Ertesi gün Sung Hyun, Sang-wi’nin yanına geldi ve Chaeggom için gerekli olan diğer malzemeleri teslim etti. Chaeggom için gerekli olan birçok garip metal vardı. Birçoğu işlevsiz, tercih edilmeyen ve gereksiz olarak görülen metallerdi. Hepsi Sung Hyun’un önceki dünyasındaki metaller ile benzer özelliklere sahip olan metallerdi.

Chaeggom’un en önemli özelliği bir kırbaç gibi esnek olmasına rağmen kılıç kadar keskin de olabilmesiydi. Aynı zaman da bir kılıç gibi olması da sağlanabilirdi.

“Pulları hallettin mi?”

Sang-wi eliyle kamışlardan yapılmış büyük bir sepet gösterdi. Sepetin içinde bir avuç boyutunda yüzlerce pul vardı. Elmas şeklinde keskin kenarlı yapıları vardı.

“Tüm parçalar sepette duruyor. Sen onları oyarken ben de iskeletini tamamlayacağım. Sahi, bu kadar garip bir şeyi yapmayı nasıl akıl ettin?”

“Sadece örnek almasını bilmek gerek, Sang-wi.”

“Hah? Neyden bahsediyorsun? Anlamıyorum.”

Sung Hyun parçaların yanına gitti ve bir tanesini avcuna alıp savurdu. Bir bıçaktan çok daha keskindi. Aynı zaman da bir hayli esnekti. Kolaylık bükülebilirdi.

Sung Hyun bir parça neigong aktardı.

“Dediğim gibi Sang-wi, ilham almak için doğaya bakman yeterli. Tıpkı dövüş sanatları ustalarının yaptığı gibi.”

Elindeki elmas şekilli parça bir anda sertleşti. Tüm esnekliğini kaybedip, bir dağ kadar dayanıklı hale gelmişti. Parçayı tekrardan savurduğunda hava ikiye yarıldı ve rüzgarlar patlak verdi. Silahları kaplayan bez parçaları bir anda havalandı.

Sung Hyun dudakları elindeki parçaya baktığında kıvrıldı.

“Birkaç eksiği olsa da harika.”

 Sang-wi duyduklarından hoşlanmamış gibi homurdandı.

“Elimden gelen her şeyi yaptım evlat.”

“Biliyorum.”

Sung Hyun gülümseyerek ona baktı. Sang-wi dilini tıklattıktan sonra arkasını döndü ve ateşte harlanan devasa tendona baktı.

“Bana çok şey borçlusun. Senin için özel koleksiyonumun en değerli parçası olan Yeraltı Ejderi’nin tendonunu kullanıyorum.”

“Bunun için minnettarım.”

Sung Hyun yalan söylemiyordu. Alaycı ve vurdumduymaz bir kişiliği olsa da insanlara minnettar olabiliyordu. Sang-wi’nin onun için yaptıklarından haberdardı. Koleksiyonunun en değerli parçasını onun için kullanmakla kalmamış, aynı zaman da pul için gerekli olan metali de kendisi karşılamıştı. Yaptığı iyiliklerin haddi hesabı yoktu.

“Tamam tamam, bu kadar minnettarlık yeterli. Midemi bulandırıyorsun.”

“Sen bilirsin.”

“Getirdiğin şu metaller… Onları nereden buldun? Hiçbirisi sıradan değil.”

“Bir arkadaş bana hediye etti.”

Tereddüt etmeden yalan söyledi. Bunu nasıl açıklayabilirdi ki? Dün gece rakibinin dükkanına gizlice girdim ve kasasını patlattım mı demeliydi? Sang-wi gururlu birisiydi. Çekiçle kafasının pekmezini akıtmak konusunda tereddüt etmezdi.

“Cömert bir arkadaşmış.”

Sang-wi büyük kutudaki renkli metallere bakarken iç çekti. Herkesin böyle bir arkadaşı olmuyordu. Bu kadar cömert olmak onun bile yapamayacağı bir şeydi.

“Her neyse, ben iskeleti hazırlarken sen de geri kalan işi hallet. Bir hafta için de bitirmemiz gerektiğini söyledin değil mi?”

“Evet.”

“En azından o kadar sürecektir. Bu yüzden ağzın yerine elin çalışsın.”

Dedikten sonra bir daha Sung Hyun’a bakmadı. Arkasına döndü ve ateş tarafından yutulmuş tendonu izlemeye başladı.

Sung Hyun da benzer bir tavır sergiledi. Eline aldığı keskilerle bir tabure çekti ve sepetteki tüm parçaları masaya döktü.

Boynunu kütletti ve dudaklarını yaladı.

‘Uzun süre oldu.’

Keski takımından en güçlü olanı aldı ve parçaya derin bir kesik attı.

‘Bakalım, bu dünyada böyle garip bir şeyi yapabilecek miyim?’

İşleme başladı.

***

Günler yavaşça geçerken Maehwa şehrinin sokaklarındaki dövüş sanatçısı miktarı keskin bir artış yaşadı. Önceden kırk metrede bir karşılaşabileceğiniz dövüş sanatı ustası sayısı, artık her adımda yanlışlıkla bir tanesine çarpabileceğiniz duruma gelmişti.

