ÇEVİRMEN:SNBURAK

EDİTÖR:BLACKLOTUS

[Kralım… Sizinle bir konu hakkında konuşabilir miyim?]

Beru, birden Jin-Woo ile temasa geçti.

Uzaktaki canavarları öldürmek için karınca taburuna liderlik etmekle görevlendirilmiş en güçlü Gölge Asker, efendisine ne söylemek istedi?

‘Sorun ne?’

Jin-Woo içten sordu. Beru daha sonra dikkatli bir şekilde ustasından izin istedi.

[Avı bu hizmetçinin bulunduğu yere götürecek kadar nazik olabilir misiniz?]

Avı bulunduğu yere götürmek mi?

Beru'nun bahsettiği ‘av’, elbette, çeşitli zindan kırılmalarından sonra Kapıların dışında dolaşan canavarlardı. Eski karınca kralı, tüm canavarlara kendi başına bakmak istediğini ima ediyordu.

Hatta Açgözlülük bile güç açısından Beru ile kıyaslanamazdı, ancak aynı Komutan sınıfında olmaları gerekiyordu. Dolayısıyla, astlarının bir isyan veya benzeri bir şey başlatması pek olası değildi ve şimdi işleri tek başına yapmak istiyordu.

Jin-Woo, bu isteğin sebebini bir süre düşündü, ancak sonra belli bir olasılık hızla aklına girdi.

‘Yoksa…??’

[Bir avı her yendiğimde, tüm vücudumda ‘deri değiştirmeye’ benzer bir his hissediyorum, kralım.]

Düşündüğü gibi! Tahmininin doğru olduğu ortaya çıktı.

Beru, ‘deri dökme’ demişti. Yani, bir sonraki aşamaya geçmek üzereydi.

Gölge Ordusu'na katıldığından beri Beru her zaman ön planda durdu ve herkesten daha fazla düşmanla savaştı. Ve sonunda, daha yüksek bir sınıfa geçme fırsatı ile ödüllendiriliyordu.

İlerlemeden sonra İgris ve Demir gibi yüksek seviyeli askerlerin ne kadar güçlü olduklarını hatırlarken…

‘…Bu harika bir haber.’

Beru, Gölge Ordusu'nun bir parçası olmadan önce bile S-Seviyeli Avcılarla oynayacak kadar güçlüydü. Şu anki sınıfı da mevcut tüm Gölge Askerleri arasında en yüksekti.

‘Bu, sonunda ‘Komutan’ın üzerindeki sınıfı görebileceğim anlamına mı geliyor?’

Jin-Woo, gelişimi sayesinde istatistikleri büyük ölçüde yükseldikten sonra Beru'nun ne tür değişiklikler yaşayacağını gerçekten merak ediyordu. Karınca askerine hemen cevap verdi, şüphesiz endişeyle kralının cevabını bekliyordu.

‘Peki. Hadi yapalım şunu.’

[Oh, teşekkür ederim, kralım. Karınca taburunu hemen yanınıza geri göndereceğim.]

‘Hayır, gerek yok.’

Jin-Woo kendi kendine sırıttı. Elbette Beru, onlarca kilometre uzakta oldukları için Egemeni’nin yüz ifadesini göremiyordu.

‘Gölge Ordusu.’

Jin-Woo seslendi ve neredeyse 1200 kişilik askerleri ona aynı anda cevap verdi.

Şövalyelere liderlik etmekten sorumlu İgris’ten Yüce Orklara liderlik etmekten sorumlu Köpek Dişleri, Nagalara liderlik eden Jima’dan, devlere liderlik eden 6 numara, Buz Ayılarına liderlik eden Tank’tan ve hatta kalan askerlere liderlik eden Açgözlülük’e.

Gürültülü kükremelerini duyabildiğini düşündü. Her biri tüm dikkatlerini Jin-Woo’nun çağrısına odaklamaya başladı. Onların gerilimini çok açık bir şekilde hissetti, bu kadar uzakta bile.

Bu memnuniyet duygusunun tadını çıkarırken Jin-Woo yeni emrini verdi.

‘Millet, geri çekilin.’

[….!!]

‘Sizi geri istiyorum.’

