Bölüm 215 - Ne zaman?

Kunshan Köyü. Mo Qianni, elinde telefonuyla kapının yanındaki ahşap merdivenlerde oturdu ve depresif bir ifadeyle girişi izlerken bir şeyler mırıldanıyor gibi görünüyordu...

"Lanet olası Yang Chen, kokuşmuş Yang Chen, beni birkaç kez daha aramayı bilmez misin? Yakında döneceğini söyledin ancak hala dönmedin, beni meraktan öldürüp başka bir sevgili aramaya mı çalışıyorsun? Lanet olası Yang Chen, kokuşmuş Yang Chen... Neden hâlâ geri dönmedin... Bir şey olmuş olamaz değil mi? Sana üç saniye vereceğim, bire kadar saydığımda karşımda olsan iyi olur... Üç... İki... Boş versene, kesinlikle aksilik çıkartıyorsun, bire kadar saysam bile, bilerek ortaya çıkmayacaksın.."

Guifang Ana mutfaktan bir tabak beyaz pirinç ile çıktı. Üç çeşit yemek ve çorba hazırdı ki bu masadaki köylü aileler için normaldi. Kızının kapının eşiğinde kendi kendine konuştuğunu görünce kendini tutamayıp güldü, "Ni-zi, orada ne mırıldanıyorsun? Damat Yang hâlâ seni aramadı mı? Hadi önce yemek yiyelim." dedi.

"Anne!" Mo Qianni ayağa kalktı ve endişeli bir şekilde, "Nasıl bu kadar rahat olabilirsin? Yaşananlar son derece garipti, neden Yang Chen hakkında endişeli değilsin?" dedi.

Guifang Ana cıklayıp, "Kızıma bak, on seneden fazla bir süre dönmedi, ancak döndüğü ilk anda annesini bir adam için azarlıyor." dedi.

"Ben bunu demek istemedim... Demek istiyorum ki..."

"Pekâlâ." Guifang Ana gülümsedi, "Endişeli olduğunu biliyorum, ben de endişeliyim ancak annenin bunca yıldır öğrendiği tek bir şey var. Dünyevi meselelere gelince, panik yapmaya gerek yok, evde iyi yaşamamız yeterli."

Mo Qianni ne demek istediğini anladı ancak sakinleşmek onun için zordu. Yavaşça masaya yürüdü ve oturdu, sonra da Guifang Ana'nın ona servis ettiği pirinci yemeye başladı.

Guifang Ana ağlasa mı gülse mi bilemedi, "Ni-zi, daha çok sebze ye, neden başka çeşit yemek yemeden yalnızca pirinç yiyorsun?"

"Anne..." Mo Qianni yemek çubuklarını bıraktı, yukarı baktı ve, "Ben daha yemeyeceğim, Yang Chen'i beklemek için köy girişine gideceğim."

"Çocuk, neden bu kadar inatçısın? Beklesen de paniklesen de sonucun aynı olacağını sana söyledim." Guifang Ana ikna etme çalışmalarına devam etti.

Mo Qianni kafasını salladı, "Aynı değil. Yang Chen döndüğünde, ilk gördüğü insanın ben olmasını umuyorum. Umarım benim onu beklediğimi ve onun için endişelendiğimi görür, böylece dışarıda tehlikeli işler yaparken birinin onu beklediğini bilir. İnanıyorum ki bu, onu beni burda mutlu bir şekilde pirinç yerken bulmaktan daha mutlu eder."

Guifang Ana, Mo Qianni ayağa kalkıp kapıya doğru giderken şaşkına dönmüştü.

Bu şapşal kız... Diye mırıldandı Guifang Ana içinden.

Tam Mo Qianni kapıyı açacakken, kilitli olmayan kapı dışarıdan açıldı.

Yang Chen onu gülümseyerek selamladı, "Ufak Qianqian, girişe gitmene gerek yok, çok uzak."

İşkence dolmaya yakın olan özlemli yüzüne bakınca, Mo Qianni kırgın hissetti ve ona bir tokat atmak istedi!

Ancak Yang Chen'i eliyle tokatlamak üzereyken, eylemini onun boynuna koluyla çengel atmak olarak değiştirdi. Mo Qianni'nin yumuşak ve hafif vücudu Yang Chen'e yapıştı, kafası Yang Chen'in göğsüne dayandı ve o pozisyonda kaldılar.

Yang Chen, Mo Qianni'nin beline sarıldı, sıcaklığı ve yumuşaklığından çok zevk aldı. Mo Qianni'nin sırtını ovuşturdu ve hafifçe okşadı. Gülümseyerek, "Peki, kaynanam hâlâ bizi bekliyor. Geri döndüm işte? Eğer ağlarsan, sana zorbalık yaptığımı düşünecek."

