ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Kitle iletişim araçları çılgına döndü.

- Jeju adasını çorak bir araziye dönüştüren canavarları ortadan kaldırmak için Güney Kore ve Japonya, birleşik bir baskın ekibi oluşturuyor!

Ülke vatandaşlarının çıkarlarını bu haberden daha fazla harekete geçirebilecek başka bir hikâyeyi nerede bulurdunuz?

Televizyon kanalları bu baskınla ilgili haber segmentlerini gün boyu yayınlarken gazetelerin her ön sayfasına tamamen birleşik baskın ekibinin konuları hâkim oldu.

Ancak, bu konu hakkında konuşmaya devam eden sadece Kore medyasıydı. Bu operasyona katılan Japon Avcıların sayısı Korelileri üç kat aşsa da Japon medyasının yaklaşan olay karşısında sessiz kalmasının tuhaf olduğunu kimse düşünmedi.

Ve bir avuç makale çevrimiçi olarak göründüğünde, söz konusu makalelerin ardından gelen yorumlar, en hafif tabirle olumsuz nitelikteydi.

└ Koreliler bir Kapı’yı kendi başlarına kapatamayacak kadar zayıf olduğunda ne bekliyordunuz?

└ Korelilerin geride bıraktığı pisliği neden temizliyorsunuz?

└ Karıncaların burada verdikleri zararları bize tazmin edecekler mi vermeyecekler mi?

└ Faydasız Japon Avcıları Birliği ve sorumsuz Koreli Avcılar, Jeju Adası'nda neden hepiniz geberip gitmiyorsunuz? Haha.

‘Dong-sahng-yi-mong’.

İki taraf aynı olayla ilgili olarak iki farklı şey düşünürken operasyon tarihine doğru zaman geçmeye devam etti.

Bu arada, geçtiğimiz birkaç gün Jin-Woo'nun annesinin hastaneye kaldırılmasından bu yana yaşadığı en mutlu gün oldu.

Birçok şey değişti. Öncelikle ilk şey – Seong ailesi hastaneden taburcu olur olmaz anneleriyle birlikte evlerine döndü.

Tık...

Ön girişi açtığında gördüğü ilk şey dairenin dağınık oturma odasıydı, hepsi Jin-Ah'ın İblis Kalesi'nde meşgulken yalnız kalması sayesindeydi.

“….”

Jin-Woo, kız kardeşinin yanaklarını çimdiklemeye başladı ve nazik kahkahalarla annesi onu durdurmaya çalıştı.

Dört yıllık komadan eve döndükten sonra annelerinin yapması gereken ilk şey evi temizlemekti. Jin-Woo onu caydırmaya çalıştı, ancak sonunda ısrarına karşı kazanamadı. Sonunda, bütün aile evi temizlemek için kolları sıvadı.

Ev tertemiz olunca üçünün de cildi önemli ölçüde aydınlandı. Annesinin hastaneye yatışından sonra her zaman boş ve yalnız gelen daire artık hayat dolu görünüyordu.

Uzun zamandır ilk kez, Jin-Woo bacaklarını uzatıp aklında herhangi bir endişe olmadan yattı. Ve ertesi sabah, oturma odasına gittiğinde…

Kahvaltının yemek masasında düzgünce düzenlenmiş olduğunu görünce annesinin geri döndüğünü gerçekten takdir etti. Park Gyung-Hye taze soğanı kesmeyi bıraktı, başını Jin-Woo'ya çevirdi ve sordu.

“İyi uyudun mu, oğlum?”

Hala uykulu gözlerle, yüzünde bir gülümseme yeşerirken cevap verdi.

“…Evet, anne.”

***

Sözde uzman televizyon ekranında konuşmaya devam etti.

“Bu karınca canavarlarının gösterdiği evrim oranı gerçekten şaşırtıcı.”

Uzmanın yanında oturan bir konuk abartılı bir şaşkınlık ifadesi oluşturarak sordu.

“Canavarlar mı evrimleşiyor?! Japonya'da tek başına mutasyona uğramış bir yaratık olan karınca bulunmadı mı?”

“Haklısınız. Mutasyona uğramış örnek sayısı arttığında ve tüm sürünün kontrolünü ele geçirdiğinde buna evrim diyoruz.”

Bundan sonra hazırlanan video görüntüleri oynamaya başladı. Karıncalar, birinci ve ikinci boyun eğdirme girişimlerinde göründükleri şekliyle ekranda gösteriliyordu.