Emir verildiği anda, Gölge Ordusu'nun tamamı yeniden hareket etmeye başladı. Askerlerin hepsi gölge durumlarına geri döndü ve hızla Jin-Woo'nun onları beklediği yöne yöneldi.

[Kralım… Neden sadık askerlerinizi geri çağırdınız?]

Jin-Woo şaşırmış gibi görünen Beru'ya kıkırdayarak cevap verdi.

‘Bundan sonra, sadece sen ve ben kalan canavarları yeneceğiz.’

Bu, Beru'nun ilerlemesini hızlandırmak için mevcut en iyi seçenek gibi görünüyordu.

Tıpkı yüksek seviyeli bir oyuncunun bir oyunda daha düşük seviyeli bir arkadaşa yardım etmesi gibi, Beru'nun yanında savaşmayı ve avlanma hızlarını büyük ölçüde hızlandırmayı planlıyordu, bu süreçte astına bir sürü deneyim puanı hediye edecekti.

Başka bir deyişle, Beru ‘güç seviyesine’ gidiyordu.

Hala zindan kırılmalarının meydana geldiği epeyce alan vardı, bu yüzden ikisi onları temizlemek için etrafta dolaşırsa gerekli seviye sınırı çok yakında karşılanacaktı.

Elbette, kapsamaları gereken alan çok geniş olduğu için bu yöntemin etkinliği, düşmanları temizlemek için askerlerini göndermekten çok geride kaldı, ancak burada öncelik Beru’nun ilerlemesiydi.

[Ah, kralım…]

Beru cümlesini bitiremedi, sesi duygularla doldu.

‘Hah. Bu adam.’

Zaman geçtikçe duygularının daha da zenginleştiğini görünce evde annesini ve Jin-Ah'ı korumasının beklendiği gün boyunca gölgelerde saklandığına dair çok az şüphe vardı.

Gölgelerinin geri çağrılması neredeyse tamamlandığından Jin-Woo soruyu askerlerine sordu.

“Beru'nun dışında ilerlemelerinin yakın olduğunu hisseden başka biri var mı?”

Belki de kaçınılmaz olarak yanıt gelmedi. Sonuçta bir sonraki sınıfa geçmek kolay değildi. Ve yaklaşan ilerlemeyi hissetmek için mükemmel bir algıya ihtiyaç vardı.

Sadece Beru'nun tüm Gölge Askerleri arasında kendi ilerlemesini hissedebilmesi için bir neden vardı.

Tam da düşünceleri bu noktaya geldiğinde...

Shururuk….

Beru orada dururken efendisiyle yalnız ava çıkmak için can atarken yanında yerden başka bir Gölge Asker çıktı.

Beru’nun yüzünde bir hayal kırıklığı ifadesi belirirken Jin-Woo’nun kendi ifadesi daha da aydınlandı.

“Güzel.”

Normalde yaptığı gibi İgris kibarca dizlerinin üzerine çöktü.

Jin-Woo, İgris’in formalitelere boyun eğmeyen bağlılığından her zaman biraz rahatsız olmuştu ama yine de uzun bir süre sonra jesti tekrar görmek onu ne olursa olsun mutlu etti.

İgris’in ilerlemesi – bu da dört gözle beklediği bir şeydi, değil mi?

“Peki. Başlayalım.”

Jin-Woo, ‘İblis Kral’ın Kısa Kılıçları’nı çağırdı ve derin bir şekilde gülümsedi.

Bu ne kadar şaşırtıcı bir üreme oranıydı – o kadar uzun olmamıştı ancak ağaç canavarlarının yanık siyah kalıntılarından yeni filizler çıkıyordu.

“Kiiieehk!”

“Kiiehk!”

Bunun yanında Japonya'da temizlenmek üzere yaklaşık 40 kadar zindan kırılması kalmıştı.

Bu üçünün hepsini temizlemesi için her saniye ve her dakika değerliydi.

***

Ah-Jin Lonca ofisinin içinde.

Yu Jin-Ho için bu ofis kendi evinden çok daha rahat hale gelmişti. Ama tam şu anda, sanki geçen her dakika bir saat kadar ıstırap verici derecede uzun gibiydi. Duvarda asılı olan saate baktı.

