My Wife is a Beautiful CEO - Bölüm 78: Hayatta İlk Kez

---

 

Çeviri: Lelouch Düzenleme: Asile

 

 

Araba otoyolun çıkışına ulaştığında yeni sanayi bölgesi olan Zhong Hai’nin doğusuna doğru giden küçük yola girdi.

 

İnşaatın ortasındaki terk edilmiş sanayi bölgesine vardıktan sonra Yang Chen aracını yavaşlattı ve yolun kenarındaki toprak zemine park etti. Bir sigara çıkardı, arabasına yaslandı ve yaklaşan arabayı seyrederek yavaşça yaktı.

 

Çok da uzakta olmayan Honda Accord usulca durdu ve kısa bir süre sonra dört kaba saba giyimli adam araçtan indi. Dört adam farklı fizikte ve mizaçtaydı ama dördü de kötü niyetli bir şekilde Yang Chen’e baktılar; gözlerinde bile acımasızlık vardı.

 

“Bizi nasıl fark ettin?” Bronz tenli çiçekli bir gömlek giymiş adam sordu.

 

“Erkek adamın altıncı hissi.” Yang Chen sırıttı.

 

Çiçek gömlekli adam kaşlarını buruşturdu ve şaşkınlıkla sordu, “Takip edildiğini fark ettiğinde neden bizi buraya getirdin? Yönünü değiştirdiğinde takip etmeyi bırakacağımızı mı düşündün?”

 

Yang Chen sigarasından bir kaç nefes çekti. Biraz parası vardı fakat içtiği tütün hala ucuz ve acıydı. Zevkle birkaç duman halkası üfledikten sonra, Yang Chen sırıttı ve konuştu “Sizin beni takip etmenizi istemedim, tüm yaptığım ortaya çıkmanız için uygun bir mekan seçmekti.”

 

“Ne demek istiyorsun?” Çiçek gömlekli adam mevcut durumu anlamakta zorlanmıştı. Yaptıkları tüm şey talimatları takip edip bu adamın sosyal durumunu ve geçmişini araştırmak, ardından da bir sonraki eylemini bulmaktı. Ancak kendisine sunulan bu senaryo bir sonraki adımının ne olması gerektiğini yeniden gözden geçirmekten başka bir seçenek bırakmadı.

 

Yang Chen gözlerini kıstı ve tuhaf bir gülümsemeyle konuştu, “Sevgili dostlarım, fark etmediniz mi... burada herhangi bir güvenlik kamerası yok...”

 

Burası henüz imara açılmakta olan bir alan olduğundan sanayi bölgesindeki çalışmalar da durmuştu, bu nedenle altyapısı son derece karışık ve harap görünmekteydi. Yol bile tamamen bitirilmemişti, kolay kolay başka arabalar gözükmezdi.

 

“Kameralar?” Çiçek gömlekli adam art niyetli şekilde gülümsedi, “Seni uyarmalıyım, böyle kamerasız bir yerde harekete geçmekten çekinmeyiz.”

 

“Ya tam tersi ise?” Yang Chen omuz silkti.

 

“Büyük kardeş, bu velet kavga istiyor. Gerçekten aptal gibi görünüyor.” Bir astı bunları ifade ederken gülümsedi.

 

Çiçek gömlekli adam yüzündeki hoşnutsuz ifadeyle konuştu, “Çocuk, büyük konuşabilirsin ama biz kardeşlerini seni parçalarına ayırmaya zorlama. Senden kurtulmak için bir emir almamış olsak da önce harekete geçip daha sonra rapor verebiliriz.”

 

“Siz gerçekten can sıkıcısınız.” Yang Chen’in gözleri parlarken konuştu, “Harekete geçmek istiyorsanız hızlı olun. Akşam yemeğine eve gitmek için acelem var.”

 

“Yaşamaktan bıkmış, kokuşmuş velet!”

 

Sakalı bakımlı bir adam başka bir kelime söylemeden yürüdü, diğer üçü de bir şey söylemedi. Yang Chen’nin etrafını sarmak için harekete geçtiler.

 

“Sana şunu söylememe izin ver; saçmalamak işe yaramaz, güçlü bir yumruk her şeyi çözer!” Sakallı adam ağız dolusu tükürdü, yumruğunu sıktı ve Yang Chen’in suratına saldıran bir kaplan gibi bir yumruk attı!

