ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

İki Birlik Başkanı, Goh Gun-Hui ve Matsumoto Shigeo, karşılıklı oturdular.

İki adamın her iki yanında, Japon Avcıları Birliği temsilcileri ve onların Koreli meslektaşları ve çeşitli hükümet departmanlarından üst düzey yetkililer arka arkaya oturdu.

Konunun ne olduğu düşünüldüğünde konferans hızla ilerliyordu.

“Yüksek seviyeli Japon ve Koreli Avcılardan oluşan bir saldırı ekibi kurmaya ne dersiniz?”

Matsumoto Shigeo'dan gelen bu öneri, oradaki Korelilerin yüzlerinde çok fazla şaşkınlık göstermesine neden oldu.

Hepsi bugünkü konferansın konusunun Japonların uğradıkları zarar için talep edeceği tazminatı tartışmak olacağını düşünüyordu.

Ama Japonlar bu baş ağrısına gönüllü olarak yardım edeceklerini söylüyorlardı?

Bu nasıl bir ikramiyeydi?

Kısa süre sonra parlak ten rengi yerini alırken Koreli politikacıların şaşkın hali uzun sürmedi. Tek bir adam hariç.

Sadece Goh Gun-Hui, Matsumoto Shigeo'yu gözlemlerken keskin bir bakış attı.

“Bir ittifak kurarak karıncaların yuvasına saldırmak istediğinizi mi söylüyorsunuz?”

“Evet.”

"Japonya'nın çok sayıda birinci sınıf Avcıya sahip olduğunun farkındayız. Ancak Jeju Adası'nı istila etmek hala çok tehlikeli.”

Goh Gun-Hui, son boyun eğdirme çabasının başarısız olduğu iki yıl öncesine kıyasla adada birkaç kat daha fazla canavar bulunduğunu da sözlerine ekledi.

İşte Matsumoto Shigeo burada oldukça şüpheli bir gülümseme oluşturdu.

“Düzgün bir plan olmadan düşmanın ana kampına girersek gerçekten tehlikeli olur.”

Koreli politikacılardan biri, Japonların yardım edeceği önerisiyle epeyce etkilendi ve beklenti içinde sordu.

“Aklınızda iyi bir plan var mı?”

“Evet.”

Matsumoto Shigeo hızlı bir cevapla herkesin dikkatini kendine topladı, ancak daha sonra biraz oyalanıp devam etti.

“Tabii ki var.”

Ondan tek bir komutla, Koreli temsilcilerin önlerine sayıları kadar hazırlanmış dosyalar yerleştirildi.

“Bunlar, karıncaları gözlemlememizden derlenen veriler.”

Konferansa katılan Koreliler dosyayı incelerken Matsumoto Shigeo derinlemesine açıklamasına başladı.

“Her karınca, yüksek seviyeli bir Avcıya rakip olacak kadar güçlü olabilir, ancak aynı zamanda ölümcül bir zayıflığa da sahip. Ve bu, onların kısa ömürleri.”

Karıncalar en fazla bir yıl yaşayabiliyordu.

“Bu, karınca kraliçesi denklemden çıkarılırsa Jeju Adası'nda bulunan her karınca, yaklaşık bir yıl içinde sonunda ölecek demektir.”

“Nitekim…”

Koreli katılımcılar, iyi araştırılmış verileri okurken başlarını salladılar.

Sadece kraliçenin ortadan kaldırılması gerekiyordu.

Bu, S-Seviyeli Kapı’dan çıkan binlerce sıralanamaz canavarı öldürmekten çok daha ulaşılabilir görünüyordu. Ancak, Goh Gun-Hui’nin bakışları buz gibi soğuk kaldı.

‘Bu ne saçma bir fikir…’

Gerçeği zaten biliyordu.

Bir kraliçeyi öldürme eyleminin, bu canavarların binlercesinin her birini öldürmeye çalışmaktan farklı olmadığını biliyordu.

