Legendary Moonlight Sculptor - LMS 11.5: Lee Hyun'un İlk Dersi

---

 

Çeviri: AFMbey-nim 

Düzenleyen: Gandalf

Lee Hyun otobüse atladı. 

'Vay be, sonunda üniversiteye gitme günü geldi demek, ha.' 

 

Başkaları için, üniversiteye gitmek insanı neşe ile dolduran bir şeydi. Üniversite hayatı, çeşitli güzel zamanlarla doluydu: ders dışı etkinlikler, üyelik eğitimi ve kulüplerin bir parçası olmak. Ayrıca çeşitli bilgi, eğitim ve deneyimler kazanmak için harika bir yerdi. 

 

Ancak, Lee Hyun'un görüşüne göre tüm bunlar saçmalıktı. 

 

Sonsuzluk. Karanlık. Umutsuzluk! 

 

Okula gitmek yerine para kazanmak için kendini Royal Road’a tamamen adamalıydı.

 

İç çeken Lee Hyun devam ederken, üniversiteli kızların konuşmasına kulak misafiri oldu. 

 

"Pazartesi günü hangi tür kurslara katılıyorsun?"

 

"Eklem tedavileri hakkında daha fazla bilgi edinmek istediğim için Rejeneratif Tıp programına önceden kaydoldum." 

 

"Gerçekten mi? Bu harika. Ben de gidiyorum. Bu Profesör Hanh Minsoo’nun öğretme konusunda çok iyi olduğu dedikoduları dönüyor. Sen ne düşünüyorsun? Soyun." 

 

"Moleküler Biyoloji Anadal Programı." 

 

"Whew! zormuş. Bahse girerim testleri öldürücüdür". 

 

Üç kız üniversite öğrencisi canlı bir konuşma yapıyordu. 

Üniversiteye otobüslerle gelen birçok kız üniversite öğrencisi vardı, bu yüzden garip bir şey değildi. 

 

‘Muhtemelen tıp öğrencileri’. 

'Sevimli kızlarmış ...' 

‘Ayrıca derslerde de iyiler.' 

 

Otobüsteki bazı yolcular kadın üniversite öğrencilerine kıskançlıkla baktılar.

 

‘Onlara acıyorum.’ 

 

Altı yıllık üniversite hayatı!! 

 

Tıp, iyi bir aileden gelseniz bile diğer anadallardan önemli ölçüde daha pahalıdır. 

 

Ancak çoğu durumda, Eğitim Bakanlığı ve banka el ele verdi ve bir sistem hazırladı ;

Öğrenci kredileri. 

 

Üniversite için yaklaşık altı yıllık öğrenci kredisi almak; okul bitince ise borç üstüne borç!  

//KYK onlarda da varmış 

 

'Tsk.' 

 

Bilinçsizce, Lee Hyun'un dili yamışmıştı.

 

Gerçekte olan şeyin aksine, bayan üniversite öğrencisi Weed’i gördüğü zaman durumu başka bir şekilde anladı. 

 

"Ah Soyun, orada sana ağzı sulanan bir adam var!" 

"O otobüsteki en yakışıklı adam gibi görünüyor." 

"Git ve bir şeyler de”

 

İki kız zorla Soyun addındaki kızı cesaretlendirdi. 

Soyun daha sonra söylendiği gibi Lee Hyun'un yanına geldi. 

 

"Üzgünüm. Derslerime odaklanmak istediğim için bir erkek arkadaş yapmayı düşünmüyorum." 

//hemen de gelin güvey olun zaten..

DN: "Neydi lan bu böyle pat diye?"

 

Kız, onu gücendirmemek için dikkatlice ve rahatlatıcı bir şekilde demişti. 

 

Özgüvensiz gibi başını eğmek yerine Lee Hyun derin bir şekilde iç çekti ve cevapladı;

"Davranışımın yanıltıcı olmasından dolayı özür dilerim. Siz kızlar için bu 2 senti kabul edin. Siz kadın üniversiteli öğrenciler aşırı derecede pahalı kahveler içiyorsunuz. Oysa daha ucuz ve basit kah ..." 

 

Kadınlara karşı derin bir önyargı! 

Weed kasıtlı ve sinir bozucu bir şekilde ufacık ve basitçe açıkladı. Sonra kafasını eğdi. // weed reis üniversite kızlarına yargı dağıtırkene..

 

Otobüste uyumak, uykusuz kaldığınız zaman zinde kalmak için  bolca yardımcı olur! 

 

Soyun önündeki sahneyi izledi ve ne yapacağını bilemedi. 

 

'O iyi mi? Çok mu şok oldu? ' 

 

Kore Üniversitesine varıncaya kadar, Lee Hyun kafasını o şekilde sabit tuttu. 

 

"Deureureong, kuwuool." (Horlama sesi) 

 

Kızların sitemi Weed uyuyormuş gibi davrandığında büyüdü. 

 

'Bu, bizi sanki kötü insanlarmışız gibi gösteriyor.' 

‘Yine de O, Soyun’a kaba davrandı.' 

'İletişim bilgilerini sormak istiyorum ...' 

 

Yanlış anlaşılma Lee Hyun okula ve sınıfına geldiğinde büyüdü.

 

Üniversitenin konferans salonu geniş ve muhteşemdi ve son teknoloji ekipmanlarla doluydu. 

 

Lee Hyun kendini kurban gibi hissetti; 

 

‘Eğitime verdiğimiz paralar bunlara mı gidiyor?'

//Weed reis sen de biraz hani bi memnun olsan.. 

 

Harç parası çoktan resmi olarak üniversiteye ödenmiş olduğundan, acısı olduğundan daha derindi! 

 

Para gitmiş olduğu için, duyduğu kin yavaşça söndü. //giren girmiş zaten..

 

'Hye Yeon da ders alıyor.' 

 

Lee Hye Yeon farklı bir branşa sahipti, bu yüzden pazartesi günü dersi yoktu. Sınıfta aynı anda bulundukları tek zaman, Cuma günü Sosyal Bilimler dersiydi. 

 

'Her neyse, sınıfa girelim bakalım.' 

 

Sınıfta kimseyi tanımıyordu.

 

Üst sınıflar birçok hoş geldin partisi yapıyordu ve onu birkaç kez davet etmişti. Amaç öğrencilerin birbirleriyle tanışmalarını sağlamaktı, öğrenim programı aracılığıyla arkadaşlık kurmaktı, ama Lee Hyun gitmedi. 