 

Yang Chen yumruktan rahatça sıyrıldı ve aynı zamanda kenara sıçradı, dudaklarında soğuk bir gülümseme oluştu, “Bu ülkeye döndüğümde içsel olarak kendimi çözdüm. Eğer başkaları beni provoke veya tehdit etmezse ya da bana saldırmak için girişimde bulunmazsa onları dövmek için girişimde bulunmayacaktım. Şimdi ilk yumruğunuz için çok minnettarım çünkü sizi katletmekten hiç vicdan azabı duymayacağım.”

 

“Herkes birlikte saldırsın!” Çiçek gömlekli adam eşi benzeri görülmemiş bir şekilde öfkelenmişti; dört kişiyi böyle hor gören bir çocuğa gerçekten tahammül edemezdi.

 

Fakat dördünün koordineli saldırısı beyhudeymiş görünüyordu. Yang Chen bazı karışık askeri dövüş taktiklerini yıldırım hızıyla ve gaddarca kullanıyordu. Dört erkeğin parmak ve kollarının kırılmasına ya da avuçlarının acımasızca büyük çürükler oluşturmasına sebep oldu.

 

Bir anda, beşi arasındaki karmakarışık kavga, Yang Chen’in onlarla oynadığı bir sahneye döndü.

 

“Çok güçlü, onu yenemeyiz!” İlk yumruğu atan sakallı adam yüzünü kaplayan şişlikle bağırdı.

 

Çiçek gömlekli adam da bu durumun ne kadar anormal olduğunu fark etti. Kalbinde kabullenememiş hissetmesine rağmen yine de gözleri önündeki adamın basitçe diğer dördüyle aynı güçte olmadığını onayladı.

 

“Arabaya koşun!”

 

Çiçek gömlekli adamın komutası altında dördü aceleyle Honda Accord’a koştular.

 

Yang Chen onlara engel olmadı, sahte bir gülümsemeyle onların arabaya biner binmez dört kapıyı kilitlemelerini ve pencereleri kaldırışlarını izledi. Arabayı çalıştırdılar ve kaçmak için hemen döndüler.

 

Honda Accord uzaklaşmak üzereyken Yang Chen durdu ve eğilip yerden yumurta büyüklüğünde bir çakıl taşı seçip elinde tarttı...

 

Araba hareket ettikten sonra, arabadaki çiçek gömlekli adam ve astları rahat bir nefes aldılar. Onu alt edememelerine rağmen en azından kaçabilmiştiler. Dahası bu gencin ne kadar iyi dövüştüğü önemli değil, bir arabayı yakalaması mümkün değildi. Bunu üstlerine rapor verdiklerinde ve kardeşlerinin olağanüstü çevreleriyle birlikte döndüklerinde, bu yenilginin intikamını alamazlar mıydı!?

 

Ancak, her zaman hayallerle gerçekler arasında fark vardır….

 

Yang Chen taşı kaldırdıktan sonra, aniden atış pozisyonu aldı ve bir gözünü kapatarak hedef aldı. Kolunu gerdi ve geriye eğildi sonra beli birden ileri atılmıştı.

 

Sağ elinde tuttuğu taşı fırlatmıştı.

 

Taş, ses patlamasıyla havayı yaran minyatür bir top mermisi gibiydi!

 

Bam!!!

 

İnsan gözünün görmesi mümkün olmayan bir hızla, taş benzin deposunun yanına çarptı.

 

Gürleme!!!...

 

Hareket halindeki Honda Accord ateşlenmiş bir dinamit gibi bir anda tutuştu; şiddetli alevler tüm aracı kapladığında yüksek sıcaklık gökyüzüne doğru yükseldi. Alevler yolun kenarındaki lamba direğine doğru hücum etti.

 

Bir göz açıp kapama süresinde, biraz önce tamamen iyi durumda olan Honda Accord yanan bir kömür parçasına dönüşmüştü.

 

Yang Chen  “dört adamın ölümüne” bakarken, bir sanat eserine bakıyormuş gibiydi. Dörtlünün hayatlarını yok etmeden önce arabada beklemesinin başlıca sebebi polislerin bazı izler bulabilecek olmasından korkmasıydı.

 

Buna ek olarak, bu insanları en rahatladıkları anda öldürmek Yang Chen’in kalbini son derece tatmin etmişti; bu da yıllar boyunca geliştirmiş olduğu bir zihinsel rahatsızlık olarak da düşünülebilir. Ne yazık ki Yang Chen bu acımasız kusurunu tedavi ettirmeyi asla düşünmemişti.