“Bu öneriyi, karıncaların kraliçelerini korumak için kendilerini feda etme içgüdülerini bilmediğiniz için mi yapıyorsunuz?”

Goh Gun-Hui bu gerçeği belirttiğind Matsumoto Shigeo basitçe gülümsedi ve dediğini hafifçe çürüttü.

“Tabii ki biliyorum. Kraliçeyi öldürecek olsaydık büyük olasılıkla binlerce karıncadan oluşan savunma duvarını aşmamız gerekirdi.”

Goh Gun-Hui’nin şüpheleri, Matsumoto Shigeo’nun tavrının ne kadar rahat olduğunu gördükten sonra yalnızca büyüdü.

‘Ne düşünüyorlar?’

Matsumoto Shigeo’nun dudaklarının köşesi yukarı doğru kıvrıldı.

“Ancak ya tüm karıncalar karınca tünelini bir nedenle terk ederse?”

Kraliçe karınca, karınca tünelinin en derin bölümünde yaşıyordu. Karıncalar neden kraliçeyi ve yumurtaları her ne pahasına olursa olsun korumak varken karınca tünelini korumasız bırakacaklardı?

Tüm Koreli temsilcilerin yüzlerinde oluşan ifadeleri sorgularken Matsumoto Shigeo onların kafa karışıklığına cevap vermek için ağzını açtı.

“Oldu. Toplam üç kez.”

Üç kez?

Böyle bir olay üç kez meydana mı gelmişti?

Ama tüm bunların yanı sıra – Japonya bu tür şeyleri nasıl bu kadar yakından biliyordu?

Bu sorunun cevabı hemen geldi.

“Koreli Avcılar geçmişte üç kez boyun eğdirme operasyonları için Jeju Adası'na indiğinde karıncalar savaşmak için tünellerinden çıktılar.”

“Keu-euhk.”

Goh Gun-Hui yumruklarını dizlerinin üzerinde sıkıca sıktı.

Güney Kore Avcıları hayatlarını riske atıp savaşırken Japonlar gizlice onları gözetliyordu. Burada kimse Japonya'yı o zamanlar Güney Kore'ye yardım etmediği için eleştirmedi.

Ama ne olursa olsun komşu ulusun talihsizliğini araştırma malzemesi olarak nasıl kullanabilirler ve sonuçları söz konusu komşularına gururla bu şekilde ifşa edebilirlerdi?

Üçüncü başarısız girişimde S-Seviyeli biri hayatını kaybetmişti. Ve onun yanında sayısız kişi de ölmüştü. Birlik Başkanı Goh Gun-Hui, o zamanlar çok yakın bir noktadan ölmelerini izlemek zorunda kalmıştı.

Sıktığı yumrukları şimdi sert titriyordu.

‘Mm…?’

Japonya’nın en iyi Avcısı Goto Ryuji, Goh Gun-Hui’nin teninin oldukça şüpheli hale geldiğini sezerek kendi sihirli enerjisini serbest bıraktı.

Bu bir uyarıydı – eğer karşı taraf bir şey yapmaya kalkarsa o zaman bu taraf da harekete geçecekti.

Konferansa Goh Gun-Hui’nin koruması olarak katılan Woo Jin-Cheol hızla Birlik Başkanı’nın yanına gitti.

“…Efendim?”

“...Şimdi iyiyim.”

Goh Gun-Hui, Woo Jin-Cheol'u savdı ve o da sessizce geri adım attı.

Japonların tavrının nasıl olduğuna bakılmaksızın bu, araştırma verilerinin güvenilir olduğu kanıtlanırsa karıncalarla bir kez ve sonsuza dek başa çıkmak için altın bir fırsat sunuyordu.

‘Kişisel duygularım yüzünden böyle bir fırsatı kaçırmaya gücüm yetmez.’