İlk başta yerde süründükleri için normal karıncalardan farkları yoktu. Sadece dış görünüşlerinden bile, tam olarak büyük boyutlu süper-büyük karıncalara benziyorlardı.

Ama sonra, kısa bir süre sonra…

“Bu, üçüncü boyun eğdirme girişimi sırasında çekilen görüntü.”

Karınca canavarlar artık insanlar gibi iki ayak üzerinde yürüyorlardı. Bir zamanlar devasa olan kafalar büyük ölçüde küçülmüştü, çok daha çevik hareket edebiliyorlardı ve dört uzuv, kol gibi davranıyordu.

Görünüşü yeni bir yaratık oluşturmak için yarım karınca ve yarım insan bir araya getirilmiş gibi görünüyordu. Sadece iki yıl içinde, karınca türünün farklı özellikleri tamamen başka bir şeye dönüşmüştü.

“Ve karınca canavarın bu görüntüsü yakın zamanda Japonya'da büyük bir kargaşa yaratırken çekildi.”

“Vay canına…”

Stüdyodaki izleyiciler, oynatılan görüntü karşısında şaşkınlık içinde nefesini tuttu. Korkularına göre, karınca artık görünüşte bir insana daha yakındı ve sadece bu da değil, sırtında kocaman kanatları bile vardı.

Bu programda konuk olarak yer alan komedyen büyük bir şaşkınlıkla irkilerek sesini yükseltti.

“O şey artık uçabiliyor mu?!”

“Doğru. Ve bu, Kore-Japonya birleşik baskın ekibinin oluşumunda belirleyici faktör olacaktır.”

‘Kore-Japonya birleşik baskın ekibi.’

Bu terim televizyon hoparlörlerinden çıktığında Jin-Woo bir şey demeden televizyonu kapattı. Dürüst olmak gerekirse, o da bu operasyonu kaçırmak istemiyordu. Birlik Başkanı Goh Gun-Hui, baskına katılmak için talepte bulunduğunda kazanacağı tüm deneyim puanlarını düşündükten sonra kalbi çok hızlı atmaya başladı.

Ancak heyecanı hiç vakit kaybetmeden soğudu. Durumu tarafsız ve soğuk bir şekilde analiz edebildi.

‘Annem uyanalı bir gün bile geçmemişti.’

Dahası, annesi oğlunun henüz bir Avcı olduğunu bilmiyordu. Yıllar önce babasının Kapı’nın içinde kaybolduğu haberini duyduktan sonra annesinin birkaç ay boyunca bütün gece ayakta kaldığını da hatırladı.

O kadar acı verici bir anı taşırken Jeju Adası'na gideceğini annesine söyleyemedi.

Dudakları ayrılıp bir cevap vermek istemedi. Ailesiyle en azından birkaç gün biraz zaman geçirmek istedi. Ve başka bir konu için bu kadar uzun süredir savaştığı anı kesinlikle geciktirmek istemiyordu.

“…Operasyona…”

Jin-Woo kararını zar zor verdi ve büyük zorluklarla konuştu.

“…katılmayacağım.”

Deneyim puanlarından çok daha değerli olan tek şey, dişlerini gıcırdatmasının ve daha güçlü olmak için her şeye katlanmasının nedeni. Bu seçimi yapmaktan pişman olmadı.

Bunun dışında şimdi….

└ Bu arada Seong Jin-Woo neden Kore listesinde yok?

└ Sırf S-Seviyeli olduğun için eğilimin değişmeyecek, biliyorsun. Bir zamanlar E-Seviyeli ise sonsuza kadar E Seviyeli, dostum. Muhtemelen saklanmak için kaçtı, bu sırada neredeyse altına kaçırıyordu. Peh.

└ 21 Japon S-Seviyeli Avcılar + emekli Avcı bile Kore'yi temsil edecek, ancak… Seong Jin-Woo nerede?

└ S-Seviyeli iken neden bunu yapmak istiyor? Bu çok utandırıcı.

Bunun dışında, durumunu bile bilmeyen tüm bu isimsiz parmakları şimdi gerçekten sinirlerini bozuyordu. Ya da daha spesifik olmak gerekirse aslında sinirlerini bozan kız kardeşinin stres düzeyiydi.

