Bölüm 6: Cennet Yolu

Zaman yavaş yavaş geçti ve Roan bir haftalık süresini tamamlamış oldu. Karanlık odada dudakları kurumuş ve çatlamıştı, zayıf vücudu daha da zayıflamıştı. Ayrıca karnı o kadar açtı ki, midesi kendisini yemek istiyordu.

Dayanmalısın. Daha kötü zamanlarım oldu… günlerce yemek gelmemişti, karanlıkta günlerce bir başına kalmıştın.

Burada dururken pek çok şey onun için değişmişti. Yeni edindiği bilgileri beyni bir sünger gibi emmişti. Bilgileri analiz etme ve kategorize etme hızı öyleydi ki, Cassius ve diğerlerini şaşırtabilirdi. Karanlıkta düşünecek çok zamanı vardı ve gözlerine de gece görüşü özelliği taşıyan lensler takılmıştı. Sadece okurken takınsa da birisini kaybettiğinden dolayı diğerini hiç çıkarmıyordu.

Roan düşünürken içeriyi uzun süredir görmediği beyaz ışık aydınlattı. Ondan birkaç metre ötedeki demir kapı hafifçe aralandı ve temiz hava odanın içini doldurdu.

Roan’ın gözleri parladı.

“Sonunda!”

***

Roan kapıdan çıktıktan sonra Cassius onu kanlı gözlerle karşıladı. Roan gözlerini onun üzerinde gezdirdikten sonra sıkıntılı zamanlar geçirdiğini anladı. Her zaman ütülenmiş gibi kırışıksız olan cüppesinin kolları kırışıktı, her zaman bir saç teli bile çıkmayan, inek yalamış saçları darmadağınıktı.

“Bir sıkıntı mı var, öğretmenim?”

Cassius yorgun bir şekilde gülümsedi ve Roan’ın saçlarını okşadı.

“Endişelenmene gerek yok öğrencim. Şimdilik seni aşan bir durum. Çok uzak olmayan bir gelecekte benim yerimi alacaksın… Şimdiden arkamda bırakacağım sorunlar için kusuruma bakma…” Sadece birkaç gün içinde birkaç yıl yaşlanmış gibiydi. Roan’da bu değişikliği anında fark etmişti. Yıllardır yanından ayırmadığı kıytırık, her an kırılacakmış gibi duran bastonunu aldı ve Cassius’u izledi.

Yıllardır hareket etmek için bastonu kullanmıştı. O olmasaydı büyük ihtimalle hareketsizlikten kaynaklan hastalıklar baş gösterecekti. Ayrıca alışkanlık olmuştu artık. Eli onu arıyordu.

Cassius arkasını döndü ve Roan’a liderlik etti. İkisi de yol boyunca ağzını açmadı. Bir süre sonra e-sporcuların ağzını akıtacak kadar güzel bir oyun odasına geldiler.

Roan durumu anlamadı.

“Bunlarda ne öğretmenim?”

İki metre boyutuna ulaşan büyük bir kapsül vardı. Üstü fark edilmeyecek kadar temiz bir cam ile korunuyordu, içinde yumuşak bir minder serilmiş gibiydi. Roan etrafta yüzleri bulan hortumları ve kabloları görmese bunun antik çağdan kalmış olacağını düşünürdü. Çünkü şuan ki teknolojiye göre çok eskiden kalmaydı.

“CP-405 isimli bir VR Kapsülü. Genellikle eğitim için kullansak da, gideceğin yerde bu kadar gelişmiş bir kapsül ile bulunmak çok işine yarar.” Cassius, güç jeneratörlerini çalıştırdığında etraf bir anda aydınlandı ve her şey görülebilir hale geldi. “Normalde mikro-çip ile yapılabilse de henüz seni analiz edebilecek kadar zamanımız yok. Bu yüzden böyle bir kapsül ile girmek zorundasın. “

“Nereye?”

“Cennet Yolu’na!”

“Cennet Yolu mu?” Roan şaşkın bir şekilde kapsüle baktı. Cennet Yolu’nun ne olduğunu biliyordu. Okuduğu kitaplarda oldukça geçen bir terimdi. Bir VR oyunuydu. Ancak aynı zamanda farklı bir dünyaydı. Farklı bir evren olarak bir yaşam simülasyonuydu.

