ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

Amerikan Avcı Bürosu, Japonya'daki mevcut durumu değerlendirmek için temsilcilerini Asya şubesinden seferber etti.

Güvenli bölgeden bir helikopter havalandı ve sonunda Tokyo'nun hava sahasına girdi. Hayatını riske atan ve bu geziye gönüllü olan Avcı Bürosu'ndan kıdemli bir ajan, aracın penceresinden dışarı baktı ve dilini tıkladı.

“Ne kadar trajik.”

Tokyo'nun şu anki durumu tahmin ettiğinden çok daha kötüydü. Zindan molası gerçekleştikten sonra şehrin kendisi tamamen yıkılmıştı.

Binalar artık eski görünümlerine sahip değildi. Kağıt parçaları gibi katlanmış ve buruşmuş arabalar, bellerinden bükülmüş sokak lambaları, yanan alevler, yükselen duman, yanık kalıntılar ve tanımlanamayan küle dönüşen yapılar.

Elbette, ‘trajik’ kelimesi, bu kadar sefil bir manzara için bulunmuştu.

Temsilcinin alnı bilinçsizce buruştu. Gelecekte birisi ona cehennemi görüp görmediğini sorarsa o zaman evet, şimdi gerçekten de bir cehennem gördüğünü söyleyebilirdi.

Ne yazık ki buraya yıkılan şehrin yasını tutmaya gelmemişti.

Hayır, görevi mevcut durumu değerlendirmekti. Yanındaki Japon temsilcisine sormadan önce aşağıdaki katliamı filme almaya devam etti ve dikkatle gözlemledi.

‘Şehir bu kadar yıkılmış olsa da hiç insan kalıntısı görmüyorum?’

Kıdemli ajan, Avcı Bürosu'nun Genel Merkez’deki eğitimi sırasında Jeju adasında S-Seviyeli Kapı'nın açıldığını gördüğünü hatırladı.

İster bir video klipten isterse bir fotoğraftan olsun Jeju Adası'nın sokakları cesetlerle doluydu. Karıncalar, zamanında adadan kaçamayan her sakini öldürmüştü.

Tarihteki en kötü trajedilerden biriydi ve Avcı Bürosu, o zamanlar olanların ayrıntılı kayıtlarını tutmuştu.

Ama şimdi, Tokyo şehri gezegenin yüzeyinden silinmiş olsa da herhangi bir ceset görmek zordu. Hayır, aslında bulunacak ölü insan izi yoktu.

Japon temsilci konuştu.

“Aslında elden bir şey gelmedi. Devler insanları yiyor.”

Japon Avcıları Birliği için çalışan genç bir adamdı. Son zamanlarda hayatının nasıl olduğunu kan çanağı gözlerinden ve henüz kesemediği uzayan sakalından anlamak o kadar da zor değildi.

Yüzünde derin kırışıklıklar oluşturan endişelerle konuşmaya devam etti.

“Bu piçler, Japon halkının tüm izlerini Japonya'dan silecekmiş gibi davranıyorlar. Bütün binaları yıkıyorlar, insanları yiyorlar ve hatta sokaklardaki ağaçları da çıkarıyorlar.”

Baş sallama, baş sallama.

Avcı Bürosu ajanı bunu kabul etti.

S-Seviyeli Kapı'dan çıkan bu Dev tipi canavarlar, diğer canavarlardan belli bir davranış farkı sergiliyordu. Diğer canavarlar insanları öldürmeye odaklanırken bu canavar grubu aktif olarak görebildikleri her şeyi yok etmeye çalışıyordu.

Bu yaratığın uyanışının ardından sadece medeniyetin yıkılmış kalıntıları kalmıştı. Tokyo'nun neresinde olursa olsun, kimse bir bina göremezdi, hayır, tek bir evin hala sağlam durduğunu göremezdi.

“Ancak bu sayede kendimize biraz zaman kazanabildik.”

‘Bu sayede’ dedi.