Goh Gun-Hui kaynayan öfkesini sadece içinden yatıştırabilirdi.

Konferans salonundaki tehdit edici gerilim ortadan kalktığında Matsumoto Shigeo nihayet asıl konuya girdi.

“Japon Avcılar bu rolü üstlenecek.”

Japonya'nın S-Seviyeli Avcıları birkaç ekibe ayrılacak ve Jeju Adası'na farklı yönlerden saldıracaktı. Karıncalar davetsiz misafirlerle yüzleşmek için dışarı fırlayacaktı ve tıpkı daha

“Kore’nin en iyi Avcılarından kraliçeyi öldürmelerini istiyoruz.”

Güney Kore’nin S-Seviyeli Avcıları, bir helikopter kullanarak adaya gizlice girecekti ve kraliçeyi öldürdüklerinde bir helikopterle tekrar kaçacaklardı.

Gürültü, gürültü…

Japonlar tarafından ortaya konan plan oldukça ayrıntılı ve yapılabilir gibi görünüyordu, bu yüzden Koreli temsilciler heyecandan ısınmaya başladı.

“Japonların planını uygularsak Jeju Adası'nı kurtarabilir miyiz?”

“Bu Japon piçler mağdur oldukları için sonunda ellerini gösterdiler.”

“Bu büyük bir şans.”

“Bu fırsatı değerlendirelim ve Japon Avcıları Jeju Adası'nı geri almak için kullanalım.”

Goh Gun-Hui, Koreli temsilcilerin hararetli tartışmalarına katılmadı ve bunun yerine Matsumoto Shigeo'nun önerdiği planı sessizce düşünmeyi seçti.

‘Şüphesiz, iyi bir şans var.’

Japonya'da 21 S-Seviyeli Avcı vardı.

Buna karşılık, Güney Kore'de sadece sekiz kişi vardı.

Ancak, sağlık nedenleriyle hareket edemeyen veya erken emekli olmak zorunda kalan diğer Avcı hariç tutulursa katılabilecek sadece altı kişi vardı.

‘Bu sayı ile binlerce karıncanın dikkatini çekip dağıtmak imkânsız olur.’

Bunu yapabilmek için Japonya'ya ve onun yirmi kadar yüksek seviyeli Avcılarına ihtiyaçları vardı. Beşli gruplara ayrılsalar bile, yine de dört grup oluşurdu ve bu, Korelilere işlerini yapmaları için zaman kazandırmaya yeterdi.

Ama asıl sorun, Güney Kore’nin en iyi Avcıları S-Seviyeli bir zindanın patronu olan karınca kraliçesini gerçekten öldürebilir miydi?

‘Bu mümkün mü?’

O zaman, Goh Gun-Hui aniden Seong Jin-Woo'nun adını hatırladı.

Seong Jin-Woo, A-Seviyeli bir zindanın patronunu tek başına öldürecek kadar güçlüydü, peki ya diğer S-Seviyeli Avcılarla birlikte çalışırsa?

Güm, güm…

Goh Gun-Hui’nin kalbi çarpmaya başladı.

‘Bunu daha fazla geciktiremeyiz.’

Şu anda karınca canavarlar hızlı bir şekilde gelişiyordu. Karınca ordusunun tamamının ne zaman uçabilir hale geleceğini kimse kesin olarak tahmin edemezdi. On yıl, beş veya hatta önümüzdeki yıl olabilirdi.

Böyle bir şey olmadan önce Koreliler alçak karıncaları öldürmek zorundaydı ve başka bir ülkenin gücünü ödünç almak zorunda kalırlarsa bunu da yaparlardı.

Ama ondan önce…

“Japonya bu iş birliğinden tazminat olarak ne istiyor?”

Birlik Başkanı Goh Gun-Hui bu önemli konunun gözden kaçmasına izin vermedi.

Matsumoto Shigeo, fiziksel olarak gerçekleştirebileceği en kibar gülümsemeyi oluşturmak için elinden geleni yaptı.

