Cehennem'in Kapıları - Bölüm 3 : Av

---

"Evlat eğer profesyonel bir avcı olmak istiyorsan avını ciddiye almalısın." bir hobi olarak avcılık yapan babasının ağzından bu bilmiş sözler dökülmüştü.
 Aslında Jul genelde tek başına avlanırdı fakat An'ın annesini bir şekilde ikna etmesiyle iş bitmişti bile. Jul'un Helia'ya karşı çıkma gibi bir ihtimali yoktu. Evde genelde kararları karısı alırdı. Helia otoriter bir kadın olduğu için muhtemelen Jul'a boyun eğdirmesi kolay olmuştu. Jul karısının sözünden çıkmazdı çoğu zaman muhtemelen bu karısını çok sevdiğinden kaynaklanıyordu. Evliliklerinin ilk gününden beri bu değişmemişti.

Avına usul adımlarla yaklaşan Jul An'a orada kalmasını eliyle işaret etti ve bir tilkinin sessizliğiyle avına yaklaştı. Yayını geren Jul ok yaydan fırladığında hedefi vuracağından o kadar emindi ki An'a bu iş böyle yapılır edasıyla bir bakış attı. Kibrinde haksız da değildi okçuluk yetenekleri bir kraliyet muhafızınınkiyle yarışır düzeydeydi. An bunu biliyordu fakat canlı gözlerle görmek daha farklı bir histi. Babasına saygı dolu gözlerle bakmaya başladı. Neden yeteneğini para kazanmak için kullanmıyordu ki? Muhtemelen çok iyi bir eğitmen olurdu kendisinden diye düşüncelere dalan An daha fazla sorgulamayıp neden sormuyorum ki diye düşündü.

"Baba neden yeteneğini kullanarak para kazanmıyorsun ki senden muhtemelen çok iyi bir eğitmen olurdu. Şehirde senden ders almak isteyecek bir sürü çocuk olduğuna eminim."

Babası ufak bir tebessümle "Evlat paranın her şey olmadığını ileride anlayacaksın. Şımarık zengin veletleriyle uğraşmanın ne kadar para verirlerse versinler katlanılacak bir yönü yok. Belki hak eden birisi olursa onu ücret almadan bile ödeyebilirim, senin gibi mesela."

Bunu dedikten sonra An'ın başını okşamaya başladı An'ın gözleri mutlulukla ışıldıyordu. Gerçekten böyle bir şey dediğine inanamıyordu babasının. Daha önce kaç sefer babasına yalvardığını çok iyi hatırlıyordu bunun için fakat şimdi değişen şey neydi. Büyümüş müydü yoksa babasının gözüne girecek bir şey mi yapmıştı, bilmiyordu fakat babasının sözleri onu mutlu etmeye yetmişti ve An sebebe değil sonuca odaklanmayı tercih etti. 

Jul yaralı ceylanın işini cebinden çıkardığı minik bıçağıyla bitirdi. Hayvan fazla direnmedi sonunun geldiğinin farkındaymış gibi bir hali vardı. An birazcık da olsa üzülmüştü fakat bunun doğanın kanunu olduğunu da biliyordu. Bu yüzden ceylanın ölümünü sessizlikle izledi. Ölüme karşı olan kayıtsızlığı da muhtemelen burada başlamıştı.