(Bölüm Müziği : youtube.com )

   Ares düşündü. Başı eğik bir şekilde beklerken, kız ekledi :
_Doğru şeyleri mi yaptın.. ve.. yaptıklarını düşünerek, şimdi ne yapacaksın?
Ares, yanık ellerine bir kez daha baktı. Geleceğin ve yaşanmışlıkların yükünü kaldıran ellerine.. Düşünmeye başladı. İyi bir insan mıydı? Yoksa iyi olduğunu düşünen bir canavar. Kız devam etti :
_Aslında verdiğin cevabın pek bir önemi yok.
Ares, başını yavaşça kaldırarak kızın yüzüne baktı. Kız :
_Önemli olan, kendine karşı dürüst olmuş olman. dedi ve yavaşça saydamlaştı.
_Nereye gidiyorsun?
_Hayır, sen gidiyorsun.
_Cehenneme mi?
_Yeniden... dedi ve tamamen yok oldu.

  Bu sözlerden sonra Ares'in etrafı değişmeye başladı. Etrafındaki yıldızlar, yükseliyor gibiydi. Hayır, yıldızlar yükselmiyor. O düşüyordu. Dengesini kaybedip hızlıca düşüyordu. Nereye? Kim bilebilir? Ares, bu sözleri düşündü. "Yeniden..." ne anlama gelebilir? Öldükten sonra cennete veya cehenneme gitmeyeceksem, nereye gidebilirim? Ares, ters bir şekilde düşerken bunları düşündü. Odağı, bir sesle bozuldu.
_Tekrardan merhaba Ares.

(Bölüm Müziği : youtube.com )

"Bu.... bu sesi.... tanıyorum...."
"Bu tonu... bu... tonu.... tanıyorum...."
"Nereden tanıdığımı... bilmiyorum..."

Aynı ses, tekrardan yükseldi.
_Merhaba, Ares.

Ares, yavaşça gözlerini açtı. Bulanık.. çok bulanık.. önünde biri var. Bu, kim olabilir?

_Ares? Nasılsın, görüşmeyeli baya oldu.

Ares gözlerini bir kez daha kapatıp açtı. Karşısında gördüğü kişi, uzun boylu ve unutulmasına ramak kalmış biriydi.

_Dilini mi yuttun? Yoksa beni hatırlamadın mı?

Ares, gözlerini ovuşturdu ve şaşkınlıkla önündeki kişiye baktı. Gözlerindeki şaşkınlık, yavaşça sevince ve göz yaşlarına döndü. Ares, yavaşça ve sessizce ağlamaya başladı.

_Bu kadar da sulu göz olamazsın, diyip gülümsedi.
_BABA! diye bağırıp sonsuz boşlukta ona doğru atıldı Ares.

Ares'in ona doğru geldiğini gören babası kollarını iki yana açtı. Ares, gözleri yaşlı şekilde var gücüyle ilerlemeye çalıştı.ne yaparsa yapsın, ona doğru yaklaşamıyordu.

_Ne kadar da büyümüşsün.
_BABA! Seni çok özledim!
_Eeeeh... ne bu erkek sevgisi böyle? Erkeklerden mi hoşlanıyorsun yoksa? dedi ve hafifçe gülümsedi.

Ares, bu kötü esprilerin babasına ait olduğuna emindi. Babası gibi hafifçe gülümsemeye çalıştı. Ama duyguları, buna izin vermiyordu.

_Kendini tutmana gerek yok Ares. Burada, yalnızca ikimiz varız.

Ares, direnmeyi bıraktı. Kollarını iki yana açtı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.

_Seninle gurur duyuyorum, oğlum...

Ares, hala ağlamaya devam ediyor ancak var gücüyle babasının sözlerini dinlemeye çalışıyordu.

_Böylesine bir irade, herkesin olamaz.
_Ben o iradeyi hak etmiyorum. Arkadaşlarımı yarı yolda bıraktım.
_Sen, yolda gitmen gereken yere kadar yürüdün.
_Ama gitmem gereken yere varamadım.
_Yolcu için yol, asla bitmez. Ne kadar gittiğini ancak yol görebilir.

Ares'in gözüne bir anda annesinin yanındaki hatıraları gelmeye başladı. Babasının öldüğü geceyi, barbarlar tarafından köylerinin talan edilişi, annesi ile ormanda, bir ağacın altında yatmak zorunda kalmaları, barbarlar kardeşini kaçırırken kardeşinin elinden tutup "BIRAKMA!" diye bağırışını, her gece, annesi uyuduktan sonra odasında ağlayışını, en iyi dostunu, barbarlara karşı savaşırken kendi alevinde yavaş yavaş yakıp öldürüşünü... bunları gördükçe Ares'in çığlıkları, tüm odayı kaplar oldu.

_Bu iradeyi hala hak etmediğini mi düşünüyorsun, garip. Çünkü bu irade, zaten senin.

Ares, gözlerini zor açar oldu. Yapabildiği tek şey, ağlamaktı.

_Bırak gözlerin tüm acılarını dışarı çıkarsın. Bırak geçmişi, bir su nidasıyla yüzünden akıtsın. Ağlamak, zayıflığın göstergesi değil; ne kadar güçlü kaldığının göstergesidir. Olacaklarda, sana güveniyorum Ares..

_BABA! Tekrardan gitme! Bizi yine yalnız bırakma!

Babası el sallarken babasının yanında annesini, kardeşini, arkadaşlarını gördü. Hepsi el sallıyor ve mutlu gibiydiler.

_Sana güveniyoruz Ares... son sözünden sonra, onlar da saydamlaşmaya ve toz olarak dağılmaya başladılar.

Ares ise... hala ağlıyordu. Ağlamak istemiyordu, neden devam ediyordu ki? Koluyla gözlerini sildi. "Sana güveniyoruz.." derken, ne demek istiyorlardı?

Bunu sadece zaman gösterebilirdi... Tüm mutlulukların, ümidin ve acının kaynağı...

Ares.... gerçekten, kimdi?