu tercih etmişti?

İkinci reddi lise de olmuştu. Her şey farklı olsa da aldığı cevap pek farklı olmamıştı.

Layla sınıfın en güzel kızıydı. Peşinde pek çok erkek koşuyordu. Adeta bir kraliçeydi. Bryan’ın rüyalarını süsleyen güzel bir kızdı. Öyle ki onu her gördüğünde yağlı kalbi hiç olmadığı kadar hızlı atardı. Büyük midesinde kelebekler uçuşurdu.

“Layla! Senden son derece hoşlanıyorum! Benimle çıkar mısın?”

Daha önceden çalışılmışçasına hızlı bir cevaptı. O kadar hızlıydı ki ‘mısın’daki uzatma bile durmamıştı.

“Üzgünüm ama ben başka birisini seviyorum.”

Her şey bu kadar basitti. Yalnızca altı kelime haftalardır topladığı özgüveni paramparça etmek için yeterliydi. Belki de çirkinlerin sevme hakkı yoktu. Mutlu olmak ya da gülümsemek onlara yakışmazdı.

Uzun bir süre boyunca hiç gülümsemedi ya da başkasıyla yakınlaşmaya çalışmadı.

Ta ki lisenin üçüncü senesinde bir kızla tanışana dek. Hayatında ilk kez hisleri bir karşılık aldı. Yüzünü güldüren bir kızla karşılaştı.

Fakat o da çok sürmedi.

Lise 3, Birinci Dönem.

Yağmurlu bir gündü. Gökten düşen bezelye boyutundaki yağmur damlaları şişko gencin vücudunu öfkeyle dövüyordu.

Işığı kaybetmiş gözleri ıslak kaldırımlara bakarken birkaç dakika önce yaşadığı sahneyi tekrar tekrar izliyordu sanki.

“Bryan üzgünüm ama senden ayrılmam gerekiyor.”

“???”

“Bunu bende istemiyorum ama babam senin gibi birisi ile birlikte olmama izin vermedi.”

"???”

“Sen değiştin Bryan, kilo problemini çözeceğini söylemiştin, ancak durum daha da beter hale geldi. Üzgünüm ama hata ben de değil sende..”

“...”

“Numaramı ve fotoğrafları silmeyi unutma! Seninle takılmak güzeldi, elveda...”

“???!!!”

Olanlar basitçe buydu.

Tüm süreç boyunca ne bir kelime edebilmiş ne de ‘gitme’ diyebilmişti.

Ne ağlamış ne de bir şey hissetmişti.

Bomboştu.

İlk kez hiçbir şey hissetmiyordu.