‘Başkalarının benim hakkımda ne düşündüğü gerçekten umurumda değil ve annem internete bakmıyor, bu yüzden bu yönden sorun yok, ama…’

…Ama Jin-Ah boş zamanlarında buna benzer şeyler aramayı severdi.

‘Cık.’

Jin-Woo cıkladı ve telefonunu indirdi. Kötü zamanlamayla hiç yardımcı olmadı.

Annesi erkenden işi bırakmıştı ve Jin-Ah'ın çalışmalarından dönmesi için henüz çok erkendi. Biraz temiz hava almak ve şımarık ruh halini değiştirmek için gezintiye çıkmayı düşünüyordu, ama bir şeytan gibi telefonu tam o sırada çalmaya başladı.

Jin-Woo arayanın kimliğini kontrol etti ve yüzünde bir gülümseme oluştu.

Tık.

- “Hyung-nim!! Benim, Yu Jin-Ho!”

“Hey, Jin-Ho.”

Şimdi Jin-Woo’nun aklına gelmişti, bu çocuk hala o yerel motelde mi kalıyordu?

“Şimdi nerede kalıyorsun? Aynı motel mi?”

- “Ah, hayır, hyung-nim. Kısa zaman önce bir oda kiralamaya başladım. Neyse ki annem kurtarmaya geldi…”

Kıkırdayan sesini duyan Jin-Woo da içinden mutlu hissetti.

Yu Jin-Ho, ilk etapta aramanın nedenini hatırladıktan sonra aceleyle devam etmeden önce hayatının durumu ile ilgili olarak Jin-Woo'yu kısaca bilgilendirdi.

- “Ah doğru! Hyung-nim, bizim için biraz ofis alanı buldum, gelip bir göz atmak ister misin?”

Ne ofis alanından bahsediyordu?

“Ne ofisi?”

Jin-Woo kafası karışmış bir sesle sorduğunda Yu Jin-Ho kendinden emin bir şekilde konuştu.

- “Elbette, Loncamızın ofis alanı hyung-nim! Bir Lonca kurmak istiyorsan en azından bir ofise ihtiyacın olacak.”

‘Yu Jin-Ho, bu çocuk…’

Görünüşe göre bu çocuk, Başkan Yardımcısı olarak başkanlık edeceği Loncayı geliştirme ve yakın gelecekte onu Avcılar veya Beyaz Kaplan kadar büyük yapma gibi büyük bir yanılgıya kapılmıştı. Jin-Woo yavaşça çenesini kaşıdı.

‘Ona baskın ekibinin sadece benden oluşacağını ve başka hiç kimseden oluşmayacağını söylersem şoka girebilir…’

Çocuğu geçerken kendisine katılmaya davet etmişti, ancak şimdi Yu Jin-Ho'ya Lonca'nın geleceğini açıklama zamanı geldiğine göre Jin-Woo, bunu nasıl yapacağını bile bilmiyordu.

***

“Sen ne düşünüyorsun, hyung-nim?”

Artık buradaydı, Jin-Woo, Yu Jin-Ho'nun neden telefonda bu kadar kendinden emin olduğunu anlayabiliyordu. Boş ofis alanını taradı ve başını salladı.

Konumu oldukça iyiydi.

“Özellikle evine çok uzak olmayan bir yer seçtim, hyung-nim.”

Aynı zamanda düzenliydi.

“Yeni geliştirilen ofis alanlarına bilinçli olarak gittim. ‘Yeni bir şişeye yeni şarap koy’ gibi bir söz var. Katılmıyor musun, hyung-nim?”

Belki de en önemlisi, yer çok büyüktü.

‘…….’

“Bu Loncayı büyütmek için elimden geleni yapacağım, böylece bir gün beş büyük Loncayı geçecek, hyung-nim!”

Yu Jin-Ho mecazi anlamda dizginlenemeyen bir tutkuyla yanıyordu.

‘Böyle tutkuyla yanman sorun değil, ama lütfen beni bunun dışında bırak…’

Jin-Woo, bu ikilem hakkında ciddi bir şekilde düşündü: Yu Jin-Ho'ya çok geç olmadan Yujin Loncası’na geri dönmesini söylemeli miydi?

Eh, kendi oğlunun banka hesabını bile donduran Yujin'in Başkanı'nın oğlunu bu noktada geri almaya o kadar hevesli olmayacağına dair bir hissi vardı. Jin-Woo'nun derin bir düşünce içinde olduğunu gören Yu Jin-Ho, "Heok!" diye haykıran bir ifade oluşturdu.

