Çevirmen: Sefix

Uçakta bir saatten fazla uyukladıktan sonra, en sonunda Tokyo'da bulunan Narita Uluslararası Havaalanı'na iniş yaptılar.

Yang Chen, giriş prosedürlerini hallettikten sonra kadın meslektaş grubunu havaalanının çıkışına getirdi.

Grup seyahati olduğu için doğal olarak bir tur rehberi ve bir şoför vardı.  Pembe bir süveter giymiş, küçük bir el çantası taşıyan genç bir bayan uzaktan görülebiliyordu.  Elinde “Yu Lei Uluslararası Halkla İlişkiler” yazan bir afiş vardı.

Yang Chen ve diğerleri ona yaklaşırken, Kawanako adlı bayan tur rehberi, anlık çeviri aleti kullanarak onları karşıladı.  Daha sonra, uzun uçuşun ardından insanların dinlenmesine izin vermek için, otele gitmeden önce herkesi bir minibüse bindirdi.

Minibüse girdikten sonra, Kawanako yolculuk için programlarını ve Tokyo'daki mevcut durumu kısaca açıklamaya başladı.

Aslında, onlara söylemese bile, dünyanın en büyük ikinci şehri olan bu dünyanın en iyi uluslararası finans merkezi, halkla ilişkiler departmanındaki bayan çalışanların gözlerini açmaya yetiyordu.  Bu sonsuz kalabalık ve araç akışı, kompakt ve yoğun gökdelenlerle birlikte bir metropol atmosferini sergiliyordu.

Bu gezi için ayrılan toplamda on gün vardı.  Zhonghai'ye geri dönmeden önce Nagoya'dan Tokyo'ya, ardından Kyoto ve Osaka'ya gidiyorlardı.

Bayanların en çok ilgilendiği yer eğlenecek bir yer değildi.  İlk sordukları şey, ucuz, markalı çantaları nereden satın alabilecekleri veya uygun fiyatlı, markalı kozmetiklerin nerede bulunabileceği gibi sorulardı.

En istikrarlı ve olgun görünen Liu Mingyu da dahil olmak üzere, gözleri vahşi, agresif bakışlarla parlarken yüksek beklentilerin ifadesini taşıyorlardı.  Bu Yang Chen'i oldukça çaresiz hissettirdi. Duruma bakılırsa, bayanların Japonya'yı seçmelerine neden olan ana faktör, alışverişti.

“Siz kadınlar gördüğünüz tüm güzel çantaları satın almak mı  istersiniz?  Neden bu arzuya karşı koyamıyorsunuz?” Diye sordu.Yang Chen Liu Mingyu'ya

Liu Mingyu kızardı, ama yine de başını salladı.  “Evet, kredi kartı limit aşımımı bir kez neredeyse ödeyememe gibi bir deneyimim var.dı”

Kendini bunalmış hisseden Yang Chen, “Çantalar her dört mevsimde bir yenilenmiyor mu?” Diye sordu.  Aylık maaşlarla yaşayan sizler bir yana, süperstarlar veya girişimciler bile hepsini karşılayamaz.  Dibi gözükmeyen bir kuyudan başka bir şey değil bu.”

“Hepsini satın alamasak da elimizden gelenin en iyisini yapabiliriz!”  Diye yanıt verdi Liu Mingyu.

Yang Chen gözlerini devirdi. Çok etkilendiği söylenebilirdi.

“Kawanako, yabancı olduğumuz için markalı ürünler satın alırken dolandırılacak mıyız?  Ya sahteciliğe maruz kalırsak?” Diye sordu Zhang Cai heyecanlı bir şekilde gözleri parlarken.

Kawanako, cevap verirken nazikçe gülümsedi, “Merak etmeyin, yasal bir işletmeden satın aldığınız sürece orijinal olmayan hiçbir ürünle karşılaşmayacaksınız.  Japonya'da, birisi, bir işletmenin sahte ürünler sattığını fark ederse o işletme hemen rapor edilir.  Cezası ise, çok ağır olur.”

Bayanlar neşeyle tezahürat yaptı.  Hemen kız kardeşlermiş gibi tur rehberi Kawanako ile yakınlaştılar.

Hemen dört yıldızlı bir otelin binasına girdiler.  Atmosfer lüks bir hava uyandırmasa ve yer çok büyük olmasa da, derli toplu ve temizdi, bu da rahatlık hissi uyandırıyordu.

Takımdaki tek erkek olan Yang Chen, aslında oldukça sıradışı bir durumun içinde olduğunu fark etti.  Gelmeden önce pek bir şey düşünmemişti. Herkes bir odayı iki kişi olarak paylaşırken, Yang Chen'in küçük bir odada tek başına kalacaktı. Kadın meslektaşları tarafından alay edildiği için kendini kaybolmuş bir çocuk gibi hissetmekten kendini alamadı.