Mo Qianni yukarı baktı ve kollarını Yang Chen'in boynundan çekti, yaşarmış kırmızı gözlerle söyledi, "Yaptın zaten! Bir kelime etmeden bırakıp gittin ve yalnızca bir not bıraktın, telefonuna bile ulaşılamıyordu. Beni senin için endişelendirmeye çalışıyordun, bu yüzden bilerek bana zorbalık yaptın!"

"Durum oldukça karışık ancak kesinlikle bilerek seni endişelendirmedim." Dedi Yang Chen zorla gülümseyerek.

"Umurumda değil, bunu telafi etmelisin." Dedi Mo Qianni öfkeyle.

"Telafi etmek mi? Nasıl?" Diye sordu Yang Chen.

Mo Qianni sevimli bir şekilde bir kaç  derin nefes aldı, sonra da aniden yakınlaşıp nefis kırmızı kiraz dudaklarını Yang Chen'in dudaklarına yapıştırdı.

Bu güzel kadının ani saldırısıyla karşılaşan Yang Chen bir anlığına donup kalmıştı ancak sonra zevkle karşılık vermeye başladı.

Yarım gün boyunca ki ne uzun ne kısa bir süreydi, Mo Qianni, Yang Chen için endişelenmişti. Tüm zaman boyunca içine dert olmuştu ve gerçekten hoş bir his değildi.

Yang Chen'e bir şey olduğundan ve ona ifade edemediği hislerin bir daha asla ifade edilemeyeceğinden korkuyordu.

Bu sebeple, Yang Chen sonunda güvenle döndüğünde ve tanıdık kokusunu kokladığında, Mo Qianni tutkuya boğulmuştu ve sonunda buna yönelik hareket etti.

Nemli ve gözyaşlı öpüşmede, Mo Qianni daha önce hiç olmadığı kadar açık ve cesurdu, bu zaman diliminde biriktirdiği düşünceleri ve duyguları bu öpücükle ifade etmek istiyormuş gibiydi.

Tutkulu öpüşmeyi gören Guifang Ana'nın yüzünde karmaşık bir ifade vardı. Kendi kızının karşısında bir adama sarılıp onu öpmesini görünce memnun oldu ancak aynı zamanda bir şeyi kaybetmiş gibi hissettirip onun moralini bozdu.

Mo Qianni enerjisi bitene kadar öptüğünde ve sıcakladığında, sonunda ayrıldılar, öylesine zayıf hissediyordu ki zor düz duruyordu.

Yang Chen yüzü şeftali gibi olan bu kadına baktı, nefesi orkideler gibi kokup gözleri her erkeğin kalbini eritecek bir şekilde pırıl pırıldı.

Kapıdayken duyduğu Mo Qianni'nin sevimli düşüncelerini hatırlayan Yang Chen onun pürüzsüz alnını öpmekten kendini alıkoyamadı. O anda, Mo Qianni onun için bir tanrıça kadar güzeldi.

Yang Chen, Mo Qianni'nin saçıyla oynadı, sıcaklamasından dolayı saldığı zengin kokuyu içine çekti ve sırıtarak, "Mo Qianni, sen ne zaman bu kadar güzelleştin? Geçen hafta mıydı, dün mü yoksa az önce mi?" diye sordu.

Mo Qianni'nin berrak gözlerinde, usul bir gülümseme vardı, "Bunlardan hiçbiri, sana aşık olduğum zaman."

"Haydaa... Bu çok duygusal çok duygusal! Yeter artık, sarılıp öpüştünüz, şimdi anneni duygusallıktan öldürmeye mi çalışıyorsun?" Guifang Ana daha fazlasını duymaya dayanamadı, bu yüzden hafiften kızarmış yüzüyle karışmak zorunda kaldı.

Mo Qianni bunca şeyi annesinin karşısında yaptıklarını yeni farketmişti. Hemen Yang Chen'i bıraktı ve Guifang Ana'nın yanına telaşla koştu. Sıkıca Guifang Ana'ya sarıldı, "Anne... seni de öpeyim? O zaman eşitlenir."

"Hah, öpme..."

Guifang Ana onu durduramadan önce Mo Qianni onu iki kez yanaklarından öptü.

"Seni şapşal çocuk..." Guifang Ana gülse mi ağlasa mı bilemedi, bu yüzden iç çekti ve, "Ben olayları doğrudan düşünemeyecek bir kişi değilim ancak benim önümde böylesine tutkulu bir şekilde öpüşmemelisiniz, benim aklım sizin gençlerinkine yetişemez."