Japon Birliği çalışanı, kendisiyle dalga geçen bir gülümseme oluşturdu.

Yollarına çıkan her şeyi yok etmeye çalışan ve böylece insanların katliamlarından kaçmaları için yeterli zaman veren canavarlara minnettar mı hissetmeliydi yoksa üzülmeli miydi?

Çalışanın yüzünde böylesine karmaşık duygular yer alıyordu.

Avcı Bürosu ajanı bu Japon adama baktı ve kendi kendine düşündü.

‘Böyle dayanabileceği bir şey.’

Ne de olsa ülkesinin başkenti bir anda böylesine sefil bir duruma düşmüştü, değil mi?

Birinin ülkesine saldıran canavarlardan hissedilen kayıp hissi, bu Amerikan ajanı için yabancı bir kavram değildi.

Amerika Birleşik Devletleri de yaklaşık sekiz yıl önce Batı Sahilinin bir kısmını S-Seviyeli Kapı’dan çıkan tek canavar ‘Kamish’ yüzünden kaybetmişti.

Ve hepsi bu muydu? Japonya'nın hemen yanındaki Güney Kore de yaklaşık dört yıl boyunca ülkenin en büyük adasını canavarlara teslim etmek zorunda kalmıştı, sadece yakın zamanda bir şekilde kurtarmışlardı, değil mi?

Amerikan ajanı, o baskının vahşi savaşlarının görüntülerini izlerken bir şeyi doğrulamak zorunda kaldı.

Güney Kore ile hiçbir ilişkisi yoktu, ancak yalnız Koreli Avcı'nın tüm o karınca canavarlarını süpürdüğünü ve hatta mutasyona uğramış karıncayı gerçekten iyi bir şekilde tokatladığını görünce koltuğundan fırlayıp mutlu bir çığlık atmıştı.

Bu sadece Avcı Bürosu'nun Asya şubesi için çalıştığı için değildi. Jeju savaşını küçük bir ülke olan Kore ile canavarlar arasındaki bir savaş olarak değil, bunun yerine insanlık ve canavar dalgaları arasında bir vekâlet savaşı olarak görmüştü.

Ve burada, Japonya denen bu topraklarda, insanlık ve canavarlar arasında daha çok savaş yaşanıyordu.

‘Bunun sonucu şu…’

Tatatatatata-!!

Helikopterin dönen pervanelerin inanılmaz gürültüsü devam etti, ancak yerdeki durum ajanın dikkatini gürültüden çalacak kadar ciddiydi.

Kızgın ve sinirli hissediyordu. Ancak burada yapabileceği hiçbir şey yoktu. Yapabileceği tek şey, kendisine verilen görevi yerine getirmekti. Ajan kamerayı kullanmaya devam etti ve Japon’a arada sırada kafasında beliren soruları sordu.

Ama sonra, onu büyük bir şaşkınlıkla karşılayan bir şey keşfetti ve poposunun üstüne düştü.

“Heok!! O-Oradaki şey!”

Amerikan ajanından İsa'ya seslenmeye başladığında soğuk ter döküldü. Japon Birliği çalışanı, ayağa kalkmasına yardım etti.

“Demek gördün.”

“O-Orada! Orada bir Dev var!!”

“Evet. Hala burada kalan bir Dev var. Hayır, ‘kalan’ olarak adlandırmaktansa yerinde hareket etmediğini söylemeli miyim?”

Çalışanın bakışları pencerenin dışına kaydı. Amerikan ajanı kaşlarındaki soğuk teri sildi ve dikkatli bir şekilde aynı yöne baktı.

Bu ajanın gördüğü herhangi bir canavardan daha büyük ve daha uzun olan devasa bir canavar, tamamen harap olmuş Tokyo şehrinin şehir merkezinde gururla duruyordu.

‘Bu Dev tipi canavar…’

Helikopter, çalışanın talimatlarına göre daha yakın uçmaya başladı. Ajan, yüzü anında solarken aceleyle sordu.