‘16.10’ yazıyordu.

‘O adam’ burada ortaya çıkalı iki saatten fazla olmuştu.

Gulp.

Bilinçsiz tükürüğünün yutulmasının çok fazla ses çıkardığından endişelenen Yu Jin-Ho, yan taraftaki habersiz konuğa hızla gizlice bir bakış attı. Ne yazık ki bakışları bir çift güneş gözlüğünün arkasına gizlenmiş konuğun gözleriyle buluştu. Koca adam canlandırıcı bir sırıtışla cevap verdi.

Yu Jin-Ho sert yüz kaslarını kendine ait bir sırıtma ya da kabaca sırıtmaya benzeyen bir şey oluşturmaya zorladı ve aceleyle bakışlarını başka bir yere çevirdi.

Alnında kalın damlalar oluştu. Sonra aceleyle telefonunu çıkardı ve sevgili hyung-nim'ini aramaya çalıştı, ama bu bir zaman kaybıydı.

Ring… Ringgg…

Hyung-nim ile son görüşmeden bu yana iki gün geçmişti. Nedense telefonunu hiç açmıyordu. Bugün bile.

“…”

“…”

Yu Jin-Ho telefonunu indirdi ve ağzını sıkıca kapattı. Lonca'nın diğer çalışanları için de aynısı geçerliydi.

Potansiyelini gördükten sonra Ah-Jin Loncası için çalışmayı seçen bu yetenekli bireyler, bu garip atmosferden bunalmışlardı ve sanki bunu yapacaklarına söz vermişler gibi, bu ağır sessizliği kararlılıkla sürdürdüler.

Tabii ki bunların hiçbiri onların hatası değildi. Hayır, kendini benzer bir durumda bulan herkes aynı şekilde tepki verirdi.

Özellikle ofisin köşesinde bir sandalyede oturan adam, dünyanın en güçlü Avcılarından biri olduğunda aynı zamanda dünyadaki en kısa öfkeye sahip bir adam olarak da biliniyordu.

Sadece bu da değil, bu ofisin sahibi bu Avcı’yı ezip geçen ve onu hastaneye gönderen adamdı. Öyleyse, bu adamın önünde bir insan nasıl gülümseyebilir ve kendi aralarında neşeyle sohbet edebilirdi?

Elbette Thomas Andre'ydi.

Dünyanın tepesinde duran Avcı, Jin-Woo ile görüşmek için Ah-Jin Loncası'nı ziyarete gelmişti. Tüm bunlar sayesinde Lonca Başkan Yardımcısı Yu Jin-Ho ve çalışanlarının bu habersiz misafirle uğraşmaktan başka seçeneği yoktu ve sonuç olarak şu anda her geçen saniye biraz ölüyor gibi hissediyorlardı.

Yu Jin-Ho hyung-nim ile bir kez daha iletişime geçmeye çalışıp çalışmamalı mı diye düşünmeye başladı, ama sonra…

Shururuk…

Lonca'nın otomatik kapısı açıldı.

Yu Jin-Ho da dahil olmak üzere her çalışanın başı anında o yöne çevrildi.

Hemen gözleri büyüdü. Yu Jin-Ho, koltuğundan büyük bir neşe içinde atladı ve bu Lonca için çalışan herkesin umutsuzca yalvaran kalplerini içeren bir sesle konuştu.

“Hyung-niiiim!!”

***

‘Neden dışarıda kamp yapan bu kadar çok muhabir olduğunu merak ediyordum, ama bu…’

Jin-Woo çaresizce sırıtan Thomas Andre'ye baktı.

Bu ifadeye bakıldığında Amerikalı daha önce olanlar konusunda takıntılı görünmüyordu, peki onu buraya kadar getiren şey neydi? Yeterince komik bir şekilde, Jin-Woo'yu Thomas Andre'den çok önce karşılayan Yu Jin-Ho idi.

“Hyung-nim!! Neden bu kadar uzun süre sana ulaşamadım?!”

“Şey, ah, meşguldüm.”