 

Ücreti 20000 Won idi. (ç.n 120 tl – gençler şuan dolar 6,2 ben fiyatları 6 liradan çevirecem artık, tabi dolar çok değişmesse) 

 

Bu dünyadaki hiçbir şey bedava değildi. 

 

Bir hafta önce Başlangıç Törenini bile es geçmişti. Çoğu kimse için, yeni yarıyılın başı, geç kalınmaması gereken bir andı. 

 

Başka bir deyişle, Lee Hyun’un ilk defa sınıfa adım attığı andı, ilk seferiydi. 

 

“Kim o? Onu tanıyormuşum gibi hissetmiyorum.” 

"Sınıf tekrarı bir üst dönem mi?" 

"Bence bekleme listesinde. Öğrenci numarası ne?"

 

Öğrenciler onu fark etmişler ve kendi aralarında fısıldaşmaya başlamışlardı.

 

Lee Hyun onları görmezden gelerek oturdu ve sonra laptopunu açtı. 

 

Fosil bir dizüstü bilgisayar. 

 

İnternet üzerinde nispeten ucuz bir aletti. Ağır ve kabaydı, ama performans olarak diğerlerinin gerisinde değildi. 

 

Ancak, Lee Hyun'un yüzü utançtan resmen kıpkırmızı parladı. 

 

‘Hiç kitabım yok.' 

 

Ders Sanal Gerçekliğin Varoluşu üzerineydi. 

Ne tarz bir kitap alacağını bilmediği için aklından tamamen çıkmıştı. 

 

Lee Hyun, yanında oturan kızdan kendine doğru bir kitap kaydığı sırada utanç içinde oturuyordu. 

 

"Birlikte kullanabiliriz." // ah be ilkokul yıllarım geldi aklma..

 

"Teşekkür ederim." 

"Ne demek. Bilmukabele Seonbae-nim.*"

*Çn: Üst Sınıflara Seslenme Biçimi.

Lee Hyun açıklamadan önce bir an durdu. 

"Rahatla. Üst sınıf değilim." 

Kız ısrar etti. 

 

"Seonbae-nim, lütfen böyle şakalar yapmayın."  // Lan değilim diyo işte Allah Allah ya

 

Birinci sınıf kızlar, sadece kendi üst dönemleri ile ilgilendiklerinden çoğu erkeğe adeta zehir gibi muamele ediyor gibi kabul edilirdi. Bu yüzden Lee Hyun’un söylediklerini şaka zannetti. 

 

“Gerçekten üst sınıf değilim...” 

 

Birdenbire yanlış anlama tatsızlığa döndü. 

 

Başlangıç Törenine katılmadığı için kimseye tanıdık gelmemişti ve elbette sınıftaki insanlar bu konuşmayı duymak istemezlerdi. 

 

'Başka seçeneğim yok.' 

 

Lee Hyun kitaptan vazgeçti. 

 

Yanlış anlaşılma dedikodularının kendi kendine boşa çıkmasına izin vermek en iyi yöntemdi.

 

Kısa bir süre sonra profesörün yönettiği konferansa daldı. Öğretmenin anlattığı konular Lee Hyun’un ilgisini çekmişti. 

 

"Pek çok organizasyon, özellikle ordu, sanal gerçekliğin sağlamış olduğu sayısız avantajlara yönelik araştırmalara başladı. Onlar, eğer Özel Kuvvetler ekibini tehlikeli bir göreve göndereceklerse, hayatta kalma oranı çok yüksek olmazdı; bu yüzden sanal bir gerçeklikteki aynı arazide eğitim almaları onların deneyimlerini artıracaktır. Bu onların hayatta kalmalarını en üst düzeye çıkaracak, ve…Ancak bu kavram tam anlamıyla tamamlanmadı. ” 

 

Lee Hyun aşağı yukarı aynı fikirdeydi.

‘Bu birçok yönden eksikti. Önceki ilerleme eğitim ve öğretim üzerine vurgu yapıyordu, önem veriyordu.. Ama gerçek bir varlığı başka bir gerçekliğe yerleştirmek, uzun bir vakit almıştı.’

 

Profesör; 

 

"Başlangıçta sanal gerçekliğin gelişimi yetersiz kaldı, ancak bu yöntemle insanların mutluluğunu arttırma olasılığına ilişkin pek çok geribildirimde bulundu. Sonunda birçok şirket odağını sanal gerçekliği araştırmaya çevirdi. Amaçları basit bir şeydi." 

 

‘Para olduğu besbelli.' 

 

Lee Hyun'un pet teorisi değişmemişti;

 

Para, kişinin ağlamasını ya da gülmesini sağlayan tek şeydir!

 

"Şirketler aslında sanal gerçeklik içinde yeni toplumların doğmasını  sağladı ve tüketicilere bunu yeniden hayat bulma aracı olarak sattılar. Teknoloji geliştikçe, piyasa daha da rekabetçi hale geldi. Ve buradan hareketle, Unicorn günümüzün en mükemmel oyununu ortaya çıkardı; Royal Road, bence, insanlığın en çok sevdiği şeydi." 

 

Profesör daha sonra basitleştirerek VR'nin tarihi hakkında konuşmaya devam etti. 

 

Lee Hyun daha sonra sıkılmaya başladı. Royal Road oynamaya karar vermesinden bu yana oyunu oynamadan önce bile sayısız makaleyi araştırmıştı. Bu yüzden profesörün dersinin temel içeriğini zaten biliyordu. 

 

"Euhaam!"

 

Lee Hyun farkında olmadan büyük büyük esnemişti. Otobüse binerken zaten yorgundu ve şimdi sandalyede oturup dersi dinlerken, uykusu gelmeye başladı. 

 

Ve bütün gözler üzerindeydi, kınandı. 

 

‘Şimdiye kadar derse çok nadir zamanında geldi ... ve şimdi, çalışma havasındaymış gibi görünmüyor.’ 

 

‘O bir öğrenci mi yoksa kovuldu mu? Oh, öğrenciyse bölümümüze nasıl girebildi? 

 

‘Dönem tekrarı biri gibi görünüyor ... bu dersi tekrar almak için F almış olması gerektiği anlamına geliyor. Onun gibi olmak istemiyorum, çok çalışmalı ve öğrenmeliyim. Jjeutjjeutjjeut!*'

 

*ÇN: Kalemin kâğıda vurma sesi ya da sürtme sesi olabilir

 

Onu açıkça eleştirmese de memnuniyetsiz bir yüz ifadesi takınanların çoğu birinci sınıf öğrencisiydi.

