Acı sadece bir an sürdü.

Hayatım, yaşam ve ölüm arasındaki boşluğa düşüyordu, beni tutacak ne bir dostum ne de bir ailem kalmıştı. Ölüm belkide kurtuluştu.

Ailem genç yaşta öldü ve güvenebileceğim kimsem kalmadı. Koca evde tek başıma kalmıştım, etrafım duvarlarla çevrili, dışarısı Cehennem gibiydi. Komşularımın bana olan bakışlarında tiksinti ve iğrenmeyi görebiliyodum, onlara bunun benim suçum olmadığını söylemek ve tüm gün ağlamak istiyordum ama dayanmalıydım, güçlü olmalıydım.

Yıllar geçtikçe ve böyle bir hayattan bıktım ve on altı yaşında ailemden kalan evi satıp başka bir şehre taşındım.

Zor bir hayata yol açan zor bir karardı ama bir kez bile pişman olmadım. Geçimimi sağlamak için çok çalıştım.

On dokuz yaşında, E-spor'a yeteneğimin olduğunu farkettim. Başarılıydım üç yıl içinde milyonlar kazandım. Gerçekten mutluydum.

Aşık olduğum sevgili kız arkadaşımla ortaklaşa E-spor kulübü kurdum. Kulübü sadece iki yıl içinde milyonlar değerinde geliştirdik. Hayatımda bir daha bir şeyin ters gideceğini düşünmüyordum.

İşte o zaman her şey değişti...

Ona evlenme teklif ettim. Onu ölümüne sevdim. Onun için her şeyimi verdim.

Ne yazık ki o bana karşı aynı şeyleri hissetmiyordu. Bana asla sadık olmadı. Anlaşılan ben her yıllarımı işe verirken o her şeyi arkamdan kaptı. Bu yetmezmiş gibi, bana karşı birkaç yasadışı saçmalıklardan oluşan suçlamalarda bulundu. İhanetin bana verdiği duygular yüzünden bana ait olan şeyler için savaşamadım bile.

Yalnızdım. İçimde bir şeyler kırılmıştı. Yorgun ve üşümüş hissediyordum. Neden bilmiyorum ama bu duygular içimde öfkeyi ateşliyordu.

Kendimi içki ve kumara verdim. Beni terkettiği için ağlamadım yada ona ulaşmaya çalışmadım.

Neden gözyaşlarımı kontrol edemiyorum? Söylesene neden?

Göz kapaklarım yavaşça kapanıyordu, sonunda mutlak huzuru kucaklıyordum... 

`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´`•´

Bilinmeyen bir zamanda.

Gözlerimi yavaşça açtım. Özgür hissediyordum ama hiç bir şey görmüyordum. Etrafı tanımlamak gerekirse ne tam olarak beyazdı ne siyah açık olmak gerekirse rengi vardı ama aynı zamanda yoktuda.

Aslında bu yere gelen herkes burayı tanıyacaktır. Her şeyin başı ve sonu. Evrenim sırlarının cevaplarını içerin yerdi bura.

Kaos, Kainatın yaratıldığına inanılan yerdi bura, efsanelerde Kaos her şeyin başı ve sonu olarak geçiyordu.

"Bir Tanrı olmak ister misin?" Aniden bir ses duyuyorum ve içgüdüsel olarak bunun kaosun ruhu olduğu anlıyorum.

"Tanrı olmak? Ben? Neden?" Ağzımdan kelimeler döküldükçe içimde tuhaf bir his oluştu.

"Evrenin işlemesi için en az bir Tanrıya ihtiyaç var, bunun için bir Tanrı seçmeliyim."

"Sen zaten evrenin yaratıcısı değil misin? Neden kendin yapmıyorsun?"

Cevabı beklerken kısa bir sessizlik oldu. Etraf soğumaya ve ruhumu titretmeye başladı. Karşı koymaya cesaret edemiyordum. Bu his, karşı konulamazdı.

"Ben Kaosum kainatın yaratıcısıyım. Ben en güçlüyüm aynı zamanda en zayıfım. Ben en Muhteşemim aynı zamanda en Berbatım. Ben yaratırım aynı zamanda yok ederim. Ben her şeyim aynı zamanda hiçim."

"Peki?" Anlamamıştım belki de öğrenmek için henüz hazır değildim.

Ama Tanrı olma fırsatı bana bir tabakta sunulursa reddedeceğim gibi değil. Kaos’un sözlerinde aldatma olmadığını hissedebiliyorum.

“Tanrı olacağım. Peki ne yapmam gerekiyor?”

“Seni istesem şu an bir Tanrı yapabilirim ama sadece boş bir kabuktan ibaret olacaksın. Kendi yolunu kendin bulmalısın Reenkarnasyon döngüsünde bilincin bozulmamış halde seyahat edeceksin. Kendi yolunda ilerledikçe bir Tanrı olacaksın. Bunu bir kenera bırakırsak Önceki hayatınızda birikmiş olan karmanız için üç dilek dilemenize izin verilecek. Şimdi söyle gezgin üç dileğin nedir?”

Bir süre düşünmek için inzivaya çekildim. Kaos sabırla benim konuşmamı bekliyordu. Ne kadar sürenin geçtiğinden emin değildim belki 1000 yıl belkide 1 saniye sürdü ama artık önemli değildi.

“Öncelikle, her şeyi gören gözler istiyorum.”

“Kabul edildi.”

“Sonsuz potansiyele sahip bir beden istiyorum.”

“Kabul edilebilir son isteğin nedir?" 

“Son dileğim ise uyudukça güçlenebilmek istiyorum.”

“...” son dileğimi diledikten sonra kısa bir sessizlik oldu.

“Böyle bir şey dileyeceğini düşünmemiştim. Gerçekten tuhaf bir varlıksın. Pekala son dileğinde onaylandı. Ayrıca ruhunuza Kaos’un izini kazıyacağım bu sayede evrenler arası dolaşmak için fazla çaba göstermene gerek kalmayacak.”

“Anlıyorum o halde lütfen döngüyü başlatın, ben hazırım.”

“İyi yolculuklar gezgin.”

“Bekle! En azından bana Tanrı olduktan sonra ne yapmam gerektiğini söylemelisin.”

“İstediğini yap. İstiyorsan evreni yok etmeye bile çalışabilirsin. Sadece her hareketin bir sonucu olduğunu unutmayın.”

Bilincim bir kez daha söndü, gözlerim yavaşça kapandı ve ıssız boşluğa sessizlik bir kez daha hükmetti.