Danlyko'ya kazık attıktan sonra işler hiçbir zaman yoluna girmedi.

Masa bir olup üzerime geldi. Bunu bekliyordum, hatta böyle olmasını istiyordum. Gücüm yeter sanmıştım... Kendime olan güvenim, egom, beni olduğum yere, olayların böyle yaşanarak geleceğini ummadığım bir şekilde getirdi.

Üzerime geldiler. Beni bir anda süpürüp götürmediler. Direndim... keşke her şey bir anda olsaydı, hak ettiğimi bulsaydım.

Önce Aylin.. sonra Mirko...

Sıranın bana geleceğini düşündüm. Sıranın bana gelmesini tüm benliğimle istedim.

Drazan'ı indirirken Matea'yla işbirliği yaptım, fakat ardından Danlyko Matea'yı öldürdü.

Danlyko hiç öğrenmemesi gereken bir sır öğrendi... Küt Saçl... O...

Size tüm çıplaklığıyla anlatmam gerek, sizler bunu her zaman hak ettiniz.

Danlyko, Küt Saçlı Kız'ın eşini öldürüp, Küt Saçlı Kız'ı ve kızımı kaçırdı. Onun... sevdiğim tek kadının ırzına geçtiler. Sayısız kez tecavüz ettiler. Bana bunların kaydını bir arabayla yolladılar. Sebep olduğum şeye görmek için tüm kayıtları izledim. 

Danlyko, kızıma dokunmadığına yemin etti. Ona bir kez bile el sürmediklerini söyledi. Onu çocuklarından ayırmadan baktığını, çocuğu gibi sevdiğini iddia etti. Ve kızımın tutulduğu odanın tüm saatini, dakikasını, saniyesini benle paylaştı.

Danlyko bana bir kapı açtı: Küt Saçlı Kız, kızım ve ben; o kahrolası uçurumun kenarında toplandık. Danlyko adamlarıyla birlikte geldi. Elime tek kurşunluk bir silah tutuşturdu.

Küt Saçlı Kız'ın gözlerindeki ışık yitmişti. Bedeni tükenmiş, harap olmuştu. Saçları birbirine karışmış, ölü gibi karşımda dikiliyordu. Aklı yerinde değildi, bunu kolayca görebiliyordum.

Danlyko, kurşunu dilediğim üç kişiden birine sıkabileceğimi söyledi: Küt Saçlı Kız, kızım ve kendim.

Elim titremeden Küt Saçlı Kız'ın alnının ortasına ateş ettim. Çünkü... ah... sadece... onun bu şekilde yaşamasına izin veremezdim. Onca şeyi kaldıramazdı... buna kimse dayanamazdı. Onu öldürmek, aldığım en doğru kararlardan biriydi. Kızımı aldım ve oradan çekip gittim. Danlyko ülkeyi terk etmemi söyledi, bu sebeple Branka'yı ve Boris'i almak üzere çiftliğe döndüm. Yatak odasına girdiğimde Branka intihar etmişti; solgun, bembeyaz bedeniyle bir melek misali yatakta cansız vaziyette uzanmıştı. Onu kolaçan etmesi için Marin'i bırakmıştım; lakin Marin, bir duvara sırtı dayalı yere çökmüştü: gözleri açık, gırtlağına ekmek bıçağı saplıydı.

Bir elimde kızım Beautiful'la beraber odadan çıktım ve korkunç bir çaresizlik duygusuyla gördüğüm tüm hizmetçilerime Boris'i sordum. Hizmetçilerden biri Boris'i mutfakta besliyordu. Boris'i hizmetçinin kucağından aldığım gibi arabama atladım ve oradan ayrıldım.

Yeni bir ülke, yeni bir şehir buldum kendime. Ertesi gün elime bir gazete aldım, haberde yazanı gördüm: Hırvatistan'ın özel mülkiyetine silahlı saldırı: Yetmiş altı ölü, kurtulan yok. Çalışanlarıma haber vermeden oradan ayrılmıştım. Haber vermedim, çünkü Danlyko'nun dönmeyeceğimden emin olmasını istedim. Tüm kadın çalışanlarım... korumalarım... Hepsi öldürüldü.

Ölmesi gereken tek adam yaşadı. İntihar etmeyi bir kez düşündüm, sonrasında bir daha hiç düşünmedim. İntihar etmememe sebep olan düşünce çocuklarımın bensiz büyüyeceğini düşündüğümden değildi. Yapamazdım. Bunca felakete sebep olan varlık bendim. Tüm bu acıyı yaşamalı, tüm bu gerçeği hissetmeliydim.

Fakat zihnim kaldıramadı... kaldıramıyor... akıl sağlığımı kaybettim. Biliyorum, o meşum, ölmesi gereken zihnim, beni yakında terk edecek. Bu, zihnimi sağlıklı gördüğünüz son an olacak... biliyorum.

Elveda. 

kaybedilmiş savaşlara, 

kaybedilmiş kadınlara, 

kaybedilmiş hayatlara... 

ve size 

ve kendime

sadece bir elveda.