“Hyung-nim… Burayı sevmedin mi?”

“…Hayır, öyle değil.”

“O zaman kira kontratını imzalamalı mıyım, hyung-nim?”

“…Tabii, neden olmasın?”

Yerin büyüklüğüne bakılırsa, aylık kirası çılgınca yüksek olmalıydı, ancak bir Loncanın potansiyel gelir akışıyla karşılaştırıldığında günün sonunda büyük bir değişiklik olabilirdi.

‘Sanırım biraz daha uzun süre hayal kurmasına izin vermekte sorun yok.’

Şimdilik, Jin-Woo çocuğa bu devasa ofis alanını paylaşanların sadece ikisi olacağını söyleyemezdi.

“Ah!”

Yu Jin-Ho aniden ellerini çırptı.

“Bu arada, hyung-nim. Kalan yer için aklınızda kim var?”

“…Kalan yer?”

Birine söz vermiş miydi?

Jin-Woo, sözlerini unutacak tip olmadığından Yu Jin-Ho'ya sadece kafası karışmış bir ifadeyle baktı ve Jin-Ho’nun durumu heyecanla açıklamasını istedi.

“Lonca oluştururken en az üç kişiye ihtiyacın var, hyung-nim.”

Usta, Usta Yardımcısı ve bir çalışan.

Aslında bu, bir Lonca'nın kurucu üyeleri için gereken minimum kompozisyondu. Dışarıdaki en az tehlikeli Kapı’ya baskın yapan bir takım için minimum sayı kuralı, E-Seviyeli, üç kişi olmak bir şekilde bununla ilişkili görünüyordu.

‘Yine de E-Seviyeli Kapı’yı temizlemek isteyen bir Lonca bulamazsın…’

Kurucu üyelerdi, değil mi?

Kalan boş yeri kimin doldurabileceğini düşünürken birkaç tanıdık yüz Jin-Woo'nun kafasına girip çıktı. Tek şart, onların da Avcı olmasıydı. Mümkün olsaydı bir daha Avcı olarak çalışmak istemeyen ve sadece sayıyı doldurmak orada olan biri.

‘Neden kadınların yüzlerini hayal etmeye devam ediyorum…?’

Avcı olmaktan vazgeçmeye karar veren liseli bir kızın ve Busan şehrindeki ailesinin evine geri dönen bir kadın Şifacı’nın yüzlerini hatırladı, ancak aklından hızla kayboldular. O anda.

“Ah, neredeyse unutuyordum.”

Yu Jin-Ho aniden ağzını açtı. Jin-Woo ona hızla sordu.

“Aniden oraya uygun birini mi hatırladın?”

“Hayır, o değil, hyung-nim. Aslında seni arayan biri vardı.”

“Ben mi?”

“Evet, hyung-nim.”

Jin-Woo ister istemez merak etti. Bu bilinmeyen kişi, Yu Jin-Ho aracılığıyla dolaylı olarak kendisiyle iletişime geçmesine bakılırsa kapsamlı araştırmalarını yapmış olmalıydı.

‘Sonuçta, Yu Jin-Ho ve ben kamuoyunda ortak olarak tanınmıyoruz.’

Bir şey varsa diğerleri ilişkilerini sadece birinin önceki baskın lideri, diğeri ise o baskın ekibinin üyesi olarak görmeliydi.

‘Yine de beni Yu Jin-Ho aracılığıyla arıyor, öyle mi?’

Jin-Woo’nun gözleri birazcık kısıldı.

“Kimdi o?”

“Bilmiyorum, hyung-nim. O kişi kesinlikle İngilizce konuşan bir yabancıydı. Bekle.”

Yu Jin-Ho ceplerini karıştırdı, cüzdanını çıkardı ve oradan bir not parçası çıkardı.

“Kore'de 17'sine kadar kalacağını ve onu ararsan çok sevineceğini söyledi, hyung-nim.”

Jin-Woo notu aldı ve bir cep telefonunun yanı sıra bir otel odası numarası için bir numara buldu. Notun arkasına baktı ama orada hiçbir şey yazmıyordu.

‘17’si… Üç gün sonra.’

İngilizce konuşan bir yabancı – kim olabilirdi ki? Tanıdığı ya da işe yarayan birini düşünemiyordu.

Ancak, aniden…

“…Görünüşe göre önce eve gitmem gerekecek.”

Jin-Woo’nun ifadesi sertleşti.