Yang Chen eve girdi ve masadaki yemekleri gördü, sırıtarak, "Anne, hadi yiyelim! Öpüşmenin tadı güzel ancak karın doyurmuyor." Bunu derken Mo Qianni'ye göz kırptı.

Mo Qianni sevimli bir şekilde dudak büzdü, "Bizi çok endişelendirdin ancak geri döndüğün anda yemek yemek mi istiyorsun? Yemek yemene izin yok!"

"Ni-zi, çocukça davranma, hadi yiyelim." Yang Chen'in ona anne deyişini duyan Guifang Ana, çok mutlu olmuştu, "Yang Damat, geç otur, sana bir kase getireyim."

Kısa bir süre sonra, üçlü masaya oturmuş mutlu bir şekilde öğle yemeği yiyordu.

Guifang Ana ve Mo Qianni, Yang Chen'e ne yapmaya gittiğini sormazken Yang Chen de bundan bahsetmedi. Bu, aralarındaki örtülü bir anlaşma gibiydi ki Yang Chen bundan çok keyif aldı.

Yemek sırasında, Mo Qianni bir şey hatırladı ve Guifang Ana'ya sordu, "Anne, Zhonghai'ye taşınıp benimle yaşama konusunda artık ne düşünüyorsun? Bir sorun yok, değil mi?"

Guifang Ana bir parça tavuğu Yang Chen'in kasesine yerleştirdi, sonra da ufak bir gülümsemeyle, "Ni-zi, seninle Zhonghai'ye gelmiyorum, şimdilik oraya gelmek istemiyorum."

“Neden? Herhangi bir sorun mu var?" Diye endişeyle sordu Mo Qianni.

Guifang Ana kafasını salladı ve, "Annenin seninle vakit geçirmekten zevk aldığını söylememe gerek bile yok, birinin çocuğuyla vakit geçirmesi her zaman onu mutlu eder. Ancak bu kesinlikle zamanı değil. İkinizin de işi varken ben yalnızca evi temiz tutup yemek yapma konusunda size yardımcı olabilirim. Zhonghai'deki yaşama aşina değilim ve sıkıntıdan ölürüm. Burada en azından sohbet edebileceğim birçok köylü var."

"Ama yaşlanıyorsun, anne, böyle yaşamaya devam edemezsin." Mo Qianni annesinin söylediklerinin doğru olduğunu biliyordu. Büyük bir şehirde, işe sahip olmayan Guifang Ana yalnız kalırdı.

"Bu yüzden çok çalışmalısın." Guifang Ana derin bir bakışla, "Eğer bir çocuğun olursa, onlarla ilgilenebilirim. Bu yolla sıkılmam ve nerede yaşadığımın bir önemi olmaz, değil mi?"

Bir çocuk mu?

Mo Qianni annesinin ne demeye çalıştığını hemen anladı ve utangaç bir şekilde Yang Chen'e baktı. Yang Chen'in bunu duymamış gibi yemeğini gömdüğünü gören Mo Qianni gözünü ona devirmeden edemedi.

"Damat Yang, yavaş ye ve boğulmamaya dikkat et, biraz çorba iç." Dedi Guifang Ana.

Çiğnerken, belirsiz bir sesle Yang Chen, "Anne, yaptığın yemekler restorandakilerden çok daha güzel." dedi.

"Tabii ki, dağlardaki sebzeler basit olabilir ancak doğaldırlar." Dedi Guifang Ana memnun bir şekilde.

Annesi ve Yang Chen arasındaki ahenkli git-geli izleyen Mo Qianni içten içe memnun oldu ancak, aynı zamanda, kişiliğinin metres olduğunu hatırladı ve bu onu üzdü.

O anda büyük ve sıcak bir el Mo Qianni'nin uyluğuna yerleştirildi ve nazikçe iki kez onu okşadı.

Mo Qianni yukarı baktı ve Yang Chen'in güven verici bakışlarını gördü.

Bu doğru... O çok güçlü, bir yolunu bulur. Birlikte bir çok şey yaşadık ve hatta ölümün eşiğine geldik, böylesine küçük bir mesele nasıl bizi ayırabilir?

Mo Qianni, bunu düşündüğünde sakinleşti.

Çok fazla izin almadıkları için, bir gece daha Kunshan Köyü'nde kalıp ayrılmak zorundalardı.

Sabah, valizlerini aldılar ve Guifang Ana'ya veda ettiler. Yang Chen, yol boyunca ona neler yaşandığı ve Yaprak'la ilgili bazı şeyleri anlattı ancak detayına inmedi, bu yüzden Mo Qianni yaşananların yalnızca bir kısmını biliyordu.

Mo Qianni daha fazlasını sormadı. Bir çok şey hakkında meraklı olsa da bundan daha fazla sorun çıkmayacağı sürece rahattı.