Yirmi yedinci kata gelen Yang Chen, kendi odasına girdi ve küçük valizini bıraktı.  Makedon ile iletişim kurmak için dizüstü bilgisayarını çıkarmaya hazırdı.  An Xin'in koordinatlarını ve durumunu sormanın dışında, Yamata Tarikatından herhangi bir hareket olup olmadığını kontrol etmek istiyordu.  Ne de olsa bu sefer yuvalarına gelmişti, kötü bir şey olmasını önlemesi gerekiyordu.  Ancak daha dizüstü bilgisayarını açmadan önce birisi kapısını çaldı.

Yang Chen, onunla hevesle yakınlaşmaya gelen Liu Mingyu olup olmadığını merak etti.  Bunun gerçekten mümkün olduğunu hissetti. Gizlice memnun hissettiği için, kapıyı açmadan önce biraz yürüdü.

Beklendiği gibi Liu Mingyu kapının arkasında duruyordu.  Ancak onunla birlikte, Zhang Cai, Zhao Hongyan ve birkaç başka meslektaş da oradaydı ve toplamda beş veya altı kişi vardı.

Bir grup kadın ona bakarken Yang Chen, sanki bir grup dişi aslan tarafından hedef alınan bir antilopmuş gibi kendini gerçekten çaresiz hissetti.

“Ne oldu? Bir şey mi oldu?”

Liu Mingyu, “Kamera ve benzeri şeyler almak için Akihabara'ya gitmeyi düşünüyoruz.  Orada uygun fiyatlı ve kaliteli olduklarını duydum. Hiçbirimiz buraya kamera getirmedik, bu yüzden şimdi almak istiyoruz.  Bu şekilde, yarın turistik yerleri ziyaret ettiğimizde bizim için güzel olur.”

Akihabara, Tokyo'da elektronik konusunda uzmanlaşmış tanınmış bir ticaret bölgesiydi, bu yüzden Yang Chen onları anlayabilirdi.  Ancak, Yang Chen'in gözleri, kadınların odalarına girdikten sonra hemen alışverişe başlamak istediklerini duyduğunda açıldı.

Onları ofiste bu kadar çalışırken görmemiştim...

“Tur rehberine baksanız iyi olmaz mıydı?  Çevirmeniniz olmamı mı arzuluyorsunuz?”  Yang Chen kasvetli bir şekilde sordu.

“Ancak tur rehberlerine güvenilemez, mağazalardan çok fazla komisyon alıyorlar!”  Dedi Zhao Hongyan hemen.

Yang Chen kendini gülmekten alıkoyamadı. “Hepiniz daha önce Bayan Kawanakoya gerçekten yakın davranmamış mıydınız?”

“Ne olarak çalıştığımızı unuttunuz mu?  Hepimiz halkla ilişkiler ile ilgileniyoruz. Birine yaklaşmak ve dürüst davranmak tamamen farklı iki şeydir. Gözleriniz o kadar dikkatsiz ki, ilk bakışta bir dolandırıcı gibi görünüyordu.  Kesinlikle kandırılmayacağız!” Zhang Cai gururla söyledi. Kısa bir süre önce Kawanako ile hala mutlu bir şekilde sohbet ediyordu.

Yang Chen biraz sersemlemiş hissetti.  Artık bu kadınlarla neredeyse başa çıkamıyordu.

Başka şansı yoktu. Bu güzel yüzlere bir erkek olarak yorgun olduğunu söyleyemezdi. Sonuç olarak, tercümanları ve hizmetçisi olarak onları takip etti.

Otelin dışında iki eski Toyota marka taksilere bindikten sonra birlikte Akihabara'ya gittiler.  Aslında, bir trenle gidebilirlerdi ama hiçbiri Tokyo'ya aşina değildi.  Taksi çağırmak hala daha uygundu.

Akihabara'ya vardıklarında, sayısız, göz kamaştırıcı dükkan hanımların gözlerini çaldı.  İçeri girdikten sonra, yeni akıllı telefonların yanı sıra farklı türde iyi tasarlanmış kameraların hepsi hedefleri oldu.

Japonların hizmet anlayışı tüm dünyada ünlüydü.  Dükkanlarından geçtiğiniz veya mağazalarına girdiğiniz sürece, satış elemanlarının tümü sizi içeride ağırlamak için eğilirdi.

Satın almamaya karar verseniz bile, mağazalarından çıkarken ziyaretiniz için yine de minnettar kalacaklardır.

Böyle bir hizmet tutumu sergilemek müşterileri rahat hissettirmektedir.  Hiçbir şey almasanız bile doksan derecelik bir eğilme alırsınız?

Böylece bütün hanımlar sadece birkaç dükkana girdikten sonra istedikleri bir şeyi almayı başardılar.