Amacı insanları Cennet’e hazırlamaktı. Yani Cennet’in simülasyon haliydi. Farklı yanı VRMMORPG ve VRMMORTS’in birleştirilmiş ve yeni VRMMORTPL oluşturulmuştu. Ancak insanlar ısrarla VRMMORPG olarak görüyordu. Sanal Gerçeklik olarak düşünülse de aslında farklı bir dünya gibiydi. Her şey hissediliyor, acı çekiliyor ve NPC’ler gerçekmiş gibi görülüyordu. Eğitim için mükemmel bir şeydi.

“Evet. Önemsiz bir oyun gibi görünse de aslında o kadar önemlidir ki, bunu yapan şirket bir anda en tepedeki tahtlardan birisine oturdu.” Cassius açıkladı ve Roan’ı kapsüle yönlendirdi. “Senden istediğim şey şu; Ateş Tanrısı isimli oyuncuyu bulup yok etmek. Oyunda öldükten sonra her şey biter ve tekrardan başlamak zorunda  kalınır. Ateş Tanrısı prensesin baş düşmanı. Onu öldürdüğünde eğitimin bitecek ve sana S Kademe Hafıza Çipi vereceğim. Böylelikle çok şey öğrenmiş olacaksın!”

Roan S Kademe Hafıza Çipi’ni duyunca heyecanlandı ve kafasını sallayarak tek hamlede kapsüle girdi. Cassius’un bir şey demesini bile umursamadan kırmızı düğmeye bastı ve kapsülü başlattı.

Cassius kafasını salladı ve elinden çıkardığı siyah kartı kart bölmesine soktu. Kart bölmesi kartı yuttuğunda Roan’ın dünyası karardı ve kapsülün fonksiyonları harekete geçti.

“Umarım bana kızmazsın evlat. Sana imkansız bir görev verdim. En kötü ihtimalle savaş deneyimi yaşarsın.”

Roan’ın giriş yaptığı kapsül önceden işkence aleti olarak kullanılıyordu. Cennet Yolu’nda alınan her hasarın acısı onlarca kat artarak hissedilirdi. Bu yüzden işkenceler için biçilmiş bir kaftandı. Bu bir nevi Roan’ı eğitmek içindi. Ancak asıl amacı bir süre kendisinden uzak tutmaktı. Flame Ailesi ile sıkıntılı günler olacaktı ve Roan sıkıntı çıkarabilirdi.

“Hah... En fazla ne yaşayabilir ki?” Cassius derin bir iç çektikten sonra odadan ayrıldı.

***

Roan kendini bulutların üzerinde, kelebek kanatları olan minyatür bir insanın karşısında buldu. Gökkuşağını andıran renkli kelebek kanatları vardı. Yüzünü gören Roan, annesi kadar güzel olduğunu düşündü. Hızlıca kafasını iki topun olması gereken yere çevirdi. Ancak iki topun yerini otoban kadar düz bir yer bırakmış gibiydi.

Erkekmiş. Güzel bir erkek. Hocam onlardan uzak durmam gerektiğini söyledi.

[CP-405, Cennet’in hakimiyeti için savaşan ırkların arasına hoş geldiniz.]

Savaşan ırklar mı? Cennet’in hakimiyeti, demek.

[Lütfen ırkınızı belirtiniz!]

“İnsan.”

[Onaylandı.]

[Lütfen, bölgenizi seçin.]

Roan’ın önünde büyük bir harita açıldı. Harita 50x100cm şeklindeydi. Yeşile boyanmış haritanın üzerinde yirmiye yakın büyük nokta vardı. Bu noktalar şehirleri temsil ediyordu. Roan bir süre bakındıktan sonra çevre koşullarını değerlendirdi.

“Demir Kazık Bölgesi!”

[Demir Kazık Bölgesi, onaylandı.]

[Lütfen sınıfınızı seçin. Sadece bir kez sınıf değiştirebilirsiniz. Bu yüzden dikkatli bir şekilde düşündüğünüzden emin olun.]

Roan uzun zamandır bir sınıf uyandırmış olsaydı, hangi sınıf olabilirdi diye düşünüyordu. Büyücü olamazdı. Çünkü gördükleri onun büyücüler konusunda önyargılı olmasını sağlamıştı. Savaşçı, suikastçı, şövalye, kılıç ustası ya da rahip olamazdı, çünkü bir kılıcı dahi savuracak o kuvvetten yoksundu. Ayrıca yakın dövüşü sevmiyordu. Şifacı ise.. o bir savaş sınıfı dahi değildi. Geriye tek bir şey kalıyordu…

[Okçu sınıfı seçildi.]