Bunun sebebi herkes tarafından biliniyordu. Her yıl bugünlerde gerçekleşen bir durumdu. Halk buna alışıktı ve garip karşılamıyordu, aksine hepsi daha fazla satış yapabileceğinden dolayı memnundu. Dövüş sanatları ustaları genellikle zengin olurdu. Barınma, yemek ve daha birçok insani ihtiyaçlarını karşılamak için halka mecburlardı.

Büyük bir han da üç dövüş sanatları ustası, kemik çorbası içerken son zamanlarda popüler olmuş bir dedikodu hakkında tartışmaktaydı.

“Demir Yol’un soyulduğunu biliyor muydunuz? Usta Sun’un öğrencisi Usta Baek’in öldüğünü söylüyorlar.”

“Ah! Onu ben de duydum. Nedense herkesin ağzında dolaşıyor.”

“Ne olmasını bekliyordunuz ki? En iyi demircilerden birisi soyuldu ve ünlü demircilerden birisi öldürüldü. Demirciler neigong eğitimine önem vermese de bunu yapabilecek çok az kişi vardır.”

“Bir kodaman tarafından öldürülmüş olabilir mi? Han sahibi birkaç kişiyle konuşurken duydum; Usta Sun birçok kodamanı kızdırmış. Başkentten gelen kişileri bile reddettiğini duydum.”

“Aptal mısın? Kodaman olsalar da Hua Dağı’nı kızdırmak gibi bir aptallığa düşemezler. Hua Dağı’nın sıradan bir tarikat olduğunu mu düşünüyorsun? Denge Klanı’nı temsil eden en büyük güçlerden birisi. Erdemli olarak bilinseler de her öğrencisi bir savaş makinesi. Maehwa’nın koruması onlara aitken bunu yapamazlar.”

Kısa bir sessizlik çöktü ve bir garson onlara içkilerini bıraktı.

“Bu konuları açık alanlarda konuşmasanız iyi olur. Demir Yol’dan birisi sizi duyarsa öfkelenebilir. Ne demek istediğimi anlıyorsunuz değil mi?”

Nazikçe bir uyarıydı ancak üç dövüş sanatçısı iliklerine kadar korkmuştu. Demir Yol’u kızdırmak demek müşterileri kızdırmak demekti. Müşterileri kızdırmak demek kendilerinden daha güçlü insanları kızdırmak demekti.

“Uyarınız için teşekkür ederiz.”

Üçlü teşekkür edince garson gülümsedi ve oradan ayrıldı.

O esnada Altın Yol’un atölyesinde yorgunluktan titreyen kaslarla yere yığılmak üzere olan iki adam vardı.

“Anasını siktiğimin Sang-wi’si yanlış yere vurdun!”

“Orospu çocuğu düzgün tut o zaman!”

“Tekrar vuracaksın! Elinin ayarını kontrol et!”

“Tamam, düzgün tut!”

İkili sıcaktan kızarmış yüz ve uykusuzluktan kanlanmış gözlerle örsün üzerindeki kırbaç ucunu düzeltiyorlardı. Kırbacın ucunu oluşturan parçalar neredeyse kaynaşmak üzereydi. Sang-wi’nin çekiç darbesi sayesinde giderek keskinleşmekte ve iskeletle bir olmaktaydı. İkili yüksek bir konsantrasyon sergiliyorlardı.

Zaten bir kez başarısız olmuşlarken tekrar başarısız olamazlardı.

İlkince Sang-wi’nin vurması gerekenden çok az daha güçlü vurması yüzünden parça içe göçmüştü. Ancak bu sefer her şey kontrol altındaydı. Sorun, ikisinin birbirlerine ana bacı sövmesiydi. İkisi de kendi alanlarında bir büyük ustaydı. Haliyle ikisi de kendi yöntemlerinin çok iyi olduğunu biliyordu.

Fakat tartışma uzadıkça Sang-wi’nin yüzü kızarmaya başladı. Sung Hyun’un sözleri aşırı derece de iğneleyiciydi. Dokunmaması gereken şeylere dokunmaya başlamıştı.

“Tamam lan puşt! Senin dediğin gibi yapacağız! Ancak hatalıysa benden özür dileyecek ve tüm maliyeti karşılayacaksın!”

“Düzgün çevir ve şuraya hafifçe vur. Ondan sonra her şey tamamlanacak.”

Saatlerdir uğraşıyorlardı ve yüze yüze kuyruğuna gelmişlerdi. Küçük bir dokunuşla her şey bitecekti.

“Tamam.”

Sang-wi üstelemeden Sung Hyun’un dediklerini yaptı. Gösterdiği noktaya vurduktan sonra hemen çevirdi ve aynı bölgeye arkadan bir kez daha vurdu. O anda ne olduğunu anlamadı. Sanki sihirli bir şey oluşturmuş gibi Chaeggom parlamaya başladı.

“Dikkat et!”

Sung Hyun, Sang-wi’yi önlüğünden tutarak bir anda geriye zıpladı. Yere dolanmış uzun kırbaç bir anda toparlandı ve kırbaca bağlanmış mavi bıçaklar bir anda kaynaştı. Kaynaşma sonucunda kılıç yerden fırladı ve biraz önce Sang-wi’nin durduğu yerden geçerek ocağın üzerindeki tavana saplandı.

Jianghu demirinden yapılma duvar kılıç tarafından delinmişti. Sang-wi neye şaşıracağına karar veremedi. Kılıcın az kalsın kendisini öldüreceğine mi şaşırmalıydı? Yoksa kolaylıkla duvarı delmesine mi?

“B…bu… İnanılmaz!”