 

Lee Hyun duruşunu düzeltti ve çok çalışıyormuş gibi davrandı. Ama daha önceki kızla arasındaki kitap, şimdi ondan biraz daha uzaktaydı.

//Hemen dışlayın zaten 

 

Kitap öncekinden üç santimetre uzaktaydı! 

 

Muhtemelen, o da Lee Hyun’u kınamıştı. 

 

Profesör güldü. 

 

“Soru işaretlerini gidermek için VR'ın kökeni ve gelecekteki gelişimi hakkında konuşmak için daha pek çok zamanımız olacak. O zaman Royal Road hakkında en çok sevdiğiniz şeyler hakkında konuşalım mı? 

 

"Evet!" 

 

"Profesör, lütfen öyle yapın." 

 

Royal Road öğrenciler arasında çok popülerdi. VR Bölümünde oyunu oynamayan sadece birkaç kişi vardı.

 

DN: "VR: (Virtual Reality) Yani sanal gerçeklik. Ne olur ne olmaz diye belirteyim dedim."

 

"VR eğlencelidir ayrıca o bir çalışma aracı olarak da kullanılabilir. Öyleyse, sanat sınıfından yeteneklerini kullanan birine karşı tavrınız nasıl olurdu? "

 

Profesör aslında bir soru sormuştu. Ancak, bazı cingöz öğrenciler gizli anlamı anladı.

 

Royal Road'daki sanatsal sınıflar son haliyle yeniden değerlendirilme aşamasındaydı. 

 

Şair sınıfından* olan ozan şarkılarıyla  romantikliği ve macerayı bir araya getiriyordu. 

 

Pek çok kişinin yaptığı aynı görevi yaptığınız zaman bile; eğer bir ozan olay sırasında övgü şarkıları söylerse  başarılarınızın söylentileri uzaklara yayılır ve bu süreçte daha fazla şöhret elde ederdiniz. 

*Bard sınıfı diye geçiyor. Ama ben bundan sonra şair sınıfı diye kullanacağım.

 

Ozanların özel görevleri olan şarkı yaratmasına katılırsanız, şöhret statınıza bonus kazanırdınız

 

Bu sebeplerden dolayı , insanlar daha zorlu görevlere çıktıklarında ekiplerine* ozanlar da davet edilirdi.  * arkadaşlar bu zamana kadar parti kelimesi kullanıldığını gördüm, ben ekip kelimesini kullanacağım.

 

Çok yetenekli Ressam. 

 

Beraneo'nun 'Kıta'nın Resimleri', birçok soylu tarafından bucak bucak aranıyordu.  

 

Soylular, bir maceracının eylemlerinden gına geldiklerinde, ressam grubuyla teselli olurlardı. Bu noktada bu maceracının yüzü tüm şehirde duvarlara asılırdı ve bu olduğunda bu kişi genellikle hiçbir özel görev kabul edemezdi. 

 

Sadece bazı durumlarda, yetkili kimse ile çok yakınlığın varsa görev verilebilirdi. Ya da kişinin mevcut seviyesi kabul edilebilir olsun yada olmasın, seçim tamamen müşteriye kalırdı. 

 

Ressamların, görevi alıp alamayacağınızı belirleme hakkı vardı, bu yüzden değerleri yeniden değerlendirilirdi. 

 

Yani esasen, resim bir maceraperest olup olmadığınızı belirlerdi. 

 

"Kısacası sanat, ön bahçenizde faydasızlılığınız  yüzünden sizi tartaklamak isteyen bir Ork’a sahip olmak gibidir. Ama şimdi Royal Road'daki Sanat sınıfları yeniden değerlendiriliyor. Bu çok zorlu bir yol olsa da Gerçek bir zanaatkar haline gelmek için bu yola çıkmak saygı duyulası bir şeydir.” 

 

Öğrenciler profesörün konuşmasından sonra ikna olmuşlardı. 

 

"Versailles kıtasını gezen bir sanatçı olmak harika bir şey." 

 

"Sanatı, kaosla dolu bilinmeyen bir araziye yaymak kulağa harika geliyor!" 

 

Bazı öğrenciler fantezilere dalmış gibi görünüyordu.

 

Açıkçası, Savaşçı veya Paladin gibi sınıfları seçmeseler bile, canavarlara karşı güvende olacaklarının garantisi yoktu. Sanatçıların savaş gücünün zayıf olması bir yana, Versailles Kıtasını gezme riski her an sönmeye hazır bir kibrit alevi gibiydi. 

 

Yani Meslek, söylediği kadar etkileyici değildi. 

 

“Son zamanlarda, sanatçıyı bir meslek olarak seçmeyi düşünüyorum.” 

"İnsanların saygılarını kazanırken sanatı yaymak inanılmaz derecede kulağa cazip geliyor." 

 

Öğrenciler mırıldanıyordu. 

 

Lee Hyun küfür etmek istedi;

 

"Sizler bir yanılsamada yaşıyorsunuz."

 

Eğer sanat kenti Rodium'a giderlerse, acımasız gerçekliğin ne olduğunu görürler!!

 

Orada yaşayan ve özenli bir şekilde kendi sanatlarını icra eden insanlar, iyi yorumlar alamadıkları zaman, ağrılardan, acılardan ve açlıktan acı çekerlerdi! 

 

Lee Hyun da bunu üzerinde çalıştığı heykeller iyi satış yapamadığında ve fiyatları birkaç bakıra düştüğü zaman yaşamıştı. Heykelleri işe yaramaz süs eşyaları olarak kabul edildiğinde, onlarla kavga etmemek için mümkün olduğu kadar kendini tutmuştu. 

 

Hakkında tartışmaya girmeyeceği yaşamış olduğu bu tarz badireler... 

 

Tabii, Lee Hyun'un, allayıp pullama yöntemiyle ancak birkaç kuruş edecek heykelleri satarak kerizlediği insanlar olmuştu. 

 

Zalım heykeltıraşın donunuza kadar almaya varacak kadar ileri gitmesi..

 

Öğrencilerin uğultusundan bir süre sonra profesör sözlerine devam etti. 