 

“Bir sonraki hayatında ana rahmini terk ettiğinde, bir Alman arabası almayı unutma, Japon arabaları çok narin.”  Yang Chen derinden bir gülümsemeyle arabasına döndü ve eve dönüş yoluna devam etti.

 

Yang Chen yol boyunca ona karşı kimin harekete geçtiğine dair kafa yordu. Birincisi; bu kişiyle kesinlikle çok yakın değildi, aksi halde onun yaşadığı yeri ve insanlarla ilişkilerini araştırmak için onu takip etmeleri gerekmezdi.

 

Biri süre düşündükten sonra, Yang Chen hala kim olduğunu çözemedi ve iç çekti. İfadesiz bir yüzle sesli bir şekilde düşündü, “Bana bulaşmaları sorun değil ama benim yanımdaki insanları karıştırırlarsa... Ölmeliler…”

 

Akşam villada ihtişamlı bir yemek yedikten sonra, Wang Ma bir kez daha moda dergileriyle dolu bir çanta getirdi. Yang Chen’e gülümsedi ve konuştu, “Genç  efendi, bunlar hanımımın abone olduğu dergiler. Bugün geldiler, lütfen benim için daha sonra bunları hanımıma verin.”

 

Yang Chen televizyondaki haberleri izliyordu. Bunu duyduğunda mutlu bir şekilde çantayı aldı. “Olması gereken de bu, Wang Ma, bize sadece lezzetli yemekler yapmalı; bunun gibi çeşitli işler bizim tarafımızdan yapılmalı.”

 

“Hayır, hayır.” Wang Ma hemen cevapladı: “Genç Efendi bunu söyleyemez. Asıl amacım Genç Efendinin, Hanımımı daha sık görmesini sağlamak. Bu şekilde Hanımım, Genç  Efendi hakkında iyi düşünecek ve gelecekte siz ikiniz daha samimi olabilirsiniz.”

 

Yang Chen zorla gülümsedi ve konuştu, “Wang Ma, Lin Rouxi’yi böyle kollarıma inatla ittirecek kadar çok mu güveniyorsun bana?”

 

Wang Ma kararlı bir şekilde cevap verdi, “Genç Efendi, hanımımın büyümesini izledim. Bu yaşamımda kendi çocuklarımı doğuramam ve onları yetiştiremem. Bunu söylemekten utanıyorum fakat Hanımım benim yarı kızım gibi. Anneannesi ve annesi öldükten sonra, ben her zaman hanımımın uygun bir eve sahip olmasını umdum. Hanımım çocukluğundan beri her zaman bu kadar güzel olmuştu ve ona Zhong Hai’nin her tarafından aşık olanlar vardı ama bu insanlar çok iki yüzlüydüler.”

 

Bunları söyledikten sonra Wang Ma, memnun bir gülümsemeyle Yang Chen’e baktı, “Genç Efendi onlar gibi değil. Yaşlı olabilirim ama kararlarım her zamanki gibi net. Genç Efendi, asla yüksek sesli söylememiş olmana rağmen hanımımı gerçekten önemsediğini biliyorum. Hanımım bayıldığı gün de gözlerinde Hanımım için ne kadar çok endişelendiğini görebiliyordum. Fakat sen de hanımım gibi kendini ifade etmiyorsun. Bazen siz gençler kendi haysiyetiniz için biraz daha fazla endişelenirsiniz ama haysiyet ile sevgi kıyaslanamaz.”

 

Yang Chen, donuk bir gülümsemeyle konuşmadan önce biraz sessiz kaldı, “Wang Ma, psikolojide uzman olabilirsiniz. Sözleriniz beni gerçekte kim olduğuma şüphe ettirdi.”

 

“Bunları çok düşünmeyin, Genç Efendi, sadece saçmalayan yaşlı bir kadın olduğumu düşünün. Artık acele edip dergileri Hanımım’a götürmeniz daha iyi olur eğer daha fazla oyalanırsak Hanımım uyuyabilir.”

 

Yang Chen, dergi çantasını aldı ve onlara göz attı---- Çoğunlukla moda ve uluslararası ünlü markaların mevsimlik lüks ürünlerinin tanıtımıydı. Bir moda şirketinin CEO’su olarak Lin Ruoxi’nin kendisi bu ürünleri kişisel olarak kavramalıydı.