Yang Chen, kadın meslektaşlarının yeni aldıkları elektronik cihazlarını ellerinde tuttukları için mutlu göründüklerini gördü.  Çaresizce sordu, “Memnun musunuz?  Alacağınız başka bir şey yoksa geri dönelim.”

Bayanlar başlarını sallamadan önce birbirlerine baktılar.

“Yeterince alışveriş yapmadım. Biraz daha gezeceğim, henüz yemek vakti gelmedi,” diye yanıtladı Zhao Hongyan.

Yang Chen gerçekten çaresiz hissediyordu, artık grupla alışverişe katlanamıyordu.  Sonuç olarak, kaldırımın kenarındaki bir bankta oturdu ve bayanlara “Alışverişe devam edebilirsiniz.  Burada oturup hepinizi bekleyeceğim. İşiniz bittiğinde beni burada arayabilirsiniz, sizi bekliyor olacağım.”

Bayanlar Yang Chen'in tembel davranışını küçümsedi. Aptal ifadeler yaparak, Yang Chen'i gelmeye zorlamadan alışveriş yapmak için kendi yollarına koyuldular.

Japonya'da iletişim gerçekten büyülü ve zor bir durumdaydı, küresel telefonlar bile kullanılamıyordu.  Bir telefon görüşmesi yapmadan önce yerel Japon SIM kartları alınmak zorundaydı.  Bu yüzden Yang Chen, daha sonra birbirlerini kaybetmemeleri için onlardan birlikte dolaşmalarını istedi.

Bayanlar gittikten sonra, aniden Yang Chen gözlerinin ucuyla güzel bir figür yakaladı...

Süslemesiz zarif bir mavi elbise giymiş bir kadındı. Sadece çekici ve doğal olan pamuklu bir elbiseydi. Beyaz ve ince kolları nilüfer kökü benzeri bacaklarıyla birlikte havada açığa çıktı.  Bir çift düz beyaz ayakkabı giyiyordu. Kış olmasına rağmen, sanki yazmış gibi ince bir şekilde giyinmişti.

Kadının saçları kalçalarına kadar uzanıyordu. Uzun boylu ve zarifti.

Sıradan insanlara göre, bu kadın zarif görünüyordu ve hava şartlarına göre uygunsuz giyiniyordu.  Arkadan görünümü çekici kabul edilmesine rağmen, onda benzersiz bir şey yoktu.

Ancak Yang Chen'in gözlerinde, kalçalarına kadar uzanan uzun saçları ve tuhaf bir şekilde eşleştirilmiş beyaz ayakkabılarına ek olarak sade ama şık giyimli figürü, ona bir hüzün duygusu getirdi...

Aniden, Yang Chen'in beyni neredeyse çalışmayı durdurdu. Tıpkı elektrik çarpmış gibi, vücudu sertleşti ve uyuştu.  Nefes almayı bile unuttu!

Yang Chen'in kulakları, dış dünyadan gelen sesleri dinleyemiyordu.  Tek hissettiği delice atan kalbiydi!

Patlamaya benzer bir çığlık kalbinin dibinden yankılandı!

Bu o! Bu o mu?! Neden bu o?!

Yang Chen aniden ayağa kalktı. Kalabalık bir AVM'de olduğunu tamamen unuttu. Hareket hızı o kadar hızlıydı ki çoğu insanın gözlerinde bulanıklaştı. Hayretle, Yang Chen'e baktılar ve bir yanılsama görüp görmediklerinden şüphe ettiler.

O anda, Yang Chen kendini orijinal konumundan yirmi metreden daha uzak bir köşeye taşıdı.

Figür tam olarak bu köşeden kaybolmuştu.

Ancak, Yang Chen köşeye geldiğinde, artık onun izi kalmamıştı.

Yang Chen, gözlerini genişletirken yutkundu.  Gergin bir şekilde, hiçbir yerde bulunamayan figürü aramak için çevresine baktı...

“Bu bir illüzyon muydu... Bir süredir böyle hissetmemiştim.  Neden tekrar geri geldi…” Yang Chen, gözlerini acıyla kapatırken mırıldandı.  Acı bir şekilde içini çekerek, kederli bir şekilde, “Evet, onun hala bu dünyada olması nasıl mümkün olabilir?” Dedi.

Yang Chen, geldiği yere yavaşça geri döndü.  Yumuşak, sönük bir top gibi görünüyordu.  Enerjisiz, dalgın bir şekilde bekledi.

Yang Chen'in hareket hızına tanık olan birkaç kişiyle ilgili olarak, onun kederli bakışını gördüklerinde hiçbiri onunla konuşmaya cesaret edemedi.  Çoğu, yanlış gördükleri sonucuna vardı, çünkü bu tür bir hız, bir insanın yapabileceği bir şey değildi.

Büyük AVM'de, Yang Chen hiç kıpırdamadan bankta tek başına oturarak gözlerini kapattı.  Karanlıkta gizlenmiş, çürüyen bir heykele benziyordu...