Tokyo’nun üzerine asılmış parlak ayın ihtişamı ve ışıkları, Tokyo’nun üzerini bir battaniye misali örtüyordu. Bugün dolunay vardı, güzelliği göz kamaştırıcıydı ve ihtişamı görmeye değerdi. Bu güzelliğin uğursuzluk simgesi olması ne üzücüydü.

Ay ışıkları Tokyo’nun dışındaki bir bölgeye kurulmuş devasa malikaneyi aydınlatıyordu. Geleneksel Japon mimarisi kullanılmıştı, yüz yıllar önceki kralların kullandığı malikaneleri andırıyordu.

Dışarında saf ve mükemmel gözüken bu malikanenin içten içe kan ağlaması ne kadar da üzücüydü.

O sırada, gözün görebileceğinden çok daha karanlık bir odada, on altı yaşlarındaki bir çocuğun yüzüne sahip bir genç elinde gümüşi bir bıçak ve bir tabanca tutuyordu.

Ay ışığını yansıtacak kadar saf olan gümüşi bıçaktan kızıl kanlar damlıyordu. Her damlası kulak yırtan gök gürültüsü gibiydi.

Çocuğun güzel gözlerindeki menfur ve ruhsuz bakışlar insanın kalbini delecek cinstendi. Yüzü istisnai derecede güzeldi, yeşil gözleri zümrütleri andırıyordu.

Ancak güzelliği iğrenç bir kırmızıyla kirletilmişti. Baştan aşağıya kızıla boyanmıştı. Beyaz bir tablonun kirletilmesine benziyordu.

Odada iğrenç kırmızıdan oluşan bir birikintinin içinde yatan başka bir genç daha vardı. Yirmilerinin başlarında, siyah saçlı ve siyah gözlü, birçok kızın kalbinin hızlandıracak bir zarafete sahipti. Ama şimdi kırmızı kesiklerle kaplı bir et torbasıydı.

Ayakta duran ruhsuz gözlerini yavaşça kaldırdı. Yerde bir ölüden farksız duran gence baktı ve ona doğru bir adım attı.

Çıkan tok sesin hemen ardından feryatlar yükselmeye başladı.

“Lütfen dur artık! Klandaki herkesi katlettin. Benim yaşamama izin ver, lütfen! Ben iyi bir insanım, insanlara sürekli yardım ederim. Eğer canımı alırsan çocuklarıma kim bakacak? Lütfen! Onlar için, onlar için yaşamama izin ver.“

Yerde yatan adam yalvarmaya başladı ama yalvardığı kişi duygularından arınmış bir katildi.

“Altı yıl önce Shonen sayesinde cezadan kurtulmuş olabilirsin ama ölümden kurtulamayacaksın.”

Ağır adımlarla ile kan birikintisi içinde yürüdü.

Çırpınan adamın vücudu birden kaskatı kesildi. İblisleri bile ürkütecek feryatları başlamadan önce sadece bir kez titredi.

Elindeki tüm parmaklar yerinden ayrıldı. Dayanılmaz bir acı adamın zihninin derinliklerine bir balyoz gibi indi ama çığlık atamadı.

Ayaktaki genç, nereden çıkardığı belli olmayan bir kapsülü ağzına tıktı. Kapsül sadece yirmi beş santimetre boyutlarındaydı, saydam bir cam kapsülden farksızdı. Ancak adam onu görünce korkudan çığlıklar atmaya başladı ancak çıkan sesler boğuk gürültülerden farklı değildi.

Bir şeyler geveliyordu ancak hiç anlaşılmıyordu.

Ayaktaki genç ona sakin gözlerle baktıktan sonra elindeki tabancayı kemerindeki kılıfa soktu. Elindeki gümüşi bıçakla adamın dirseğine ince bir çizik attı.

Sadece bir çizik olmasına rağmen adama verdiği hasar inanılmazdı. İnsani reflekslerden birisi, acı veya tehdit anında bedeni sertleştirerek dış tehditlere karşı direnmekti. Bunun ise en etkili ve kısa yolu, ayrıca refleks olarak yapılan bir şey, dişleri sıkmaktı.

Adamın ağzındaki cam kapsülün içinde sürekli hareket halinde olan ona yakın örümcek vardı. Kahverengi, kıllı ve iğrenç bacakları cam kapsülden çıkmak için sürekli cama vuruyordu.

Üstelik cam son derece zayıftı.

Genç adam çizik attığı anda adam çığlıklar eşliğinde dişini sıktı ve cam kapsülü parçalara ayırdı. Ağzından garip renkli kanlar çıktı ve delicesine çığlıklar atarak yere yığıldı.

Sonraki bir dakikalık süreç oldukça acı vericiydi.

Adamın çığlıkları karanlık odada yankılanırken genç adam saatini kontrol etti.

“Kırk beş dakika… bilemedin otuz dakikam var. Kanıtları silmek için gayet yeterli bir süre.”

Zaman kaybetmek istemediğini belli edercesine hafifçe eğildi ve adamın boğazına hafifçe vurdu. Sesler bir anda kesildi ve yerini çocuksu ancak soğuk sese bıraktı.

“Eichi. Gittiğin yerde günahların sana eşlik edecek.”