“Efendim? Şimdiden eve mi gidiyorsun hyung-nim?”

Yu Jin-Ho, uzun zamandır birlikte yemek yemedikleri için hyung-nimine lezzetli bir yemek hazırlamayı düşünüyordu. Ama şimdi ülkesini kaybetmiş birine benziyordu. Belki de biraz fazla duygusuzca olsa da Jin-Woo, dongsaenginin (erkek kardeş) duygularını hiç anlamaya bile çalışmadı.

“Ben önden gidiyorum.”

Yu Jin-Ho, hayal kırıklığına uğramış ifadesini hızla sakladı ve her zamanki gibi kibar bir şekilde selam vererek hızla eğildi.

“Tamam, iyi yolculuklar hyung…nim?”

Başını kaldırdığında, Jin-Woo çoktan gitmişti.

***

Mürekkep siyahı karanlığın gizli geçitlerde yer aldığı andı.

Eun Ji-Min adında bir kadın üniversite öğrencisi eve dönüş yolundaydı. Ancak o anda kalbi deli gibi çarpıyordu.

‘Mümkün değil, değil mi?’

Çünkü onu takip etmekle meşgul bir adam vardı.

Sadece aynı yönde yürüdüklerini umuyordu ve ayak seslerinin tam arkasında böyle devam etmesinin nedeni bu olmalıydı.

‘Mesaj panosunda buna benzer bir şey gördüm.’

Böyle bir durumda sadece kadın değil, erkek de kendini oldukça tedirgin hissederdi. Bir erkeğin yürüme hızı bir kadınınkine daha hızlı veya benzer olmalıydı, onun yanından geçmeye kalkarsa kadın çıldırırdı ama sadece onun arkasında kalmaya çalışırsa bunun yerine daha da şüpheyle karşılaşırdı.

Üstelik ileride köşeyi dönerek kendini kırık bir sokak lambasının olduğu gözlerden uzak bir sokakta bulacaktı ve bu da iki taraf için işleri daha da tuhaf hale getirebilirdi.

Eun Ji-Min arkasına bir baktı.

Beyzbol şapkalı bir adam başını eğdi ve yere bakan yüzü sessizce sokakta yürüyordu. Şüpheli olmasına rağmen toplum içinde böyle beysbol şapkaları takmak suç değildi.

‘Bu tuhaf yürüyüş olayının devam etmesine izin vermek yerine belki…’

Eun Ji-Min, ayakkabılarını bağlaması gerekiyormuş gibi yürümeyi bıraktı ve sonunda adam onun yanından geçti.

“Ohh…”

Adamın görüş alanından çıktığını doğruladıktan sonra Eun Ji-Min rahat bir nefes aldı. Daha sonra dua eder gibi ellerini kaldırdı ve gözlerini kapattı.

‘Bunun için gerçekten üzgünüm, bilinmeyen amca.’

Kıyafetlerini silkelemeden önce çevresine biraz daha baktı. Yüzünde bir gülümseme ile Eun Ji-Min enerjik bir şekilde yeniden yürümeye başladı.

Yapması gereken bir sürü işi vardı! Dönem sonu sınavlarına hazırlanacaksa şimdi eve geri dönse bile yeterli zamanı olmayacaktı.

‘Kapsam ne kadar genişti?’

Bütün geceyi çalışarak nasıl geçireceğini düşünürken omuzları kederli bir şekilde çöktü. Ama Eun Ji-Min köşeyi dönünce gözleri büyüdü.

“Ses çıkarırsan seni öldürürüm.”

Saniyeler önce yanından geçen adam sokağın köşesinde mutfak bıçağı ve yüzünde sinsi bir gülümsemeyle duruyordu.

“Burada… Birkaç kişinin öldüğünü biliyorsun, değil mi?”

“Ah…”

Eun Ji-Min çığlık bile atamadı. Soluk bir ten rengiyle, orada tamamen donup durdu.

Adam yüzündeki beyaz cerrahi maskeyi indirdi ve sırıttı.

“Beni takip et.”

Tik, tik…

Etraflarında kimse yoktu, sadece bozuk sokak lambası kayıtsızca titriyordu.

BL: Evet arkadaşlar bugünkü bölümümüzde mahalledeki katili gördük. Seong Jin-Woo katile ne yapacak acaba? Yarınki bölümde görüşürüz. Yorun atmayı ve beğenmeyi unutmayın