Karanlık; etrafım simsiyah neden hiç bir şey hissetmiyorum...

Nefes; kendi nefesimi hissetmiyorum, garip sanırım bedenimi hissetmiyorum...

uff  başım ağrıyormuş gibi ama hissetmiyorum çok tuhaf yüzüm gözlerim, ağzım hiçbiri yokmuş gibi bacaklarım , kollarım hiçbir şeyim yok hareket ettirmeye çabalıyorum ama yok bir türlü olmuyor...

Zaman geçiyor  ne kadar zaman geçti anlayamıyorum artık...

Düşüncelerim eski benliğim hep aklımda en azından düşüncelerimde kaybolabiliyorum...

Sanırım öldüm bu durumu ölümle bağdaştırmam çok garip düşüncelerim var eski benliğim var, hayallerim de, yani ölüm bumu kendi hayallerimle ve düşüncelerimle sonsuza kadar bu amansız karanlıkta süzülmek mi?

Bu durumdan kurtulmam lazım daha fazla düşünecek bir şeyim kalmadı ,hayallerimde yaşamak olmuyor sürekli tekrara düşüyorum keşke daha iyi bir hayatım olsaydı en son ailemi defnetmeye gidiyordum nasıl bu duruma gelebildim...

Keşke geçmişe gidip olayları değiştirebilseydim. Ülkenin en prestijli 5 okulundan birini kazanmıştım, lakin psikolojim daha okulu kazanmadan önce bozulmuştu.

Ailem maddi sıkıntılardan geçiyordu ve ben baba parası yiyordum bu bana çok dokunuyordu bu yüzden gittiğim okulda bir şekilde para kazanmaya da çalışacaktım  ama daha önce hiç kimseden emir almayan ben nasıl iş bulabilirdim ki?

offf

Kendi benliğime dayanamıyorum daha fazla...

Aşırı zekiydim çok hızlı öğrenme kabiliyetim vardı her spor alanında bulunduğum okulu temsil ederdim tabi bu kadar başarı diğerlerinin kibrini ve kıskançlığını üzerime getirmişti bir şeyde zirveye çıkarsan yalnızlıkta o zaman başlıyor, aynı zamanda egolu ve başkalarından kendini üstün görme duygusu seni ele geçiriyor, arkadaşlarım artık bana o kadar sıcak değillerdi, bende her şeyi boşlamaya başladım, bu sayede o duygu ve düşüncelerin önüne bir nebze geçebildim...

Bu durum beni daha da kötü yapmıştı, fark edemedim gittikçe içe kapanık ve başkalarına güvenmeyen birisine dönüştüm...

Neyse sadede gelelim o zamanlar başladım oyun oynamaya, gerçeklikten kaçmaya, üniversitede de devam ettim...

O zamanlarda bir sanal gerçeklik oyunu çıkmıştı. Sonsuza Dek Dövüş adlı oyun, herkes onu oynamak için büyük paralar harcıyordu. Bende bir oyun bağımlısı olarak o oyundan para kazanmayı kafaya koydum. İlk önce kapsül almam lazımdı ama çok pahalıydı hepsini geçtim oyunu oynamak için bile para vermemiz gerekiyordu.

Ailem maddi sıkıntı çekiyorlardı, her ne kadar benden gizlemeye çalışsalar da onlardan isteyemezdim, ama o halde bile bana para göndermekten çekinmemeleri ve benimde okula gitmeyip oyun bağımlısı olmam çok zoruma gidiyordu.

Tek kardeştim o yüzden benim için ellerinden geleni yapıyorlardı. Bende onlardan istemedim zaten hayatım rayından çıkmıştı o zamanki psikolojim neyin doğru veya yanlış olmasını bilmesine rağmen, doğru düşündüğüm şeyleri yapmamı engelliyordu.

Buda benim tek çıkış yolumun para kazanmak olduğu varsayımımı doğrulamıştı.

Bankadan yüklü bir kredi çekip kapsülün ve oyunun aylık ücretini ödemiştim...

Oyunda yeteneğim ön plana çıktı ve yatırdığım parayı fazlasıyla kazanmıştım, hem oynadığım oyundan zevk alıyordum hem de para kazanıyordum.

Daha hayatımı yeni düzene sokmuşken, her iyi zamanın bir sonu var, okuldan kalmıştım,  moralim düzeldiğinden tınlamıyordum, nede olsa kaybettiğim sadece 2 yıldı telafi edebilirdim, yeter ki devam etme isteğim olsun...

O kara haber geldi ailemin maddi sıkıntılar çektiğini ve çok fazla gece çalışmak zorunda kaldıklarından, yağmurlu bir gecede, arabanın yoldan aşağı kayması sonucu her ikisi de vefat etti, hepsi benim suçum, keşke keşke daha iyi bir evlat olabilseydim...

Onlar benim kredi çektiğimi biliyorlarmış, bu yüzden bana çaktırmadan, bu krediyi nasıl ödeyeceklerini düşünüp sıkıntı etmişler, öyle olmasa neden bu kadar tehlikeli durumlarda çalışmak durumunda kalsınlar ki...

Onları uğurlamak için memleketime gittiğimde pek samimi olmadığım bir arkadaşım tarafından karşılanmıştım...

Evimizde düzenlenen törende ailemin akrabaları ve dostlarıyla birlikte uğurlamıştık, garip sonrası için hiç bir şey hatırlamıyorum....

Sonradan anılarımı birleştirdiğimde zehirlendiğimi anladım, birini sevmiştim lise yıllarımdaydı bir türlü açılamamıştım, beni zehirleyen kişi, sevdiğim kızın nişanlısının arkadaşıydı, zaten onu ilk gördüğümde bu piçin burada işi ne demiştim, fark edemedim zaten yaşamaya pek inancım kalmamıştı.

Off  keşke daha cesur yaşasaydım başkalarının ne düşündüğüne dikkat etmeden, belki daha iyi bir hayat yaşamakla kalmayıp ailemi de sıkıntıya sokmazdım...

yazar not:açıkçası elimde 100 sayfası var askerde yazmıştım ama buraya dökmek çok zor oluyor ben sayısal zekayım türkçem 0 kbmayın ygs de türkçe 'den 10 netin  üzerine çıkamazdım...