“O-O şeye bu kadar yaklaşsak sorun olmaz mı?”

Amerikalı bunu kesinlikle bu yolculuğa çıkmadan önce duymuştu. Artık tüm Dev canavarlar Tokyo'yu terk etmişti, bu da terk edilmiş şehrin şartlar altında alabileceği kadar güvenli olduğu anlamına geliyordu.

Ama o zaman bu, bu açıklamadan çok farklı değil miydi?

Japon Birliği çalışanı, endişelenecek bir şey olmadığını belirten bir ses tonuyla durumu sakince açıkladı.

“Sorun olmayacak. Yaratığın ellerinin ulaşamayacağı yükseklikte kaldığımız ve önce saldırmadığımız sürece %100 güvende olacağız. Bu, çok sayıda gözlem çabasıyla onaylandı, böylece rahatlayabilirsiniz.”

Gulp.

Amerikan ajanı tükürüğünü yuttu.

‘Birden çok gözlemle doğrulandı, öyle mi?’

‘Gözlem.’

Japon çalışan bu kelime sanki pek bir şey ifade etmiyormuş gibi konuştu, ama o sonuca varmak için o Dev canavarın elinde kaç kişinin feda edilmesi gerekmişti?

Sadece Dev'in ulaşabileceği yere çok yakın uçan o şanssız azınlığı düşünmek, ajanın ürpertti.

Her halükarda, S-Seviyeli canavarlarla ilgili verileri derlemek ve Japonya'nın mevcut durumu hakkında Genel Merkez'e rapor vermekle görevli bu ajan için çok değerli bilgilerdi.

Dev'i incelerken kaşları yavaş yavaş kalktı. Şimdi daha yakından baktığında, bu yaratığın yüzü ona tanıdık geliyordu.

‘Doğru…’

Yuri Orlov’un bedeniyle sihirli bariyerini yerle bir eden, süper dev piçten başkası değildi. Başka bir yere dağılmış diğer canavarların aksine, sadece bu Dev canavar, diğerleri tarafından patron seviyesi olarak belirlenmiş, burada kalmayı seçmişti.

Japon çalışan yüzünde acı bir ifadeyle konuştu.

“Canavarın o Kapı’yı da koruduğunu mu düşünüyorsunuz?”               

“Ah… Şey, ben…”

“Bu, o piçi üçüncü kez görüşüm, ancak her gördüğümde farklı şeyler düşünmeye devam ediyorum.”

“Şimdi ne düşündünüz?”

“Gözlerime göre, o şey...”

Japon çalışan devam etmeden önce bekledi.

“O şey bir şey bekliyor. Bana öyle geliyor.”

“Anladım.”

Çalışan, bakışlarını Dev'e çevirdi.

Nitekim bir bakıma kesinlikle öyle görünüyordu. Bu Japon çalışanın mevcut durumu bu şekilde okumasının pek de zor olmayacağını düşündü.

Bu iki kişi, patron seviyeli Dev canavar hakkında konuşurken helikopter mutlak güvenlik sınırına yaklaşmıştı.

Başının üzerinde bir helikopter vızıldıyor olsa da Dev parmağını bile kıpırdatmadı. İnsan yapımı mekanizmanın varlığını bile algılamamış gibi tamamen uysal kaldı.

Ancak çalışanın açıklamalarına göre bu şey de hiç saldırmayacakmış gibi değildi.

“Yaratık, sabit menzile giren her şeye kesinlikle saldıracaktır. Saldırısının hedefi ister insan ister makine olsun ondan hiçbir şey kaçamaz.”

Bunu öğrenmek için kaç tane gözlem girişimi gerekmişti?

Japonlar durumu sakin bir şekilde açıklarken Yuri Orlov'un son anları, Amerikan ajanının gözünde çalışanın yüzününki ile örtüşüyordu.