Roan sınıfı seçildiği anda bulutların üzerinden kayarak bir şehrin ortasına indi. Daha ne olduğunu bile anlamadan kafası çatlayacakmış gibi ağrımaya başladı ve zihnine basit bilgiler aktarıldı.

Düşmanları, amacı ve kullanım kılavuzu aktarılmıştı.

Ağrı yavaşça dindi ve Roan kendine geldi.

“Cennet Yolu’ndaki ana görev düşman ırkları yok etmek. Elfler, Canavarlar, Böcekler, Mutantlar ve ana düşman Asuralar! Hepsini öldürmek gerekiyor! İnsanlığın geleceği için!” Roan aklına dolan bilgilerden dolayı biraz korkmuştu. Çünkü bu teknoloji çok tehlikeliydi. İnsanın zihnine istemeyeceği bilgiler doldurabilirken, aynı zamanda manipüle de edebilirdi. Ve Cennet Yolu’nda Asuralar baş düşmandı ve insanlığa zulmediyorlardı.

Roan iç çekti ve kısa süre önce öğrenmiş olduğu kavramlardan birisini mırıldandı.

“Durum Güncellemesi.”

İsim: Cp-405 (İsim Etiketi kullanılmadı.)

Seviye: 1 (0/100)

Sınıf: Okçu (Sıradan)

Sıradan bir Okçu olarak uyanan kişi.

Tip: Menzilli

Kullanabileceği silahlar: Yay (Sıradan), Arbelet (Sıradan), Hançer (Sıradan)

Zırhlar: Deri (Sıradan)

Statlar:

Güç: 50

Zeka: 10

Hüner:  30

Can: 100

Çeviklik: 15

Dayanıklılık: 10

El Becerisi: 50

***

“Bunlar oyundaki niteliklerim mi?”

Roan önünde çıkan mavi yarı saydam ekrana baktı. “Okçuların ana stadı El Becerisi büyük ihtimalle isabeti belirliyor. Ancak Güç ve Dayanıklılık da oldukça önemli…”

Roan önünde ki ekrana bakarken, mavi deri zırh giymiş ak saçlı bir adam geldi.

“Merhaba genç adam! Senin gibi bir yeni yetmenin hızla güçlenmek istediği açık! Cennet Yolu’nun engin dünyasını keşfetmek oldukça meşakkatli bir iştir! Bu yüzden güçlenmelisin! Aşağılık Canavarları ve Asuraları avlamak için yeterince güçlenmek istiyorsan sana bir teklifim olacak!” Adam Roan’ın önünde durdu ve onu baştan aşağı dikkatlice süzdü. Gözleri bir NPC’den beklenmeyecek kadar zeka doluydu. Roan onun bir insandan farklı olduğunu düşünmüyordu. Ancak alnındaki yıldız işareti bu düşüncelerini bir çekiç gibi parçalıyordu.

Roan onu dikkatle incelemiş olmasa ve yüzüne oldukça dikkat etmemiş olsaydı gerçek bir insan sanabilirdi. Çünkü hiçbir hareketi diğer insanlardan farklı değildi. Boyu Roan’dan birkaç baş uzundu, gözlerinin kenarlarında yaşını belli eden derin kırışıklar vardı. Vücudu ince olsa da bakışları bir mızrak gibi deliciydi. Roan onlara baktığında tarifi olmayan bir hisle dolmuştu.

Yapay Zeka oldukça gelişmiş. Gerçek bir insandan farklı gözükmüyorlar. En üst deneyim yaşatılması için yaratılmış bir şey olduğu açık. Canavarları ve Asuraları merak ediyorum.

NPC devam etti. “Benim adım Rowan. Buralarda Kartal Gözlü Okçu olarak bilinirim. Aynı zamanda Demir Kazık Şehri’nin önde gelen okçu eğitmenlerinden birisiyim. Potansiyel sahibi okçuları sadece duruşlarından tanırım. Potansiyelin var. Gerçek bir okçunun yolundan ilerlemek için eğitilmek ister misin?”

Roan, Rowan’ın dediklerini düşünürken önünde bir pencere açıldı ve görev  bildirimi zihnini doldurdu.

İlk Görev Alındı: Kartal Gözlü Okçu’nun Öğrencisi

Açıklama:

Rowan Ashley. Demir Kazık Şehri’nin önde gelen Okçu Eğitmenlerinden birisidir. Kullanıcının okçu olduğunu gördükten sonra eğitmeye karar verdi. Onu eğitmenin olarak kabul et ve okçuluğun temellerini öğren.