"Sanatçılar eserler yaratmakla uğraşırlar; bununla beraber eserin sanatsal değeri ile de hem şöhretleri artar, hem de yetenek yeterliliği artar. Başyapıt, Klasik ve Magnum, sanatın başarılı bir şekilde icra edilmesiyle gelen rütbelerdi. Sonuç olarak biriniz söyleyebilir mi Sanatsal Değerler ve bu rütbelerin temelini oluşturan şeyler nedir?” 

 

Bir öğrenci elini kaldırdı. 

 

"Ben Kim Hyun-jun, Gyosu-nim(Profesör-nim). Yeteneğin seviyesi ve yeterliliği ile doğrudan ilgili değil midir?" Ortalama bir cevaptı. 

 

Örneğin Eskrim ve okçuluk için, herhangi bir saldırı tekniklerinde verilen hasar yeteneğin seviyesine bağlıdır.

 

Lee Hyun başını iki yana salladı.

 

'Tam olarak beceri seviyesine dayanmıyor.' 

 

Heykeltıraş başlangıç ​​seviyesinde olduğu zaman bile, bir Şaheser heykel yapmıştı. Daha sonraları orta seviyeye ulaştığında  yonttuğu heykellerin öncekilerden daha az sanatsal değeri vardı. 

 

Yetenek seviyesinin sanatı belirlemede doğrudan rol oynadığını söylemek, yetenekleriniz Magnum parçaları yapmanın çok daha ötesine geçtiğinde, sanat artık bir sanat olarak adlandırılmayacaktı. Yani eserin değeri Beceri seviyesinden, kullanılan aletin kalitesinden ya da işe verdiğiniz emeğin miktarından kaynaklanmış olabilir. Ama sadece beceri seviyesine bağlı olduğunu söylemek yanlıştı. 

 

"Yanlış. Eğer başka bir şey söylemek isteyen başka öğrenciler varsa lütfen buyurun." 

"Ben Park Sumin. Değer, çalışmanın ne kadar detaylı olduğuna göre değişir mi?"

 

Bu cevap veren keskin gözlüklü bir kızdı. 

 

Lee Hyun'un iki sıra önünde oturuyordu 

 

'Bu bir cevap bile değil.' 

 

Eğer bu doğru cevap olsa, Bingryong asla Klasik bir parça olamazdı. 

 

İnce detaylar. 

 

Faydalı, ama muhakkak ki sınırlamaları var. 

 

Sanat asla teknik yönlere dayanamaz. En ufak bir şey için bile, bir şeyi olduğu gibi taklit etmeye çalıştığın zaman, asla bir sanat eseri olmayacaktı. 

 

Lee Hyun, Royal Road sisteminin berbat olduğunun farkındaydı. 

 

'Onların rastgele çılgın varsayımlar yapmalarını durduramam. Ve belli ki devam edecekler. Onları durdurmamın bir anlamı yok, o yüzden en iyisi hiç karışmamak.’

 

Birçok öğrenci soruyu yanıtladı, ancak profesörler tüm fikirleri çürüttü. 

 

Son olarak, profesör konuyla ilgili yorum yapacak başka biri olmadığını anladıktan sonra konuştu. 

 

“O zaman soruyu değiştirelim. Royal Road ve özel koşullarını boş verin; gerçekte, bir sanat eserini nasıl değerlendirirsiniz?” 

 

Öğrenciler cevap vermeden önce, profesör devam etti. 

 

"Gerçekte, birçok insan star olmayı hayal eder. Ama birçoğu arasında, sadece birkaçı sanatla gerçekten yükselebilir ve yaşayabilir. Fakat onlar bile sanatın anlamını bile anlamıyorlar." 

 

Birçoğu sanatla hayat kurmayı hayal ediyordu. Fakat maalesef, halktan rağbet görmemişse, pek çok insan hedeflerine ulaşamaz.

 

"Birinci sınıf zanaatkârlar ve eserleri saygındır, bu da pek çok kişinin isimlerini bilmesi ve birçok övgü alması anlamına gelir. Çoğu zaman pahalı olan sanat eserleri yaratırlar. Ama onların eserlerine bir bakın, alanında uzmanlar bile bazen bir parça bile ilham hissetmediklerini söylerler. Fakat sanattan gerçek anlamda hoşlanan pek çok kişi kişisel nedenlerden veya  önce ailelerini düşündükleri için bu yolda uzun kalamazlar.” 

 

"..."

 

"Bir sanat eseri yapmak zor değildir. Bir çocuğun annesini ilk defa çizmesi sanatıdır, hatta tarih öncesi dönemde bir duvardaki resimler bile, avcının ailesinin eve güvenli bir şekilde geri dönmesi için iyi bir dilek dilemesi gibi, sanat eseri olarak kabul edilir. Sanatın değeri sadece, bakanın zihnindedir. İçeriğinin güzelliğine ek olarak , Sanat; resmin veya heykelin insanların kalbinde ne uyandırdığı ve temsil ettiğidir, ve bunun için sayısız ihtimal vardır.” 

 

Öğrenciler profesörün atıp tutmalarını sessizce dinlediler. Royal Road’un sistemini tartışmanın ortasındaydılar ve sınıfta vızır vızır rastgele öyküler dolanıyordu.

 

"Şimdi Royal Road konuşmaya geri dönelim. Sanatçılar kendi eserlerini yaratıyorlar ve kendi Sanat Statı ile Başyapıt, Klasik veya Magnum değerlendirmesine tabi tutuluyorlar. Fakat bu metot, tamamlandıktan sonra eser ile alakalı çok zor bir problem ortaya çıkarıyor. Bu örnekte, problem eseri yaparken yaptığınız hatalar.bir başka ifadeyle eseri yaparken hiçbir hata yapmadınız, ve tıpkısının aynısı bir eser ortaya koydunuz, Sistem sanatın değerini düşürür." 

 

Lee Hyun başını salladı.

 

Royal Road'da bir çok heykel yapmıştı; Bir parça üzerinde tek bir hata yapmasa bile, bu parça hala bir başyapıt olarak adlandırılmamıştı. Bazı  göreceli olarak daha iyi parçalar öncekinden daha fazla sanatsal değer alırken bazıları da hiç almamıştı. 

 

"Dünyamızda, eski çağlardan beri, birçok virtüöz var. Bu yüzden, onların standartlarına göre değerlendirildiğinizi düşünün. O yüzden söyleyin bakalım Royal Road sistemi, geçmiş dönem sanatçılarının icraatlerine bakıp da nasıl sizin yeteneklerinizi değerlendirmeye tâbi tutuyor? Spesifik bir method ve ya notasyon mu var? Veya başka bir şey?"

