Bölüm 3 :  Cinayet

Siyah düz saçları alnını kapatmış zayıf ve uzun bir adam gazete binasının kapısında sigara içiyordu. Binadan silah sesleri geldiği için polisi arayan bir kişi camdan bakmaktaydı. Bu tip durumlarda birileri camdan ne olduğunu izlerken polis içeriye kimseyi sokmama konusunda katı bir tavra sahip olurdu. Ne olduğunun duyulmaması için büyük bir uğraş vardı.

 Elindeki sigarayı yere atan adam nispeten eskimiş takım elbisesini düzeltip kapının önünde birkaç tur atmaya başladı. Karga gagasını andıran burnu , zayıf ve keskin hatlara sahip yüzü , fazla belirgin elmacık kemikleri ve 1.92lik boyuyla “Akbaba” lakabını taşısa da karakteristik olarak akbabayla benzer bir yönü yoktu. 34 yaşındaki Lucian isimli bu adam yaklaşık 15 senedir gazetecilik yapıyordu ve Levi’yi çok severdi.  Daha önce iki kez boşanmış olmasından kaynaklansa gerek Levi’ye evlenmeme konusunda sık sık tavsiye verir ve bu yüzden iş yerinde çoğu zaman alay konusu olurdu.

Siyah lüks aracından inen müdürün uykudan kalkıp geldiği belliydi. Tombul yanakları uykusuzluğun etkisiyle iyice kapanan gözlerini örtmüştü. Lucian’a yaklaşan müdür sanki tüm bu olaylar Lucian’ın suçuymuş gibi çıkıştı.

-Lucian , neler oluyor burada ?

-Güvenlik görevlisi öldürülmüş sanırım.

-Nasıl olmuş peki ?

-Bilmiyorum , polisler içeri almıyor. Pek de umrumda değil zaten.

-Of of , kes sesini ve git buradan.

Pengueni andıran yürüyüşle harekete geçen müdür kapıdaki polisle konuşmaya başladı. Birkaç dakika sonra polisin cebine birkaç yüzlük sıkıştırıp içeri girmeyi başardı. Güvenlik görevlisini masasında kalbine bir kurşun yemiş halde buldu. İçeride çalışan inceleme ekibini rahatsız etmemeye özen gösterdi ve birkaç dakika sonra dışarı çıkarak henüz oradan ayrılmamış olan Lucian’a Levi’nin nerede olduğunu sordu. Gece çalışmaya kalmış olan tek kişi oydu ve polis üst katta kimseyi bulamamıştı.  

…

Eğer sabah olduğunda Levi , Düsseldorf’tan gelen mektubunu okuyabilmiş olsaydı tamamen yıkılırdı. Gece evine ulaştığında kapısının kırıldığını ve evinin didik didik arandığını görmesiyle birlikte apartmanı hızlıca terk etmişti. Bir şekilde şehirden kaçması gerektiğini düşünüyordu fakat nereye ve nasıl kaçacağı hakkında bir fikri yoktu. Polise güvenmiyordu bu yüzden onlara yakalanmadan kaçabileceği bir yer arıyordu.

Belgelerini ufak bir sırt çantasına atıp kendini dışarı atmıştı ve telaştan zamanın nasıl geçtiğini fark edememişti. Havanın aydınlanmaya başlamasıyla sabah olduğunu anladı. Şehrin en işlek caddesi olan Kızıl Cadde’ye gelmişti. Kızıl ismi yaklaşık 30 yıl önce şehri kaosa sürükleyen birçok bir mafya üyesinin burada kurşuna dizilmesinden geliyordu. Bu kaos ortamından bıkan halk mafya üyelerini öldürdükten sonra burayı şehrin kalbi olarak kabul edip şehrin ticaret merkezi haline getirmişlerdi.

Her çeşit malzeme ve eşyanın satıldığı bu cadde karşılıklı dükkanlardan oluşurdu.  Caddenin sonlarına doğru gece hayatı ve çeteler belirmeye başlar bununla beraber gece boyu ses hiç kesilmezdi. Bu yüzden caddenin son kısımları genelde evsiz boş mekanlardan veya fuhuş için yapılmış birkaç müstakil evden oluşurdu.

Çoğu dükkan henüz açılmamıştı. Levi neden buraya geldiğini bilmiyor , derin düşüncelere dalmış bir şekilde yürüyordu. Dengesiz adımlar atarken sokaktaki direklerden birine omzunu çarptı ve sarsılıp kendine geldi. Sağ tarafında maddi durumu iyi insanların geldiği “Kırmızı Tilki” yer alıyordu. Büyük siyah tabelasının yanında parlayan kırmızı bir tilki vardı. Levi, kendilerini burada yemek yemeye götürecek bir erkek bekleyen onlarca aptal kızla tanıştığını hatırladı ve hafifçe gülümsedi.  Bu lüks restoran onun hiçbir zaman ilgisini çekmemişti.

Biraz daha yürüdükten sonra caddenin sonuna yaklaştığını anladı. Duvarların kenarlarında yatan evsizler , sarhoş birkaç hayat kadını ve Nordic Cafe . Silah ticaretiyle uğraşan kuzeylilerin sık sık takıldığı bu mekanla alakalı pek hoş şeyler duymamıştı. Yine de belindeki silaha güvenerek yürümeye devam etti. İstediği yere gitmek için caddeyi geçmesi gerekiyordu.