 

Kısa bir süre sonra, Ejder Bahçesi’nden ayrıldı ve hastaneye doğru yöneldi. Çeşitli işletmelerle dolu bir cadde boyunca ilerlerken Yang Chen’in gözlerinin köşesine ışıkları açık bir dükkan takıldı, kendine engel olamadan kurnaz gülüşü açığa çıktı.

 

Hastaneye ulaştığında, neredeyse saat akşam ona gelmişti. Odalardaki ışıkların çoğu kapatılmıştı ama Lin Ruoxi’nin odasının ışığı yanmayı sürdürüyordu.

 

Yang Chen becerikli bir şekilde kapıyı açtı. İçeriye baktığında, Lin Ruoxi’nin odada yalnız olmadığını fark etmişti.

 

Lin Ruoxi’nin ziyaretçisi sekreteriydi, ayrıca aynı zamanda havaalanı pistli(düz göğüslü) bu figür, Wu Yue olarak biliniyordu. Bu kişinin başlangıçtan beri buz gibi soğuk olup olmadığı ya da bıktırıcı bir soğuk nasıl olunduğunu Lin Ruoxi’den öğrenip öğrenmediği meçhuldü.

 

Lin Ruoxi yatakta uzanıyordu. Önündeki masada bir yığın belge vardı. Elindeki gümüş dolma kalemle bir şeyler yazmanın ortasındaydı, Wu Yue onun yanında dururken yüzüne ciddi ifade bir takınmıştı. Zaman zaman gazeteleri çekiyor ve daha fazla belge veriyordu.

 

Yang Chen’in girdiğini gördükten sonra, Wu Yue kaşlarını kırıştırdı, “Ne için geldin buraya?”

 

Yang Chen elindeki dergi çantasını yukarı kaldırdı, “Bu dergileri teslim etmek için buradayım.”

 

“Neden onları sen teslim ediyorsun? Kim olduğunu sanıyorsun, sen CEO musun?” Wu Yue hoşnutsuz bir şekilde azarladı.

 

Yang Chen bir süre düşündü. Herhalde, onun Lin Ruoxi’nin güvenilir yardımcısı olduğunu düşünürsek, ona bunu açıklamak büyük bir uğraş olmazdı. Fakat Yang Chen bir şey söylemeden önce Lin Ruoxi aldırışsızca bir cümleyle sözünü kesti.

 

“O benim uzaktan akrabam.” Bununla birlikte, gözleriyle Yang Chen’e gereksiz bir şey söylememesi için zayıfça işaret etti,

 

Yasal koca önemsiz bir “uzaktan akrabaya” dönüşmüştü. Yang Chen burnunu ovuşturdu ve dudakları kederli zayıf bir gülümseme ortaya çıkardı. Başlangıçta bugünlerde ikisinin ilişkilerinin oldukça yakınlaştığını düşünüyordu ama Lin Ruoxi’nin gözlerinde halen o sözleşmeli arkadaşlık yapan biri gibi görünüyordu. Gerçekte onu yakın birisi gibi kabul etmemişti ve onu kocası olarak tanıma düşüncesine de sahip olmamıştı.

 

Biraz hayal kırıklığına uğramıştı ama neyse ki güçlü bir zihne sahipti ve böyle bir sonuç için hazırlanmıştı. Buz kraliçesinin bu kadar kolayca fethedileceğine inanacak kadar toy değildi. Yang Chen normal bir şekilde gülümsedi ve daha fazla bir şey söylemedi. Dergi çantasını Lin Ruoxi’nin yatağının yanındaki dolaba yerleştirdi ve konuştu, “Wang Ma bunları teslim etmemi istedi; bunların bu ay için abone olduğun dergiler olduğunu söyledi.”

 

Wu Yue birden anlamış olduğunu gösteren bir ifade ortaya çıkarmıştı. Şirkette garip işlerin adamı olarak ünlenen bu adamın şirkete girmek için “uzaktan akraba” unvanına güvendiği varsayımını yapmıştı. Öncekinden daha fazla küçümsemeyle Yang Chen’e baktı ve birazcık düşmanlıkla konuştu, “Ayrıca başka bir şeyler yoksa, o zaman onları bırak ve ayrıl. CEO’yu çalışırken rahatsız etme.”