ÇN: Virtüöz: sanat alanında üstat saeviyesi. Notasyon: sanat alanlarına özgü değerlendirme ve ölçüt proramı gibi bir şey 

 

Öğrenciler konuyu tarafsız bir şekilde değerlendirdiler. Var olan tüm eserlerden bir ifade bir tavır almak ve bir standart belirlemek. Ancak, profesör varsayımlarını reddetti.

 

“Eğer yeni bir şey yaratmayıp sürekli geçmişteki ortaya konulanları kıyaslıyor ve ifade ediyorsanız esasen yerinizde sayıyorsunuzdur. Aynı şekilde, diğerleri de aynı şeyi yapmaya zorlanıyor ve üstesinden gelemiyorlar. Geçmişteki virtüözlere tanıklık etmek ve onlarla kıyaslanabilecek bir şey yaratabilmek ama yine de gerçek mükemmelliği yakalamak için onları aşamamak sinir bozucu." 

 

Sınıfta sessizlik hakimdi.

 

Profesörü dinlemek çok kafa karıştırıcıydı.

 

Sanatçıların çalışmaları adil bir şekilde değerlendirilmelidir. Gerçek şu ki bu problemi çözmek zordur. 

 

"Birçok uzman eserleri övdü mü?. Eserler, kitleler arasındaki farklılıklara göre yada belli bir zümre arasında objektif bir şekilde değerlendirilecektir. Birçok sanat eseri toplumdaki ana akım yargılardan dolayı red yiyor." 

 

"...”

 

"Yine ,lafı gelmişken, Royal Road sistemi çok güvenlikli.  bir sanat eserini  nasıl değerlendirdikleri gizli bir bilgi." 

"Bilmiyor musunuz profesör?" 

 

Öğrencinin sorusuna cevap olarak, profesör biraz utanmış bir gülümseme gösterdi. 

 

"Aslında, sistemin nasıl işlediğini ve Sanatsal Değerini nasıl verdiğini bilmiyorum. Belki yüzdesel olarak yeteneğin seviyesi değeri etkiliyor olabilir, ama belkide puanı ölçmek için yüzden fazla varyasyon vardır.? Ya da muhtemelen binden fazla? "

 

"Eğer bu kadar çoksa ... iyi bir skor elde etmek zor olacaktır."

 

Kısa süre sonra, bir sanatçı olma konusunda gizlice hayal eden birçok öğrenci kasvete büründü. Değerin nasıl verildiği ile ilgili net bir bilgi olsaydı, iyi bir skor elde etmek daha kolay olurdu; ancak yüzlerce değişkenle bilinmeyen bir ölçütün çözülmesi zor olacaktı. 

 

Profesör kafasını salladı. 

 

"Size daha önce de söyledim, sanat zor değil. Bir bakış, bir his ve eğer tadını çıkarabiliyorsan, bu yeterli. Yüzlerce kriteri eşleştirmektense, sadece daha iyi olduğunu düşündüğün şeyi yap ve yarat, çünkü Royal Road Sanal gerçeklikte yer alan bir yer sadece. " 

 

"......"

 

"Royal Road basit bir oyun değil. Eğer beceriler  bir seviyede olsaydı o kadar harika olur muydu? Royal Road, başlangıcından itibaren eksiksiz bir tarihe sahip başka bir dünyadır. Gerçek hayatta, aklınızda değer verdiğiniz şeyleri  gerçeğe dönüştürmek mümkün mü? Sanal gerçeklik realiteyi gerçekçi bir şekilde betimliyor ve bu daha çok şey ifade ediyor. aslında, bir bakıma, sadece hayalini gerçekleştirmiyorsun ayrıca tamamlamak için verilen görevlerle de eğlenebilirsin.” 

 

Profesörün Royal Road'da bir işi vardı. Onun sınıfı Peyzaj idi. İşi güzel çiçekler yetiştirmek ve ağaçları korumaktı. Bu belirli sınıfa girişindeki sebep, aslında başlangıçta aldığı bir görevdi. Solan bir çiçeği izleyerek oturan bir çocuk sayesindeydi. Sonra profesör çocuğa çiçeğin nasıl iyileştirileceğine dair bir tavsiyede bulunduğunda bir görev belirmişti.

 

Profesör çiçek gübrelerini verdi ve yeniden canlandırmak için suladı. Çiçek ve ağaçları yetiştirmek ve gelişmelerini sağlamak, bunu peyzajcı olmak için bir işaret olarak algıladı. 

 

Bazen abartılı bahçelere bakmak için işler aldı, ama ne yazık ki, bu tür görevlerden pek yoktu. Tabii ki, diğerlerinden daha fakirdi ve bunla gurur duyuyordu ama övünecek bir şey değildi. 

 

Ancak, bir keresinde, yıldızlarla aydınlatılmış bir gecenin altında çiçek aroması kelebekleri çekmişti. 

 

Çiçekler açtıkça manzara güzelleşmişti. 

 

Bu çiçek açıldı ve soldu; sadece bir anlıktı ve harika bir izlenim vermişti.

 

Royal Road, egzotik manzaralarla doluydu, amacı buydu. 

 

Profesör güçle konuştu. 

 

"İnsanların hayallerini gerçekleştirebilecekleri bir yer. Gelecek dersiniz, gerçek hayatta ve sanal gerçeklikle bir arada olacak." 

 

Dersten sonra öğrenciler sınıfları birbiri ardına terk ettiler. 

 

"Ah acıktım." 

 

"Yemek almak için çabucak gidelim. Geç kalmak ve sırada beklemek istemiyorum. Daha sonra ne yapacaksınız?" 

 

"Kütüphane?" 

 

"Kulüp aktivitelerim var." 

 

Diğer öğrenciler ders değiştiği için sınıfa geliyordu. Lee Hyun, ayrılmanın doğru zaman olduğunu düşündü.

 

Aynı bölümde bulundukları halde, hiç kimse Lee Hyun ile konuşmamıştı. Esasen ‘geri dönen’ olarak etiketlenmişti. Kıyafetlerinden ve tanınmadık simasından kolayca göz ardı edilmişti. 