“Bir dakika bekle, şimdi kıyafetlerini gördüm de…”

Yu Jin-Ho sendeledi ve hareket etmeyi bıraktı. Jin-Woo’nun kıyafetleri, geçmiş olması gereken zorlu savaşların sayısız kanıtını taşıyordu. Dev canavar avına çıktıktan sonra hyung-nim'ine bakmak gibiydi.

‘Eğer hyung-nim iki gün boyunca kimseyle iletişime geçemeyeceği noktaya kadar durmaksızın savaşıyorsa o zaman…’

Hyung-nim’in kısa kılıçlarıyla kaç canavar cehenneme geri gönderildi? Katliamı hayal ederek derisindeki tüyler diken diken oldu.

O sırada Thomas Andre, Jin-Woo'ya yürümek için sandalyeden yavaşça kalktı. Kendisi çok büyük bir adam olduğu için hedefiyle arasındaki mesafeyi kapatmak için o kadar çok adım atması gerekmiyordu.

Çok geçmeden Amerikalı, Jin-Woo'nun önünde durdu.

‘Heok…’

‘Hayır, bekle. Burada bir daha kavga etmeyecekler, değil mi?’

Lonca çalışanları, bu ikisinin şu anki ilişkisinden habersizdi, bu yüzden anlaşılır bir şekilde gözleri birbirlerinin önünde duran iki adama kilitlendiğinde gergin tükürük yutmakla meşguldüler.

Atan kalplerinin sesleri o kadar yüksekti ki Jin-Woo'nun kulakları şu anda ona saldıran gürültüden dolayı ağrıyordu.

“Bay Seong.”

Thomas Andre önce elini uzattı. Jin-Woo sırıttı ve sallamak için teklif edilen elini tuttu. İki adam bu şekilde kısaca selamlaştı.

Ama sonra Thomas Andre’nin yüzündeki gülümseme bir anda silindi.

Nasıl…

‘Bu nasıl olabilir??’

Nedense Amerikalı, Avcı Seong Jin-Woo'nun öncekinden farklı olduğunu düşünüyordu. Sadece biraz öyleydi ama bu Seong Jin-Woo, Amerika'da tanıştığından farklıydı.

İzlenim değiştiği için miydi?

Elbette, Jin-Woo’nun ilk tanıştıklarında veya ziyafetteyken kıyafetleri, gerçekten kötü bir durumda olan mevcut kıyafetlerinden oldukça farklıydı.

Ancak şu anda ondan kıyafetle ilgisi olmayan belirli bir ‘sağlamlık’ duygusu hissediliyordu.

Tek kelimeyle ‘güçlüydü’. O zamanlar güçlüydü ama şimdi daha da güçlüydü. Ancak…

‘Böyle bir şey olabilir mi…?’

Hayır, olamazdı – en azından onun sağduyusuna göre.

Thomas Andre’nin ultra keskin duyuları, Jin-Woo’nun seviye atlamadan kaynaklanan değişikliğini tespit etmesine izin verdi, ancak burada tam olarak ne hissettiğini deşifre edecek bilgiden yoksundu.

Amerikalı kafa karışıklığı içinde yüzerken tokalaşmaları sona erdi ve Jin-Woo ona sordu.

“Seni Kore'ye getiren nedir?”

“Ah, o.”

Thomas Andre kendini topladı ve başka bir gülümseme oluşturdu.

“Sana daha önce söz vermedim mi? Kolum iyileşince yemek ısmarlayacağımı söylemiştim.”

Tamamen iyileşmiş sol kolunu kaldırdı ve salladı.

“Ve ayrıca…”

Jin-Woo duvardaki saate gizlice baktı. Öğleden sonra neredeyse dört buçuktu. Vakit besbelli öğle yemeği için çok geçti, ama aynı zamanda akşam yemeği için de biraz erkendi.

“Akşam yemeğine hala çok zaman var, bu yüzden… Bekle.”

Jin-Woo, Thomas Andre'nin anlayışını istedi ve aceleyle Yu Jin-Ho'nun yanına gitti. Artık Amerikalının kendisiyle yaptığı işin o kadar acil olmadığını anladığına göre önce ilgilenmesi gereken konuya öncelik vermeye karar verdi.

“Benim için şu anda Seul'de açılan en büyük Kapı’yı bulabilir misin?”