 

Yang Chen başlangıçta Lin Ruoxi’yi geceleyin kendisini yormaması için ikna etmek istemişti ama onunla konuşmaya hiç niyeti olmadan bütün odağını belgelere verdiğini görünce engel olmak istemedi.

 

“O zaman ben ayrılıyorum.” Wu Yue’nin söylediklerinden ve yaptıklarından hoşnutsuz olmasına rağmen o hala Lin Ruoxi’nin sekreteriydi. Alevlenmek iyi bir fikir değildi, bu yüzden Yang Chen öfkesini tuttu ve onu görmezden geldi.

 

Sadece Yang Chen ayrılmak için döndüğünde Lin Ruoxi hafifçe başını kaldırdı. Berrak gözleri Yang Chen’in sırtına baktı. Onun genellikle asi ve kaygısız sırtı ışıkların altında biraz kederli ve yalnız görünüyordu. Lin Ruoxi pişman hissetmesine engel olamadı, ona teşekkür bile etmemişti ancak onun utangaç mizacı düşündüklerini nasıl söyleyeceğinden habersiz bırakmıştı.

 

Kapı kapandığında, Lin Ruoxi belli belirsiz bir nefes saldı ve belgelerle uğraşmaya devam etti.

 

Yaklaşık bir saat sonra, gecenin geç saatleri olmuştu. Wu Yue saatine bir göz attı ve tereddütle konuştu, “Patron bugünlük duralım, belgeleri geri götüreceğim, düzenledikten sonra da yarın onları Bölüm Başkanı Mo’ya vereceğim. Önemli olanla zaten ilgilendik, şimdi sen dinlenmelisin.”

 

Lin Ruoxi şakaklarını ovuşturdu. Bu günlerde Çin ilaçlarını alarak iyileşiyordu ve ayrıca ziyaret için gelen insanları da kabul etmek zorundaydı. Geç olduğundan, doğrusu oldukça da yorulmuştu, bu yüzden başıyla onayladı ve konuştu, “Bölüm Başkanı Mo’ya sonbahar moda konferansı belgelerini ve Japon pazarına girme projesini şahsen ele alacağımı ve her şeyiyle uğraşacağımı söylersin.”

 

“Anladım Patron.”

 

Wu Yue son derece hızlı bir şekilde çalıştı, beş dakikadan kısa bir sürede bütün belgeleri toparladı. Lin Ruoxi’ye saygılı bir şekilde veda etti ve ayrıldı.

 

Lin Ruoxi derin bir nefes alarak bütün vücudunu rahatlattı ve yumuşak yastığına yaslandı. Yang Chen’in getirdiği büyük dergi çantasına baktı. Biraz düşündükten sonra, uyumadan önce dergilere bakmak niyetiyle çantayı yanına aldı.

 

Çantayı açtığı anda, çantanın dışına aniden aşina olduğu yapışkan pirincin yayılan kokusunu kokladı. Lin Ruoxi şaşkına döndü ve içine dikkatlice baktı. Bir düzineden fazla numaralandırılmış dergilerin dışında, şeffaf bir plastik kabın içinde yapışkan pirinç toplarının olduğunu keşfetti.

 

Yavaşça kabı dışarı çıkardı, içindeki on tane yuvarlak hamur toplarına baktı. Beyazlı, siyahlı, yeşilli... her biri farklı renkteydi. Ayrıca hala üstü birazcık buharlı ve sıcaktı.

 

Lin Ruoxi doğal olarak bunların Wang Ma tarafından verilmediğini biliyordu çünkü çocukken çok fazla yapışkan pirinç topu yemekten midesi rahatsızlanmıştı. Bundan sonra Wang Ma tekrar pirinç topu yemesine izin vermemişti. Bu nedenle bunlar sadece o kişi tarafından alınabilirdi...

 

Cai Yan’a son ziyaretinde yapışkan pirinç toplarını sevdiğimden bahsettiğim için mi?

 

Sadece sıradan bir konuşmadan en sevdiğim yemeği mi hatırladı?

 

Yang Chen’e daha önce söylediği sözleri hatırlıyordu, o kadar soğuktu ki ona tamamen bir yabancıymış gibi davranmıştı,Yang Chen ayrılırken sırtının görünüşü...

 

Lin Ruoxi, gözlerinin nemlenmeye başladığından tamamen habersizdi.

 

Hayatında ilk kez en sevdiği yapışkan pirinç toplarına bakarken Lin Ruoxi’nin hiç iştahı yoktu.