 

'Öğle yemeği yemem lazım' 

 

Kafeteryaya gidip öğle yemeğini alan diğerleri gibi olmak yerine  Lee Hyun yavaşça ve yalnız bir şekilde ayrıldı.  

 

Rahatlatıcı bir piknik. Bazıları rahat bir havada yemek yerken, bazıları da çim üzerinde uzanıyordu. 

 

Üniversite öğrencileri ve romantik bir hava! 

 

Gölgelerde bulunan öğrencilerin yüzlerinin birçoğu gülümsüyordu. 

 

Lee Hyun da yemek için yemek kutusunu çıkardı. 

 

Ugokugok. (Yemek yeme sesi)

 

Turp kimchisi ve beyaz pirinç! 

Basit ama lezzetli bir yemek. 

 

'Kimchi iyi ıslatılmamıştı.' 

 

Günümüzde, pazarda satılan kimchi yemeği popülerdi. 

 

'Ama en azından malzemeleri orijinal' 

 

Lee Hyun için fiyatı iyiydi çünkü eğer kimchiyi tek başına ıslatırsa fiyatı çok daha artardı.

 

Bu sırada, hareketli bir rüzgâr esti. 

 

Öğrenciler her taraftan sohbet ediyor ve kahkahalar patlatıyordu. Bahar geliyordu.  

 

'Uykuluyum.' 

 

Yemekten sonra, gerildi ve esnedi..

 

Bir sonraki derse iki saat vardı! 

 

Kütüphaneye gidebilirdi ama özellikle ihtiyaç duyduğu bir kitap yoktu. 

 

'Tam da böyle zamanlarda internet olmaz.'

 

O şimdi Vampir Krallığında bir maceradaydı. Er ya da geç, eşyaların fiyatlarını kontrol etmek zorunda kalacaktı. 

 

'Belki de hayat bana şekerleme yapmamı söylüyordur ha?' 

 

Lee Hyun gözlerini kapadığı gibi çimlere uzandı. 

 

Rüzgâr biraz soğuk olmasına rağmen, güzel güneşli bir gündü ve hava kestirmek için harikaydı. 

 

Gözlerini kapadı ve kısa bir süre sonra uykuya daldı. 

 

Daha sonra, kafeteryada yemeklerini bitiren Sanal Gerçeklik bölümünden öğrenciler çıktı ve onun yanından geçtiler. 

 

"Hey, bu Seonbae değil mi?" 

 

"Evet, ona benziyor. Burada yemek yemiş gibi görünüyor." 

 

"Haklısın. Ama şuna da bir bak." 

 

"Yemiş ve sızmış ......" 

 

"Ugh, çok utanç verici!"

 

Öğrenciler, Lee Hyun'u hızlı bir şekilde geçmek için adımlarını hızlandırdılar.

Tam bir Tembellik örneğiydi. 

Lee Hyun, daha önce de birçok öğrenci tarafından uzak durulmuştu. 

Öğleden sonra dersi Sanal Gerçekliğin Teknolojik yönü hakkındaydı. Ve bazı tanıdık yüzler gördü. 

Benzer dersleri alan Choi Sang-Jun, Min Sura ve Lee Yu-Chong. 

"Hey." 

 

Lee Hyun onlara yaklaştığında, yüzleri kıpırdandı. 

 

"Ah, merhaba!" 

 

"......" 

 

"Buraya oturmak ister misin?" 

 

"Uygun mu?" 

 

"Biz arka taraflara gideceğiz." 

 

"Zorunda değilsiniz. Ben oraya geri döneceğim." 

 

"Hayır hayır. Biz gideriz."

 

Kasten ön koltuktan kalktılar ve arkaya gittiler.

 

Onlar savaş sanatı bölümünün öğrencileriydi, bu yüzden daha da şok ediciydi. İlk başta, yukarı bakana kadar düşük seste (daha az onurlu bir şekilde) konuştular; daha sonra ona dik dik bakmak onlar için de dayanılmaz bir hale geldi. 

 

Çok insan vardı ama Lee Hyun yalnız oturuyordu. 

 

Ders saati yaklaşıyordu ve öğrenciler gelmeye devam ediyordu, ama kimse Lee Hyun'un yanında oturmuyordu. Ana sebebi daha önce karşılaşmış olduğu iki kişiydi, ayrıca herkes tanınmamazlıktan dolayı ondan kaçınıyordu. 

 

Ddiriririri. 

 

Ders başladıktan dört dakika sonra, Lee Hyun telefonun çaldığını duydu. 

Üniversitedeyken kız kardeşiyle iletişimde kalmak için eski ve kullanılmış bir telefon satın almıştı.

 

Arayan kişinin 3 boyutlu resminin görünmesi telefonlarda yaygındı ama bu aramada olmamıştı veya üretimi durmuş bir telefon olduğu için olabilirdi. Shin Hye-Min'in neşeli sesi geldi:

-Merhaba Weed-nim…

* * *

 

KMC medya Planlama Komitesi. 

 

Royal Road'da yayın yapan herkes yeni bir eşya bulmuştu. Trendler hızla moda dışı oluyordu; Malzemeniz ne kadar taze olursa olsun, bir hafta sonra komite söz konusu materyali atıyordu. 

 

"Geçen gün gerçekleşen proposid analizi nasıl gidiyor?" 

"Yarın öğleden sonraya hazır olur." 

"Çok geç! Bu kadar fazla mesai yapıyorsun, bugün bitmeden bitirin. Her ne pahasına olursa olsun. Bitene kadar işini bırakmayı bile düşünme!" 

"Keoheok!" 

 

Müdür Kang Han-Seop çalışanlarını zorluyordu. 

Yayıncılık tek şeydi, ama her gün meşguldüler.

 

KMC bir medya yayıncısı olarak büyüyordu, bu yüzden hemen hemen tüm gün uyumadan çalışmaları bekleniyordu. 

 

“Günümüzde, yeni başlayanların sayısı artmaktadır, bu yüzden onlara yöneltilen programlar hakkında ne düşünüyorsunuz?” 

 

"Fena değil. Yaş grubu yüksek mi?" 

 

"Evet. Çoğunluğu yaşlılar." 

 

"Sonra yayın içeriği kolayca çözüldü. Bence macera mesleğine vurgu yapmak güzel olur. Yayın zamanı ... akşam saat 10'da yapalım." 

 

"Yeryüzü Drama’sı ile peşpeşe olsun." 

 

"Aile kitlesinin izlemesini kolaylaştırmak için."

