Alfred, Han Alfred. Kim olduğunu, ne olduğunu bilmeyen bir varlık. Tek hatırladığı şey, kendi ismi. Anlamını bile bilmiyordu. Neden Han? Neden Alfred? Ona göre bu ismin bir anlamı bile yoktu. Alfred 17 yaşında olan bir gençdi. Kendini bildi bileli Fille kalesinin kokuşmuş sokaklarında yaşayan bir yankesiciydi. Yankesicilikde olağanüstü bir yeteneği vardı. Normal bir ailede doğup büyüse, Kraliyyet ajanı bile olabilirdi.
Nedendir bilinmez, fakat Alfred yaşamak istiyordu. Sokaktaki arkadaşları teker-teker intihar ederken, o sessiz bir şekilde onların cebindeki son paraları araklardı. Ona göre, Yaşamak için mücadele bile veremeyen zayıflar, saygı duymayı hak etmiyordu.

-Hey, Alfred! Sabah oldu, kalk hadi.

Alfred yarı uykulu bir şekilde etrafına bakındı. Oh, tabiki. Bu sokaktaki tek gerçek arkadaşı Ziles'ten başkası değildi.

-Ne var Ziles? Huzur içinde uyumama izin vermeyecek misin?

-Ha ha. Uykunuzu böldüğüm için özür dilerim efendim, fakat bu gün Fille Kraliyet ailesi başkentden geri buraya dönücek. Onların üstünde bir kaç gümüşden daha fazlasının olmama ihtimali yok. Bende diyorum ki, acaba ekmek paramızı mı çıkarsak?

-Unut bunu Ziles. Kraliyet ailesinden çalmak çok tehlikeli. Çalmayı başarsak bile kaledeki korumalar bizi arayacaktır. Ölmek istiyorsan tek başına gidebilirsin.

Ziles Alfredi ikna etmeye çalışıyordu, fakat başarısızdı. Bir zaman sonra Ziles ona korkak diyerek yanından ayrıldı. Alfredin pek de umrunda değildi. Uykusu kaçtığı için sinirlenen Alfred, artık mesaisine başlaması gerektiğini düşündü. Yavaş yavaş pazarların olduğu caddeye yürümeye başladı. Bu gün pazar kalabalıktı. Yüzüne şeytani bir gülümseme yerleştirip hızlıca kalabalığın arasına daldı. Hızlı ve sessiz bir şekilde cüzdanları çalmaya başladı. Bir cüzdan, iki cüzdan, üç cüzdan. Onu kimse durduramıyordu. 10 cüzdan civarında çalmayı başardı. Kendi sokağına doğru kaçarken, bir anda tüm cüzdanlarının ceplerinden alındığını fark etdi. Gizemli bir adamı cüzdanlarla gördü, fakat şu an onu takip edemezdi. Kalabalık cüzdanların çalındığını fark ederse başı derde gire bilirdi. Tam başka bir fırsatı kollamak için geriye gidecekken, gizemli adam bir anda arkasında belirdi.

-Sen de k-

-Sessiz ol evlat. Kraliyet muhafızları senin bu yeteneğinin farkında, seni arıyorlar. Kendi sokağında seni bekliyorlar. Benimle sessiz bir yere gel, seninle konuşmak istiyorum.

Alfred söyledikllerinin doğru olduğunu fark etti. Gözünün ucu ile çok az da olsa muhafızları göre biliyordu. Adamı takip etmekten çekiniyordu, fakat başka bir yere gidemezdi. Muhafızlar onun gelmediğini fark ederse, Pazar alanına gelip onu kovalayabilirlerdi.  O yüzden adamı takip etmeye karar verdi.

Bir kaç saat ilerlediler, ve kale muhafızlarının çok uzak olduğu, bulmalarının saatler alıcağı bir yere geldiler. Gizemli Adam şapkasını çıkardı. 30 lu yaşlarında, sayısız savaşa girmiş bir adamın yüzü vardı. 

-Evlat, seni buraya getirmemin sebebi sana acımam değildi. Sende olağanüstü bir yetenek var. Ve hayır, yankesicilik yeteneklerinden bahs etmiyorum. Her vatandaşın 16 yaşında savaş ruhunu çağırdığını biliyorsundur. Bu  savaş ruhları onların savaş stilinin temelini oluşturur. Kimi ruh agresif, kimi ruh defansifdir.  Tahmin etmeme izin ver, sen savaş ruhunu çağıramadın, değil mi?

-Evet, fakat sen bu kadarını nerden biliyorsun? Ben ruhsuz bir yetimim, hiç bir becerim yok. Savaş alanında hiç bir şey yapamam. 

-Hayır evlat, ruh alamama sebebin zayıf olman değil. En zayıf insanlar bile Asker seviyye ruhları ala bilir. Senin savaş ruhu alamamanın iki sebebi var. İlki, senin savaş ruhun kendi bedeninde, fakat sana şu an cevap vermiyor. Bunun sebebi, ikinci sebep ile bağlı. Sende 'Genişleme' ismi verilen bir güç var. Bazı kaynaklarda, bu Extend olarak da geçer. Ben bu gücü hiç görmedim, fakat savaş bilgime göre konuşursam, senin gücün savaş ruhlarının gücünü çalıp kendi gücün yapmanı sağlıyor. Genişleme gücünde 4 ana ruh tipi olan Ateş, Doğa, Karanlık ve Aydınlık tipi var. Fakat bunları kullana bilmen için savaş ruhunun sana cevap vermesi lazım.

-Bir dakika, bir dakika. Yani senin dediğine göre, ben aslında çok güçlüyüm, ama gücümü kullanamıyorum değil mi? Bu saçmalık. Söylediğim gibi, ben dünyadaki en zayıf insandan başka biri değilim.

-Pekala evlat, sana bir teklifim var. 1 hafta benimle burda kal. Seni ruhunu çıkarman için eğiteceğim. Karşılığında sana yüz altın vereceğim. Bu 1 haftada yankesicilikle kazana bileceğin paradan çok çok fazla. Ne diyorsun? 

-Peki o zaman, senin dediğin olsun. bir haftada 100 altın kazanma fırsatı her zaman elime geçmiyor.