Ödül: Yay(Sıradan), Ok Sadağı(50/50), Deri Zırh(Sıradan)

Roan hızlı gerçekleşen olayları sindirmekte sıkıntı çekmedi. Hızlı yaşamaya alışkındı. Her nasıl bir günde hayatı altüst olmuşsa, bir günde hayatı tekrar değişmişti. Durum onun için çok hızlı gelişir, değişirdi. Hayattı sonuçta. Bir saniye sonra hayatta olacağına inanarak yaşıyordu. Bir saniye sonra ne olacağı bilinmezdi. Bu yüzden her şeyi normal karşılamalıydı. Her şey, her an değişebilirdi. Kral ölür, haydut yükselirdi. Bu zihniyeti uzun süre önce benimsemiş Roan, bu ani gelişen olayları garip karşılamadı.

Görevi onayladı.

“Bundan sonra size emanetim, eğitmen Ashley. İyi bir öğrenci olacağım konusunda endişeniz olmasın.”

“Hahaha! İyi iddia evlat! Güzel. Sevdim. Umarım bir hafta sonrada bu cümleyi tekrardan kurabilirsin. Bu yüzden şimdi beni takip et!” Rowan, Roan’ın küçük omuza hafifçe vurduktan sonra geçip gitti. Roan’da onu arkasından bir eğitim sahasına kadar takip etti.

Eğitim sahası oldukça hareketliydi. Yirmiye yakın büyük-küçük hedef tahtası vardı. Yirmiden fazla okçu kirişlerini germiş, aynı anda düzenli bir şekilde ok atıyordu. Amaçları hedefleri aynı şekilde vurmak ve aynı şekilde hareket etmekti. Kusursuz bir uyumluluk gerektiriyordu.

“Onları görmezden gel. Yirmisi de Demir Kazık Ordusu’ndan çaylaklar. Korgeneral bize her hafta yeni çaylaklar gönderir, bizde onları savaşa hazırlarız. Temelleri öğretir, ardından göndeririz.” dedi Rowan, Roan’ın onlara baktığını görünce. Ardından sakince gülümsedi ve yoluna devam etti. Ta ki büyük bir binaya gelene kadar.

Bina, kahverengi renkli bir ağaçtan yapılmıştı. Beyaz bölmeleri de varken, ağırlıkla kahverengi renkliydi. Antik medeniyetlerden kalma bir tasarımdı. Yüksekliğe değil, genişliğe önem verilmişti. Yüzlerce metrelik alana kurulmuştu.

Rowan avluya girdi ve Roan’da onu takip etti. Bu sefer önceki ile karşılaştırılamayacak kadar büyük bir eğitim sahası karşılamıştı onu! Ancak içinde çok az kişi vardı. Koskoca eğitim sahası sadece birkaç kişiye ait gibiydi. Roan’ın beklediği karınca sürüsü gibi olan okçular yoktu.

“Eğitmen Ashley. Okçuluk tercih edilmeyen bir sınıf mı? Anladığım kadarıyla Okçuluk, Büyücülük ve diğer sınıfların arkasında görülüyor. Doğru değil mi?”

Rowan’ın gülümsemesi dondu. “Haklısın. Kimse ateşten oklar varken sıradan okları atmak istemiyor. Çok sabırsızlar. Gerçi, kim böyle bir sınıfı seçer ki? Sadece ihtiyaç duyulacak kadar okçu var. Daha fazlası değil.”

“Büyücülük ve diğer sınıflarda durumlar nasıl? Tahminime göre en popüler sınıf Büyücü? Son zamanlarda yükselen yıldızlar yüzünden çok olduğunu düşünüyorum. Yanlışsam düzeltin. İnsan ırkının devasa nüfusuna rağmen bu kadar az okçu olamaz. Tercih edilmeyen bir öğretmen misiniz?”

“Hızlı anlıyorsun.” Rowan, Roan’a döndü ve homurdandı. “Okçuluk en az tercih edilen sınıf olsa da, trilyon sınırını çoktan aşan dev insan nüfusuna göre bu hiçbir şey. Her ne kadar sınıf uyandırabilen kısım az olsa da, insan ırkına göre az.”

“Sorumu cevaplamadınız.” Roan omuz silkti. Sınıfın popülerliği umurunda dahi değildi. Başkalarının düşüncelerini çok önceden umursamayı bırakmıştı.