 

Royal Road oynayan yaşlıların sayısı ne az ne de çoktu, ama yine de her ay sayı gitgide artacağı için göz ardı edilmemeli. Onlar, yeni değişimlere uyum sağlamak için yavaş davranıyorlardı, ama bu nesil, katılımları halinde karşılanması zor olan bir satın alma gücüne sahiplerdi. 

"En başından onları ele geçirmeliyiz. Eğer yayınlarımız onlar daha toyken dikkatlerini çekerse, bu oyun severler sadık takipçilerimiz olacaktır." 

 

"Evet!" 

 

"Araştırdığınız reklamlara, yaşlılara cazip gelenleri ekleyin." 

 

"Eğer yayıncılık ve reklamlarla gelen bir komite istiyorsanız , o zaman bunun iyi bir fikir olduğunu sanmıyorum." 

 

Hızla büyüyen KMC Medya.

 

Royal Road'un popülaritesinin artması nedeniyle, programa eklenen reklam ücreti de artıyordu. 

 

Ancak artan oyun yayıncılığı programlarından dolayı rekabet şiddetliydi. Sadece Royal Road'da uzmanlaşan kanallar bile yükselen trendden korkuyordu. 

 

"Ama sayın yönetmenim, bu ayın özel programında ne olacak?" 

 

Bir üye sessizce sordu. 

 

Yeniden yayınlanma olması gerektiğini söylemek istememişti, ama tarihe sadece birkaç gün kalmıştı. 

 

sıradan yayınların aksine, özel program ayda bir kez olurdu ve Versailles kıtasında özel bir hikâyeye yer verirdi. Beş gün sonra ortaya çıkacak olan o tarih.

 

"İki savaşan Çekiç Efsanesi Guildi ve Gümüş Kanatlar loncaları arasındaki ilişki nasıl?" 

"Biz zaten iki tane üstlendik." 

"Kuzeyde dolaşan maceracıdan ne haber?" 

"Geçen ayın sonlarındaydı, başardığını sanmıyorum." 

"Eh, yeni bir şey var mı?" 

 

Direktör Kang ve diğer üyeler muzdâripti. 

 

KMC Media düzenli ve doğru raporlarını sürekli olarak sürdürürken Royal Road'daki yeni etkinlikler azalıyordu. 

 

Yeni keşfedilen yerler. 

Görevler. 

Savaşan güçler! 

 

Onlar, Versailles kıtasının tarihini oluşturan derin hikayeleriydi. 

Yine de, özel programlar kanal için oldukça iyi iş yapmıştı.

 

Müdür Kang ve diğerleri başlarını ellerinin içine aldılar ve yakındılar. Tâa ki yeni bir öneri gelinceye kadar.

 

"Bazı yayınlarımızda kesişme olmasına ne dersin?" 

"Sonuçta, kuzeye akın eden insanları yayınlamak daha iyi mi olur?" 

"Tamam, kuzey. Hala ardışık yayınlardan geçiyor, ama muhtemelen düzenli programın tekrarlanmadığı bir şey var." 

"Bu doğru." 

 

Bu öneri hemen kabul edildi ve zaman umutsuzluk içinde akıyordu. Fakat aniden, yönetmen Khang'ın gözleri, boş bir koltuğa doğru kaydı. 

 

"Neden Sin Hye-Min ssi’yi görmüyorum?" 

"Bilmiyor muydunuz? Royal Road'da bir maceraya girdi, o yüzden gelemedi"

“Öyle mi?”

“Şanslı.”

 

Yönetmen Kang ve diğer üyeler ellerindeki meseleyle meşgul oldukları için, Hye-Min'in durumu hakkında gerçekten endişe duymuyorlardı. 

 

Yine de , Sin Hye-Min, en sonunda geldi. 

"Merhaba." 

 

Gerçek yayından iki saat önce geldi, dolayısıyla toplantıya da katılacaktı. 

 

Müdür Kang sordu. 

 

"Sin Hye-Min ssi, neyle meşguldün bu kadar?" 

 

"Üzgünüm. Görev nedeniyle fazla zamanım yok. Sadece biraz zamanım var bu yüzden sizi kontrol etmek istedim." 

 

"Görev nedir?" 

 

Müdür Kang sorduktan sonra gelen cevaptan çok bir şey beklemiyordu. 

 

"Weed-nim ile birlikte bir görevdeyim." 

 

"Weed? Bu doğru mu. Hangi Weed?" 

 

"Başka Weedler de olduğunu biliyorsun.”

 

“Kimden bahsettiğimden nasıl emin olabilirsin?

 

"Bilmeme ihtimali yok. Weed-nim'i nasıl bilemezsin?" 

 

"Sadece bu isimle tanınan iki tanesini biliyorum. Jeonshin Weed'den mi bahsediyorsun?" 

 

"Evet." 

 

Müdür Kang, koltuğundan fırladı. 

"Sen o Weed ile bir görevde misin?" 

 

Weed. 

Çok yaygın olan ot için ortak bir isim. 

Royal Road'daki birçok kullanıcı bu ismi biliyordu. 

Acımasız Ork Karichwi.

Ölümsüz Lejyon'a karşı savaş sansasyonel bir izleyici kitlesi kazanmıştı.

 

Karanlık Elfler ve Orklar'ı Zengin Shire ile savaşmaya yönlendirdiğinde acil bir durum vardı! 

 

Kang'a göre, bu olay esnasında koltuğunun kenarında otururken, tipik bir kuşatma sadece bir mücadeleden ibaretti. 

 

O zamandan beri adı bir yayıncı olarak daha da yayıldı ve sonunda bu tip meselelerde gönül rahatlığı ile karnını doyurdu.

//vallahi ben de anlamadım ne demek istediğini

DN: "Aynı şekilde ben de anlamadım."

 

Sonra nereden geldiği belli olmadan  kuzey seferinde ejderhaya karşı savaş sırasında aniden ortaya çıktı ve fevkalade bir şekilde savaştı. 

 

Kimsenin düşünmediği bir yöntemle. 

 

Açıkça Jeonshin Weed olduğunu kanıtladı. 

 

"Yani Weed ile bu görevdesin..." 

 

"Açık olmak gerekirse, biz oraya gitmedik. Fakat yol boyunca pek çok macera yaşadık." 

 

"Görev nedir?" 