“Karıncaların geri kalanı bir yıl içinde öldüğünde adada geride kalan sihirli kristalleri eşit bir şekilde bölüşeceğiz.”

Sadece bu kadar mı?

Goh Gun-Hui, ikna olmadan başını yana eğdi.

“Sadece bununla mutlu olacak mısınız?”

Goh Gun-Hui’nin sorusu, Kore hükümet yetkililerinin ve ona yakın politikacıların kaşlarını çatmasına neden oldu.

‘Küçük bir fiyat karşılığında bunu yapmaya razılarsa bunu memnuniyetle kabul etmeli, neden onları bu şekilde sorguluyor?’

‘Japonlar aniden fikrini değiştirmeye karar verirse ne yapacak…?’

‘Birlik Başkanı Goh Gun-Hui, hala çok güvensizsiniz, geçmişte bir şirketi yöneten bir adam olduğunuz için.’

Sıcak hançere benzeyen bakışları Goh Gun-Hui'ye derinden saplandı. Ağzını kapatmaktan başka seçeneği yoktu.

Koreli katılımcılar arasında kısa bir tartışma yaşandı, ancak kimse itirazda bulunmadı.

Sonunda Japonların teklifi oybirliğiyle kabul edildi.

Konferans başarıyla sona erdikten sonra, Matsumoto Shigeo, Goh Gun-Hui'ye ışıltılı bir gülümsemeyle yaklaştı ve sağ elini uzattı.

“İki milletimizin geleceği bu iş birliğine bağlı. Kaynaklarımızı bir araya getirip elimizden gelenin en iyisini yapalım.”

***

Otel odasına döndükten sonra Matsumoto Shigeo dudaklarının arasına bir sigara koydu. Goto Ryuji onun yanına gitti.

“Bugün çok çalıştınız, efendim.”

“Bay Goto, bugün çok çalışan sensin.”

“Beni çok övüyorsunuz, efendim.”

“Hayır. O zaman Goh Gun-Hui’nin yüzü görmedin mi?”

Matsumoto Shigeo sırıttı.

O zamanlar Goh Gun-Hui’nin yüzünde anlık olarak yanıp sönen duygu – kesinlikle öfkeydi. Matsumoto Shigeo'nun Güney Kore'de en büyük güce sahip olduğu söylenen S-Seviyeli bir Avcının önünde bu kadar çok oyalanmasının nedeni basitti – çünkü arkasında duran güçlü bir müttefiki vardı.

Ve bu, Japonya'nın bir numaralı yakın dövüş tipi Avcısı olan Goto Ryuji idi. Ve ayrıca, Japon Avcı Birliği Başkanı Matsumoto Shigeo'nun güvenilir sağ koluydu.

Goh Gun-Hui’nin ifadesini hatırlayan Matsumoto, alaycı bir gülümseme oluşturdu.

“Konuşmak bile istemediğin birinin gücünü ödünç almak. Zayıflar açısından bakıldığında bu oldukça dayanılmaz olur.”

Goto Ryuji de sırıttı.

Sonunda, tıpkı Matsumoto Shigeo'nun öngördüğü gibi Koreliler Japonlarla çalışmayı kabul etmişti. Her şey plana göre hareket ediyordu.

“Güney Kore yalnızca başlangıç.”

Matsumoto Shigeo konuştu.

“Avcılar yeni güç, yeni siyasi etkidir. Japonya'ya verilen bu güçle yeni bir imparatorluk kuracağım.”

Bakışları daha sonra Goto Ryuji'ye kaydı.

“Ve onun bir sonraki imparatoru olacaksın.”

Matsumoto Shigeo, kurnaz planlarına dayanan imparatorluğun ilk hükümdarı olarak kabul edilecekse Goto Ryuji yalnızca güçlerine güvenilerek ikinci olacaktı. Ve Goto Ryuji'nin tüm bu zaman boyunca Matsumoto Shigeo'ya üstü olarak davranmasının nedeni buydu.