Yu Jin-Ho'nun gözleri, Jin-Woo'nun isteğini duyduktan sonra iyice çevrildi.

“Hyung-nim, büyük olduğu sürece sorun olur mu?”

“Birisinin zaten rezervasyon yaptırmış olması sorun değil, o yüzden yeterince yüksek seviyeli bir tane bul.”

“Anladım, hyung-nim.”

Yu Jin-Ho, yüzünde parlak bir ifade oluşmadan önce klavyeye ışık hızında yazı yazdı ve ilgili bilgileri aradı.

“Hyung-nim, özellikle tehlikeli bir A-Seviyeli Kapı buldum.”

“Ah, gerçekten mi?”

“Ancak, Avcılar Loncası bunun üzerinde çoktan hak elde etti.”

Yu Jin-Ho'nun beklentisinin aksine, Jin-Woo hiç hayal kırıklığına uğramadı.

“Sorun yok.”

Baskın izninin kimde olduğu umurunda değildi.

Nitekim Jin-Woo, Avcılar Loncasından birini tanıdığı için kendini açıklamanın daha kolay olacağını düşündü ve bu yüzünde bir gülümseme oluşturdu.

Jin-Woo, Thomas Andre'ye hitap etmeden önce ofisten neşeli ve havadar adımlarla ayrılmaya hazırlandı.

“Ah, yapmam gereken bir iş var, o yüzden bir süreliğine dışarı çıkacağım. Vaat edilen yemeğe gelince, döndükten sonra bunun hakkında konuşalım.”

“…..”

Jin-Woo, kızgın Amerikalıyı geride bıraktı ve geçici bir esinti gibi ofisten kayboldu. Thomas Andre, yüksek sesle kahkaha atmadan önce Koreli Avcı’nın ortadan kaybolduğu kapıya şaşkınlıkla baktı.

“Ahahaha. Bu…”

Başka ne yapabilirdi ki?

Jin-Woo'nun yaptığı şey düşüncesiz görünebilirdi, ancak yine de tamamen habersiz ortaya çıkan Thomas Andre idi. Aslında, Seong Jin-Woo seviyesindeki bir Avcı’nın kendisinden bile daha meşgul olmasını beklemeliydi.

“Bu durumda… Ben burada kalacağım.”

Thomas Andre ofisten ayrılmadan önce Yu Jin-Ho’ya kaldığı otelin iletişim bilgilerini bıraktı.

“Oh…”

Yu Jin-Ho, bir zamanlar Amerikalının iri yarı figürünün işgal ettiği boş alana bakarken rahat bir nefes verdi, ama sonra hemen yanında başka bir varlık sezdikten sonra neredeyse korkudan zıpladı.

“Heok?! Hala burada mıydınız??”

Lonca ofisine Thomas Andre'den çok önce gelmiş olan Lennart Niermann'ın Kore diline hâkim olmaması oldukça üzücüydü. O zaman bile, Ah-Jin Loncası Başkan Yardımcısının şimdiye kadar onun varlığını tamamen unuttuğundan oldukça emindi.

“Ben de önceden randevu aldım…”

Almanya'da bir VVIP muamelesi gören birinin bile bu ölçüde unutulabileceğini fark edince kafası yavaşça yere doğru sarktı.

Ne yazık ki, Thomas Andre bile herhangi bir şikayette bulunmadan ofisten ayrıldığında başka ne yapabilirdi?

İster canavar ister Avcı, sonuçta sadece bir hayatınız vardı.

“…”

Lennart Niermann vücudunda hiçbir enerji olmadan ayağa kalktı ve Thomas Andre'nin geride bıraktığı notun küçük köşesine kendi iletişim bilgilerini not etti.

***

Avcılar Loncası'nın elit saldırı ekibi üyeleri, baskına hazırlanmanın tam ortasındaydı, ancak Jin-Woo’nun ani girişi dikkatlerini dağıttı ve sadece ona konsantre oldular.

Gürültü, gürültü….

Cha Hae-In, ondan bir uyarı alan tek kişiydi, bu yüzden en azından meslektaşlarına kıyasla sakin kalmayı başardı.

“Zindanımızı ödünç almak mı istiyorsun? Bir şey mi oldu?”