 

"Vampir Krallığına ulaşmak, Todeum’a”

 

Müdür Kang ve diğer gözler merakla doldu. 

 

"Vampir Krallığı nerede? Her zaman Versailles kıtasında mıydı? Kuzeyde yeni keşfedilen bir yer mi?" 

 

“Hayır. Aslında Tori adında bir vampirin büyüdüğü yer ...” 

 

Yönetmen ve diğerleri Sin Hye-Min'in hikâyeyi baştan anlatmasıyla dinlediler. 

 

Vampir Krallığı'nın kapıları sadece bir kez açılır. Eğer ölürsen, her şey biter. 

 

Keşif, bilinmeyen dünya için açıldı. 

 

Onların maceraları! 

 

Sanki patlayan seyirci sayısını görüyor gibiydi. 

 

Müdür Kang bağırdı.

 

"özel program bu işte. Hayır, onu iptal et! Öte yandan, hala bir ayları var. Ya bunu düzenli bir program olarak planlasak? Onu ara! Weed'i çağır ve onu yayınlamak için ikna et!"

* * *

 

Lee Hyun, telefondayken dikkatlice sınıfta oturuyordu. 

 

"Beni ne için aramıştınız?" 

 

- Evet, aslında seninle bir yayın hakkında konuşmak istiyorum. 

 

"Bir yayın mı? Bu ne hakkında? KMC Media'nın maceramı bir program olarak yayınlamak istediğini mi söylüyorsun?" 

 

Cümle ağzından çıktığı anda, konferans salonundaki hala büyüyen kalabalık bir anlığına durdular. 

 

“......” 

 

Öğrenciler yaptıkları işi bıraktılar ve Lee Hyun'a çok dikkat kesildiler. 

 

Sanal Gerçeklik Bölümü öğrencileri mezun olduktan sonra kendi alanlarına göre çeşitli işler yapacaktı. Şu anda Royal Road'a sahip olmayanlar bile. 

 

VR hakkında bilgi almak istiyorlardı çünkü Royal Road tarafından motive edilmişlerdi.

 

Ve bunların çoğunluğunun Royal Road ile ilgili haberleri aldıkları tek yer KMC Medya idi! 

 

'Yaptıklarımız iyi değilmiydi, ha?' 

'Hayır imkansız.' 

 

Şüphelendiler, ama yine de Lee Hyun'un görüşmesini dinlediler. 

 

-Evet, bu doğru. Maceramızı Vampir Krallığı, Todeum'da yayınlamak istiyorum. Ama bunu yapmak için izin almam lazım. 

"Hye-Min ssi, iznime mi ihtiyacın var?" 

 

- Evet, çünkü ekibi Weed-nim olarak yönlendiren sensin. Maceradaki herkesin videolarını çekmiştim, ancak izniniz olmadan klipleri yayınlayacak olursam bu etik olarak yanlış olur. Eğer diğerlerinden de onay alırsanız, her biri bir maaş alabilir ve ayrıca danışma ücretini de alacaksınız. 

 

Öğrenciler çıldırmışlardı. 

 

'Hye-Min ssi? Sin Hye-Min miydi? '

'Bu ‘sınıfta-kalmış’a neden Shin Hye-Min'den bir telefon geldi?' 

'Ve o ünlü sunucu ile mi?' 

 

Bu insanlar Lee Hyun'un ağzından duydukları ismi çok iyi tanıyorlardı; Versailles kıtasının ünlü yorumcusu Shin Hye-Min. 

 

Sürprizle dolan öğrenciler konuşamaz oldular. 

 

"Eh, ben listeyi yapacağım. Bir dahakine beni daha çok bilgilendir." 

 

- Evet. İstasyonun üyeleri bir kargaşa içinde olduğu için mümkün olan en kısa zamanda bir cevap vermeni umuyorum. Ah, aslında, Weed nim'in Vampir Krallığı Todeum’daki macerası hakkında çok çıldırdıklarını söylemeyi unuttum ama yayın programına göre bir yetişme durumu var. Bu maceraya iki günde bir bölüm yapmak istediler. Siz düşünün, sonra daha ayrıntılı konuşuruz.. 

 

"Kesinlikle”

 

Lee Hyun telefonu kapattı. 

 

Sonra samimiymiş gibi davranan bir öğrenci seli geldi.

//Noldu la hani dışlamıştınız weed i . 

DN: "İşte U dönüşü diye ben buna derim."

 

Hepsi Lee Hyun un yanındaki sandalyeyi almak için kapıştı. 

 

* Triririri. * 

 

Lee Hyun'un telefonu tekrar çaldı. 

Öğrencilerin vücudu katılaştı. 

 

Shin Hye-Min tekrar arıyor. 

‘Nasıl olur ...' 

'Azıcık konuşma şansı buls ...' 

 

Sessizce hüsranla bekliyorlardı. 

Ama yine de ağızlarını kapalı tutuyorlardı. 

 

Lee Hyun cevap vermek için telefonu kaldırdı, ama ses başkaydı. 

 

- Sıkıldım seni aradım. Şu an ne yapıyorsun? 

 

Müzik enstrümanlarından çıkan kristal netliğinde bir ses gibi. 

 Arayan Jeong Hyo Lynn'di.(Hwaryeong)

 

"Ah, Jeong Hyo Lynn ssi. Derslerin başlamasını bekliyorum." 

- Affedersin rahatsız mı ettim? 

 

"Hayır, sıkıntı yok, profesör henüz gelmemişti zaten." 

- Öyleyse konuşmak için birkaç dakikan var. 

 

"Peki, evet. Oh, yeni bir şarkın olduğunu duydum?" 

- Nasıl bildin? 

 

"İnternette bir makale vardı. Jeong Hyo Lynn'in şarkıyı yayınlaması hakkında bir şeyler." 

- Evet, sadece bir tane. 

 

Öğrenciler alay etti. 

 

İlk çağrıdan şüpheleniyorlardı, ama bu ikinci çağrıyı bir şarkıcı olan Jeong Hyo Lynn'den almak!!!

 

'Bir şeylerin döndüğünü biliyordum.' 

'Lanet şaka.' 

'Psh, Lynn'den bir telefon almak için nasıl bir işin vardır ki?' 

'Blöfünü yemedim’

 

Öğrenciler onunla alay etmeye devam etti ve önceden olduğu gibi onu görmezden geldiler. 

 

//siz daha weed i tanımadınız..

DN: "Aynen öyle."