O anda.

“Neredeyse unutuyordum.”

Matsumoto Shigeo bir şeyi hatırladı ve sigarayı söndürürken Goto Ryuji'ye sordu.

“Güney Kore’nin en yeni S-Seviyeli Avcısı hakkında hala herhangi bir bilgimiz yok mu?”

“Görünüşe göre Güney Koreliler bile bu adam hakkında pek bir şey bilmiyor, efendim.”

“…Öyle mi?”

Güney Kore’nin en iyi Avcıları hakkında bilinmesi gereken her şeyi zaten biliyorlardı. Bir kişi hariç.

Yakın zamanda S-Seviyeli olarak tescil edilen Avcı hakkında güvenilir bilgiye sahip değillerdi. Bilinmeyen faktör, planlarında sapmalara neden olabilirdi. Artık bu operasyonun başlamasıyla hırsı tam olarak ortaya çıktığı için Matsumoto Shigeo planından hiçbir şekilde sapmayı göze alamazdı.

‘Tek bir kişinin kendi başına ne başarabileceği şüpheli olsa da yine de…’

Bütün dünyada böyle beş insan vardı.

Onlardan ‘Özel Otorite’ rütbesinde Avcılar olarak bahsediliyordu, bu da her birinin bir ülkenin ordusuna eşit bir güce sahip olduğu anlamına geliyordu.

Hepsi ortak bir özelliği paylaşıyordu. Her biri geçmişte en az bir S-Seviyeli Kapı’yı temizlemişti. Bu tür bir yeteneğe sahip bir Avcı, planını kolayca bozabilirdi.

‘Ancak, bunun olasılığı son derece düşük.’

Yeryüzünde yedi milyar insan olduğunu hesaba katarsak olasılıklar milyarda birin altındaydı. Bu çapta biri ortaya çıkarsa Güney Korelilerin onun hakkında sessiz kalmasının imkânı yoktu. Ancak mevcut atmosfere bakılırsa herhangi bir endişe nedeni yokmuş gibi görünüyordu.

‘Burada çok dikkatli davranarak her şeyi mahvedemem.’

Matsumoto Shigeo telefonunu aldı.

Sonra emrini, hepsi endişeyle aramasını bekleyen kendi Birliğinin üst kademelerine verdi.

“Koreliler bizimle çalışmayı kabul etti, bu yüzden planlandığı gibi tüm S-Seviyeli Avcıları çağırın.”

***

Goh Gun-Hui de o sırada Koreli Avcıları arıyordu.

İlk öncelik, mevcut durumun ciddiyetini açıklamaktı. Birliğin programını buna göre ayarlamayı planlıyordu, ama…

“Ne dedin??”

Tamamen beklenmedik bir haber birdenbire uçtu ve yüzüne yumruk gibi vurdu.

“Avcı Seong Jin-Woo ile hiç temasa geçemiyor musun???”

Nedense sadece Seong Jin-Woo’ya ulaşılamıyordu.

“Telefonu da birkaç gündür kapalı, efendim. Nerede olabileceğini bile çözemiyoruz.”

“….”

Goh Gun-Hui ağzını açmadan önce ağzını sıkıca kapattı. O anda sesi bıkmış gibiydi.

“Bu durumda, o hariç diğer Avcıları mümkün olan en kısa sürede çağır.”

“Anlaşıldı, efendim.”

Birlik temsilcisi eğildi ve hızla Başkanın ofisinden çıktı. Goh Gun-Hui’nin ifadesi derin düşüncelere dalarken sertleşti.

‘Nerede olabilir?’

Seong Jin-Woo'nun kaybolduğu haberini duyduktan sonra Goh Gun-Hui birdenbire geleceğe dair bir önsezi yaşadı.