“Doğru diyorsun. Tercih edilmeyen bir öğretmenim.” Rowan tekrardan hareket etti ve eğitim sahasının içine girdi. Roan onu uzakta izliyordu. Rowan devam etti. “Herkes eğitimlerimin geçilemeyecek kadar acı verici ve sert olduğunu düşünür. Kendilerini önemli sanan veletler ile uğraşacak kadar sabırlı bir adam değilim, maalesef. Her ne kadar usta bir okçu olmak, oldukça sabır gerektirse de, bu düşmanı öldürmek için doğru anı kollamak içindir. Veletleri öldürmeyeceğimden dolayı sabırlı davranamıyorum.”

Roan onu anlamış gibi kafasını salladı. “Sabır oldukça önemlidir, eğitmenim. Amacını öldürmek olsun, oyalamak olsun ya da ikna etmek. Ben bile bir maskenin arkasına saklanarak sabır gösterebiliyorsam, bunu yıllarca düşman avlamış sizin gibi birisi de gösterebilir.”

“Hissetmediğin bir şeyi anlayamazsın.” Rowan dudaklarını büzerek ona baktı. Dokuz yaşlarında dahi gözükmeyen bu çocuğu ciddiye almayacaktı. Tek istediği bir usta okçu eğitmek ve emekliye ayrılmaktı.

“Evet. Bu yüzden sizi anlayabiliyorum. Ben bir pisliğim ve sizin gibi saygı ve kaygı duyulan birisi değilim.” Acıyla gülümseme sırası Roan’daydı. Pislik kelimesi kalbine büyük bir sancı veriyordu.

“Pislik demek.” Rowan bir yay ve ok çıkardı. “Yıllar önce kendisini pislik diye çağıran bir adam tanıyordum. Oldukça yetenekliydi. Ona pislik diyen kişilere hadlerini bildireceğini söylemişti. Bu yüzden kendi yoluna gitti.” Oku kirişe yerleştirdi ve kendinden yüz elli metre ötedeki tahta kuklaya hedef aldı. Yaşlı parmakları ile tutulan kiriş özgürlüğüne kavuştu ve bir mermiden yavaş kalmayan ok kuklanın göğsünü deldi.

Roan bunu görünce soğuk bir nefes aldı ve devam etti. “O kişiye ne oldu? Umarım kendi yolunda ilerlerken pişmanlık duymamıştır. Bir pislik olarak anılmak acı vericidir. Acısının dindiğine eminim.”

“Haklısın. Acısı dindi.”

“Öyle mi?” Roan rahatladı. Bir kişinin kurtulması umut ve mutluluk vericiydi. Onunla empati kurabiliyordu, çünkü kendisi aynı durumu yaşıyordu.

Rowan kafasını salladı ve kirişe başka bir ok yerleştirdi. Roan’a dahi bakmadan yanıtladı.

“Öldü.”

“…”

“Üzülmene gerek yok evlat. Kalbi atan her varlık ölümün ellerine düşecektir elbette. Buna ne o şeytani asuralar, ne de biz insanlar müdahale edebilir.”

“Haklısınız.”

Rowan tekrardan kuklayı delen oktan gözlerini çekti ve Roan’ı süzdü. Gözlerinde ateşli bir parıltı vardı. Gelecek vadeden bir gençti. Potansiyeli ve zihni oldukça güçlüydü. Kumdaki elmastan farksızdı.

“Eee? Ne diyorsun, beni eğitmenin olarak kabul edecek misin?”

“Çoktan kabul ettim bile.”

Rowan şaşırdı.

“Acıdan korkmuyor musun?”

“Korku kavramını yeterince hissettim. Ölmediğim sürece sıkıntı yok.” Roan umursamadı. Karanlıkta geçirdiği o zamanlar kadar acı ve korku verici bir şey olduğunu düşünmüyordu. Acının güç ve bilgelik verdiğini biliyordu. Belki de o acı ve korku verici zamanlar olmasaydı, zihni asla bu kadar gelişmeyecekti. Acı beraberinde ödülü de getiriyordu.

“Güzel düşünce! Hahaha! Sevdim seni.” Rowan kafasını geriye attı ve çılgınca gülmeye başladı. “Güzel, güzel! Sana ilk görevini veriyorum ve bugünlük bitiriyoruz.”

Görev Alındı: Kartal Gözlü Okçu’nun Öğrenci Testi!

Açıklama:

10,000 ok at. (0/10,000)

Süre: 1 Gün.

Ödül: Kartal Gözlü Okçu’nun gerçek öğrencisi olacaksın ve tam desteğini alacaksın. Önüne açılacak kapıların başlangıcı olacak belki de?  

#$#$½#$½#$½# Roan görevi görünce tanrıları selamladı.

****