Patron canavarın çevik hareketleri bariyeri aşıp hızla Yuri Orlov'u kaptığında evde yayını izleyen tüm izleyicilerde büyük bir zihinsel şok bırakmıştı. Rus’un ölümü dünyanın geri kalanına bu şekilde canlı olarak gösterilmişti.

Büro tarafından derlenen S-Seviyeli Avcı raporu, Yuri Orlov'u şöyle tanımlıyordu:

- Zenginlik ve şöhret peşinde koşan bir adam.

Japonya'dan para çekmekte başarısız olmuş olabilir, ancak bu olay sayesinde kesinlikle tüm dünyadaki en ünlü Avcılardan biri haline gelmişti.

‘Görmek isteyeceği sonuç bu muydu emin değilim ama pekâlâ.’

Ajan, Yuri Orlov'un son anlarını hatırladıktan sonra kaşlarını çattı. Bu sırada Japon çalışan konuştu.

“Bu da kişisel bir bakış açısı ama…”

Kişisel bir bakış açısı olduğunu söyledi. Ancak Amerikan ajan, bu adamın fikirlerini oldukça ilginç buldu, Dev canavarla ilgili birini ya da başka bir şeyi beklediği görüşünü bile.

“Pekâlâ, lütfen söyle bana.”

Ajan başını salladı ve çalışanın devam etmesini sağladı.

“O şeye baktığımda, yaratığın gerçekten ‘canlı’ olduğu hissine gerçekten kapılmıyorum, anlıyor musun? Evet, belli ki nefes alıp veriyor ve canlı olduğu için etrafta dolaşabiliyor, ama bunun yalnızca programlanma şekline göre hareket eden bir makineye bakmak gibi olduğunu mu söylemeliyim?”

“Bir makine mi, bu…?”

Maalesef ajan bu değerlendirmeye katılamadı.

Yakından bakıldığında Dev canavarın heybetli figürü, tek kelimeyle eziciydi. Ajan, yaratıktan gelen göğüs sıkıştıran basınca maruz kaldığında o şeyi bir makine olarak düşünemiyordu.

O anda.

Dev'in gözleri onlara doğru çevrildi.

“Heok!!”

Pat!!

Ajan bir kez daha kıçının üstüne düştü. Japon ajanı bunu bekliyormuş gibi Amerikan ajanı destekledi. Daha sonra sakinleştirmek istiyormuş gibi konuştu.

“O şey bize bakıyor. Bu mesafeyi koruduğumuz sürece, saldırmayacaktır.”

Ajan başını salladı. Az önce kalbinin göğsünden düştüğünü sanmıştı. Gecikerek kamerasını kaldırdı ve yaratığı çok detaylı bir şekilde kaydetti. Kadrajın bu kadar az titremesinin nedeni muhtemelen tamamen helikopterin havada dolanarak vızıldamasından kaynaklanmıyordu.

Ajan ancak şimdiye kadar yeterince veri topladığını anladıktan sonra tekrar konuştu.

“O Kapı’dan kaç Dev çıktı?”

“Toplamda 31. Patron seviyesi hariç, geri kalanlar kırsal kesimde eşit bir şekilde dağıldı.”

“…Ve şimdiye kadar kaç tanesi öldürüldü?”

“Sadece iki.”

“Bu şu anlama geliyor, buradaki patron hariç, biz konuşurken Japonya'yı yok eden 28 Dev var.”

“Devlere karşı savaşacak Avcı kalmadı, görüyorsunuz. Herkes şu anda kaçmakla meşgul.”

Çalışanın ten rengi kasvetliydi.

Zindan molasının gerçekleştiği gün, Tokyo sakinlerini tahliye etmek için yeterli zamanı kazanmak için önemli savaşa katılan Avcılar öldürüldü.

Bu süreçte iki canavarı öldürebilmişlerdi, ancak kalan 28'inin ülkenin geri kalanına yayılmasını önlemek için başka yöntemleri kalmamıştı.