“Daha önce söylediğim gibi. Mümkünse zindanı ödünç almak istiyorum.”

Çok uzunmuş gibi hissettikten sonra başka bir tanıdık yüz gören Jin-Woo, gerçek mutlulukla parlak bir gülümseme oluşturdu.

Öte yandan – uzun süredir onunla iletişim kurmamıştı ve yine de aniden karşısına çıktıktan sonra söylediği ilk şey, ekibinin baskın yapmak üzere olduğu bir zindanı ödünç almakla ilgiliydi.

Cha Hae-In sinirlenmek üzereydi, ancak Jin-Woo'nun ne kadar mutlu olduğunu görünce onun yerine bakışlarını başka bir yere çevirdi.

Orada tereddüt içinde durup söyleyecek bir şey bulamazken Choi Jong-In hızla içeri girdi ve Jin-Woo'ya seslendi. Avcılar Loncasının Ustası, aslında onun gelişini bekliyordu.

“Seong Avcı-nim!”

Açıklama yeterince çabuk sonuçlandı.

Jin-Woo, zindanın içindeki her bir canavarı öldürmeyi, patronun kendisini engellemeyi ve hatta başka hiçbir şeye dokunmamaya söz verdi. Bu anlaşmayı reddeden mesleğinde iyi hiçbir Lonca Ustası olmazdı.

Mesele şu ki, Choi Jong-In, halkının bu yüksek seviyeli Kapı’da yaralanmasından büyük endişe duyuyordu, bu yüzden bu teklifi her iki kolunu da yukarı kaldırarak memnuniyetle karşıladı.

Tabii ki, baskın ekibinin üyeleri de bu gelişmeyi dışardan göstermemeye dikkat etseler de memnuniyetle karşıladılar.

Jin-Woo hemen Kapı’ya yöneldi.

Ancak daha ileri gitmeden önce biri kolunu çekiştirdi, kim olduğunu görmek için arkasını döndü. Cha Hae-In'i ve kızaran yanaklarını orada buldu ve ona kısık bir sesle sordu.

“Zindanın içinde ne yapacaksın?”

“İçeride test etmem gereken bir şey var. Çağrılarımdan biri değişti.”

Çağrılarından biri, dedi.

Cha Hae-In, Birliğin spor salonunda karşı mücadele ettiği iki çağrılanı hatırladı – İgris ve Beru. Sadece çağrılan olarak etiketlenemeyecek kadar güçlüydüler. S-Seviyeli bir Avcı olması gerekiyordu, ancak bu ikisi kolayca hayatını tehdit edebilirdi.

Bu ikisiyle ilgili bir şey değişmişti ve şimdi onları denemek mi istiyordu? Cha Hae-In gerçekten meraklandı ve daha da kısık bir sesle fısıldadı.

“O zaman… Seninle içeri girip bir bakabilir miyim?”

Jin-Woo, küçük bir miktar gizli sebep içeren bu soruyu duydu ve kararlılıkla başını salladı.

“Çok tehlikeli olacak. Çıldırmasına izin vermeyi planlıyorum.”

Jin-Woo sözünü kesti, ifadesi ciddiydi. Cha Hae-In başını salladı ve daha fazla ısrar etmedi.

Jin-Woo, özlem dolu bakışlarını geride bıraktı ve Kapı’ya atladı.

[Bir zindana girdiniz.]

Birçok kez gördüğü aynı mesaj tekrar ortaya çıktı. Jin-Woo, gölgesinde beklemede olan Beru'yu aceleyle çağırdı.

‘Dışarı çık.’

Egemenler Listesi

1) Gölge Egemeni-Ölülerin Kralı ( Seong Jin-Woo)

2) Beyaz Alevlerin Egemeni - İblis Kralı ( Baran) (öldü)

3) Başlangıç Egemeni- Devlerin Kralı (Reghia) (öldü)

4) Yıkım Egemeni- Vahşi Ejderhalar Kralı

5) Buz  Egemeni-

BL: Çıldırmaya az kaldı… Yeni silahları görmeye çok az kaldı gibi hissediyorum. Birde Egemenlerle savaşa da az kaldı. Beğenmeyi yorum atmayı ve ifade koymayı unutmayın. Herkese iyi okumalar.