Prolog - (Düzenlendi)

Zaman...

Zaman evrendeki en güçlü ve acımasız oldugur. İster kadim gökler, istersede kutsal ölümsüzler olsun hepsi zamandan gençtir. Zaman her şeyi yavaşça yutar ve bir boşluğa fırlatıp unutulmaya bırakır...

 Zaman katrilyonlarca veya daha fazla yıldır aktığı gibi sıradan bir şekilde akarken, bir anlığına duraksadı. Bu duraksama sadece bir anlığınada olsa tüm evreni kaosa boğdu.

Tüm alemlere hükmeden kadim gökler, kırılgan bir cam parçası gibi dağıldı...

Kutsal denizde yüzen ve tüm varlıklara tepeden bakan imparator semavi ejder, acılı bir kükreme atarak sulara gömüldü...

Gökyüzünde süzülen ve ihtişamlı bir görüntü yayan antik soyun kralı, öldü ve gökyüzünden düştü...

 Bütün bunlar olurken yüksek bir dağın tepesinde duran ve oldukça fani bir görüntü yayan bir adam, yüzündeki hafif gülümsemeyle beraber, dudaklarını hareket ettirip iki kelime fısıldatıktan sonra herkes gibi hiçliğe karıştı.

''Gerçekten Zormuş''

Adamın dudaklarından dökülen bu iki kelime yavaşça havaya yükselirken altın bir ışık yaymaya başlayıp, antik bir melodi oluşturdular. Artık hiç bir şey yoktu, Sadece zaman ve bu iki kelimenin oluşturduğu altın parlaklık vardı. Fakat bu sadece bir kaç saniye devam etti. Parlaklık daha fazla dayanamadı ve hiçliğe karışan son şey oldu...

***

Zaman tek başına, sayıların kifayetsiz kalacağı kadar akmıştı. Tekti fakat gururlu bir şekilde varlığını sürdürüyordu...

 Karanlık boşlukta yavaşça altın bir parlaklık oluşmaya başladı. Bu duraksamadan şu ana kadar olan ilk değişiklikti. Bu parlaklık yavaşça 4 karakterli bir cümleye dönüşürken antik bir melodi etrafı sardı ve bu melodi bir sese dönüştü.

''Zor ama imkansız değil''

Zaman bu olanlardan sonra sanki bir şeyden ürkmüş gibi, geriye doğru kaçmaya başladı. Milyarlarca yıl geriye kaçtı. Bu geriye dönüş bir bebeğin ağlaması duyulana kadar sürdü ve zaman tekrardan normal bir şekilde akmaya başladı.