Bu, Japon Birliği çalışanının ayağındaki yangını söndürmeye çalışmakla çok meşgul olması gerekirken, Avcı Bürosu'ndan yardım talebine direnmeden ‘evet’ demesinin sebebiydi – hayır, tüm vücudundaki yangını.

Tam o anda.

“N-Ne yapıyorsunuz?”

Amerikan ajanı ayağa fırladı ve onu durdurmaya çalıştı, ancak Birlik çalışanı sonunda başını eğmeyi başardı. Dizleri tamamen bükülmüş ve alnı yere bastırılmıştı.

Gurur ya da haysiyet gibi şeyler artık önemli değildi. Hayır, ödenmesi gereken tek maliyet gururu ya da onuru olsaydı o zaman daha da sert bir şey yapmaktan çekinmezdi.

Ve böylece, hala secde pozisyonunda kalan çalışan konuştu.

“Lütfen bize, Japonlara, yardım edin.”

Amerikan ajanı, Japon’a yardım etmek üzereydi ancak tam yardım edecekken durdu. Çalışanın vahim kararlılığına karşılık hiçbir şey söyleyemedi.

Japon akıcı bir İngilizce konuştu ve savunmasını vurguladı.

“Amerika bize yardım etmezse ulus olarak Japonya bitecek. Japonya bunca zamandır Amerika Birleşik Devletleri'nin güvenilir bir müttefiki değil miydi? Amerika'nın müttefiki olan Japonya için sadece bu seferlik risk almayı düşünmez misiniz?”

Bunun çalışanın kendi kalbinden mi kaynaklandığı yoksa Japon Avcı Birliği tarafından emredildiği bilinmiyordu. Ancak nereden geldiğine bakılmaksızın bu genç adamın çaresizliği kesinlikle sesinde hissediliyordu.

Ajan alt dudağını ısırdı ve biraz güçlükle cevap vermeden önce biraz düşündü.

“Genel Merkez’e yardım talebinde bulunacağım.”

“Teşekkür ederim. Gerçekten çok teşekkür ederim.”

Amerikan ajanı arka arkaya birkaç kez başını eğen Japon çalışana umutlanmaması gerektiğini söyleyemedi.

Amerikalılar, yüksek seviyeli Avcılarının birçoğunu ‘Kamish’ olayından kaybettikten ve böylece geri kalan Avcılarının refahını zar zor yönetmeye başladıktan sonra, sırf Japonlar için harekete geçerler miydi?

‘Harekete geçmeyeceklerinden oldukça eminim.’

Ancak ajan, milleti uğruna başını öne eğen bu genç adama, sevgili ülkesinin zaten bitmiş olduğunu nasıl söyleyebilirdi?

‘Yapabileceğiniz tek şey, onu göklerin iradesine bırakmak…’

Ajan yukarıdaki gökyüzüne baktı.

Maalesef, gökler aşağıdaki dünyaya, tıpkı şu anda nasıl olduğu ve gelecekte de devam edeceği gibi, ilgisizlikle basitçe bakıyordu.

Ajan kendi kendine mırıldanmadan önce sersemlemiş bir şekilde göklere baktı.

‘Tanrım… Lütfen bizi yüzüstü bırakma.’

***

Jin-Woo sabah erken kalktı ve hafif bir koşu yaparken Lonca ofisine gitti.

‘Evet, şüphelendiğim gibi.’

Gözleri mutlulukla dolup taşıyordu, ölü noktadan biraz yukarıya bakıyordu. Ve şimdiye kadar olduğu gibi Günlük Görev’in şu anki durumunu görebiliyordu.

Bip.

[Koşulan mesafe: 10km]

[‘Koşu: 10km’yi tamamladınız.]

Kendini mimar ilan edenden kurtulsa da hiçbir şey değişmemiş gibiydi. Sistem şimdiye kadar olduğu gibi çalışmaya devam etti ve tıpkı daha önce olduğu gibi, sabah gözlerini açar açmaz Günlük Görev geldi.

Fiziksel durumu da doruktaydı.

Bu ‘Kara Kalp’ vücudunda kök saldığından beri, içinde canlılık taşıyordu. Kasıtlı olarak hızını düşürdü, ancak her adımı hafif ve havadar geliyordu.

Ancak lanet piçin bu şekilde öldürülmesi sayesinde şimdi bir ton cevapsız soruyla kalmıştı.

‘Gördüğüm o kaydedilmiş görüntü tam olarak neydi?’

İzlemenin bu ‘Kara Kalp’i açmanın koşullarından biri olduğunu düşündü, ama diğer her şey bir sır olarak kaldı.

Tıpkı düşünceleri derinleşirken…

“Affedersin!! Bekle!”

“Bay Yu Jin-Ho!! Sana bazı sorular sorabilir miyim?”

Jin-Woo uzaktan gelen sesler karşısında başını kaldırdı. Ve işte o zaman Lonca binasının dışında kamp yapan büyük muhabir kordonunu gördü.

Yu Jin-Ho’nun şu anda etrafı sarılmıştı, kendini kurtarmak için hiçbir şey yapamıyordu. Sabah giderken muhabirler tarafından tuzağa düşürülmüş gibiydi.

Gazeteciler soru yağmuruna başladı.

“Bay Yu Jin-Ho, dün Avcılar Loncası'nda yaşanan trajedinin farkında mıydınız?”

“Lütfen Ah-Jin Loncası Başkan Yardımcısı olarak bize bir açıklama yapın.”

“Avcı Seong Jin-Woo’nun bu olayla bağlantısı nedir?”

“Japonya şu anda bir kriz yaşıyor, ancak Bay Seong Jin-Woo Japonlara yardım etme konusundaki düşüncelerini ifade etti mi?”

‘Aha.’

Jin-Woo başını salladı.

Bu muhabirler onunla kişisel olarak röportaj yapamıyorlardı, bu yüzden onlar için kolay bir hedef olarak görünen Yu Jin-Ho'ya yapışmaya başvurmuşlardı.

Jin-Woo, çocuğa yardım etmesi gerektiğini düşünerek ileriye doğru bir adım atmak üzereydi, ancak sonra bir şey fark etti ve tamamen hareket etmeyi bıraktı.

‘Mm…?’

Nedense Yu Jin-Ho’nun ifadesi şu anda o kadar kötü görünmüyordu.

Dışarıdan biraz rahatsız görünüyordu, ancak Jin-Woo'nun olağanüstü gözleri kesinlikle gülümsemesini zorla bastırmaya çalışan çocuğu yakaladı.

‘Hah, bu Jin-Ho. Böyle şeylerden hoşlandığını bilmiyordum.’

Jin-Woo şaşkına döndü ama yine de yumuşak bir sırıtma oluşturdu. Görünüşe göre burada yardımına kesinlikle gerek yoktu.

‘Öyleyse, onun yerine ne yapmalıyım?’

Yu Jin-Ho'yu sessizce ofise sürüklemeli miydi, yoksa çocuğun biraz daha eğlenebilmesi için geldiği yoldan geri mi dönmeliydi?

Jin-Woo, seçeneklerini düşünürken Jin-Woo'nun hemen arkasında bir araba durdu. Ve sonra penceresi sessizce açıldı.

“Siz Seong Jin-Woo Avcı-nim misiniz?”

Jin-Woo bu alışılmadık sesi duydu ve fazla düşünmeden kim olduğunu görmek için arkasını döndü.

Ancak…

‘Ha?’

Kim olduğunu onayladıktan sonra kaşları hafifçe kalktı.

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

BL: Evet arkadaşlar  bu günlükte bu kadar. Yarın aynı saatte görüşürüz. Bu arada sizce Jin-Woo'ya seslenen kim? Tahminleri yoruma yazabilirsiniz. Yorum atmayı beğenmeyi ve ifade koymayı unutmayın